ขอให้ได้รักนายตัวแสบ

เช้าของอีกวันฉันตื่นขึ้นมาด้วยสภาพร่างกายที่แสนจะย่ำแย่การ์ตูนพยายามกล่อมฉันให้นอนพักผ่อนแต่ฉันไม่ยอมยัยนั้นเลยหมดปัญญารั้งฉันไวเลยปล่อยเลยตามเลยไป "ฉันละเหนื่อยใจกับเธอจริงๆเลยสภาพแบบนี้ยังอยากจะไปโรงเรียนอีก" การ์ตูนไปตามทางพร้อมทั้งบ่นเรื่องที่ฉัรดื้ออีกต่างหาก "ก็ฉันอยากไปโรงเรียนนี่" ฉันโต้กลับ "อยากไปหาบอสนะสิ" การ์ตูนพูดโดยไม่หันมามองฉัน "พูดอะไรของเธอน่ะห่ะ!!" ฉันตะโกนกลับไปด้วยความเขินนิดๆไม่คิดว่ายัยนี้จะพูดแบบนี่กับฉันเพราะพวกเราไม่เคยแซวกันเรื่องผู้ชายมาก่อน "ไม่เห็นต้องตะโกนเลย มันหนวกหู" ยัยการ์ตูนพูดด้วยท่าที่รำคาญ ทีตอนหล่อนตะโกนฉันยังไม่เห็นว่าอะไรสักคำ ชิ "ก็อยู่ๆเธอพูดเรื่องอะไรของเธอเล่า" ฉันหันหนัาหนียัยการ์ตูนที่กำลังจ้องมาที่ฉันเพื่อต้องการคำตอบอะไรบ้างอย่างจากปากของฉัน "ชอบเขาแล้วไมไม่บอกเขาไปตรงๆเล่า" การ์ตูนหันหน้ากลับไปเดินต่อและพูดจาเสียดแทงฉันไม่หยุด "ฉันเปล่าชอบบอสเราเป็นแค่เพื่อกัน" ทำไมสิ่งที่พูดออกมาเมื่อกี้ถึงทำให้ฉันเจ็บได้ถึงขนาดนี้นะบ้าจริงเลน "ขอให้จริงเถอะ" ยัยการ์ตูนพูดก่อนจะยิ้มหน้าบานมองออกไปรอบๆพื้นมี่ที่กำลังเดินอยู่ "เอ่อ เธอเห็นไหมว่าใครเป็นคนผลักฉันตกบันได" ฉันหันไปถามการ์ตูนที่ขนาดนี้กำลังเดินข้ามถนนอยู่ "เธอไม่ได้ซุ่มซ้ามตกลงมาเองเหรอ" --* ฉันไม่ใช่คนซุ่มซ้ามเหมือนเธอซักหน่อยยัยบ้า "สรุปก็คือไม่เห็นสินะ" ฉันพูดก่อนจะเดินข้ามถนนตามยัยการ์ตูนไปติดๆ "ก็ไม่เห็นนิ เธอว่ามีคนผลักเธอเหรอ0_o" การ์ตูนทำสีหน้าตกใจเล็กน้อยก่อนจะใช้มือกระชับเป้ให้เข้ามาแน่นกว่เดิม ฉันมองดูปฎิกิริยาของยัยการ์ตูนก่อนจะขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย "ใช่ เพราะตอนฉันล้มเหมือนมีอะไรมาแต่ที่หลังของฉันจากนั้นก็แปลี่ยนเป็นแรงผลักแรงๆจนฉันล้มลงไปเลย" ฉันใช้มือแตะคางนิดหน่อยเป็นเชิงคิด ใช้กันที่มาทำร้ายฉันแบบนี้ "เรื่องการแข่งอ่ะว่าไง" ระหว่างที่ฉันคิดเรื่องคนที่ทำร้ายฉันอยู่ยัยการ์ตูนก็ขัดขึ้นมาเสีนก่อน "อีกสองคนเอาไงอ่ะ" ฉันถามกลับยัยการ์ตูนที่ยืนหน้านิ่งคิ้วขมวดอยู่ตรงหน้า "บ้าจริง อยากที่พ่อพูดไว้ไม่มีผิด เรายังเด็กอยู่เองไม่ได้แน่" อยู่ๆยัยการ์ตูนก็หัวเสียขึ้นมาเสียดื้อๆฉันจึงต้องเดินเข้าไปปลอมอย่างเช่นเคย "ฉันจัดการเองก็ได้ เราเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว" ฉันเคยมาเมืองไทยแล้วเจอคนมีฝีมือก็มากมายเรื่องหาคนอ่ะจิ๊บมากไม่ต้องห่วง ฉันพูดก่อนจะยิ้มบางๆให้การ์ตูนที่ยังคิ้วขมวดอยู่ "เร็วหน่อยแล้วกันใกล้ถึงกำหนดแล้ว" ฉันพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะกอดคอยัยนั้ยเข้าไปในโรงเรียน "เธอเป็นไงบ้างวาวา" บอสที่เห็นฉันเดินเข้ามาในห้องก็รีบเดินเข้ามาถามฉันทันที่ "ไม่ได้เป็นอะไรนิ" ฉันพูดสีหร้าเรียบเฉย "เธอตกบันไดเมื่อวานนะไม่รู้สึกอะไรบ้างหรอก" อยากบอกว่าปวดมากแต่กลัวเสียเฟอมร์เลยไม่อยากบอก "ไม่ฉันสบายดี" ฉันพูดก่อนจะเอากระเป๋าเป้ไปเก็บไว้ที่ที่ตัวเอง "ยัยนี้น่ะเดอะฮัดยังเรียกพี่เลยนะขอบอก" ยัยการ์ตูนพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไปหน้าตาเฉย "ฉันเปล่าเป็นนะ" ฉันพูดก่อนจะส่ายหน้าไปมาเร็วๆ "ฉันรู้ เธอตัวเบาะบางซะขนาดนี้จะเป็นเดอะฮัดได้ไง" "ชมใช่ไหม" "แน่นอน" "-/////-" "ปะ ไปซ้อมเถอะ" ฉันพูดก่อนจะเดินออกนอกห้องไปเลยเฉยๆ หน้าตายังคงแดงอยู่แบบนั้น(ไม่แน่ใจเหมือนกัน) "นี้รอก่อนสิ" บอสพูดก่อนจะวิ่งตามหลังฉันมาติดๆ "ไปด้วยกันสิ" ฉันยิ้มก่อนพยักหน้าเล็กน้อย "นี้ฉันขอร้องอะไรนายอย่างหนึ่งได้ไหม" ฉันหันไปหาบอสก่อนจะตัดสินใจพูดในสิ่งที่ต้องการ "อะ อือ " "นายช่วยไปเป็นมือกล่อนให่วงฉันหน่อยได้ไหม" "0_o"