ขอให้ได้รักนายตัวแสบ

เช้าของอีกวันฉันตื่นขึ้นมาด้วยสภาพร่างกายที่แสนจะย่ำแย่การ์ตูนพยายามกล่อมฉันให้นอนพักผ่อนแต่ฉันไม่ยอมยัยนั้นเลยหมดปัญญารั้งฉันไวเลยปล่อยเลยตามเลยไป
"ฉันละเหนื่อยใจกับเธอจริงๆเลยสภาพแบบนี้ยังอยากจะไปโรงเรียนอีก" การ์ตูนไปตามทางพร้อมทั้งบ่นเรื่องที่ฉัรดื้ออีกต่างหาก
"ก็ฉันอยากไปโรงเรียนนี่" ฉันโต้กลับ
"อยากไปหาบอสนะสิ" การ์ตูนพูดโดยไม่หันมามองฉัน
"พูดอะไรของเธอน่ะห่ะ!!" ฉันตะโกนกลับไปด้วยความเขินนิดๆไม่คิดว่ายัยนี้จะพูดแบบนี่กับฉันเพราะพวกเราไม่เคยแซวกันเรื่องผู้ชายมาก่อน
"ไม่เห็นต้องตะโกนเลย มันหนวกหู" ยัยการ์ตูนพูดด้วยท่าที่รำคาญ ทีตอนหล่อนตะโกนฉันยังไม่เห็นว่าอะไรสักคำ ชิ
"ก็อยู่ๆเธอพูดเรื่องอะไรของเธอเล่า" ฉันหันหนัาหนียัยการ์ตูนที่กำลังจ้องมาที่ฉันเพื่อต้องการคำตอบอะไรบ้างอย่างจากปากของฉัน
"ชอบเขาแล้วไมไม่บอกเขาไปตรงๆเล่า" การ์ตูนหันหน้ากลับไปเดินต่อและพูดจาเสียดแทงฉันไม่หยุด
"ฉันเปล่าชอบบอสเราเป็นแค่เพื่อกัน" ทำไมสิ่งที่พูดออกมาเมื่อกี้ถึงทำให้ฉันเจ็บได้ถึงขนาดนี้นะบ้าจริงเลน
"ขอให้จริงเถอะ" ยัยการ์ตูนพูดก่อนจะยิ้มหน้าบานมองออกไปรอบๆพื้นมี่ที่กำลังเดินอยู่
"เอ่อ เธอเห็นไหมว่าใครเป็นคนผลักฉันตกบันได" ฉันหันไปถามการ์ตูนที่ขนาดนี้กำลังเดินข้ามถนนอยู่
"เธอไม่ได้ซุ่มซ้ามตกลงมาเองเหรอ" --* ฉันไม่ใช่คนซุ่มซ้ามเหมือนเธอซักหน่อยยัยบ้า
"สรุปก็คือไม่เห็นสินะ" ฉันพูดก่อนจะเดินข้ามถนนตามยัยการ์ตูนไปติดๆ
"ก็ไม่เห็นนิ เธอว่ามีคนผลักเธอเหรอ0_o" การ์ตูนทำสีหน้าตกใจเล็กน้อยก่อนจะใช้มือกระชับเป้ให้เข้ามาแน่นกว่เดิม ฉันมองดูปฎิกิริยาของยัยการ์ตูนก่อนจะขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย
"ใช่ เพราะตอนฉันล้มเหมือนมีอะไรมาแต่ที่หลังของฉันจากนั้นก็แปลี่ยนเป็นแรงผลักแรงๆจนฉันล้มลงไปเลย" ฉันใช้มือแตะคางนิดหน่อยเป็นเชิงคิด ใช้กันที่มาทำร้ายฉันแบบนี้
"เรื่องการแข่งอ่ะว่าไง" ระหว่างที่ฉันคิดเรื่องคนที่ทำร้ายฉันอยู่ยัยการ์ตูนก็ขัดขึ้นมาเสีนก่อน
"อีกสองคนเอาไงอ่ะ" ฉันถามกลับยัยการ์ตูนที่ยืนหน้านิ่งคิ้วขมวดอยู่ตรงหน้า
"บ้าจริง อยากที่พ่อพูดไว้ไม่มีผิด เรายังเด็กอยู่เองไม่ได้แน่" อยู่ๆยัยการ์ตูนก็หัวเสียขึ้นมาเสียดื้อๆฉันจึงต้องเดินเข้าไปปลอมอย่างเช่นเคย
"ฉันจัดการเองก็ได้ เราเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว" ฉันเคยมาเมืองไทยแล้วเจอคนมีฝีมือก็มากมายเรื่องหาคนอ่ะจิ๊บมากไม่ต้องห่วง ฉันพูดก่อนจะยิ้มบางๆให้การ์ตูนที่ยังคิ้วขมวดอยู่
"เร็วหน่อยแล้วกันใกล้ถึงกำหนดแล้ว" ฉันพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะกอดคอยัยนั้ยเข้าไปในโรงเรียน

"เธอเป็นไงบ้างวาวา" บอสที่เห็นฉันเดินเข้ามาในห้องก็รีบเดินเข้ามาถามฉันทันที่
"ไม่ได้เป็นอะไรนิ" ฉันพูดสีหร้าเรียบเฉย
"เธอตกบันไดเมื่อวานนะไม่รู้สึกอะไรบ้างหรอก" อยากบอกว่าปวดมากแต่กลัวเสียเฟอมร์เลยไม่อยากบอก
"ไม่ฉันสบายดี" ฉันพูดก่อนจะเอากระเป๋าเป้ไปเก็บไว้ที่ที่ตัวเอง

"ยัยนี้น่ะเดอะฮัดยังเรียกพี่เลยนะขอบอก" ยัยการ์ตูนพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไปหน้าตาเฉย
"ฉันเปล่าเป็นนะ" ฉันพูดก่อนจะส่ายหน้าไปมาเร็วๆ
"ฉันรู้ เธอตัวเบาะบางซะขนาดนี้จะเป็นเดอะฮัดได้ไง"
"ชมใช่ไหม"
"แน่นอน"
"-/////-"
"ปะ ไปซ้อมเถอะ" ฉันพูดก่อนจะเดินออกนอกห้องไปเลยเฉยๆ หน้าตายังคงแดงอยู่แบบนั้น(ไม่แน่ใจเหมือนกัน)
"นี้รอก่อนสิ" บอสพูดก่อนจะวิ่งตามหลังฉันมาติดๆ
"ไปด้วยกันสิ" ฉันยิ้มก่อนพยักหน้าเล็กน้อย
"นี้ฉันขอร้องอะไรนายอย่างหนึ่งได้ไหม" ฉันหันไปหาบอสก่อนจะตัดสินใจพูดในสิ่งที่ต้องการ
"อะ อือ "
"นายช่วยไปเป็นมือกล่อนให่วงฉันหน่อยได้ไหม"
"0_o"