Mystical อาถรรพ์ตามติด ชีวิตชดใช้

     เด็กหนุ่มก้มหน้าลงเพื่อหาต้นเสียง ต้นเสียงที่เขาเห็น ช่างน่ารักน่าถนุถนอม
เหลือเกิน

     ผมยาวสีบลอนทอง ดวงตาสีส้มน่าหลงใหล ร่างกายดูผอมเพรียว 
เล็กและบอบบางราวกับเครื่องแก้ว

     ทำไมเด็กสาวน่ารักถึงมาล้มตรงหน้าเขาล่ะ หล่อนเดินชนอะไร แล้วทำไม
ใบหน้าของเธอไม่แสดงถึงอาการเจ็บปวดใดๆเลย

     เด็กสาวค่่อยๆยืนขึ้น

     "นายน่ะ...ไม่คิดจะขอโทษเลยเหรอ" เด็กสาวร่างบางเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

     เด็กหนุ่มหันซ้ายหันขวา เพราะเธอไม่น่าคุยกับเขาได้ เธอไม่น่าเห็นเขาได้

     "นี่...ฉันคุยกับนายนะ" 

     "เอ๊ะ!...ฉันเหรอ"

     "ใช่...จะไม่ขอโทษใช่มั๊ย"

     "เอ๊ะ!!?"

     "ช่างมันเถอะ...เฮ้อ~" เด็กสาวร่างบาง ถอนหายใจเฮือกใหญ่

     "หา?" เด็กหนุ่มแปลกใจที่เด็กสาวเฉยฉากว่าเด็กสาวปกติ แต่เขามีสิ่งที่แปลกใจกว่า

     เด็กสาวหันหลังและเดินห่างออกไปเรื่อยๆ เด็กหนุ่มกระวนกระวายอย่างบอกไม่ถูก

     'ไม่อยากให้ไป'

     อยู่ๆคำคำหนึ่งก็ผุดขึ้น...ใช่ เขาฝันว่าใครสักคนจะเห็นเขา และคนคนนั้น
ก็คือเด็กสาวคนนั้น เขาจะปล่อยเธอไปหรือ

     "เดี๋ยว!" เด็กหนุ่มจับข้อมือของเด็กสาวไว้แน่น

     "..." หล่อนไม่โต้ตอบ 

     "อ...เอ่อ ข...ขอถามอะไรหน่อยสิ"

     "..."
     
     "เธอน่ะเห็นผมจริงๆเหรอ"

     "..."

     "เธอเห็นผมใช่หรือป่าว"

     "นายน่ะ...เป็นวิญญาณหรือมนุษย์กันแน่" เด็กสาวเอ่ยแบบตรงประเด็น และแทงใจดำ

     เด็กหนุ่มก้มหน้าหนีทันที

     "โทษทีที่แทงใจดำ...ฉันเห็นนายเป็นคนแรกสินะ"

     "ช...ใช่"

     "โอเค...นายเหงาใช่มั๊ย"

     "เอ๊ะ!" เด็กหนุ่มตกใจ ว่าทำไมเด็กสาวคนนี้พูดราวกับรู้ทุกอย่าง

     "นายเหงา?"

     "อือ"

     "งั้น...ฉันจะเป็นเพื่อนนาย แต่นายต้องช่วยฉันกับเพื่อน" 

     "ได้เลย" 

     "ชื่อ..."

     "เอ๊ะ?...อ๋อ! ฉันชื่อวิญญ์ เธอล่ะ"

     "น้ำแข็ง"

     "อือ...น้ำแข็ง...หน้าตาเธอน่ารักจัง" 

     "ข...ขอบ...ขอบใจ" เด็กสาวก้มหน้า เพราะแก้มที่แดงระเรื่อ...