Mystical อาถรรพ์ตามติด ชีวิตชดใช้

     ปัง!!! เสียงประตูเปิดดังลั่น

     "มีนา...เป็นอะไรมั๊ย" น้ำแข็งยังคงเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบเช่นเดิม 

     "น...น้ำแข็ง แค่กๆ ช...ช่วยด้วย แค่กๆ" มีนาพูดอย่างยากลำบาก เพราะโดน 'สิ่ง' 
นั้นบีบคออยู่

     'พระ...พระอยู่ไหน' น้ำแข็งล้วงกระเป๋าอย่างร้อนรน 

     "มา...ทำไม ยัย...ราชินี...น้ำแข็ง" ผีสาวพูดอย่างเลือดเย็น 
พร้อมถลึงตามองไปที่น้ำแข็ง

     "ปล่อยมีนา"น้ำแข็งพูดอย่าเด็ดขาด

     "ไม่!!!"ผีสาวตะคอก

     "ฟังฉัน!...ปล่อยมีนาซะ เธอไม่เกี่ยว! ไม่งั้น..." น้ำแข็งหยิบสร้อยพระออกมา
     
     "กรี๊ด!!! แก...แก...ยัยน้ำแข็ง แกจะเข้ามาแส่ทำไม แกอยากโดนด้วยสินะ"

     "ไม่อ่ะ" น้ำแข็งพูดติดตลก

     และแล้ววิญญาณผีสาวก็ค่อยๆเลือนหาย ไป แต่น้ำแข็งยังคงตะขิดตะขวงใจบางอย่าง...

     "ฮึกๆ น้ำแข็ง ฮึกๆ ขอบ...ขอบใจนะ ฮือๆ" มีนาร้องไห้โดยที่น้ำแข็งเข้าไปปลอบ 

     มีนาร้องไห้อยูนานสองนาน แล้วหล่อนก็ผล็อยหลับไป

     เมื่อมีนาตื่นขึ้นมาหล่อนกวาดสายตามองไปรอบๆ หล่อนเห็นห้องที่ตกแต่งด้วยสไตล์
โมเดิร์น แต่เต็มไปด้วยหนังสือ เตียงที่หล่อนนอนอยู่ เป็นสีขาวดูสะอาดตา 
มองดูแล้วห้องนี้ทุกอย่างเป็นสีขาวหมด ทั้งห้องมืดไปหมด มีเพียงแสงไฟสลัวๆ
เท่านั้นที่ทำให้หล่อนมองสิ่งรอบข้างได้ แม้จะไม่ค่อยชัดนัก

     หล่อนค่อยๆลุกขึ้น พลางลูบคอตนเอง ภาพที่ยังคงจำติดตา คือภาพผีสาวที่ 
หล่อน 'รู้จักดี' นั้นเอง

     "ทำไมเขาต้องมาหาเราด้วย" มีนาพูดอย่างแผ่วเบา 

     แอ๊ดด

     เสียงประตูค่อยๆเปิดออก มีนาทำท่าจะแผดเสียง แต่...

     "หุบปากไปเลยนะ ที่นี่บ้านฉันเอง เธอไป

     อาบน้ำแต่งตัวๆซะ แล้วจะได้ไปโรงเรียน" น้ำแข็งพูดพร้อมยื่นชุดนักเรียนให้มีนา

     "ขอบใจ" มีนารับชุดนักเรียนมา แล้วถามว่า "เอ่อ...ห้องน้ำอยู่ไหนเหรอจ๊ะ"

     "ตามมา" ว่าแล้วน้ำแข็งเดินนำมีนาไปห้องน้ำ

     เมื่อมีนาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ทั้งคู่จึงเดินทางไปโรงเรียน

     "น้ำแข็ง ทำไมมาโรงเรียนตั้งแต่ 6 โมงเป๊ะงี้ล่ะ"

     "เงียบดี ฉันชอบ" ว่าแล้วน้ำแข็งวางกระเป๋าไว้ข้างๆมีนา แล้วเดินขึ้นบันไดไป

     "นี่ๆอาจารย์เขาสั่งห้ามขึ้นตึกก่อน 7 โมง"

     "กฎมีไว้แหก...แต่อย่าแหกเกินความจำเป็น" คำพูดของน้ำแข็งทำให้เธอนึกถึง 
ความบ้าบิ่นของเธอกับเพื่อนในวันนั้น..

     

     'ผมคงเป็นสิ่งไม่มีตัวตนในสายตาของสิ่งมีชีวิต ทุกคนเดินผ่านผม มองไม่เห็นผมกันหมด 
ทำไมกัน...ผมก็เป็นคนนะ' เด็กหนุ่มเดินไปตามทางเดินของโรงเรียนรัตนวิวัฒน์ 
ตอนนี้ 6 โมงตรง แต่ยังมืดอยู่ นักเรียนส่วนใหญ่ยังไม่มาโรงเรียน แต่ถึงมาแล้วก็คงยังไม่ขึ้นตึก
เพราะโรงเรียนมีกฎ ห้ามขึ้นตึกก่อน 7 โมง

     "โอ๊ะ!"

     "ว้าย!"

     เด็กหนุ่มชนกับอะไรบางอย่าง ที่ไม่คาดคิด เพราะปกติ เขาจะชนได้เฉพาะสิ่งของ 
แต่สิ่งของที่ไหนจะร้อง 'ว้าย' ล่ะ...