[Gloomy sunday] เด็กหญิงผู้เดียวดายกับบทเพลงมรณะ

 
               พอลืมตาขึ้นมาอีกที ก็พบว่าตนเองนอนอยู่บนเตียง ฉันมองไปรอบๆ ฉันคาดว่าแววตาของฉันคงจะไร้ความรู้สึกแน่ …เจ็บจนหัวใจชาไปหมด ฉันนึกทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแล้วก็จำได้ว่าตนเองน่าจะถูกทินฉีดยาสลบเข้าที่หลังคอ พอนึกได้แบบนั้นหัวใจก็เจ็บแปลบ ไม่เคยมีครั้งไหนที่ทินจะทำให้ร่างกายฉันเจ็บ
                “ฟื้นแล้วเหรอ?” น้ำเสียงเรียบๆ ถาม ฉันพลิกกายหันไปมองด้านหลัง พบว่าทินนั่งฟังเพลงอยู่ ฉันเงียบไม่ตอบอะไรเขา สักพักฉันก็ถาม “ทำไมต้องฉีดยาสลบด้วย คุยกันดีๆ ก็ได้นี่ แล้วนี่อะไร พาฉันมาที่ไหน แม้ฉันจะไม่ได้ไปบ้านนายมานานแล้วแต่ฉันจำได้ว่านี่ไม่ใช่ห้องของนาย” จากตอนแรกฉันกำลังตัดพ้อเขา แต่พอมาตอนนี้ฉันพูดราวกับว่าเขาทำความผิดไว้มาก… มันก็มากจริงๆ นั่นแหละนะ น้อยครั้งนักที่ฉันจะถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ กึ่งจริงจัง ตั้งแต่คบกันมาฉันก็ไม่เคยพูดแบบนี้ แม้จะมีบ้างก็อย่างเรื่อง การบ้าน สุขภาพที่เขามักจะละเลย กล่าวจริงๆ ฉันพูดไปเพราะเป็นห่วง แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่
                “เธอเกลียดฉันจริงๆ สินะ”
                “อย่ามาพูดแบบนั้น นายทำตัวนายเองนะ แล้วอีกอย่าง นายสารภาพมาซะว่าทำไมเราถึงคบกันไม่ได้?” พอนึกถึงเรื่องสำคัญได้ฉันก็เลยถาม จากตอนแรกที่โกรธก็แปรเปลี่ยนเป็นความเศร้า ทินยิ้มอย่างเหนื่อยล้าเจือด้วยความเศร้า ก่อนจะเขยิบเข้ามาใกล้ๆ แล้วยื่นหูฟังไร้สายเส้นหนึ่งมาเสียบเข้าที่หูของฉัน
                “ก่อนจะเข้าเรื่อง มาทำตัวให้ผ่อนคลายก่อนเถอะ” ฉันไม่ค่อยเข้าใจที่เขาบอกสักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้โต้ตอบอะไร ทินเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์แล้วเปิดเพลง หลังจากนั้นเสียงดนตรีก็บรรเลงขึ้นตามด้วยเนื้อร้อง เพลงที่ฟังอยู่เป็นเพลงญี่ปุ่น ฉันนั่งนึกอยู่สักพักว่าเป็นเพลงอะไรเพราะฉันพอจะจำได้ว่าตนเองรู้จักและเคยฟัง
                “นี่มัน… เพลง かたちあるもの (Katachi Aru Mono)นี่?”
                “เพราะไหม?”
                “อื้ม ว่าแต่… นายเปิดเพลงนี้ต้องการสื่ออะไรหรือเปล่า?” ฉันลองถามดู รู้สึกเหมือนกับว่าเขาต้องการสื่ออะไรบางอย่างด้วยเนื้อเพลง แม้เขาอาจจะไม่ได้อิงจากภาพยนตร์ที่มีเพลงนี้ประกอบ แต่ก็คงใช้เนื้อเพลงตามความตั้งใจของเขาที่เจ้าตัวเข้าใจ ทินไม่ตอบแต่มองฉันนิ่งๆ ดวงตาที่เย็นชานั้นหากมองลึกๆ แล้วกลับพบว่ามีความอบอุ่นซ่อนอยู่
                “โซนัน เธอจำวันนั้นได้หรือเปล่า?”
                “วันไหนเหรอ?”
                “ก็… วันที่เราพบกันครั้งแรก ‘ไง”
                ฉันเงียบไปพักหนึ่ง หวนนึกถึงความทรงจำในอดีต ก่อนจะพบกันในมหาวิทยาลัยฉันเคยเจอเขาครั้งหนึ่งในเดือนเมษายน ตอนนั้นฉันเดินเล่นจนกระทั่งมาถึงตรงที่เขาอยู่ เหตุผลที่ฉันหยุดเดินเพราะการที่เขายืนอ่านหนังสืออยู่ในตอนนั้นมันค่อนข้างดึงความสนใจไม่น้อย …ฉันมองนานจนทินรู้ตัวเขาจึงเงยหน้าขึ้น ดอกราชพฤกษ์ร่วงโรยเบาๆ ตามสายลม และมันก็ร่วงตัดหน้าทิน ใบไม้และกลีบดอกที่อยู่บนพื้นกระจายตัวและปลิวไปที่อื่น ระหว่างนั้นทินก็มองฉันนิ่งๆ ก่อนจะยิ้มอย่างอบอุ่น
                ‘มีอะไรเหรอ?”
                “ขะ ขอโทษนะที่เสียมารยาท” ตอนนั้นที่ฉันรู้สึกตัวฉันก็ขอโทษอย่างตะกุกตะกัก ทินหัวเราะเบาๆ ก่อนจะกล่าว
                “ไม่เป็นไร” เขายิ้มให้อีกครั้งก่อนจะอ่านหนังสือต่อ ตอนนั้นฉันจะถามชื่อทินเพราะสนใจเขา แต่คิดว่าไม่ดีกว่าเพราะเกรงว่าจะทำให้เขารำคาญ
                …ฉันหยุดความทรงจำไว้เท่านั้น รู้สึกอบอุ่นในใจเมื่อนึกถึงเรื่องราวในวันวาน …ความทรงจำช่วงที่เรารู้จัก เป็นเพื่อนและคบกันแต่ก่อนทำให้ฉันรู้สึกดีบอกไม่ถูก แต่ก็กลับมาเศร้าอีกครั้งเมื่อนึกถึงเรื่องที่กำลังเป็นอยู่
                “ในตอนนั้น …ดีจังเลยเนอะ” ฉันพึมพำ ทินปิดเพลงก่อนจะค่อยๆ เลื่อนมือมากุมมือฉันไว้แล้วบีบเบาๆ “นั่นสินะ… แต่คงจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้วล่ะ” ทินกล่าวเหมือนกับเขารู้ว่าฉันนึกถึงเรื่องตอนที่เราคบกันด้วย หลังจากเขากล่าวจบก็ไม่มีใครเอ่ยอะไรอีก สักพักคนที่ทำลายความเงียบก็คือเขา
                “ฉันคาดว่าถ้าเธอได้ฟังเหตุผลที่เราต้องเลิกกัน เธอต้องโกรธฉันแน่”
                “?”
                จู่ๆ เขาก็เปลี่ยนเรื่อง ฉันมองเขาด้วยความฉงน ใจหนึ่งก็อยากรู้นักว่าทำไมเขาถึงคาดเช่นนั้น อีกใจก็ไม่อยากรับรู้เพราะกลัวว่าเรื่องที่เขาจะบอกจะทำให้ฉันเจ็บจนอยากฆ่าตัวตาย
                ฉันสังหรณ์ใจเช่นนั้น
                “ฉันฆ่าแม่ของเธอ”
                “!!” ฉันเงยหน้าขึ้นในขณะที่ดวงตาเบิกโพลง ฉันมองเขาอย่างไม่เชื่อสิ่งที่เขาพูด น้ำตาค่อยๆ ไหลลงมา ฉันสะบัดมือที่ทินกุมไว้มาดึงเสื้อเขา
                “หมายความว่า ‘ไง นายล้อเล่นฉันใช่ไหม? พูดสิว่าเป็นเพียงเรื่องแต่ง” อารมณ์ตอนนี้ปนเปไปหมด ความเกลียดชังเริ่มกอบกุมจิตใจ ไม่จริง เขาไม่ได้ฆ่าแม่ฉัน
                ไม่ได้ฆ่า!!
                “มันไม่ใช่เรื่องแต่ง” พอได้ฟังเขายืนยันเช่นนั้นฉันก็ใจหาย หัวใจพลันเต้นเร็ว เหงื่อไหลตามผิวน้ำจนรู้สึกเย็นเชียบ ท้องปั่นป่วนอย่างไม่มีสาเหตุ ---ไม่อยากจะเชื่อ ทินฆ่าแม่ฉัน!!
                “กรี๊ด!!!” ฉันหวีดเสียง มือสองข้างละจากเสื้อมาทึ้งผมอย่างแรง น้ำตาไหลออกมามากมายจนราวกับน้ำพุ ร่างกายสั่นไปหมด ---อยากจะฉีกกระชากร่างตรงหน้า ควักเครื่องในมาทานให้สาแก่ใจ …ถ้าเกิดเป็นคนอื่น แต่คนที่ฆ่าแม่ฉันไม่ใช่คนไกลที่ไหน เขาก็คืออดีตคนรักของฉันเอง!!!
                “ทิน--- ฆ่า ฆ่าฉันที…!!” ฉันคาดว่าสภาพตนเองตอนนี้คงเหมือนคนบ้า ฉันวิงวองทินด้วยเสียงแหบพร่าปนสะอื้นไห้ อยากฆ่าก็ฆ่าไม่ลง เขาเป็นคนที่ฉันรักฉันถึงทำไม่ลง
                อยากเกลียดก็เกลียดไม่ลง…
                ฉันไม่ได้มองทินเลยไม่รู้ว่าเขามีสีหน้าแบบไหน ถ้าให้เดาคงเป็นสีหน้าเรียบเฉยแน่ ทินไม่เอ่ยอะไรแต่เข้ามากอดฉัน ความอบอุ่นที่แผ่ซ่านทำให้ฉันนิ่งไป ดวงตาสีฟ้าของฉันที่เบิกโพลงมองเขาค้างด้วยความไม่เข้าใจ …ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงกอดฉัน ทั้งๆ ที่ไม่ได้รัก
                ฉันมั่นใจว่าเขาไม่ได้รักฉันอีกต่อไป คนรักกันที่ไหนจะทำร้ายกันได้ขนาดนี้!!!
                “เกลียดฉัน เคียดแค้นฉัน –ฆ่าฉันซะ โซนัน” น้ำเสียงนั้นเรียบมากช่างขัดกับอ้อมกอดนัก ฉันนิ่งไม่เอ่ยอะไรและไม่ผลักเขาออก ตอนนี้เรี่ยวแรงหายไปหมด
                “…”
                “แล้วฉันจะรอวันนั้น… วันที่เราจะนอนร่วมโลงศพเดียวกัน”