Wont Trick กูจะเลวให้มึง Wont!!

Chapter 2
MIND ASSERTIVE CREDITOR
 
ผ่านไปไม่นานเสียงเพลงก็จบลง ซันซัสเดินลงมาด้วยสภาพที่มีแต่เหงื่อ จากนั้นก็รับน้ำจากสาวอึ๋มน่าตาแบ๊วที่ยื่นมาให้ก่อนจะเปิดออกแล้วกรอกเข้าปากรวดเดียว คิดแล้วอยากมีกับเขาบ้างสาวอึ๋มๆน่ะ
 
“จีไนท์!!”
 
ระหว่างที่ผมมะโนภาพ กระเป๋าเบสขนาดใหญ่แถมหนักเป็นตันถูกโยนส่งมา
 
“ไอ้บ้าเอ้ย!! เดี๋ยวแม่งก็ได้พังอีกหรอ โยนมาได้”
 
และมันก็เป็นอย่างที่พูดเมื่อผมรับมันแล้วรู้สึกหนักเกินรับไหว เจ้าเบสตัวนี้กำลังทำผมหงายหลังครับ  หนักเหี้ยๆๆ
 
“เหวออออออ”
 
ปั๊ก!!
ผมสัมผัสได้ถึงความแข็งบางอย่างที่ไม่ใช่พื้น มีใครบางคนมารับผมไว้จากข้างหลัง สมองผมรีบสั่งการให้หันไปดู ภาพที่เห็นตรงหน้าทำเอาผมถึงกับอึ้ง อำนาจดึงดูดบางอย่างจากดวงตาคู่นั้นทำเอาหัวใจผมเต้นอย่างบ้าระห่ำ ใบหน้าเฉียวคมดุจมีมลสะกด เขาเป็นใครไม่รู้ แต่ที่รู้โคตรดูดีเลยว่ะ!!!
 

 
“ระวังหน่อยสิ” เสียงแหบห้าวเอ้ยกระซิบมาที่ข้างหูผม ก่อนจะดันตัวผมออก และเดินจากไป ...
 
เอาล่ะ!! ผมแบกเบสเวรนี้ขึ้นหลัง และตรงดิ้งไปจิ๊กหัวมัน(ซะที่ไหน) ผมจะไปเตะมัน
 
“โอ๊ย!!อะไรว่ะ” ซันซัสเอามือลูบขาตัวเอง พร่างแยกเขี้ยวใส่ผม
 
“ยังจะมาถาม ใครสั่งใครสอนให้มึงโยนเบสเล่นแบบนี้ว่ะ ถ้ามันพังอีกจะทำยังไง”
 
“กูไม่คิดว่ามึงจะรับไม่ได้ ก็แค่เบสเบาๆ”
 
“เบาพ่อง!!มึงสิ”  -*-
 
“พอๆ กูหิวแหละ”
 
“ห๊ะ!!!?” หิวแล้วทำไมต้องลากกูมาด้วยว่ะ ????
 
“ไอ้เตอร์ ไอ้วูฟ กูกลับก่อนนะ ฝากที่เหลือด้วย” ซันซัสหันไปตะโกนบอกเพื่อน และกลับมากึ่งลากกึ่งดึงผมเดิน ไปร้านอาหารเกาหลี
 
เป็นอีกครั้งที่ผมถูกบังคับให้มายังร้านที่ผมไม่คิดจะเข้าเลยทั่งชีวิต แพง เสียตังค์ !! ไม่มีปัญญาจ่าย
 
 
สาวเสิร์ฟเดินนำเมนูมาให้พวกเรา ซันซัสจิ้มๆเลือกอย่างไม่คิดอะไร ก่อนจะโยนมันมาให้ผมเลือก ผมกรอกตามองเมนูที่มันถูกสุดๆ แต่มันไม่มี !!!
 
“เร็วๆดิกูหิวแล้ว” แมร่งเอ้ย !! หิวแล้วมันเกี่ยวไรกับกูว่ะ ผมได้แต่ด่ามันในใจ ผมหันไปมองพนักงานสาวที่รอจดอย่างใจจดใจจ่อยิ้มหวานมาให้ ผมยิ้มแห้งๆกลับไปก่อนบอกว่า
 
“ขอน้ำส้มแก้วนึงครับ”
 
“เฮ้ย!! อย่ามานางเอก จะกินอะไรก็จิ้มๆไปเหอะ กูจ่ายเอง”
 
ทำไมไม่บอกกูตั่งแต่แรก ผมจิ้มเอาเมนูใกล้ๆที่คิดว่ามันน่าจะอร่อยไปสองสามอย่าง ของฟรีมีรึที่น้องจีจะพลาด
 
ผ่านไปไม่นานอาหารเกาหลีครบชุดก็ถูกส่งมาเต็มโต๊ะ ผมยิ้มให้พนักงานสาวคนเดิม เธอคนนี้น่ารักดีแถมยิ้มเก่งอีกตั่งหาก
 
“กินสิว่ะ!! ยิ้มอยู่ได้บ้าป่าวเนี่ย” ด่าแบบนี้มันกระทบนะสัส!! ซันซัสถลึ่งตาใส่พนักงานสาวที่ยืนอึ้งกับคำพูดมันอยู่ ก่อนจะเดินจากไปอย่างใจเสีย คงไม่คิดว่าไอ้หน้าหล่อนี้มันจะโหด และนิสัยเสียสินะ
 
ผมเองก็คิดแบบนั้น ... พระเจ้า(ของผม) อุดส่าห์ชื่นชมมันตั้งนาน ที่ไหนได้เหี้ยฉิบหาย
 
เราทานอาหารกันเงียบๆ โดยที่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา บรรยากาศรอบตัวเริ่มวุ่นวายเมื่อผมหันไปมองตามเสียงจิ๊จ๊ะของโต๊ะข้างๆ
 
“นั่นใช่ ซันซัสวงเดอะวิสกี้ป่ะ??”
“คล้ายๆอยู่นะ”
“หล่อและเท่มากเลยอ่ะ เดี๋ยวนะเขามากับใครอ่ะ ไม่เคยเห็นเลย”
จะบอกว่าผมก็ไม่เคยเห็นไอ้ซันซัสวงเดอะเหี้ยนี่เหมือนกัน ผมเริ่มรู้สึกว่านี่ไม่ใช่การทานอาหารครั้งแรกที่ถูกคนมองเยอะขนาดนี้ ตอนที่ผมมาทานกับแอล ผมก็โดนจ้องแล้วโดนนินทาแบบนี้เหมือนกัน
 
ผมมองเขาที่ตั้งใจกินโดยไม่สนใจคำพูดใดๆ เขาจะทำอะไรกันแน่!! และทำไมเขาถึงเลี้ยงข้าวผม ซื้อโทรศัพท์ให้ผมทั้งๆที่ผมติดหนี้เขาอยู่
 
“ซันซัส”
 
“อะไร!!”
 
“เรื่องค่าซ้อมเบส กูบอกตรงๆนะว่ากูไม่มีให้อ่ะ แต่ว่ากูไม่เบี้ยวหรอกนะ”
 
“งั้นหรอ!!” ซันซัสตอบหน้านิ่งเหมือนไม่ทุกร้อนอะไร ก่อนจะหยิบเนื้อย่างเข้าปากไม่สนใจคำพูดผมสักนิด
 
“อือ...กูขอเวลาได้ไหม”
 
ซันซัสหยุดกิน แล้วจ้องมาที่ผมเหมือนกำลังวิเคราะห์อะไรสักอย่าง “ได้!! กูให้เวลามึงหนึ่งเดือน”
 
“หนึ่งเดือน มันไม่น้อยไปหน่อยหรอวะ? นั้นเท่ากับว่ากูต้องทำงานที่ได้เงินเดือนเดือนละหมื่นๆเลยนะเว่ย”
 
“นั่นมันเรื่องของมึง ไม่เกี่ยวกับกู”
 
“โฮ้!! อย่าใจดำนักเซ่ ขอร้องล่ะ ขอเวลาอีกนิดเหอะ”
 
ซันซัสถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา “เอาแบบนี้มั้ย กูมีขอเสนอดีๆ”
 
“ขอเสนออะไร???”
 
“เงินสองหมื่นกูไม่เอาแล้วก็ได้”
 
“แล้วมึงจะเอาอะไร?”
 
“มึงไง ยอมป่ะล่ะ??!!”
 
ผมแทบจะตกเก้าอี้กับข้อเสนอดีๆของมัน จะให้เอาตัวไปแลกเงิน มันไม่ได้ต่างไรกับขายตัวเลยสักนิด
 
ผมนั่งนิ่งคิดอะไรสักพัก สองหมื่นกับหนึ่งเดือนไม่มีทางหาได้แน่นอน แต่ถ้าสองหมื่นกับเสียตัวหนึ่งคืน เฮ้ย!! ไม่ ไม่ ไม่ ไม่มีทางเหมือนกัน เอาไงดีจีไนท์ TT
 
“ตกลงเอาไง จะรับข้อเสนอกูดูมั้ย??”
 
“ไม่!! มึงเก็บข้อเสนอเหี้ยๆมึงไปเลยกูไม่รับ!!!”
 
“งั้นมึงก็ต้องหาเงินสองหมื่นมาให้กูภายในหนึ่งเดือน”
 
“มันก็ต้องเป็นแบบนั่นอยู่แล้ว เพราะกู ไม่-มี-ทาง-ยอม-มึง-หรอก”
 
“เออ!!จำคำพูดมึงไว้ ถ้ามึงเอาเงินสองหมื่นมาให้กูก่อนหนึ่งเดือนไม่ได้ มึงก็เตรียมตัวให้ กู –เอา- ซ่ะ!”
 
ผมแยกเขี้ยวให้กับไอ้ลามก หื่นแตกนี่!! แมร่งมันกะเอาผมจริงๆสินะ ไม่อยากจะเชื่อว่าชีวิตผมจะหนีไม่พ้นกับการแลกเปลี่ยนร่างกายนี้ แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนครั้งที่แล้ว เพราะในกรณีแอลผมถูกมันหลอก แต่ซันซัสมันไม่ได้หลอกแต่มันกลับพูดโต้งๆเลยว่ามันจะเอาผม T__T
 
 
 
 
ผมกลับมาที่ห้องก็ปาไปเกิบถึงเวลาเข้าทำงาน ผมรีบจัดการแต่งตัว และปลุกไอ้เพื่อนสักกระบวยที่นอนเป็นทองไม่รู้ร้อนอย่างไอ้บลู
 
“ไอ้บลู!! ตื่นได้แล้วมึง เดี๋ยวก็ไปทำงานสายโดนแม่มึงหักเงินเดินอีกหรอกสัส กูยิ่งรีบหาตังค์ไปใช้หนี้อยู่”
 
“มึงว่าไงนะ หนี้อะไร?” ไอ้บลูงัวเงียลุกขึ้นขยี้ตาเหมือนเด็ก 3 ขวบ
 
“มึงไม่ต้องรู้หรอก รีบไปแต่งตัวเลยมึง”
 
“อ้าว มึงนี่ยังไงว่ะ”
 
แต่มันก็ไม่ถามอะไรต่อยอมไปอาบน้ำแต่งตัวดีๆ ผมพ่นลมหายใจยาวๆ หลังจากที่ไอ้บลูเดินเข้าห้องน้ำ เรื่องเลวร้ายพึ่งผ่านไปไม่ถึงวันเรื่องเลวร้ายกว่าก็เข้ามาอีก เฮ้อ ชีวิตจีไนท์ลูกชังพระเจ้า !! มันบัดซบได้อีก