I Was Her รักฉันคือ...(เธอ)

          หลังจากที่ฉันวิ่งต่อไปครบ10รอบร่างกายของฉันบอกว่ายังไหวอยู่ แต่หัวใจของฉันบอกว่ามันไม่ไหวแล้วจริงๆ เพราะผู้หญิงคนนั้นกำลังเกาะแขนแล้วกำลังจะหอมแก้มยูนอยู่ อยู่ๆน้ำตาก็ไหลลงมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ ยัยมินซองยัยบ้า แกจะร้องไห้ทำไมเนี่ย แกไม่ได้ชอบหมอนั่นสะหน่อย หยุดร้องเดี๋ยวนี้นะ
"กอซอง มินซอง มานี่สิยูนมันมีคนจะมาแนะนำหน่ะ"ฉันไม่อยากไปเลย
"เอาเถอะ มินซองเธอต้องยอมรับมันให้ได้ อย่าร้องไห้นะ"กอซองพูดด้วยน้ำเสียงที่สงสารฉัน
"อืม"ฉันตอบด้วยเสียงสั่นๆ เหมือนจะร้องไห้
"นี่หมูพะโล้เธอเหนื่อยไหมเนี่ย"นายนี่มัน.......
"ไม่จะรู้ไปทำไม"ฉันพูดด้วยท่าทางโกรธ ฉันก็โกรธนะที่เขาทำเป็นสนใจทั้งๆที่เขา........ก็มีแฟนอยู่แล้ว แต่ยังไงฉันก็ไม่สนหรอก ฉันไม่ได้ชอบเขาสักหน่อย(มั้ง) แต่ยูนก็ทำหน้าที่น่าสงสาร
"ยัยหมูพะโล้ กอซอง นี่คือมิร่า เธอคือ......."ไอ้ยูนบ้ายังไม่ทันพูดจบน้ำตาฉันก็จะไหลแล้วเพราะยัยมิร่านั่นพูดว่า 'แฟน'
"สวัสดีคะ ฉันชื่อมิร่า เป็นแฟนของพี่ยูน"......น้ำตาจะไหลแล้ว ฉันรีบหันหลังแล้วเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว กอซองวิ่งตามหลังฉันมา  น้ำตาฉันไหลพรากแบบหยุดไม่ได้ ฉันรีบเอามือของฉันมาปราดน้ำตาเพื่อจะไม่ให้คนอื่นเห็นฉันร้องไห้ 
      ณ ห้องชมรมดนตรี
"เธอ2คนวิ่งช้ามาก เธอเห็นไหมว่านี่เลิกเรียนแล้วนะ พรุ่งนี้ค่อยมาซ้อมหล่ะกัน เข้าใจนะ พรุ่งนี้อย่ามาช้าอีกนะ"อาจารณ์หยินพูดด้วยน้ำเสียงที่สงสารเห็นฉันและกอซองน่าแดง
"คะ"ฉันกับกอซองพูดขึ้นพร้อมกัน
     กริ๊งงงๆๆๆๆๆๆๆ
               สัญญาณกริ๊งบอกว่าโรงเรียนเลิกแล้วฉันรีบวิ่งไปหยิบกระเป๋านักเรียนแล้ววิ่งไปที่สวนหลังโรงเรียน สวนหลังโรงเรียนเป็นเหมือนสวนดอกไม้ แต่ไม่ค่อยมีนักเรียนมาเท่าไหร่เพราะมันไกลจากอาคารเรียนมากอยู่พอสมควร
................................................................................................................