I Was Her รักฉันคือ...(เธอ)

          หลังจากที่มินกอซองฉุดกระชากลากถู(ฉันก็พูดเกินไปนิดหน่อย)ฉันมาถึงที่...

สนามฟุตบอลอยู่ๆหัวใจของฉันมันเหมือนจะแตกสลายไปในพริบตาเมื่อเห็น ผู้หญิงน่าตาน่ารัก สวย ดูดี แล้วดูท่าทางอายุเท่ากับฉัน กำลังยืนคุยกับยูนอย่างสนิทสนม ฉันเลยได้ยินเหล่าบรรดาสาวๆพูดที่อยู่ข้างๆฉันพูดว่า

'เธอ หัวใจฉันกำลังสลายหายไปเป็นฟองอากาศยูนของฉันมีแฟนแล้วหรอ'แล้วเพื่อนของเธอพูดว่า

'สุดที่รักของฉัน ฉันทนเห็นที่รักของฉันรักกับผู้หญิงอื่นไม่ได้ ไปกันดีกว่า'เธอทั้ง2เดินจากไปเหมือนน้ำตาของเธอจะไหล แต่ฉันอยากรู้ว่าเธอฟินกับนายยูนขนาดต้องร้องไห้เลยหรอเนี่ย

ฉันทำไมต้องเศร้าด้วยนะ

"มินซอง เธอเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ยฮะ เธอดูเศร้าจัง"กอซองพูดด้วยน้ำเสียงธรรมดามาก แต่ยัยกอซองเคยบอกฉันนิว่าแอบปลื้มเขาแต่ทำไมเธอดูไม่เสียใจเลยสักนิด

"ไม่มีอะไรหรอกกอซอง แต่ว่าเธอเคยบอกฉันนิว่าเธอแอบชอบเขาอยู่นะ ทำไมเธอดูเฉยจัง"

ฉันพูดด้วยน้ำเสียงสงสัยปนเศร้านิดหน่อย ฉันรู้สึกแย่จัง

"ฉันแค่แอบชอบเขาเป็นพิเศษในฐานะเพื่อนต้องหาก เอ๊ะ! หรือที่เธอเศ้ราแบบนี้เป็นเพราะเธอ...."

"ไม่ ไม่ใช่สักหน่อยใครว่าหล่ะเธอมั่วจริงๆฉันได้ยินอาจารณ์หยินบอกว่าจะให้เราเล่นเพลงใหม่นิ เราไปกันดีกว่านะ แต่ถ้าเธออยากยืนอยู่ตรงนี้ก็เชิญเลยจ้า แบร๋"ฉันแลบลิ้นใส่แล้ววิ่งหนีไปก่อนที่จะรู้สึกแย่ไปกว่านี้ "ยัยมินซอง ยัย ยัย อ๊ารอด้วยสิ"กอซองพูดแล้วรีบวิ่งตามฉันมา

"ใครจะไปรอเธอ เชอะ" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่เริ่มเหนื่อยแล้ววิ่งอย่างสุดกำลัง แต่ระหว่างฉันคิดฉันก็รู้สึกเจ็บที่หัวใจและคิดว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันแน่

"ยัยมินซอง นี่เธอเลยห้องชมรมแล้วนะ"ฉันรีบหยุดแล้วหันหลังกลับ

"เธอเป็นอะไรหรอเปล่าฮะ ตั้งแต่เธอไปที่สนามบอลเธอดูเหม่อๆเศร้านะเธอ....เธอชอบยูนหรอ"

ยัยกอซองพูดตรงเกินไปจนฉันอดกลืนน้ำลายตัวเองไม่ได้ แต่ยัยกอซองก็คือเพื่อนรักของฉัน

ฉันก็ไม่อยากบอกแต่ก็ไม่อยากปิดบังกับความรู้สึกของฉัน ฉันเลยตอบไปว่า

"ฉะ...ฉันไม่รู้สิ ไม่รู้ว่าชอบนายยูนหรือเปล่า"ฉันพยายามที่สุดไม่ให้เผลอใจไปรักเขา

"กอซอง มินซอง ทุกคนรอเธอ2คนอยู่นะทำไมมาช้าอย่างนี้ฮะ"อาจารณ์หยินพูดด้วยอาการโกรธนิดหน่อย แต่หน้าตาของท่านก็ยังดูใจดีอยู่ดี

"หนูขอโทษคะ หนูยอมรับผิดคะที่มาช้า"ฉันพูดด้วยน้ำเสียงแย่กว่าเดิม

"เธอ2คนมาช้างั้นไปวิ่งรอบสนามฟุตบอล10รอบแล้วมาเร็วนะ"ฮะ วิ่งรอบสนาม10รอบ ถ้าเป็นรอบอาคารที่กว้างกว่าฉันยอมดีกว่าวิ่งรอบสนามฟุตบอลอีก

"คะ หนู2คนจะไปเดี๋ยวนี้คะแล้วจะรีบวิ่งรีบมาคะ"กอซองพูดแล้วดึงมือฉันไป

"เธอชอบยูน ฉันดูเธอออกนะ ฉันเป็นเพื่อนเธอมาตั้งแต่อนุบาลเธอทำอะไร มีอะไรรู้สึกอย่างไงทำไมเพื่อนสนิทอย่างฉันจะดูเธอไม่ออกฮะ ไม่ต้องเศร้าหรอกนะ เชื่อฉัน ทุกอย่างมันจะดีขึ้นเอง ทำตัวให้ร่าเริงเหมือนเดิมหน่อยสิ เธออยากให้คนอื่นรู้หรอว่าเธอชอบยูนน่ะฮะ"

กอซองสมกลับเป็นเพื่อนรักของฉันจริงๆ เธอนี่ อยู่ดีดีน้ำตาฉันก็ไหลทั้งๆที่กำลังวิ่งไปสนามบอลอยู่ ฉันรู้สึกว่ามีคนที่เข้าใจฉันเพิ่มอีก1คน

"นี่เธอจะมาดราม่าร้องไห้อะไรตอนนี้ฮะยัยบ๋อง"ฉันเช็ดน้ำตาแล้วยิ้มพูดว่า

"เธอว่าใครยัยบ๋องฮะ"ฉันกับกอซองวิ่งมาถึงสนามฟุตบอลจนได้

"ฉันรู้ว่าเธอไม่อยากเข้าไปแต่ทำให้ร่าเริงคิดว่าเขาเป็นคนที่อ้วน น่าตาน่าเกลียดที่อยู่กับยูนแล้วเธอจะดีขึ้นฉันว่า"มันง่ายซะที่ไหนหล่ะยัยบ้า

"ไปเร็ว"ฉันและกอซองวิ่งรอบสนามไปได้ครึ่งรอบก็เริ่มเหนื่อยซะแล้ว แฮ่ๆๆๆ

"นี่ยายหมูพะโล้ เธอวิ่งรอบสนามให้ขาเธอเล็กลงหรอ"ฉันกระว่าจะไม่ทักนายแล้วนะ

ฉันหยุดวิ่งแล้วพูดว่า"นี่หุบปากไปเลยนะ แล้วก็คิดว่าฉันไม่ยืนอยู่ตรงนี้หล่ะกันนะ"

ยูนทำหน้าสงสัย ฉันไม่สนใจวิ่งได้สัก5รอบก็ลงไปนอนกับสนามหญ้าพร้อมกับกอซองแล้ว

"นี่มินซอง เป็นอะไรหรือเปล่า น้องกอซอง เป็นอะไรไหมครับ"พี่มินโฮพูดด้วยน้ำเสียงเป็นพูดแต่ตัวยังยืนมองกอซอง

"พี่เวลาพูดกับฉันทำไมไม่เหมือนพูดกับกอซองเลยอ่า" ยูนกับผู้หญิงคนนั้นเดินมามองฉัน

น้ำตาฉันจะไหลแล้ว กอซองจับมือฉันแน่น อย่าร้องไห้ท่องไว้นะยัยมินซอง ไม่ร้องไห้ ๆ

"นี่เธอเป็นอะไรหรือเปล่า มินซอง ทำไมเธอถึงมาวิ่งริบสนามตั้ง5รอบหล่ะ"นายอย่ามาพูดดีกับฉันนะ ฉันเกลียดคำพูดหวานๆของนายที่สุด

"ไม่ ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน"ฉันลุกขึ้นยืนแล้วดึงกอซองลุกขึ้นยืนตามด้วย

"ใครว่าหล่ะยูนไม่ใช่แค่5นะตั้ง10รอบ อาจารณ์หยินน่ะให้......เอ๊ย!พี่มินโฮรู้ไหมคะว่าตั้งแต่ที่เรา2คนวิ่งมากี่นาทีแล้ว"มินซองพูดด้วยน้ำเสียงตกใจแล้ว ฮ๊ะ ใช่อาจารณ์หยิน

"35 นาทีได้นะครับมีอะไรหรอครับ"ฮ๊ะตั้ง35นาที

"มินซองเร็วรีบวิ่งไม่งั้นเธออาจจะไม่มีชีวิตได้เปล่าฟลุตส่วนฉันอาจไม่มีชีวิตได้เปล่าปิ๊กโกโล่แน่"

.................................................................................................................