I Was Her รักฉันคือ...(เธอ)
เขียนโดย 
ฟ้าสีคราม
วันที่ 24 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 เวลา 12.36 น.
แก้ไขเมื่อ 19 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 12.51 น. โดย เจ้าของนิยาย
12) ไม่เคยอยู่ในสายตา
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนนี้ยูนกำลังแข่งขันฟุตบอลอยู่แต่สายตาของเขามองแต่มิร่า ฉันไม่เห็นสายตาของเขามองมาที่ฉันเลย ฉันไม่เคยอยู่ในสายตาของเขาเลยใช่ไหม
"ปี๊ดๆๆๆ หมดเวลาครึ่งแรกแล้วครับ"หลังจากที่กรรมการเป่านกหวีด ยูนก็รีบวิ่งมาแล้วคุยกับมิร่าอย่างสนิทสนม เขาคงไม่เคยเห็นฉันอยู่ในสายตาจริงๆ หัวใจของฉันกำลังร้องให้ ฉันลุกขึ้นยืน
"อ้าว ยัยหมูอ้วนมาด้วยหรอ"เขายังจำฉันได้ด้วยหรอ.... กรรมการบอกหมดเวลาพัก ฉันวิ่งออกมาจากสนาม โดยน้ำตาที่กำลังจะไหล เพราะฉันเห็นมิร่ากับยูนหอมแก้มกัน ฉันรีบวิ่งไปโรงเรียน
"มินซอง น้องปะ....ไปไหน"ฉันไม่รอพี่มินโฮพูดจบ ฉันวิ่งอย่างสุดแรง
ณ โรงเรียนนานาชาติโซล - สวนดอกไม้ของโรงเรียน
ฉันยังอยู่ในสายตาของเขาหรือเปล่า เขาไม่เคยคิดว่าฉันอยู่ในสายตาของเขาใช่ไหม
ทำไมๆ ทำไมเขาไม่มองฉันบ้าง ฉันพยายามไม่ให้รักนายแต่นายทำไมต้องทำให้ฉันรัก
"ไม่เคยคิดที่จะรักนาย นายทำไมไม่มองฉันบ้าง ฮือๆๆๆๆ"ฉันพูดด้วยน้ำตา
"เธอไม่เป็นไรใช่ไหม เธอไหวใช่ไหม"ฉันหันไปมองต้นเสียง กอซอง
"ฉันอาจจะไหวก็ได้นะ อาจจะจริงๆ"ทำไมฉันรู้สึกแย่จังแย่มากๆ ฉันพูดด้วยน้ำตา กอซองก็กอดปรอบฉันอย่างอ่อนโยน ทำให้ฉันระบายทุกสิ่งออกมา ด้วยน้ำตา
"เธอไม่ไหว ฉันรู้ เธอมีอะไรที่ค้างคาใจระบายกับฉันได้นะ ฉันจะรับฟังมันเอง บอกฉันนะ"
กอซองพูดเหมือนจะร้องไห้เพราะสงสารฉัน เธอคือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน ฉันบอกเขาได้ทุกเรื่อง
"ไม่เคยคิดจะรักยูนเลย แต่ทำไม ทำไม ฮือๆ ฉันถึงต้องรักเขาเพราะอะไรกัน ฉันทนไม่ไหวจริงๆ ที่เห็นคนที่ฉันรักรักคนอื่น แทนที่ฉันจะดีฉันกับเสียใจมากกว่า ฉันจะทำยังไงทำยังไงดี ฉันไม่รู้จริงๆว่าฉันควนทำยังไง กอซอง ฉันควรทำไงดีกอซอง"
ฉันระบายความรู้สึกทุกอย่างให้กอซองเพราะพร้อมน้ำตา
"เธอต้องทำตามความรู้สึกที่เธออยากจะทำ ทำตามสิ่งที่เธออยากทำ ฉันรู้ว่ามันต้องเป็นทางออกที่ดีแน่ๆ ไม่ต้องร้องไห้นะ ฉันเข้าใจว่าเห็นคนที่เรารัก รักคนอื่นมันเป็นแบบไหน"
"เธอพูดเหมือนเธอเคยแอบรักใครเลย(เปลี่ยนจากการร้องไห้เป็นสงสัย)"ฉันพูดไปเช็ดน้ำตาไป
"ฉันคิดว่าฉันรักพี่ชายเธอ ฉันคิดว่าฉันรกพี่มินโฮ"ฉันกำลังตกตะลึงพูดอะไรไม่ออก
"ฉันว่าเธอก็ควรทำสิ่งที่เธออยากทำนะ เธอจะได้ไม่เสียใจเหมือนฉัน"ฉันพูดด้วยความจริงใจ
"อืม เธอก็เหมือนกัน"
'เสียงโทรศัพท์ของฉัน'
'มินซอง หนูอยู่ไหนจะแม่มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย กลับบ้านเร็วนะลูก'แม่ฉันมีเรื่องอะไรกับฉันนะ เรื่องสำคัญ สำคัญแค่ไหนกัน
"คะแม่ หนูจะกลับเดี๋ยวนี้คะ รอสักครู่นะคะ"ฉันตอบแล้วเช็ดน้ำตา แล้วฉันก็วางสาย
"กอซองเราไปก่อนนะ บ๊ายบายแล้วเจอกันนะ อย่าลืมหล่ะ ทำในสิ่งที่เธออยากทำ
"
ณ บ้านของฉัน
"แม่มีอะไรหรอคะ ธุระสำคัญหรอคะ"ฉันสงสัยจังเรื่องอะไรกันนะ
"แม่ปรึกษากับคุณพ่อแล้วคะไม่อยากให้ลูกไปเรียนที่ อังกฤษ ที่ลอนดอน ลูกว่ายังไงคะ"
"ไม่คะ หนูไม่ไป"ฉันพูดแบบไม่ต้องคิด
"ทำไมคะลูก หนูทำไมไม่ไปคะ แม่คิดว่าแม่บอกหนูกระทันหันไปใช่ไหม ไม่เป็นไรคะแม่ให้เวลาหนูคิดนะคะ แม่รอคำตอบหล่ะ พร้อมจะตอบเมื่อไรหนูค่อยตอบแม่นะคะ"ฉันเดินขึ้นห้อง พร้อมน้ำตา ฉันรู้ว่าแม่อยากให้ฉันไป แต่ฉันยังไม่ได้ทำในสิ่งที่ฉันควรทำเลย ฉันคิดว่าฉันจะไปแต่ขอฉันทำในสิ่งที่ฉันอยากทำแล้วฉันจะไปแบบไม่มีอะไรค้างคาใจ
วันรุ่งขึ้น ณ โรเงเรียนนานาชาติโซล(มาโรงเรียนแล้ว)
ฉันเจอนายยูนโดยบังเอิญก่อนจะเข้าห้องดนตรี
"นี่ยัยหมูพะโล้เธอดูฉันแข่งไม่จบเลยนะ แต่ช่างมันเหอะ ฉันได้แชมป์ด้วยหล่ะ"เขาพูดด้วยความดีใจ แต่ฉันจะพูดแบบไหนหล่ะ
"ฉันยินดีด้วยนะ แต่ 17.00น. ช่วยไปที่สวนดอกไม้หน่อยนะฉันมีอะไรจะพูดด้วย"ฉันไม่อยากฟังคำตอบของนาย ฉันจึงเดินเข้าไปในห้องแบบไม่รอคำตอบ
........................................................................................................................
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
