สามใจหนึ่งฝัน

            ชายในชุดเจ้าหน้าที่อุทยาน คนที่ฉันชอบ เขาโตขึ้นมากดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น เขายังดูเท่เหมือนสมัยเรียนมอต้นด้วยกัน   เขายิ้มน่ารัก   น่ารักจังเลยล่ะ
 
             ฉันยิ้มยืนเขินอยู่ประตูบ้าน ไม่รู้จะพูดยังไงดี นี่นับเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ที่ฉันไปเรียนต่อที่ได้พบกัน
 
         "หวัดดีค่า เจ้าหน้าที่แสวง"
          เขินจังเลย คำทักทายที่เป็นทางการนี่มันอะไรกัน ทำใมเราพูดเหมือนสมัยเก่าๆไม่ได้กัน
        " อ๊าก ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า อะไรของเธอตลกอ่ะ   เจ้าหน้าที่แสวงเหรอ   โอ๊ยขำ  ฮ่า ฮ่า ฮ่า อายเราเหรอจ๊ะหนูเปิ้ล"
         "ปั่ก" เจ้าของเสียงหัวเราะกระเด็นตกจากรถมอเตอร์ไซค์ทันใด
        ฉันกระโดดซัลโวเบิ๊ดกระโหลกซะเต็มเหนี่ยว 
 
        "อะไรเนี่ยไอ้แหวง  ไม่ได้เจอตั้งนานนึกว่าจะเป็นผู้หลักผู้ใหญ่กว่านี้   หนอย หนูเปิ้ลเรอะ  นี่เรอะห๊ะ คำทักทายเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันตั้งหนึ่งปี"
 
       "อะไรเล่าตบหัวเลยเหรอ  โหดไปแล้วมั้ง  นี่จะเป็นนางจักจั่นเบอร์สองเหรอไงไม่ทราบ"
 
       "เชอะ"ฉันทำหน้าไม่สบอารมณ์เดินไปดึงมือเขาขึ้นมาแต่เขากลับดึงมือฉันลงไปหาเขา ทำให้เราไกล้กันแค่คืบ
       "นี่ หน้าบ้านฉันนะ อยากโดนพ่อยิงเหรอ"
       "ขอโทษที ตอนนี้ใจไม่อยู่กับเนื่อกับตัว โดนยิงคงไม่ตาย"
 
   ฉันรีบลุกยืนขึ้นแล้วซ่อนรอยยิ้มที่มันหุบแทบไม่ได้
 
      "ฉันกลับมาคราวนี้มีเรื่องอยากจะคุยด้วย ทั้งเธอ และจักจั่นด้วย เพราะฉนั้นพรุ่งนี้เราสามคนไปเจอกันที่ฐานลับของพวกเรานะ  แค่นี้ล่ะ"
 
       ไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้ว ฉันรีบวิ่งปรู๊ดเข้าบ้านโดยไม่สนใจคนที่อยู่ข้างหลัง
       พอเข้าบ้านมาได้ฉันรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ    บ้าจริงเกือบไปแล้ว จะหันไปพูดตรงๆได้ไง ก็หน้ามันแดงซะขนาดรี้ แถมยัง แถมยังยิ้มไม่หุบอีกด้วย  แต่เอ๊ะแสวงมาบ้านเราทำใม
 
         ฉันได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซค์จอดหน้าบ้านแล้วพ่อก็ออกมาต้อนรับ
 
          "อ้าวมาแล้วเหรอแสวง  มานั่งข้างในสิ"
         พ่อพาแสวงมานั่งที่ห้องรับแขก
         ตาบ้า  ตาบ้าเอ๊ย มีธุระที่นี่เหรอ แล้วฉันจะออกไปพบได้ไง ก็ฉันพูดธุระของฉันไปแล้วน่ะ
 
           "เปิ้ล  ออกมาหาพ่อหน่อยสิลูก"
 
       ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำพยายามทำตัวนิ่งที่สุดแล้วเดินไปนั่งข้างคุณพ่อ
 
         "กลับมาแล้วเหรอเปิ้ล"
      หึ หึ กลับมาแล้วเหรอ พูดออกมาได้นะ ทั้งที่หน้าเกือบจะชนกันอยู่แล้ว เอาเถอะแกล้งสินะ
         "ใช่เรากลับมาแล้ว แต่ก็มาทำงานล่ะถ่ายหนังเสร็จเราก็กลับไปเรียนต่อล่ะ"
       เนียนค่ะ พ่อไม่เอะใจซักแอะ  ฉันเก่งใหมล่ะ
 
         "อย่าไปเชื่อ ตอนไปรับ อ้อนอยากจะมาพบเธอให้ได้แน่ะ ถึงกับลาโรงเรียนเลยนะ"
 
      บรึม  เละเป็นโกโก้ครั้น หมด  หมดกัน แล้วหนูจะเก๊กไปทำใมล่ะคะคุณป๋า   แสวงมันแอบยิ้มด้วย อายติดดาวเลยงานนี้
         "อย่างที่ว่าแหละ ลูกสาวฉันจะมาถ่ายหนังที่อุทยานด้วยอาจจะหลายวัน  ฉันคงต้องฝากเธอ     ดูแลลูกสาวฉันด้วย"
 
         เอ๋  อะไรนะ  ให้แสวงดูแลฉันเหรอ ไม่ดีมั้งเขามีงานต้องทำด้วยนะคะพ่อ
 
          "รับทราบครับคุณลุง เชื่อใจผมได้เลยครับ"
 
          "เดี๋ยวค่ะพ่อ ทำใมต้องดูแลด้วยล่ะ  มีอะไรเหรอ"
 
         "ไม่มีอะไรหรอกลูก ก็แค่กำชับเจ้าหน้าที่เขาดูแลลูกเป็นพิเศษแค่นั้นเอง ไม่มีอะไรแล้วเดี๋ยวพ่อขอคุยกับแสวงต่อเดี๋ยวนะ "
            ฉันเดินออกมาอย่างเซ็งมานั่งที่ม้านั่งใต้ร่มสนหน้าบ้าน นี่พ่อไล่เราออกมางั้นเหรอแสดงว่ามีเรื่องสำคัญแน่นอน เรารู้ไม่ได้ด้วย
 
             สักพักแสวงก็ออกมาแล้วสตราทรถเพื่อกลับบ้าน ฉันเลยเดินเข้าไปถาม
 
             "นี่มีเรื่องอะไรกัน เล่าให้ฟังบ้างสิ"
 
             "อ๋อ เมื่อวานก่อนที่อุทยานช้างโดนยิง"
 
             "นี่ ฉันไม่ใช่ช้างนะ ฉันไม่โดนยิงหรอก ฉันต้องใส่เกราะกันกระสุนมั้ย"
     แสวงหัวเราะแหะ แล้วหันมายิ้มให้ฉัน ยิ้มน่ารักซะด้วยสิ
 
              "เข้มแข็งขึ้นเยอะเลยนะ  หนูเปิ้ลไม่น่าห่วงแล้ว"
             "นี่ "ฉันเงื้อหมัดจะชกแต่ต้องหยุดเพราะเขาไม่หลบเลย
 
              "ฉันได้ดูแลเธอซะทีนะ"
 
       เขาบิดรถออกไปอย่างเร็วทิ้งให้ฉันตื่นเต้นกับคำพูดสุดท้ายของเขา
 
             ลึกๆ มันดีใจแต่ก็ยังอายอยู่
 
 
                 เขินด้วย   ('////')
 
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::