สามใจหนึ่งฝัน

ทุกคนเคยรอคอยไหมคะ บางอย่างอาจจะไม่ต้องคอยนานแต่บางสิ่งบางอย่างนั้นอาจใช้เวลาทั้งชีวิตเลยก็เป็นได้ที่จะได้พบกับบทสรุปของคำตอบที่เราเฝ้าหา

ฉันชื่อเปิ้ลค่ะ นานมาแล้วฉันเคยเป็นเด็กขี้แยที่บ้านรวย เลยมีแต่คนแกล้ง แต่ฉันก็มีฮีโร่ ฮีโร่ที่ไม่ต้องแปลงร่าง ที่ช่วยเหลือฉันจากการโดนบูลลี่

หลายครั้ง...

ต่อหลายครั้ง

ปะถม

มอต้น

มอสอง

และมอสาม

ทุกคนมีปับปี้เลิฟไหมคะ รักครั้งแรก ที่ไม่ว่าหวนนึกถึงคราใดก็ชื่นหัวใจทุกครั้ง เปิ้ลมีค่ะ แต่เป็นรักที่ไม่เคยได้คำตอบเพราะไม่เคยได้ถามและไม่กล้าแม้แต่จะถามเพราะคำตอบนั้นกลายเป็นสิ่งที่น่ากลัวสำหรับฉันในตอนนั้น

แต่ตอนนี้

ฉันมีความต้องการอย่างมาก ความปราถนา ฉันแพ้ให้กับมันแล้ว ความจริงฉันก็เป็นเพียงวัยรุ่นคนนึงในโลกนี้ แต่พอจะเผยสิ่งที่อยู่ข้าวในใจทีไร ฉันก็กลับมาเป็นเด็กเปิ้ลขี้ขลาดคนเดิม แม้ว่าเขาจะอยู่ไกล้ๆฉันตอนนี้ เปิ้ลก็ได้แต่มองหน้าเขาแล้วแต่อมยิ้มเท่านั้น

"เป็นอะไร"

เขาถาม

"เป็นบ้ารึไง เรียนไกลเลยเพี้ยนรึไง"

แสวงพูดแล้วหัวเราะไปพลาง จากอารมณ์ดีๆบูดเลยซะอย่างงั้น ฉัน

"ถามจริงๆเถอะดีใจมั่งไหม ฉันกลับมาแล้วเนี่ย"

"ดีใจสิ และรู้อะไรอีกอย่างด้วย"

"อะไร"เปิ้ลไม่รู้จริงๆค่ะว่าเขาพูดถึงอะไร

เราสองคนออกมาเดินเล่นแต่เช้าท่ามกลางธรรมชาติ ทางธรรมชาติ ทะเลสาปธรรมชาติและเขาเขียวขจี นานแล้วที่เรามาเพียงสองคนโดยไม่มีจั้กจั่น

"เปิ้ลรู้ไหมว่าแม่จั้กจั่นมาที่นี่"

เขาพูดพลางจับจ้องไปทางอื่น

"จริงเหรอ"

"ใช่ สักวันจั้กจั่นจะมีอนาคตที่สดใส"

"อืม"เปิ้ลรู้สึกยินดีกับเพื่อนจริงๆค่ะ

แต่นี่ไม่ใช่คำพูดที่เขาอยากพูดแน่ๆ

"แล้ว"

"แล้ว?"ฉันทวนคำของเขา

"แล้วจั้กจั่นคงต้องเลือกไปจากที่นี่ เหมือนกับเธอ"

ฉันอึ้งเลยค่ะ บรรยากาศนี้คืออะไร

"ทำไมคิดอย่างนี้ล่ะ หยุดพูดเลยนะ"

ฉันทำโมโหใส่เขาแต่เขาก็ยังไม่เปลี่ยนท่าที

"พ่อของเธอมีอิทธิพล โตมาฉันถึงรู้ มันทำให้ฉันรู้ว่า ฉันต้องเว้นระยะจากเธอแล้ว "เขาดูเศร้า

ต่อไปนี้คำพูดของฉัน ถ้าเลือกไม่ดี อาจต้องเสียทั้งเพื่อนเสียทั้งความรู้สึกที่ดี ฉันจะทำยังไงดี

"เปิ้ลจากนี้.."

ฉัยกอดเขา ทำให้เขาหยุดพูดไป คำพูดใดๆก็ไม่ใช่ตัวเลือกที่ดีในตอนนี้ ตอนนี้ความกล้าทุกอณูฉันต้องเอามันออกมาใช้แล้ว

"แสวงเธอกลัวตายไหม"

"ไม่"

"เธอกลัวพ่อของฉันไหม"

"ไม่"

"เธอกลัวที่จะได้ความรักจากฉันไหม"

แสวงอึ้งไป

"ฉันรักแสวง รักจริงๆที่ไม่ใช่แบบเพื่อน"

"แสวงล่ะรักฉันแบบไหน"

เหมือนที่ฉันพูดข้างต้นล่ะค่ะ การรอคอยบางอย่างก็นานบางอย่างก็กระชั้นชิด สำหรับฉันมันนานค่ะ กว่าจะกล้าถาม กว่าจะกล้าสู้กับความจริงที่จะเกิด มันช่างนานเหลือเกิน เขาจ้องตาฉันสีหน้าเขาดูกังวล

"เปิ้ล ฉันรัก.."

"พอแล้ว!!"

ฉันตะโกนพร้อมกับเอามือปิดหู ฉันนี่ไม่มีความกล้าเอาเสียเลย น้ำตาฉันไหลออกมา

"ฉันกลัวคำตอบจะไม่ตรงใจฉัน เพราะฉะนั้นอย่าเพิ่งตอบฉันตอนนี้เลยนะ แค่เธอรู้ไว้ว่าเธอคือฮีโร่ในใจของฉันก็พอ"

ฉันวื่งมาจากที่นั่น ที่ตรงนั้นด้วยหัวใจสั่นระรัว ความกล้าของฉันมันถูกใช้จนหมดแล้ว ฉันวิ่งตรงเข้าบ้าน แม่บ้านกำลังซดข้าวต้มกันอยู่ฉันวิ่งผ่านพวกเขามาเลย

"คุณเปิ้ลออกกำลังกายตอนเช้าเลยนะคะ"

พูดแล้วก็ตักข้าวต้มซดต่อ

//////จบตอน///////