สามใจหนึ่งฝัน

    สวัสดีค่ะ  ฉันชื่อเปิ้ล นางสาว ปิยะดา แซ่ลี้  ทุกคนจำฉันได้ใหมเนี่ย (ฮา) หลังจากที่ปล่อยให้เพื่อนของฉันได้บทเด่นไปแล้ว ฉันคิดว่าทุกคนคงลืมไปแล้วว่าฉันนี่แหละ นางเอกของเรื่องนี้
    ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ไม่ถือไม่ถือ  เอางี้ถึงเวลาฉันแย่งซีนแล้วล่ะ Let'S go!!
 
     ชีวิตของฉันมีขึ้นๆลงๆเสมอ ไม่นานมานี้ เอ....นาน  นานสิ พวกเราได้จัดตั้งชมรมอนุรักษณ์สิา่งแว้ดล้อมขึ้นมา  โดยมีครูสาวตัวเล็กๆเป็นที่ปรึกษา  แน่ะ แน่ะ ลืมครูเขาไปแล้วใช่ใหม
 
       ครูเขาชื่อ ..........
 
      "ปิยะดาคะ มาช่วยครูวิสาขนพวกเครื่องมือทำความสะอาดเข้าห้องชมรมทีได้ใหม"
 
      "ได้ค่ะ ได้ค่ะ"
      อ๊ะๆ ฉันต้องไปก่อนนะ  ครูที่ปรึกษาเขาเรียกแล้ว  ฟิ้ววว
 
    ....................................................................................
 
     "ข่าวลักลอบตัดไม้ทำลายป่านี่มาบ่อยแฮะ"
 
    เหมียวทำท่ากดรีโมทจะเปลี่ยนช่องแต่โดนกิ่งตบหัวดังฉาด
 
     "ดูช่องนี้แหละ  อะไรกันเกี่ยวกับนโยบายชมรมตัวเองแท้ๆ"
 
 [ค่ะในเวลาตีสามที่ผ่านมาได้มีการลักลอบตัดไม้สักในเขตอุทยานแห่งชาติเขาใหญ่นะคะ เจ้าหน้าที่ได้เข้าปะทะส่งผลให้มีผู้ลักลอบบาดเจ็บสามราย ไม่มีรายงานผู้เสียชีวิต เดี๋ยวเราจะไปสัมพาทษ์เจ้าหน้าที่นะคะ...]
 
     "เออนี่เปิ้ลบ้านเกิดเธออยู่ติดอุทยานเขาใหญ่ด้วยนี่ ใช่บ้านเธออ๊ะเปล่า"
 
    ฉันกำลังเขียนการบ้านไม่ได้มองฟังแต่เสียงจึงได้แต่ส่ายหน้า
 
     "ไม่รู้สิ เขาใหญ่มันกว้างมากนะ "
 
     "นู่นๆ นู่นๆ ดูๆๆ  หล่อๆๆ"
 
    พวกเราสองคนมองขวับตามมือของกิ่ง เธอชี้ให้ดูเจ้าหน้าที่ป่าไม้ที่นักข่าวสัมพาทษ์ในทีวี
 
   ["ครับพวกเขาตัดไปเยอะเหมือนกัน แต่เราก็ตามจับได้หมด ที่ถามว่ากลัวใหม ไม่เลยครับ พวกเราสัญญาไว้ว่าต้องปกป้องป่าทั้งชีวิตครับ"
     "ค่ะ ดำรงค์ถ่ายภาพ  กรรณิการายงาน สำนักข่าวหกสี"]
 
 ภาพข่าวตัดไปแต่คำพูดของเจ้าหน้าที่คนนั้นยังอยู่ในหัว มันทำให้ฉันเริ่มหันกลับมามองตัวเอง
หลังเลิกเรียน พอกลับมาบ้านฉันก็เดินเหม่อออกไปที่ระเบียง
   ฉันนั่งลงคว้าโดเรมอนเข้ามากอดแล้วควักมือถือขึ้นมาเลื่อนดูรายชื่อผู้ติดต่อ แต่ไม่มีชื่อคนที่คาดหวัง
     "ทำใมนะ ฉันอยากติดต่อพวกเธอได้ง่ายๆจังเลย  ตอนนี้ฉันสับสนอยู่นะ  ฉันทำอยู่นี่มันถูกต้องแล้วเหรอ ฉันอยากได้คำตอบจากพวกเธอ"
 
  บรืนๆๆๆ  เสียงรถเข้ามาในบ้านฉันจำได้ รถของพ่อแน่ๆ ฉันรีบวิ่งปรู้ดไปอย่างเร็ว"
 
    "สวัสดีค่ะคุณพ่อ  ไม่เห็นโทรบอกก่อนเลยเปิ้ลจะได้รีบกลับมาต้อนรับ"
    "พ่อโทรบอกแม่แล้ว เออแล้วนี่แม่เรายังไม่กลับเหรอ"
     "ยังค่ะพ่อ พ่อเข้าไปดื่มน้ำเย็นๆก่อนเถอะค่ะ"
   ฉันพาพ่อเข้ามาในบ้านแล้วหยิบน้ำในตู้เย็นออกมารินใส่แก้ว
 
     "เออ นี่แถวบ้านเราตอนนี้ลักลอบตัดไม้กันมาก  เจ้าหน้าที่ตรวจสอบไม้กันใหญ่ในโรงทำเฟอร์นิเจอร์เราก็โดนด้วยนะ แย่จริง"
 
    พ่อเล่าเรื่องทางโคราชให้ฟัง ฉันวางแก้วน้ำแล้วนั่งข้างๆท่าน
 
   "แล้วเป็นแค่โรงงานของเราที่เดียวเหรอคะ"
   "ไม่ โรงงานนายขจรก็โดน  แล้วก็มีข่าวแย่ๆเกี่ยวกับนายขจรเยอะ เขาคงไม่รอด"
 
    ฉันยิ้มแล้วส่ายหัวบ่งบอกว่าไม่รู้เรื่องด้วย พ่อเลยเอามืออันใหญ่ขยี้หัวจนผมยุ่งไปหมด
    "ว่าแต่เรา เป็นดาราแล้วนี่ เห็นตอนเด็กๆอ้อนจะเป็นนักอนุรักษ์ เต้นเย้วๆกับพวกจั๊กจั่นกับไอ้แหวงอยู่เลย จะเปลี่ยนแนวแล้วเหรอลูก"
 
     ฉันหัวเราะแหะๆ แล้วก้มหน้านิ่งจนพ่อสังเกตได้ท่านทำสีหน้ากังวล
     "พ่อคะ คำสัญญามันศักดิ์สิทธฺ์แค่ใหนคะ"
     "มีอะไรเหรอลูก"
     "วันที่พ่อกลับโคราช เปิ้ลกลับด้วยนะคะ"
 
   คงเป็นเพราะสีหน้าที่แน่แน่วของฉัน ทำให้พ่อพยักหน้าแล้วคว้าตัวฉันเข้าไปกอดแน่น ท่านยังคงเข้าใจฉันเสมอมา  
 
    รอก่อนนะ พวกเธอ ฉันจะไปหาแล้ว ฉันอยากเจอพวกเธอมาก
.......................................................................................................