สามใจหนึ่งฝัน
เขียนโดย api3api
วันที่ 21 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 เวลา 23.52 น.
แก้ไขเมื่อ 25 พฤษภาคม พ.ศ. 2557 09.10 น. โดย เจ้าของนิยาย
23) ความจริง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"หมู่นี้มีคนมาขอซื้อที่อีกใหมจ้ะยาย"
จักจั่นถามยายเมียนกับตาพรที่นั่งเลือกพริกอยู่ใต้ถุนบ้าน ทั้งสองหน้าตายิ้มแย้มเมื่อเจอหน้าจักจั่น "มาเรื่อยๆ แต่ตาไล่มันไปแล้วมาคิดดูอีกทีมันก็จริงเหมือนจักจั่นว่า ถ้าขายไปเราก็เหมือนไม่เหลืออะไร กินอะไรมารึยังมากินข้าวกับตากับยายก่อนสิ"
"ไม่เป็นไรจ้ะ ฉันจะรอกินกับแหวง"
เด็กสาวเดินออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มในใจนึกว่าทำใมหมู่นี้นายทุนเข้ามาในพื้นที่บ่อยจัง จนเธอเห็นแสวงวิ่งตามมาแต่ไกล"จักจั่นรอด้วย"
แสวงวิ่งหอบมาแต่ไกลเมื่อมาถึงตัวหญิงสาวเขาก็หยุดวิ่งยิ้มหอบอย่างหายใจไม่ทัน เด็กสาวยิ้มแล้วตบหลังชายหนุ่มดังปัก
"ยังกะคนบ้า มีอะไรเหรอวิ่งยังกับหมาเอ้ยแมวหิวข้าว"
"ป๊าว เห็นหลังไวไวเลยรีบวิ่งมาให้ทันจะได้เดินด้วยกัน"
เด็กสาวยิ้มแล้วเปลี่ยนเป็นเบ้ปากเพราะความหมั่นใส้ ทั้งสองเดินผ่านทางป่าที่เขียวขจี เด็กสาวสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าเต็มปอดก่อนที่แสวงจะสะกิดให้จักจั่นระวังตัว
รถหรูสีดำยี่ห้อดังวิ่งมาอย่างช้าๆแล้วจอดข้างหน้าคนทั้งสอง
ชายชุดดำเดินลงมาจากรถแล้วออกมายืนอย่างนอบน้อมคนที่สองเปิดประตูข้างหลังใหัคนผู้มีอำนาจลงมาจากรถ
ชายชราผู้มีอำนาจ เถ้าแก่เชงผู้ชราภาพ เดินลงมาอย่างเชื่องช้า ท่ามกลางความไม่ไว้วางใจของพวกจักจั่น
"เด็กผู้หญิงคนนั้นครับเถ้าแก่ คุณหนูจักจั่น"
"อั๊วเห็นแล้ว เหมือน เหมือนจริงๆ เหมือนชุติพรมากมาก"
แสวงดึงแขนจักจั่นให้เขยิบมาด้านหลังแต่เธอขยับปัดแขนออก
"พวกคุณเป็นใคร มีธุระอะไรกับจักจั่น" แสวงตะโกนถามอย่างไม่เกรงกลัว พวกลูกน้องเถ้าแก่เชงทำตาเขียวแต่ชายชราส่ายหน้า
"อั๊วเป็นปู่ของจักจั่น และมาเพื่อขอโทษ"
"ขอโทษงั้นเหรอ เรื่องอะไรไม่ทราบ"
จักจั่นเสียงแข็งทำให้ลูกน้องเสี่ยเชงเลิกลักแต่เถ้าแก่เฒ่าส่ายหัวพวกมันจึงสำรวมต่อไป
"เรื่องที่เคยทำไว้กับพ่อของหนู เรื่องที่เคยทำไว้กับแม่ของหนู ทุกเรื่องเลย ฉันอยากให้จักจั่นอภัยให้ อย่างน้อยๆก็อยากให้รู้ว่าแม่ของหนูไม่ได้เป็นคนผิด"
จักจั่นทำท่าลังเลก่อนจะดึงแขนของแสวง"ไปกันเถอะแหวง"แต่ลูกน้องเสี่ยเชงเดินมาขวางไว้
พวกมันคุกเข่าลงหมดทุกคน จักจั่นกับแสวงตะลึงกับเหตุการณ์
"คุณหนูเรื่องทั้งหมดพวกเราเป็นคนลงมือเอง ทั้งหมดเป็นความผิดของพวกเรา หากโกรธแค้นก็ลงมาที่นี่เถิด คุณหนูชุติพรเป็นแค่คนโชคร้าย พวกเราขอการอภัยด้วย"
จักจั่นลำบากใจเธอจึงเดินกลับมาหาเถ้าแก่เชง
"ต้องการอะไรจากฉันกัน"
ชายชราทำสายตาวิงวอน ตอนนี้ต่อหน้าจักจั่นเสือเฒ่าฟทธิ์เดชหมดสิ้นเป็นเพียงชายแก่ขาดความอบอุ่นคนนึงเท่านั้น จักจั่นลำบากใจมากกลัวว่าบาปกรรมจะสะท้อนมาถึงตัว
"ปู่อยากให้จักจั่นกลับมาอยู่กับแม่"
..............................................................................................
หลังจากทั้งสองกลับมาถึงบ้าน จักจั่นหนีไปนั่งเหม่อที่แคร่ไม้ไผ่ใต้ต้นมะขามยักษ์หลังบ้าน แสวงเดินตามมาด้วยความเป็นห่วง
"แหวงฉันบ้ามั้ย ทิฐิโง่ๆของฉันเอง ฉันมันไม่กล้าสู้หน้าความจริง"
จักจั่นสะอื้น เพราะเธอปฏิเสธชายชรามาหมาดๆตอนบ่าย แสวงนั่งลงข้างๆอย่างเห็นใจ
"ใช่เธอบ้า เป็นมานานแล้วรักษาไม่เคยหาย เรื่องอื่นล่ะเก่งนัก แต่พอพูดถึงเรื่องแม่ทีไรเธอมันก็แค่ผู้หญิงตัวเล็กเท่านั้น"
"แต่นี่เป็นโอกาสแล้วนะจักจั่น ความจริงคือเธอมีแม่ และเขากำลังต้องการเธอ ฉันเข้าใจว่าเธอยังรับมันไม่ได้แต่ทำใจเถอะนี่คือความจริง"
เด็กสาวได้ฟังก็เขยิบเข้ามาติดชายหนุ่มเธอเอาหลังพิงแสวงเธอร้องให้ออกมาเบาๆ
"ฉันทำยังงั้นไม่ได้หรอก ฉันไม่รู้จักเขาเลยพูดตามตรงฉันกลัวนั่นแหละ"
"ใช่ฉันก็กลัว"
แสวงพูดขึ้นมาทำให้จักจั่นหันมามองหน้าเขาแล้วแสวงก็พูดความจริงอย่างอ่อนโยน
"ฉันกลัวจักจั่นจะจากที่นี่ไป"
ในขณะที่ทั้งสองอยู่ที่หลังบ้านเวลาเดียวกันนั้น ไอ้เดี่ยว มันได้ขี่มอเตอร์ไซค์ของมันมาจอดหน้าบ้านแสวงแล้วจดจำลักษณะบ้านและเลขที่บ้านก่อนมันจะบึ่งรถออกไป
.............................................................
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ