สามใจหนึ่งฝัน

                        "หมู่นี้มีคนมาขอซื้อที่อีกใหมจ้ะยาย"
จักจั่นถามยายเมียนกับตาพรที่นั่งเลือกพริกอยู่ใต้ถุนบ้าน ทั้งสองหน้าตายิ้มแย้มเมื่อเจอหน้าจักจั่น              "มาเรื่อยๆ แต่ตาไล่มันไปแล้วมาคิดดูอีกทีมันก็จริงเหมือนจักจั่นว่า ถ้าขายไปเราก็เหมือนไม่เหลืออะไร กินอะไรมารึยังมากินข้าวกับตากับยายก่อนสิ"
                      "ไม่เป็นไรจ้ะ ฉันจะรอกินกับแหวง"
เด็กสาวเดินออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มในใจนึกว่าทำใมหมู่นี้นายทุนเข้ามาในพื้นที่บ่อยจัง จนเธอเห็นแสวงวิ่งตามมาแต่ไกล"จักจั่นรอด้วย"
             แสวงวิ่งหอบมาแต่ไกลเมื่อมาถึงตัวหญิงสาวเขาก็หยุดวิ่งยิ้มหอบอย่างหายใจไม่ทัน เด็กสาวยิ้มแล้วตบหลังชายหนุ่มดังปัก
                     "ยังกะคนบ้า มีอะไรเหรอวิ่งยังกับหมาเอ้ยแมวหิวข้าว"
                     "ป๊าว เห็นหลังไวไวเลยรีบวิ่งมาให้ทันจะได้เดินด้วยกัน"
เด็กสาวยิ้มแล้วเปลี่ยนเป็นเบ้ปากเพราะความหมั่นใส้ ทั้งสองเดินผ่านทางป่าที่เขียวขจี เด็กสาวสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าเต็มปอดก่อนที่แสวงจะสะกิดให้จักจั่นระวังตัว
              รถหรูสีดำยี่ห้อดังวิ่งมาอย่างช้าๆแล้วจอดข้างหน้าคนทั้งสอง
ชายชุดดำเดินลงมาจากรถแล้วออกมายืนอย่างนอบน้อมคนที่สองเปิดประตูข้างหลังใหัคนผู้มีอำนาจลงมาจากรถ
          ชายชราผู้มีอำนาจ เถ้าแก่เชงผู้ชราภาพ เดินลงมาอย่างเชื่องช้า ท่ามกลางความไม่ไว้วางใจของพวกจักจั่น
                     "เด็กผู้หญิงคนนั้นครับเถ้าแก่ คุณหนูจักจั่น"
                     "อั๊วเห็นแล้ว เหมือน เหมือนจริงๆ เหมือนชุติพรมากมาก"
แสวงดึงแขนจักจั่นให้เขยิบมาด้านหลังแต่เธอขยับปัดแขนออก
                     "พวกคุณเป็นใคร มีธุระอะไรกับจักจั่น" แสวงตะโกนถามอย่างไม่เกรงกลัว พวกลูกน้องเถ้าแก่เชงทำตาเขียวแต่ชายชราส่ายหน้า
                     "อั๊วเป็นปู่ของจักจั่น และมาเพื่อขอโทษ"
                      "ขอโทษงั้นเหรอ  เรื่องอะไรไม่ทราบ"
จักจั่นเสียงแข็งทำให้ลูกน้องเสี่ยเชงเลิกลักแต่เถ้าแก่เฒ่าส่ายหัวพวกมันจึงสำรวมต่อไป
                 "เรื่องที่เคยทำไว้กับพ่อของหนู เรื่องที่เคยทำไว้กับแม่ของหนู ทุกเรื่องเลย ฉันอยากให้จักจั่นอภัยให้ อย่างน้อยๆก็อยากให้รู้ว่าแม่ของหนูไม่ได้เป็นคนผิด"
          จักจั่นทำท่าลังเลก่อนจะดึงแขนของแสวง"ไปกันเถอะแหวง"แต่ลูกน้องเสี่ยเชงเดินมาขวางไว้
                   พวกมันคุกเข่าลงหมดทุกคน จักจั่นกับแสวงตะลึงกับเหตุการณ์
               "คุณหนูเรื่องทั้งหมดพวกเราเป็นคนลงมือเอง ทั้งหมดเป็นความผิดของพวกเรา หากโกรธแค้นก็ลงมาที่นี่เถิด คุณหนูชุติพรเป็นแค่คนโชคร้าย พวกเราขอการอภัยด้วย"
            จักจั่นลำบากใจเธอจึงเดินกลับมาหาเถ้าแก่เชง
                 "ต้องการอะไรจากฉันกัน"
ชายชราทำสายตาวิงวอน ตอนนี้ต่อหน้าจักจั่นเสือเฒ่าฟทธิ์เดชหมดสิ้นเป็นเพียงชายแก่ขาดความอบอุ่นคนนึงเท่านั้น จักจั่นลำบากใจมากกลัวว่าบาปกรรมจะสะท้อนมาถึงตัว
 
                  "ปู่อยากให้จักจั่นกลับมาอยู่กับแม่"
..............................................................................................
  หลังจากทั้งสองกลับมาถึงบ้าน จักจั่นหนีไปนั่งเหม่อที่แคร่ไม้ไผ่ใต้ต้นมะขามยักษ์หลังบ้าน แสวงเดินตามมาด้วยความเป็นห่วง
                   "แหวงฉันบ้ามั้ย ทิฐิโง่ๆของฉันเอง ฉันมันไม่กล้าสู้หน้าความจริง"
จักจั่นสะอื้น เพราะเธอปฏิเสธชายชรามาหมาดๆตอนบ่าย แสวงนั่งลงข้างๆอย่างเห็นใจ
                "ใช่เธอบ้า เป็นมานานแล้วรักษาไม่เคยหาย เรื่องอื่นล่ะเก่งนัก แต่พอพูดถึงเรื่องแม่ทีไรเธอมันก็แค่ผู้หญิงตัวเล็กเท่านั้น"
                 "แต่นี่เป็นโอกาสแล้วนะจักจั่น ความจริงคือเธอมีแม่ และเขากำลังต้องการเธอ ฉันเข้าใจว่าเธอยังรับมันไม่ได้แต่ทำใจเถอะนี่คือความจริง"
 เด็กสาวได้ฟังก็เขยิบเข้ามาติดชายหนุ่มเธอเอาหลังพิงแสวงเธอร้องให้ออกมาเบาๆ
            "ฉันทำยังงั้นไม่ได้หรอก ฉันไม่รู้จักเขาเลยพูดตามตรงฉันกลัวนั่นแหละ"
                      "ใช่ฉันก็กลัว"
แสวงพูดขึ้นมาทำให้จักจั่นหันมามองหน้าเขาแล้วแสวงก็พูดความจริงอย่างอ่อนโยน
 
                              "ฉันกลัวจักจั่นจะจากที่นี่ไป"
 
 
   ในขณะที่ทั้งสองอยู่ที่หลังบ้านเวลาเดียวกันนั้น ไอ้เดี่ยว มันได้ขี่มอเตอร์ไซค์ของมันมาจอดหน้าบ้านแสวงแล้วจดจำลักษณะบ้านและเลขที่บ้านก่อนมันจะบึ่งรถออกไป
             .............................................................