สามใจหนึ่งฝัน

                        "หมู่นี้มีคนมาขอซื้อที่อีกใหมจ้ะยาย"

จักจั่นถามยายเมียนกับตาพรที่นั่งเลือกพริกอยู่ใต้ถุนบ้าน ทั้งสองหน้าตายิ้มแย้มเมื่อเจอหน้าจักจั่น              "มาเรื่อยๆ แต่ตาไล่มันไปแล้วมาคิดดูอีกทีมันก็จริงเหมือนจักจั่นว่า ถ้าขายไปเราก็เหมือนไม่เหลืออะไร กินอะไรมารึยังมากินข้าวกับตากับยายก่อนสิ"

                      "ไม่เป็นไรจ้ะ ฉันจะรอกินกับแหวง"

เด็กสาวเดินออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มในใจนึกว่าทำใมหมู่นี้นายทุนเข้ามาในพื้นที่บ่อยจัง จนเธอเห็นแสวงวิ่งตามมาแต่ไกล"จักจั่นรอด้วย"

             แสวงวิ่งหอบมาแต่ไกลเมื่อมาถึงตัวหญิงสาวเขาก็หยุดวิ่งยิ้มหอบอย่างหายใจไม่ทัน เด็กสาวยิ้มแล้วตบหลังชายหนุ่มดังปัก

                     "ยังกะคนบ้า มีอะไรเหรอวิ่งยังกับหมาเอ้ยแมวหิวข้าว"

                     "ป๊าว เห็นหลังไวไวเลยรีบวิ่งมาให้ทันจะได้เดินด้วยกัน"

เด็กสาวยิ้มแล้วเปลี่ยนเป็นเบ้ปากเพราะความหมั่นใส้ ทั้งสองเดินผ่านทางป่าที่เขียวขจี เด็กสาวสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าเต็มปอดก่อนที่แสวงจะสะกิดให้จักจั่นระวังตัว

              รถหรูสีดำยี่ห้อดังวิ่งมาอย่างช้าๆแล้วจอดข้างหน้าคนทั้งสอง

ชายชุดดำเดินลงมาจากรถแล้วออกมายืนอย่างนอบน้อมคนที่สองเปิดประตูข้างหลังใหัคนผู้มีอำนาจลงมาจากรถ

          ชายชราผู้มีอำนาจ เถ้าแก่เชงผู้ชราภาพ เดินลงมาอย่างเชื่องช้า ท่ามกลางความไม่ไว้วางใจของพวกจักจั่น

                     "เด็กผู้หญิงคนนั้นครับเถ้าแก่ คุณหนูจักจั่น"

                     "อั๊วเห็นแล้ว เหมือน เหมือนจริงๆ เหมือนชุติพรมากมาก"

แสวงดึงแขนจักจั่นให้เขยิบมาด้านหลังแต่เธอขยับปัดแขนออก

                     "พวกคุณเป็นใคร มีธุระอะไรกับจักจั่น" แสวงตะโกนถามอย่างไม่เกรงกลัว พวกลูกน้องเถ้าแก่เชงทำตาเขียวแต่ชายชราส่ายหน้า

                     "อั๊วเป็นปู่ของจักจั่น และมาเพื่อขอโทษ"

                      "ขอโทษงั้นเหรอ  เรื่องอะไรไม่ทราบ"

จักจั่นเสียงแข็งทำให้ลูกน้องเสี่ยเชงเลิกลักแต่เถ้าแก่เฒ่าส่ายหัวพวกมันจึงสำรวมต่อไป

                 "เรื่องที่เคยทำไว้กับพ่อของหนู เรื่องที่เคยทำไว้กับแม่ของหนู ทุกเรื่องเลย ฉันอยากให้จักจั่นอภัยให้ อย่างน้อยๆก็อยากให้รู้ว่าแม่ของหนูไม่ได้เป็นคนผิด"

          จักจั่นทำท่าลังเลก่อนจะดึงแขนของแสวง"ไปกันเถอะแหวง"แต่ลูกน้องเสี่ยเชงเดินมาขวางไว้

                   พวกมันคุกเข่าลงหมดทุกคน จักจั่นกับแสวงตะลึงกับเหตุการณ์

               "คุณหนูเรื่องทั้งหมดพวกเราเป็นคนลงมือเอง ทั้งหมดเป็นความผิดของพวกเรา หากโกรธแค้นก็ลงมาที่นี่เถิด คุณหนูชุติพรเป็นแค่คนโชคร้าย พวกเราขอการอภัยด้วย"

            จักจั่นลำบากใจเธอจึงเดินกลับมาหาเถ้าแก่เชง

                 "ต้องการอะไรจากฉันกัน"

ชายชราทำสายตาวิงวอน ตอนนี้ต่อหน้าจักจั่นเสือเฒ่าฟทธิ์เดชหมดสิ้นเป็นเพียงชายแก่ขาดความอบอุ่นคนนึงเท่านั้น จักจั่นลำบากใจมากกลัวว่าบาปกรรมจะสะท้อนมาถึงตัว

                  "ปู่อยากให้จักจั่นกลับมาอยู่กับแม่"

..............................................................................................

  หลังจากทั้งสองกลับมาถึงบ้าน จักจั่นหนีไปนั่งเหม่อที่แคร่ไม้ไผ่ใต้ต้นมะขามยักษ์หลังบ้าน แสวงเดินตามมาด้วยความเป็นห่วง

                   "แหวงฉันบ้ามั้ย ทิฐิโง่ๆของฉันเอง ฉันมันไม่กล้าสู้หน้าความจริง"

จักจั่นสะอื้น เพราะเธอปฏิเสธชายชรามาหมาดๆตอนบ่าย แสวงนั่งลงข้างๆอย่างเห็นใจ

                "ใช่เธอบ้า เป็นมานานแล้วรักษาไม่เคยหาย เรื่องอื่นล่ะเก่งนัก แต่พอพูดถึงเรื่องแม่ทีไรเธอมันก็แค่ผู้หญิงตัวเล็กเท่านั้น"

                 "แต่นี่เป็นโอกาสแล้วนะจักจั่น ความจริงคือเธอมีแม่ และเขากำลังต้องการเธอ ฉันเข้าใจว่าเธอยังรับมันไม่ได้แต่ทำใจเถอะนี่คือความจริง"

 เด็กสาวได้ฟังก็เขยิบเข้ามาติดชายหนุ่มเธอเอาหลังพิงแสวงเธอร้องให้ออกมาเบาๆ

            "ฉันทำยังงั้นไม่ได้หรอก ฉันไม่รู้จักเขาเลยพูดตามตรงฉันกลัวนั่นแหละ"

                      "ใช่ฉันก็กลัว"

แสวงพูดขึ้นมาทำให้จักจั่นหันมามองหน้าเขาแล้วแสวงก็พูดความจริงอย่างอ่อนโยน

                              "ฉันกลัวจักจั่นจะจากที่นี่ไป"

   ในขณะที่ทั้งสองอยู่ที่หลังบ้านเวลาเดียวกันนั้น ไอ้เดี่ยว มันได้ขี่มอเตอร์ไซค์ของมันมาจอดหน้าบ้านแสวงแล้วจดจำลักษณะบ้านและเลขที่บ้านก่อนมันจะบึ่งรถออกไป

             .............................................................