สามใจหนึ่งฝัน

                   "หลายวันมานี้เราฝันถึงแม่โฉมบ่อยมากเลยล่ะ"
            ชายหนุ่มยืนมองเด็กสาวที่นั่งเหม่อลอยอยู่บนกระท่อมที่ท้องนา 
                   "ถ้าเกิดว่าฉันไม่ใช่ญาติของแหวงขึ้นมาเธอจะรักเราเหมือนเดิมใหม"
                   "ว่าไงนะ"
            แสวงวางจอบแล้วเดินตรงมาหาสาวน้อยที่กำลังว้าวุ่นใจอยู่
                   "เลอะเทอะแล้วเราน่ะ กลับบ้านกันเถอะ ป่านนี้แม่ฉันทำกับข้าวรอแล้วล่ะมั้ง"
             แสวงถอดหมวกสวมให้กับจักจั่น ทั้งสองพากันเดินกลับบ้าน
 
              เมื่อมาถึงบ้านก็พบว่าแก้วยืนคุยอยู่กับใครบางคนที่สวยมาก มีรถยนต์คันหรูจอดอยู่หน้าบ้านและชายชุดดำสวมแว่นตาดำน่ากลัวยืนรออยู่สองคน ผู้หญิงคนนั้นดูเหมือนจักจั่นมาก เมื่อจักจั่นเดินมาถึง เธอมองผู้หญิงคนนั้นไม่วางตา
 
                "สวัสดีจ้ะ จักจั่น เราได้เจอกันเสียทีนะลูก"
พอได้ยินแค่นั้นจักจั่นก็วิ่งหนีขึ้นเรือนไปขังตัวเองไว้ในห้องท่ามกลางความตกใจของทุกคนในบริเวณนั้น  แสวงจะวิ่งตามไปแต่กิ่งแก้วผู้เป็นแม่ดึงมือไว้
                "อย่าลูก ให้แม่กับลูกเขาคุยกัน นั่นแหละคือแม่แท้ๆของจักจั่น"
                                 
ผู้หญิงคนนั้นเดินตามจักจั่นขึ้นไปบนเรือนแล้วนั่งพับเพียบลงหน้าห้องของจักจั่น
 
              "เปิดประตูให้แม่หน่อยสิจ้ะ แม่คิดถึงหนูมากเลยนะ"
เสียงเคาะประตูหลายครั้ง จักจั่นที่นั่งพิงประตูอยู่สะอื้น ทั้งเจ็บปวดใจ น้อยใจ สารพัด เธอไม่รู้จะรับมือสถานะการณ์แบบนี้ยังไงสิ่งที่จักจั่นทำได้คือร้องให้ออกมาอย่างมากมายเท่านั้น
              
               "ฉันไม่มีแม่ ฉันจำความได้ก็ไม่มีแม่ แม่ฉันตายไปแล้วพ่อพยัคบอกฉัน"
เธอคนนั้นอึ้ง และรู้สึกปวดแปรบหัวใจ น้ำตาเธอหยดออกมา 
               "แม่ยังไม่ตายแม่อยู่.."
              "หยุดนะ ถ้าเลิกพูดหนูจะถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นวันนี้"
คนที่เรียกตัวเองว่าแม่ของจักจั่นอึ้ง เธอร้องให้เบาแต่ความเจ็บปวดในใจนั้นมหาศาลใครเล่าจะรู้
              "หนูเอ๋ย ไม่เคยมีสักวันที่เราจะอยู่พร้อมหน้า พ่อ แม่ ลูก แม้ฉันจะเตรียมใจมาแล้วว่าจะเจอเรื่องแบบนี้ แต่ฉันก็ยังเสียใจอยู่ดี"
             จักจั่นที่นั่งฟังอยู่ในห้องได้ยินก็ยินก็ยิ่งปวดใจ แม่เธอจะรู้ว่าใช่แต่เธอไม่ยอมรับอย่างเด็ดขาด เพราะถ้าเธอยอมรับเธอคิดว่าเรื่องราวของแม่โฉมนั้นจะถูกแทนที่ด้วยเรื่องอื่นจนเธอให้ความสำคัญน้อยลง  ในใจเธอได้แต่ร้องคำว่า พอที พอที ขอให้เป็นเหมือนฝันไปเช่นทุกวัน
             "แม่ขอเขามาเพื่อที่จะได้มาพบหน้าลูกแม่ที่แม่รักมาก ก่อนที่เราสองคนจะไม่ได้เจอกันอีก    ที่ตะวันออกกลางเกิดภัยพิบัติ แม่ที่เป็นหมอขององค์การสหประชาติต้องไปที่นั่น อาจจะหลายปี และมากพอที่จะทำให้จักจั่นลืมแม่อีกเป็นหนสอง"
 
เธอปาดน้ำตาและทำหัวใจแกร่งเมื่อเห็นว่าไร้หนทางที่จะกระเทาะหัวใจของจักจั่นได้เธอจึงเริ่มยอมแพ้              เธอยืนขึ้น และกล่าวลาจักจั่นอาจจะเป็นครั้งสุดท้าย
 
              " ลูกสวยและเป็นคนดี โฉมงามเลี้ยงลูกได้โตถูกทางแม่ปลื้มใจมาก    จักจั่น เป็นชื่อที่ไพเราะและฟังดูกังวาน แม่เป็นคนตั้งให้เอง แม่ลาก่อนนะ "
        จักจั่นนั่งฟังอยู่ข้างในยิ่งเสียใจมายิ่งขึ้น แต่เธอยังกอดตัวเองแน่น
 
         ผู้หญิงวัยกลางคนเดินลงมาจากเรือนสีหน้านั้นไม่มีร่องรอยความโศกเศร้าหลงเหลือเธอควักห่อกระดาษที่ข้างในมีแบงค์สีเทาปึกหนึงให้กิ่งแก้ว
               "เก็บไว้ให้จักจั่นด้วย ฉันคงต้องลาแล้ว และฉันคงจะไม่กลับมาอีก"
กิ่งแก้วรับไว้แล้วพยักหน้า ส่วนแม่ของจักจั่นเหลียวมองไปที่เรือนอีกครั้งก่อนที่จะขึ้นรถแล้ววิ่งออกไปลับตา     
                      .................................................................
           วันต่อมาแสวงมองจักจั่นที่นั่งเหม่ออีกแล้ว บรรยากาศเต็มไปด้วยความเงียบ
 
                 "เฮ้อ    ไม่ต้องห่วงนะ ถึงจะเป็นอย่างนั้นฉันก็จะรักเธอเหมือนเดิม"
 
                     จักจั่นพยักหน้ารับก่อนจะกลับมาเงียบอีกเช่นเดิม