สามใจหนึ่งฝัน
เขียนโดย api3api
วันที่ 21 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 เวลา 23.52 น.
แก้ไขเมื่อ 25 พฤษภาคม พ.ศ. 2557 09.10 น. โดย เจ้าของนิยาย
21) my mother 3. คุณแม่ของฉันตอนจบ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"หลายวันมานี้เราฝันถึงแม่โฉมบ่อยมากเลยล่ะ"
ชายหนุ่มยืนมองเด็กสาวที่นั่งเหม่อลอยอยู่บนกระท่อมที่ท้องนา
"ถ้าเกิดว่าฉันไม่ใช่ญาติของแหวงขึ้นมาเธอจะรักเราเหมือนเดิมใหม"
"ว่าไงนะ"
แสวงวางจอบแล้วเดินตรงมาหาสาวน้อยที่กำลังว้าวุ่นใจอยู่
"เลอะเทอะแล้วเราน่ะ กลับบ้านกันเถอะ ป่านนี้แม่ฉันทำกับข้าวรอแล้วล่ะมั้ง"
แสวงถอดหมวกสวมให้กับจักจั่น ทั้งสองพากันเดินกลับบ้าน
เมื่อมาถึงบ้านก็พบว่าแก้วยืนคุยอยู่กับใครบางคนที่สวยมาก มีรถยนต์คันหรูจอดอยู่หน้าบ้านและชายชุดดำสวมแว่นตาดำน่ากลัวยืนรออยู่สองคน ผู้หญิงคนนั้นดูเหมือนจักจั่นมาก เมื่อจักจั่นเดินมาถึง เธอมองผู้หญิงคนนั้นไม่วางตา
"สวัสดีจ้ะ จักจั่น เราได้เจอกันเสียทีนะลูก"
พอได้ยินแค่นั้นจักจั่นก็วิ่งหนีขึ้นเรือนไปขังตัวเองไว้ในห้องท่ามกลางความตกใจของทุกคนในบริเวณนั้น แสวงจะวิ่งตามไปแต่กิ่งแก้วผู้เป็นแม่ดึงมือไว้
"อย่าลูก ให้แม่กับลูกเขาคุยกัน นั่นแหละคือแม่แท้ๆของจักจั่น"
ผู้หญิงคนนั้นเดินตามจักจั่นขึ้นไปบนเรือนแล้วนั่งพับเพียบลงหน้าห้องของจักจั่น
"เปิดประตูให้แม่หน่อยสิจ้ะ แม่คิดถึงหนูมากเลยนะ"
เสียงเคาะประตูหลายครั้ง จักจั่นที่นั่งพิงประตูอยู่สะอื้น ทั้งเจ็บปวดใจ น้อยใจ สารพัด เธอไม่รู้จะรับมือสถานะการณ์แบบนี้ยังไงสิ่งที่จักจั่นทำได้คือร้องให้ออกมาอย่างมากมายเท่านั้น
"ฉันไม่มีแม่ ฉันจำความได้ก็ไม่มีแม่ แม่ฉันตายไปแล้วพ่อพยัคบอกฉัน"
เธอคนนั้นอึ้ง และรู้สึกปวดแปรบหัวใจ น้ำตาเธอหยดออกมา
"แม่ยังไม่ตายแม่อยู่.."
"หยุดนะ ถ้าเลิกพูดหนูจะถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นวันนี้"
คนที่เรียกตัวเองว่าแม่ของจักจั่นอึ้ง เธอร้องให้เบาแต่ความเจ็บปวดในใจนั้นมหาศาลใครเล่าจะรู้
"หนูเอ๋ย ไม่เคยมีสักวันที่เราจะอยู่พร้อมหน้า พ่อ แม่ ลูก แม้ฉันจะเตรียมใจมาแล้วว่าจะเจอเรื่องแบบนี้ แต่ฉันก็ยังเสียใจอยู่ดี"
จักจั่นที่นั่งฟังอยู่ในห้องได้ยินก็ยินก็ยิ่งปวดใจ แม่เธอจะรู้ว่าใช่แต่เธอไม่ยอมรับอย่างเด็ดขาด เพราะถ้าเธอยอมรับเธอคิดว่าเรื่องราวของแม่โฉมนั้นจะถูกแทนที่ด้วยเรื่องอื่นจนเธอให้ความสำคัญน้อยลง ในใจเธอได้แต่ร้องคำว่า พอที พอที ขอให้เป็นเหมือนฝันไปเช่นทุกวัน
"แม่ขอเขามาเพื่อที่จะได้มาพบหน้าลูกแม่ที่แม่รักมาก ก่อนที่เราสองคนจะไม่ได้เจอกันอีก ที่ตะวันออกกลางเกิดภัยพิบัติ แม่ที่เป็นหมอขององค์การสหประชาติต้องไปที่นั่น อาจจะหลายปี และมากพอที่จะทำให้จักจั่นลืมแม่อีกเป็นหนสอง"
เธอปาดน้ำตาและทำหัวใจแกร่งเมื่อเห็นว่าไร้หนทางที่จะกระเทาะหัวใจของจักจั่นได้เธอจึงเริ่มยอมแพ้ เธอยืนขึ้น และกล่าวลาจักจั่นอาจจะเป็นครั้งสุดท้าย
" ลูกสวยและเป็นคนดี โฉมงามเลี้ยงลูกได้โตถูกทางแม่ปลื้มใจมาก จักจั่น เป็นชื่อที่ไพเราะและฟังดูกังวาน แม่เป็นคนตั้งให้เอง แม่ลาก่อนนะ "
จักจั่นนั่งฟังอยู่ข้างในยิ่งเสียใจมายิ่งขึ้น แต่เธอยังกอดตัวเองแน่น
ผู้หญิงวัยกลางคนเดินลงมาจากเรือนสีหน้านั้นไม่มีร่องรอยความโศกเศร้าหลงเหลือเธอควักห่อกระดาษที่ข้างในมีแบงค์สีเทาปึกหนึงให้กิ่งแก้ว
"เก็บไว้ให้จักจั่นด้วย ฉันคงต้องลาแล้ว และฉันคงจะไม่กลับมาอีก"
กิ่งแก้วรับไว้แล้วพยักหน้า ส่วนแม่ของจักจั่นเหลียวมองไปที่เรือนอีกครั้งก่อนที่จะขึ้นรถแล้ววิ่งออกไปลับตา
.................................................................
วันต่อมาแสวงมองจักจั่นที่นั่งเหม่ออีกแล้ว บรรยากาศเต็มไปด้วยความเงียบ
"เฮ้อ ไม่ต้องห่วงนะ ถึงจะเป็นอย่างนั้นฉันก็จะรักเธอเหมือนเดิม"
จักจั่นพยักหน้ารับก่อนจะกลับมาเงียบอีกเช่นเดิม
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ