สามใจหนึ่งฝัน

          "บทหนังเรื่อง ฝากรักไว้ที่ป่า  อืมชื่อไม่เป็นทางการแฮะ ดูซิบทของเราคือใคร"
เปิ้ลนั่งตรงระเบียงบ้านเธอพลิกบทหนังอ่านทีละหน้าแล้วอดยิ้มไม่ได้เลย
           "นั่นมันตัวฉันนี่ พี่พจน์ร้ายมาก"
เปิ้ลหยิบโทรศัพท์กดเบอร์หาพจน์ ลุงนนท์
           "ไงจ๊านางเอกกรีนไลฟ์ถูกใจบทหนังใหมเอ่ย"
           "พี่พจน์ พี่รู้ได้ไงว่ามันเข้ากับหนู"
เปิ้ลได้ยินเสียงหัวเราะตามสายเปิ้ลเลยรู้สึกดีตามไปด้วย
           "ป๊าว เปล่าเลย เชื่อเจ้นะ ลุยมันเข้าไป ลุยมันไปเลย อย่าไปกลัว แค่นี้นะเจ้ยุ่งอยู่จ้ะ"
เปิ้ลวางสายแล้วกลับมาทบทวนบทหนังต่อ
            "ริสาสาวจอมหยิ่งจากเมืองหลวงคนที่พูดอะไรไปแล้วไม่คืนคำ  คิดถึงจักจั่นเลย"
            เธอนึกถึงเรื่องราวในอดีตจักจั่นหัวรั้นวิ่งไล่เตะพวกนักเรียนชายที่มาระรานเธอ ปิยะดาที่แสนอ่อนแอ
           "เปิ้ลแม่โฉมสอนเราไว้ว่าถ้าเราอ่อนแอจะอยู่ในสังคมลำบาก ใครมาเกาะแกะเตะมันเลย"
 เธอนึกถึงหน้าเด็กสาวจักจั่นผู้แก่นแก้วแล้วขำ เพราะเด็กแก่นแก้วคนนั้นเธอถึงได้เจอผู้ชายที่ชื่อแสวงผู้ไม่เคยยอมแพ้ใครนอกจากจักจั่น ผู้ชายที่หัวใจไม่มีไว้ซื้อขาย ผู้ชายที่มีอุดมการณ์เดียวกันกับเธอและจักจั่น
            "ตอนนี้ ตอนนั้น รึตอนใหน พวกนั้นก็ยังเป็นเหมือนเดิมในความทรงจำฉัน"
             "ริสา มาลา เธอเป็นตัวละครสมมุติที่ฉันชอบมากเพราะเธอรวมเอาคนที่ฉันรักไว้ถึงสองคน ต่อไปนี้ฉันขอฝากเนื้อฝากตัวกับเธอนะ"
           เปิ้ลอ่านบทหนังอย่างละเอียดด้วยรอยยิ้ม
              .....................................................
วันแคสหน้ากล้องมาถึง นราเทพมารับเปิ้ลแต่เช้าแต่ด้วยการจราจรอันคับคั่งทำให้ไปได้อย่างล่าช้า
           นราเทพยกมือถือโทรไปหาใครบางคน
            "รถติด นี่ไม่ใช่ข้อแก้ตัวอะไร แต่ถ้านายรอฉันจะพา ริสา มาลา ของนายไปหา"
         เปิ้ลมองแผ่นหลังนราเทพทึ่งในไหวพริบการทำงาน ทำให้เธอรู้สึกเชื่อมั่น
            "สิบนาทีที่เขายอมเลท ผมไม่ได้คิดจะไปช้า แต่ผมดึงเวลาให้คุณไปถึงคนสุดท้าย เตรียมตัวซะนี่คือแผนของผม"
           เปิ้ลพยักหน้า เป็นครั้งแรกที่เธอเชื่อมั่นในตัวเขาขนาดนี้
          
           กองคัดนักแสดงกำลังลือกันให้แซ่ดว่ามีคนมาสาย เปิ้ลเดินเข้ามาอย่างสง่า ผู้กำกับถึงกับตะลึงในความสวยเฉี่ยวของเธอ
            "จะไหวเหรอ ครั้งแรกก็มาซะสายแบบนี้ นี่น่ะเหรอ ริสา มาลา ของฉัน"
         เปิ้ลมองหน้าผู้กำกับด้วยสายตาไม่ชอบหน้า เธอทำหน้าตารังเกียจ
            "ฉันมาตรงเวลาอย่างที่คุณบอก คุณไม่ได้บอกให้มาก่อนเวลานี่นา"
         เปิ้ลเถียงคำแข็งคนมาคัดตัวคนอื่นต่างไม่ชอบหน้ารวมทั้งผู้กำกับด้วย เขามองนราเทพที่ยืนจิบกาแฟอยู่ห่างเขายิ้มออกมา
            "นราเทพเล่นตูแล้ว ฉันสร้างริสาขึ้นมาก็จริงแต่ไม่ได้ให้นายพาคนนิสัยอย่างยัยริสามานะโว้ย"ผู้กำกับคิดในใจ
           "เชิญแสดงให้ฉันเห็นสิว่าเธอเป็นริสาของฉันจริงรึเปล่า"
         นราเทพเดินออกมาไม่ดูการคัดตัวเขายืนกดโคล่าจากตู้ขายอัตโนมัติสองกระป๋อง
          "แกพาใครมาวะเทพ"
ผู้กำกับก็ไม่ดูการแคสเหมือนกัน นราเทพโยนโค้กให้เขารับอย่างแม่นยำ
          "ริสาไง แฟนเก่าแกใช่ใหมล่ะที่แกเขียนขึ้นมา"
          "พาเด็กของแกกลับไปเลย ฉันทนมองไม่ไหวว่ะ"
ผู้กำกับเปิดโค้กดื่มอย่างกระหาย นนราเทพเดินมาประชันหน้า
            "บอกตามตรงทั้งที่ฉันลืมยัยคนนั้นไปแล้วมันยังฝังในหัวฉันอยู่ ตอนเห็นเด็กนั่นทีแรกฉันก็รู้สึกโมโหแกแล้ว"
          "งั้นแกก็บอกมาสิว่าริสาของฉันผ่านน่ะ"
ผู้กำกับหนุ่มสะดุ้งตกใจ
          "แกรู้ได้ไงว่าฉันให้ผ่าน"
          "คนที่รู้จักริสาดีที่สุดคือแก กวิน ก็ได้ฉันจะพาเด็กฉันกลับ"
 นราเทพเดินไปจูงมือเปิ้ลมาหาผู้กำกับ เปิ้ลก้มหัวขอโทษอย่างนอบน้อมผิดกับตอนเข้ามา
           "หนูขอโทษค่ะ คุณนราเทพให้ฉันแสดงทันทีที่เข้าประตู  แต่ริสาเธอน่าหลงใหลมากถึงหนูไม่ผ่านหนูก็จะจองตั๋วล่วงหน้าเลย หนูอยากเจอริสาก่อนใคร"
          ผู้กำกับอึ้งเขามองเปิ้ลกับนราเทพเดินลับไปไม่วางตา หัวใจเขาเต้นตึกตัก 
          "ไอ้ตัวอันตรายแห่งวงการมายาเอ้ย นี่เก๋มานี่ซิ"
ผู้กำกับเรียกผู้ช่วยเข้ามาหา
          "อีกสามวันค่อยโทรไปหาเจ้าบ้านั่น ฉันไม่อยากเห็นหน้ามันตอนดีใจตอนนี้"
      กวินยิ้มส่ายหัวเขาเดินไปเก็บของที่โต้ะ
 
ท่ามกลางไฟแดงที่แสนยาวนานเปิ้ลทำท่ากระสับกระส่าย
             "จะกังวลทำใมครับ คุณสอบผ่านแล้ว"
             "เอ๋ แต่ผู้กำกับเขาอารมไม่ดี"
นราเทพยิ้มเขาเหยียบคันเร่งออกรถอย่างเร็วเนื่องจากไฟจราจรขึ้นสีเขียว
            "คุณชนะตั้งแต่หน้าประตู"
เปิ้ลทำท่างงแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรอีกแต่เธอก็คิดว่าทำดีที่สุดแล้ว
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\