Mafia Love!! กับดักรักร้าย มัดหัวใจนายมาเฟียที่รัก

     chapter 12
      บุคคลที่ไม่คาดคิด
"เอ่อ....." ผมอึกอักเล็กน้อยกับคำตอบ ส่วนวิลล์ก็หัวเราะเบาๆ
"คือคุณพ่อของผมท่านอยากให้พวกเราแข็งแกร่งนะครับเลยตั้งชื่อให้แบบนี้^^" วิลล์ยิ้มอีกครั้งแล้วทำท่าเหมือนนึกอะไรได้
"มัดหมี่รู้จัก มิลัน หรือปล่าวครับ?"
มิลัน เขาเป็นใครกันหน่ะ?
"ไม่นี่ครับ"
"อยากรู้เรื่องมั้ยล่ะครับผมจะเล่าให้ฟัง^^"
 ผมจ้องในแววตาของวิลล์ แววตาของเขาเหมือนหมาป่ากำลังเห็นเหยื่ออะไรประมาณนั้น 
"ถ้าคุณอยากเล่าก็เล่ามาเถอะครับ"
"คุณมัดหมี่นี่มีทิฐิพอสมควรนะครับเนี่ย^^"
"ผมก็มีทิฐิกับคุณเท่านั้นล่ะครับ....."
วิลล์ชะงักไปเล็กน้อย แล้วมองหน้าผมอึ้งๆ
"ถ้าไม่เล่าผมขอตัวนะครับ..." ผมทำท่าจะลุกออกจากห้องแต่วิลล์คว้าข้อมือผมไว้
"ฮะๆ ตั้งแต่ผมเกิดมายังไม่เคยมีใครเย็นชากับผมเท่าคุณอีกแล้วนะครับเนี่ย มัดหมี่เป็นคนแรกเลย:)"
"งั้นคุณก็คงต้องดีใจเหมือนกันเพราะว่าผมก็เย็นชากับคุณเป็นคนแรก.."
ผมไม่รู้ว่าสมองสั่งการอะไรให้ผมพูดไปแบบนั้นแต่เมื่ออยู่กับคนคนนี้ผมรู้สึกอึดอัดหายใจไม่ออกและขยะแขยงจนไม่อยากเข้าใกล้
"โอ๊ย!..." ผมร้องออกมาเมื่อวิลล์ออกแรงบีบแขนผมมากขึ้น
"อ๊ะ!...ผมขอโทษครับมัดหมี่จะลงข้างล่างใช่มั้ย ผมไปด้วยนะ^^" ผมไม่พูดอะไรได้แต่พยักหน้าและยิ้มเจื่อนๆเท่านั้น
 
 
เมื่อลงมาข้างล่างไม่ว่าผมสะบัดอย่างไรวิลล์ก็ไม่ยอมออกไปซักที! ให้ตายเหอะผู้ชายคนนี้
ผลั่กก!
"กลับมาแล้ว...อ๊ะ!" 
"มาเฟีย!" ผมกระเถิบหนีจากวิลล์แล้ววิ่งไปกามาเฟียที่เปิดประตูเข้ามา
"มาเฟีย! ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย" ผมกระซิบ
"เรื่องอะไร"
"เอาเถอะน่า! แต่นายช่วยฉันนสลัดพี่นายออกก่อนได้มั้ยตามติดอย่างกับปลิง!"
"อ...อืม-_-;" มาเฟียพยักหน้าเล็กน้อยแล้วจูงมือผมผ่านหน้าวิลล์ไป
 
แกร๊ก!
มาเฟียพาผมมาที่ห้องแล้วกดล็อกประตูอย่างแน่นหนา ผมแค่มีเรื่องคุยนะไม่ใช่มาปล้ำ-_-;
เดี๋ยวนะ.....
"ล็อกประตูทำไมอ่ะ!"
"ก....ก็เด๊่ยวมีคนมาเปิดแล้วเห็นตอนเราคุยกันทำไงล่ะ-3-;;"
ผมเคยบอกมั้ยว่ามาเฟียโกหกไม่เก่งสุดๆ=___=;
"ไม่มีใครเปิดหรอกหน่ะ! นี่มันห้องนายนี่นา!"
"ห้องนายเหมือนกันแหละ=3=!"
ไม่ใช่เรื่องที่น่าเถียงซักนิด-___-;
"เอาเหอะอยากล็อกก็ล็อกไป ฉันมีเรื่องจะคุยแป๊ปเดียว....."
แกร๊ก
มาเฟียกกดปลดล็อกประตู อะไรของเขา=__=;
ผลั่ก!
"ก็คุยดิ^_____^" 
"=___=;" ผมมองมาเฟียเอือมๆหลังจากที่หมอนี่โดดมานั่งเบียดกับผมบนโซฟา
"เขยิบไปหน่อยสิ"
"ไม่เอาอ่ะกำลังอยู่ในท่าสบายยย" สบายบ้าอะไรล่ะเบียดชิบเป๋ง!!
"มิลัน.... คือใครอ่ะ?"
ได้ผล มาเฟียเด้งตัวมานั่งอย่างเคร่งเครียด
"ใครบอกนายมา เรื่องมิลัน"
ผมตอบเสียงเบาหวิว "วิลล์..."
มาเฟียเงียบไปนิดหนึ่งก่อนจะเริ่มเล่า "ตอนที่ฉันไปเรียนที่อิตาลีกับพี่วิลล์ มิลันคือเพื่อนที่ฉันกับพี่สนิทที่สุด เมื่อฉันเรียนใกล้จะจบวันสุดท้ายของปีการศึกษา.... มิลันบอกรักฉัน"
ผมเบิกตากว้างมือชื้นเหงื่อจิกเข้าไปในเล็กบทนแทบไม่รู้สึกอะไร
"แต่ฉันปฏิเสธมิลันเสียใจมากแล้ววิ่งหนีหายไป จากนั้นไม่นานพี่วิลล์ก็มาสารภาพกับฉันว่า เขาแอบรักมิลันมานานแล้ว ตอนนั้นฉันช็อกมากฉันเลยบอกพี่ว่ามิลันสารภาพรักฉันแล้วฉันปฏิเสธ พี่วิลล์เสียใจและโกรธฉันมาก ฉันเลยกลับญี่ปุ่นมาก่อนแล้วก้ได้ข่าวว่ามิลันถูกรถชนอาการสาหัส หลังจากนั้นพี่วิลล์ก็ไม่ได้กลับญี่ปุ่นมาอีกเลย..."
"เป็นเรื่องที่ซับซ้อนดีนะ... แต่นายก็ไม่ผิดไม่ใช่หรอ?"
"พี่วิลล์ไม่มีวันให้อภัยฉันหรอก.."มาเฟียยิ้มเจื่อน "จนป่านนี้ฉันก็ยังไม่รู้ว่ามิลันยังมีชีวิตอยู่หรือปล่าวเลย"
แกร๊ก!
เสียงประตูดังขึ้นผมหันไปมองและพบกับร่างเล็กของผู้ชายคนหนึ่ง ดวงตาประกายสดใส จมูกเชิดรั้นนิดๆ ปากสีชมพูอ่อนที่ระบายยิ้มกว้าง ผิวขาวเนียนละเอียด ผมสีน้ำตาลอัลมอนด์ซอยสั้น 
สวย สวยมากๆ....ผมคิดได้แค่นี้ก่อนที่ริมฝีปากสวยจะเผยอออกแล้วเปล่งเสียงหวาน
"มาเฟีย!^^"
"...มิลัน..."
 
 
--------------------------------------
ตัดดดด เย้เฮททท!!
ได้มาอัพซักทีหลังจากที่ตายหายไปนานน
เม้นให้กำลังใจบ้างนะค้าาา จุ๊บ♥
ซารางแฮ>_<