ปีศาจที่รัก <3

       "เฮ้ยยยย!! ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ นี่นายวานเอ็นนายจะเงียบไปไหนย่ะ"

"เธอโรคจิตหรือไง อยู่คนเดียวเงียบๆ ไม่ได้เนี่ยแล้วมาส่งเสียงโวกเวกโวยวายอะไรของเธอนะห๊ะ"

"ก็ดูนายทำหน้าเส่ อย่างกับโลกนี้มีนายอยู่แค่คนเดียวงั้นแหละ"

"ฉันเป็นอย่างนี้แล้วมันผิดตรงไหน หรือว่าเธอชอบฉัน ห๊ะ!! ยัยเบื๊อก"

0[]0 คำพูดของวายเอ็นทำให้ฉันถึงกับพูดไม่ออก มันก็ใช่อยู่นะ แต่ว่าฉันไม่ชอบเห็นคนทำหน้าเหมือนเบื่อโลกนี่

"เปล่านะ"

"อื้ม งั้นก็เงียบสักทีเถอะ ลำคาน"

"ชิ คนอย่างนายเนี่ยน่าหมั่นไส้สุดเลย"

ฉันเดินออกไปอย่างโมโหสุดๆ มานั่งพักระบายอารมที่ใต้ตันไม้

~แกร๊บๆ~ เสียงเหมือนมีใครมาเหยียบเศษใบไม้ใบหญ้าแห้งอยู่ที่หลังโรงเรียนนะ ฉันมองเห็นแค่เหงาตะครุ่มๆ เท่านั้นด้วยความอยากรู้ก็เดินเข้าไปอย่างไม่กลัวตาย และสิ่งที่ฉันเห็นอยู่ตรงหน้ามันทำให้ฉันเกือบจะสลบเลยล่ะ วายเอ็น เพื่อนร่วมห้องของฉันเขากำลังกัดคอสุนัขหมาป่าตัวโตที่กำลังหิวโหยราวกับเขาไม่ใช่คน แวบตาเดียวเขาก็แยกเขี้ยวใส่ฉันและเตรียมเขามาตระครุบฉัน

"กรี๊ดดดดดด ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย" ฉันกลัว กลัวจนฉันสติเลือนลางไป

เมื่อวายเอ็นได้สติจากการหิวโหย เขาก็พบว่าสิ่งที่เขากำลังตระครุบอยู่นั้นเป็นเด็กสาวคนหนึ่งที่อยู่ร่วมห้องกับเขานั่นเอง

"เธอ ฮันนี่พาย  เธอรู้ความลับของฉัน"

โปรดติดตามตอนต่อไป