สายสัมพันธ์ที่มิอาจตัดขาด [Satan]

 
 
  ''ฉันคิดมาตลอดเสมอว่า ฉันมักจะเป็นเด็กมีปัญหาตลอด''  
 
      ตั้งแต่ไหนแต่ไรพวกเราไม่รู้เลยว่าเกิดมาได้ไง? เกิดมาที่ไหน? พ่อแม่ของเราคือใครพวกเรา
เติบโตมาที่โบสถ์พ่อแม่บุญธรรมของเราคือบาทหลวงและแม่ชีหลายคนและคนในโบสถ์ทุกคน พวก
เขาเหล่านั้นล้วนใจดีและคอยแบ่งปันสิ่งต่างๆให้เสมอ รวมทั้งคอยตักเตือนและช่วยเหลือ 
 
 ถ้าเกิดตอนนั้น ฉันอยู่ที่นั้นโดยไม่ชวนน้องชายไปสถานที่นั้นเราก็คงไม่ต้อง''สูญเสีย''สิ่งสําคัญไป
 
       สิ่งสําคัญที่อยู่ด้วยกันมาตลอดสี่ปีนี้ตั้งแต่ยังจําความได้ ฉันได้ฝั่งรากลึกสิ่งที่เรียก''ความสุข''
ลงสู่ก้นบึ้งหัวใจ ฉันโทษตัวเองหลายครั้งว่าฉันคือคนที่ผิด ถ้าฉันไม่ช่วยทุกคน ทุกคนก็ตาย ...  
 
มันคือความผิดของฉัน ....  
 
ไม่ใช่ความผิดของน้องหรือทุกคนเลย ... ถ้าฉันอยู่ที่นั้น ..ฉันก็อยากจะอยู่และตายไปกับพวกเขา 
 
 ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาน้องชายและฉันก็เหมือนไร้ญาติ ไร้บ้าน ไร้ที่อยู่ ไร้ครอบครัว ไร้ที่อาศัยพักพิง
และไร้ความรัก มันเหมือนอีต้นกาที่ฝั่งรากลึกพวกเราเหมือนหมาที่ไร้เจ้าของที่จะรับอาศัย 
 
และต้องหนีกลุ่มคนที่ชื่อว่า''ไนท์ออฟไวท์''
 
ฉันไม่เข้าใจสักนิดว่าพวกเขาโกรธแค้นชิงชังอะไรกับเรา พวกเราไปทําอะไรให้พวกเขา? พวกเขา
ถึงต้องการจับตัวเรา ฉันรู้เลยว่าถ้าพวกเขา พวกเขาจะฆ่าฉันและน้องชายของฉัน  
 
แต่ ... มันก็เปลี่ยนแปลงไป ... นับจากวันนั้น ...
 
ฉันเหนื่อยล้าและหมดแรงในกําแพงเสื้อผ้าสีขาวที่สปรกคราบดําเทาติดฝุ่นตลอดน้องชายที่นั่งอยู่
บนกําแพงก็เหนื่อยเหมือนกัน
 
  ''จ..จะทํายังไงดีต่อละ ... ?''   น้องชายถามฉันที่ดวงตาสีนํ้าตาลดําคลํ้า ใช่ พวกเราหมดแรง
กันแล้วตอนนี้ ตลอดระยะสามเดือนคือการหนีเอาตัวรอดตลอดของเรา
 
  ''ผมหิวข้าวแล้ว .......'' ผู้เป็นน้องชายร้องออกมาด้วยความหิวโหยและเหนื่อยสุดทั้งฉันก็
เหนื่อยเหมือนกัน
 
ฉันไม่พูดไม่จาเดินออกจากถนนตรอกหันไปทางขวาเจอร้านขายนํ้าและขนมปังที่ติดๆกันกับพ่อค้า
ตัวใหญ่สองคนปิดประตูในตอนดึกช่วงนี้ก่อนจะนั่งรถออกไปจากร้าน 
 
 
 ความคิดชั่ววูบของฉัน .......
 
พระเจ้าจะลงโทษฉันไหม? 
 
พระเจ้าจะลงโทษฉันกับน้องไหม? 
 
พระเจ้า ........ท่านไม่เคยช่วยเหลือพวกเราเลย .... 
 
ความคิดชั่วดีของฉันเริ่มขาดก่อนจะแงะประตูหรือพยายามแกะที่ล็อกออกมา มันแกะไม่ออกฉันหัน
ซ้ายหันขวาไปหาที่แงะหรืองัดอะไรก็ได้ที่จะทุบมันให้แตกจงกระทั้งเจอแท่งเหล็กอันเล็กฉันเข้าทุบ
ที่งัดออกมาอย่างรุงแรง 
 
พลั่ก!
 
เสียงลูกกุญแจที่ปิดประตูเปิดออกมาอย่างรุงแรงฉันรีบวิ่งเข้าไปเปิดไฟทุกบานก่อนจะพบเจอขนมปัง
หลายชนิดฉันรีบยัดเอาทั้งหมดเข้าเสื้อผ้าที่สปรกและนํ้าอัดลมและนํ้าเปล่าเพื่อจะเก็บกินประทาน
ชีวิตได้สองหรือสามวัน
 
ถ้าฉันไม่หาอาหาร?   น้องจะต้องทรมานและรวมทั้งฉันด้วย 
 
ไม่งั้นพวกเราจะไม่มีอะไรให้ประทานชีวิตได้เลย
 
ฉันรีบหยิบขนมปังหลายอย่างวิ่งเข้าไปตรงตรอกซอยที่น้องฉันอยู่ผู้เป็นน้องชายก็ตกตะลึงก่อนจะลุก
ขึ้นมาด้วยเสียงอันสั่นหวาดกลัวและอึ้ง
 
  ''พ..พี่?! พี่ไปเอามาจากไหน! หรือพี่ไปขโมยมา!'' น้องชายรู้ทันทีว่าคนอย่างฉันทําเรื่องผิด
ล่าสุดครั้งใหญ่
 
  ''รีบหนีกันเร็วเข้า!! ก่อนที่เจ้าของร้านจะมา!'' ฉันรีบวิ่งนําหน้าแต่ก็หยุดนิ่งหันไปมองน้อง
ชายของตนเองที่กัดฟันกรอด
 
  ''มันบาปนะพี่!! รีบเอาของพวกนั้นไปเก็บเดียวนี้!!''ผู้เป็นน้องชายรีบชี้ทางข้างนอกเขาทํา
สีหน้าโกรธจัด .... สีหน้าที่ฉันรู้สึกดี สีหน้าของคนในโบสถ์ที่พวกเขามองฉันแบบที่น้องมองฉันอยู่
 
ฉันแทบอยากจะบ้ารีบเทขนมปังออกไปสี่ห้าอันเททิ้งก่อนจะดึงมือน้องอย่างรุงแรงรีบวิ่งกันไปโดย
ถือขนมปังและไม่สนใจเลยว่าน้องเขาจะทําหน้าอะไร
 
  ''มีคนขโมยขนมปังเฮ้ย!!''เสียงตะโกนข้างนอกดังขึ้นมา ไม่ พวกเขารู้แล้ว! ฉันทั้งเหงื่อตกและ
กลัวจงร่างกายสั่นทั้งทิ้งขนมปังร่วงออกจากมือเหลือแค่ขวดนํ้าไม่กี่สองสามขวดที่ถือ
 
 
ฉัน .........ฉันมันโง่ ....
 
ทางที่ทั้งเราเข้ามาและไม่รู้เรื่องกับกลายเป็นทางตัน!!  ฉันตกสู่ความสิ้นหวังและน้องชายที่และทํา
ตัวไม่ถูกแบบฉันจงกระทั้งมีเสียงจากข้างหลัง
 
  ''ไอ้คนขโมยอยู่นั้น!'' ฉันหันไปมองเจอลุงผู้ใหญ่สองคนตัวใหญ่บึกบึนหน้าตาน่ากลัวใส่ผ้ากัน
เปื้อนสีขาวและเสื้อสีแดงเขียวกับกางเกงยีนต์ขาดหลุดหลุ่ย
 
  ''แก!! กล้าดียังไงมาขโมยขนมปังกับนํ้า!!'' เสียงของพวกผู้ใหญ่ที่น่ากลัวทําให้ฉันอึ้งก่อนจะ
พุ่งตัวเข้ามาจับ
 
 พลั่ก!
 
ดวงตาของฉันเบิกกว้างน้องชายกางเขนสองข้างเข้ามาปกป้องฉันที่อึ้งอยู่ชายหนุ่มร่างใหญ่นั้นดึงคอ
เสื้อสีขาวสปรกของน้องชายฉันยกลอยตัวสูงขึ้นมาไกล้หัวของเขา นั้นทําให้ฉันกลัว!
 
 ''วิราว!!'' ฉันรีบเข้าไปจิกกัดแขนผู้ใหญ่คนนั้นแต่ก็ถูกลุงอีกคนล็อกแขนเอาไว้
 
 ''ปล่อย!! ปล่อยนะเฟร้ย!!''ฉันพยายามดิ้นตัวหลุดออกจากพันธนาการที่
ล็อกจากแขนร่างใหญ่นั้น 
 
พระเจ้า ... ทําไมท่านถึงลงโทษพวกเราแบบนี้ ...
 
พวกเราทําอะไรผิดกัน ... ตลอดสี่ปีตั้งแต่เกิดมา .... 
 
พวกเราทําอะไรผิด...?
 
  ''จับพวกส่งตํารวจดีไหมลูกพี่'' ลุงที่ล็อกแขนนั้นพูดออกมานั้นทําให้ฉันกลัวหนักขึ้น 
 
  ''เฮ้ย ... จับมันไปขายอวัยวะร่างกายเลยดีกว่า ได้เงินเยอะกว่า''  
 
พลั่ก!
 
เสียงเท้าที่เหยียบเข้าตรงหัวที่ลุงคนนั้นจับตัววิราวเอาไว้กระเด็นติดไปทางถังขยะกลิ่นเหม็นทําให้
หน้าของลุงคนนั้นยับเหยินฟันหลุดออกจากปากก่อนฉันจะหันไปมองน้อง ภาพที่ฉันเห็นคือผู้เป็น
น้องชายตัวเล็กที่เคยปกป้องเผยดวงตานํ้าตาลที่เปลี่ยนเป็นสีเหลืองโดยที่ฉันไม่รู้เรื่องเลยสักนิด
พร้อมกับดวงตาที่เหม่อลอยและนิ่งเงียบหันไปมองฉันที่ถูกล็อกและลุงที่ล็อกฉันก็อึ้งเช่นกัน 
 
  ''ปล่อย ... พี่ ...ผมเดียว..นี้''  เสียงของน้องชายดูเปลี่ยนไปก่อนลุงคนนั้นรีบปล่อยแล้วพุ่ง
เข้าไปต่อยน้องโดยที่วิราวเอียงตัวหลบทันใช่ศอกทุบเข้าตรงท้องอย่างรุงแรงและหมุนตัวเตะเข้าไป
ที่ท้องกระเด็นล้มลงไปทางถังขยะที่ลุงอีกคนแน่นิ่งสลบไป
 
  ''วิ...วิราว!''ฉันรีบเข้าไปจับไหล่ทั้งสองข้างของน้องชายฉันพร้อมเขย่าไปมานผู้เป็นน้องชายแน่
นิ่งเงียบไม่พูดจาไม่จากับฉันจงกระทั้งน้องเริ่มได้สติก็จับหัวตัวเองด้วยความมึน
 
  ''...พ..พี่!?'' วิราวร้องออกมาเสียงหลงที่ฉันจับไหล่น้องเขาก่อนจะหันไปมองลุงสองคนพวกนั้น
ที่นอนแน่นิ่ง
 
  ''ผ..ผมทําอะไรลงไป..? .. ล..แล้ว .. ทําไม ..ทําไม? ... ดวงตาของผมเป็นแบบนี้?''
ผู้เป็นน้องชายจับดวงตาทั้งสองข้างของเขา ฉันไม่รู้จะพูดอะไรออกไป ฉันรู้แค่ว่าฉันรีบกอดน้องชายของฉันและกัดฟันด้วยความโกรธและความโง่ของตัวเอง
 
  ''พ..พี่ .. เกิดอะไรขึ้น?'' น้องชายเริ่มได้สติมองฉันที่กอดเขาอย่างนิ่งเงียบและไม่พูดไม่จา
อะไรทําไมพวกเราสองคนต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ทําไม? ทําไม นํ้าตาของฉันไหลออกมาเป็นทาง
ยาว.. นํ้าตาของฉันไหลออกมาไม่ที่สิ้นสุด.. พระเจ้า ... 
 
 
 
 
พระผู้เป็นเจ้าถ้าเช่นนั้น ...ฉันก็หมดคําถามกับท่านแล้ว...
 
 
------------------------------------------------------------------------------------