สายสัมพันธ์ที่มิอาจตัดขาด [Satan]

 

 

  ''ฉันคิดมาตลอดเสมอว่า ฉันมักจะเป็นเด็กมีปัญหาตลอด''  

 

      ตั้งแต่ไหนแต่ไรพวกเราไม่รู้เลยว่าเกิดมาได้ไง? เกิดมาที่ไหน? พ่อแม่ของเราคือใครพวกเรา

เติบโตมาที่โบสถ์พ่อแม่บุญธรรมของเราคือบาทหลวงและแม่ชีหลายคนและคนในโบสถ์ทุกคน พวก

เขาเหล่านั้นล้วนใจดีและคอยแบ่งปันสิ่งต่างๆให้เสมอ รวมทั้งคอยตักเตือนและช่วยเหลือ 

 

 ถ้าเกิดตอนนั้น ฉันอยู่ที่นั้นโดยไม่ชวนน้องชายไปสถานที่นั้นเราก็คงไม่ต้อง''สูญเสีย''สิ่งสําคัญไป

 

       สิ่งสําคัญที่อยู่ด้วยกันมาตลอดสี่ปีนี้ตั้งแต่ยังจําความได้ ฉันได้ฝั่งรากลึกสิ่งที่เรียก''ความสุข''

ลงสู่ก้นบึ้งหัวใจ ฉันโทษตัวเองหลายครั้งว่าฉันคือคนที่ผิด ถ้าฉันไม่ช่วยทุกคน ทุกคนก็ตาย ...  

 

มันคือความผิดของฉัน ....  

 

ไม่ใช่ความผิดของน้องหรือทุกคนเลย ... ถ้าฉันอยู่ที่นั้น ..ฉันก็อยากจะอยู่และตายไปกับพวกเขา 

 

 ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาน้องชายและฉันก็เหมือนไร้ญาติ ไร้บ้าน ไร้ที่อยู่ ไร้ครอบครัว ไร้ที่อาศัยพักพิง

และไร้ความรัก มันเหมือนอีต้นกาที่ฝั่งรากลึกพวกเราเหมือนหมาที่ไร้เจ้าของที่จะรับอาศัย 

 

และต้องหนีกลุ่มคนที่ชื่อว่า''ไนท์ออฟไวท์''

 

ฉันไม่เข้าใจสักนิดว่าพวกเขาโกรธแค้นชิงชังอะไรกับเรา พวกเราไปทําอะไรให้พวกเขา? พวกเขา

ถึงต้องการจับตัวเรา ฉันรู้เลยว่าถ้าพวกเขา พวกเขาจะฆ่าฉันและน้องชายของฉัน  

 

แต่ ... มันก็เปลี่ยนแปลงไป ... นับจากวันนั้น ...

 

ฉันเหนื่อยล้าและหมดแรงในกําแพงเสื้อผ้าสีขาวที่สปรกคราบดําเทาติดฝุ่นตลอดน้องชายที่นั่งอยู่

บนกําแพงก็เหนื่อยเหมือนกัน

 

  ''จ..จะทํายังไงดีต่อละ ... ?''   น้องชายถามฉันที่ดวงตาสีนํ้าตาลดําคลํ้า ใช่ พวกเราหมดแรง

กันแล้วตอนนี้ ตลอดระยะสามเดือนคือการหนีเอาตัวรอดตลอดของเรา

 

  ''ผมหิวข้าวแล้ว .......'' ผู้เป็นน้องชายร้องออกมาด้วยความหิวโหยและเหนื่อยสุดทั้งฉันก็

เหนื่อยเหมือนกัน

 

ฉันไม่พูดไม่จาเดินออกจากถนนตรอกหันไปทางขวาเจอร้านขายนํ้าและขนมปังที่ติดๆกันกับพ่อค้า

ตัวใหญ่สองคนปิดประตูในตอนดึกช่วงนี้ก่อนจะนั่งรถออกไปจากร้าน 

 

 

 ความคิดชั่ววูบของฉัน .......

 

พระเจ้าจะลงโทษฉันไหม? 

 

พระเจ้าจะลงโทษฉันกับน้องไหม? 

 

พระเจ้า ........ท่านไม่เคยช่วยเหลือพวกเราเลย .... 

 

ความคิดชั่วดีของฉันเริ่มขาดก่อนจะแงะประตูหรือพยายามแกะที่ล็อกออกมา มันแกะไม่ออกฉันหัน

ซ้ายหันขวาไปหาที่แงะหรืองัดอะไรก็ได้ที่จะทุบมันให้แตกจงกระทั้งเจอแท่งเหล็กอันเล็กฉันเข้าทุบ

ที่งัดออกมาอย่างรุงแรง 

 

พลั่ก!

 

เสียงลูกกุญแจที่ปิดประตูเปิดออกมาอย่างรุงแรงฉันรีบวิ่งเข้าไปเปิดไฟทุกบานก่อนจะพบเจอขนมปัง

หลายชนิดฉันรีบยัดเอาทั้งหมดเข้าเสื้อผ้าที่สปรกและนํ้าอัดลมและนํ้าเปล่าเพื่อจะเก็บกินประทาน

ชีวิตได้สองหรือสามวัน

 

ถ้าฉันไม่หาอาหาร?   น้องจะต้องทรมานและรวมทั้งฉันด้วย 

 

ไม่งั้นพวกเราจะไม่มีอะไรให้ประทานชีวิตได้เลย

 

ฉันรีบหยิบขนมปังหลายอย่างวิ่งเข้าไปตรงตรอกซอยที่น้องฉันอยู่ผู้เป็นน้องชายก็ตกตะลึงก่อนจะลุก

ขึ้นมาด้วยเสียงอันสั่นหวาดกลัวและอึ้ง

 

  ''พ..พี่?! พี่ไปเอามาจากไหน! หรือพี่ไปขโมยมา!'' น้องชายรู้ทันทีว่าคนอย่างฉันทําเรื่องผิด

ล่าสุดครั้งใหญ่

 

  ''รีบหนีกันเร็วเข้า!! ก่อนที่เจ้าของร้านจะมา!'' ฉันรีบวิ่งนําหน้าแต่ก็หยุดนิ่งหันไปมองน้อง

ชายของตนเองที่กัดฟันกรอด

 

  ''มันบาปนะพี่!! รีบเอาของพวกนั้นไปเก็บเดียวนี้!!''ผู้เป็นน้องชายรีบชี้ทางข้างนอกเขาทํา

สีหน้าโกรธจัด .... สีหน้าที่ฉันรู้สึกดี สีหน้าของคนในโบสถ์ที่พวกเขามองฉันแบบที่น้องมองฉันอยู่

 

ฉันแทบอยากจะบ้ารีบเทขนมปังออกไปสี่ห้าอันเททิ้งก่อนจะดึงมือน้องอย่างรุงแรงรีบวิ่งกันไปโดย

ถือขนมปังและไม่สนใจเลยว่าน้องเขาจะทําหน้าอะไร

 

  ''มีคนขโมยขนมปังเฮ้ย!!''เสียงตะโกนข้างนอกดังขึ้นมา ไม่ พวกเขารู้แล้ว! ฉันทั้งเหงื่อตกและ

กลัวจงร่างกายสั่นทั้งทิ้งขนมปังร่วงออกจากมือเหลือแค่ขวดนํ้าไม่กี่สองสามขวดที่ถือ

 

 

ฉัน .........ฉันมันโง่ ....

 

ทางที่ทั้งเราเข้ามาและไม่รู้เรื่องกับกลายเป็นทางตัน!!  ฉันตกสู่ความสิ้นหวังและน้องชายที่และทํา

ตัวไม่ถูกแบบฉันจงกระทั้งมีเสียงจากข้างหลัง

 

  ''ไอ้คนขโมยอยู่นั้น!'' ฉันหันไปมองเจอลุงผู้ใหญ่สองคนตัวใหญ่บึกบึนหน้าตาน่ากลัวใส่ผ้ากัน

เปื้อนสีขาวและเสื้อสีแดงเขียวกับกางเกงยีนต์ขาดหลุดหลุ่ย

 

  ''แก!! กล้าดียังไงมาขโมยขนมปังกับนํ้า!!'' เสียงของพวกผู้ใหญ่ที่น่ากลัวทําให้ฉันอึ้งก่อนจะ

พุ่งตัวเข้ามาจับ

 

 พลั่ก!

 

ดวงตาของฉันเบิกกว้างน้องชายกางเขนสองข้างเข้ามาปกป้องฉันที่อึ้งอยู่ชายหนุ่มร่างใหญ่นั้นดึงคอ

เสื้อสีขาวสปรกของน้องชายฉันยกลอยตัวสูงขึ้นมาไกล้หัวของเขา นั้นทําให้ฉันกลัว!

 

 ''วิราว!!'' ฉันรีบเข้าไปจิกกัดแขนผู้ใหญ่คนนั้นแต่ก็ถูกลุงอีกคนล็อกแขนเอาไว้

 

 ''ปล่อย!! ปล่อยนะเฟร้ย!!''ฉันพยายามดิ้นตัวหลุดออกจากพันธนาการที่

ล็อกจากแขนร่างใหญ่นั้น 

 

พระเจ้า ... ทําไมท่านถึงลงโทษพวกเราแบบนี้ ...

 

พวกเราทําอะไรผิดกัน ... ตลอดสี่ปีตั้งแต่เกิดมา .... 

 

พวกเราทําอะไรผิด...?

 

  ''จับพวกส่งตํารวจดีไหมลูกพี่'' ลุงที่ล็อกแขนนั้นพูดออกมานั้นทําให้ฉันกลัวหนักขึ้น 

 

  ''เฮ้ย ... จับมันไปขายอวัยวะร่างกายเลยดีกว่า ได้เงินเยอะกว่า''  

 

พลั่ก!

 

เสียงเท้าที่เหยียบเข้าตรงหัวที่ลุงคนนั้นจับตัววิราวเอาไว้กระเด็นติดไปทางถังขยะกลิ่นเหม็นทําให้

หน้าของลุงคนนั้นยับเหยินฟันหลุดออกจากปากก่อนฉันจะหันไปมองน้อง ภาพที่ฉันเห็นคือผู้เป็น

น้องชายตัวเล็กที่เคยปกป้องเผยดวงตานํ้าตาลที่เปลี่ยนเป็นสีเหลืองโดยที่ฉันไม่รู้เรื่องเลยสักนิด

พร้อมกับดวงตาที่เหม่อลอยและนิ่งเงียบหันไปมองฉันที่ถูกล็อกและลุงที่ล็อกฉันก็อึ้งเช่นกัน 

 

  ''ปล่อย ... พี่ ...ผมเดียว..นี้''  เสียงของน้องชายดูเปลี่ยนไปก่อนลุงคนนั้นรีบปล่อยแล้วพุ่ง

เข้าไปต่อยน้องโดยที่วิราวเอียงตัวหลบทันใช่ศอกทุบเข้าตรงท้องอย่างรุงแรงและหมุนตัวเตะเข้าไป

ที่ท้องกระเด็นล้มลงไปทางถังขยะที่ลุงอีกคนแน่นิ่งสลบไป

 

  ''วิ...วิราว!''ฉันรีบเข้าไปจับไหล่ทั้งสองข้างของน้องชายฉันพร้อมเขย่าไปมานผู้เป็นน้องชายแน่

นิ่งเงียบไม่พูดจาไม่จากับฉันจงกระทั้งน้องเริ่มได้สติก็จับหัวตัวเองด้วยความมึน

 

  ''...พ..พี่!?'' วิราวร้องออกมาเสียงหลงที่ฉันจับไหล่น้องเขาก่อนจะหันไปมองลุงสองคนพวกนั้น

ที่นอนแน่นิ่ง

 

  ''ผ..ผมทําอะไรลงไป..? .. ล..แล้ว .. ทําไม ..ทําไม? ... ดวงตาของผมเป็นแบบนี้?''

ผู้เป็นน้องชายจับดวงตาทั้งสองข้างของเขา ฉันไม่รู้จะพูดอะไรออกไป ฉันรู้แค่ว่าฉันรีบกอดน้องชายของฉันและกัดฟันด้วยความโกรธและความโง่ของตัวเอง

 

  ''พ..พี่ .. เกิดอะไรขึ้น?'' น้องชายเริ่มได้สติมองฉันที่กอดเขาอย่างนิ่งเงียบและไม่พูดไม่จา

อะไรทําไมพวกเราสองคนต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ทําไม? ทําไม นํ้าตาของฉันไหลออกมาเป็นทาง

ยาว.. นํ้าตาของฉันไหลออกมาไม่ที่สิ้นสุด.. พระเจ้า ... 

 

 

 

 

พระผู้เป็นเจ้าถ้าเช่นนั้น ...ฉันก็หมดคําถามกับท่านแล้ว...

 

 

------------------------------------------------------------------------------------