สายสัมพันธ์ที่มิอาจตัดขาด [Satan]

เสียงของตุ๊กตาลิงดังออกมาไม่หยุดยั้งกับลูกอมที่แทบจะตกใจเธอแทบพยายามจับตุ๊กตาตัวนี้ที่ดิ้นพล่ามไปมาพร้อมกับเสียงที่ดังออกมาเหมือนจับโจรได้  
 
 [พบผู้บุกรุก!! พบผู้บุกรุก!!] เจ้าลิงจ๋อยังคงไม่หยุดยั้งพร้อมกับกระโดดโลดโผนตีกลองไปมา
 
 ''อยู่นิ่งๆสิ!!''  ลูกอมเห็นลูกแก้วหินตรงแจกันพร้อมหยิบขึ้นมาปาใส่ตุ๊กตาลิงก่อนที่จะโดนตรงหัวหงายหลังตกลงบนพื้นกับหัวที่เป็นหุ่นยนต์ขนาดเล็ก
 
 [พ...บ...พบ..ผ...ผู้บุก...รุก...]  สิ้นเสียงของเจ้าลิงจ๋อตุ๊กตาก็นิ่งเงียบเมื่อโดนลูกอมใช้เท้าขยี้เละ
 
 ''บอกว่าให้หยุด--!'' หญิงสาวแทบอยากจะโยนตุ๊กตาลิงนั้นออกนอกหน้าต่างแต่ก็หยุดชะงักเพียงเศษเสี้ยวพร้อมกับโดนกระบอกปืนจ่อตรงหัวข้างหลังกับตรงซอกคอของเธอที่มีดาบไม้จ่ออยู่แทบจะตกตะลึงกับภาพที่อยู่ตรงหน้าอชิระกำลังถือดาบไม้คาตานะจ่อปลายคอของเธอ
 
 ''กรุณาหันหลังมาช้าๆครับ'' วิราวแทบจะไม่สังเกตหญิงสาวที่มองอยู่ก่อนเขาจะหันหลังไปก็อึ้งเช่นกันเพราะคนที่วิราวกำลังจ่อกระบอกปืนตรงหัวนั้นคือลูกอมที่เป็นเพื่อนในห้องของอชิระนั้นเอง 
 
 ''น... นี้มันอะไรกั---!'' ลูกอมเริ่มหน้ามืดทันทีที่เห็นของพวกนั้นก่อนจะสลบลงไปบนพื้นยังดีที่วิราวประคองเธอไว้อยู่ 
 
 ''ให้มันได้ยังงี้สิฟะแม่คุณชอบสอดรู้สอดเห็น ...''อชิระทำหน้าไม่สบอารมณ์มองลูกอมที่เข้ามาหาข้อมูลของพวกเขาก่อนที่วิราวจะประคับประคองร่างของลูกอมวางตรงโซฟาช้าๆเก็บกระบอกปืนตรงช่วงเอวพร้อมกับอชิระที่วางดาบไม้พิงเอาไว้
 
  ''งั้นผมไปหยิบผ้าชุบนํ้าให้เขาก่อนละกันนะครับ ...ส่วนพี่ก็นั่งดูเขาไป ...''วิราวออกคำสั่งอชิระให้จับตาดูเขาไปก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา
 
เขารู้ว่าลูกอมต้องตามพวกเขามา ....
 
  ''โอเค ... รีบๆละ เอานํ้ามาด้วย'' อชิระเดินไปนั่งโซฟาสีดำฝั่งตรงข้ามพร้อมกับมองร่างของหญิงสาวที่สลบอยู่ 
 
  ''เธอนี้ช่างสอดรู้สอดเห็นเสียจริง ...ลูกอม''  
 
------------------------------------------------------------------------------------
 
สองสามชั้วโมงแล้วที่ลูกอมแทบจะไม่ไหวเธอลืมตาขึ้นมาและปรับภาพโฟกัสตรงดวงตาของเธอกับชายหนุ่มที่สวมเสื้อสีขาวกับกางเกงสีดำสนิทพร้อมสร้อยคอทหารที่อยู่ไกล้ตัววิราวมองร่างที่เริ่มขยับไปมากับใบหน้าที่แดงเหมือนลูกมะเขือเทศผลักวิราวแทบเกือบจะล้มลงไปกับพื้น 
 
  ''อั๊ก!''  วิราวส่งเสียงออกมาเบาๆกระแทกตรงโต๊ะรับแขกก่อนที่ลูกอมตกใจลุกขึ้นไปพยุงอีกฝ่าย
 
  ''ฉ..ฉันขอโทษวิราว!'' ลูกอมเข้าไปพยุงด้วยความร้อนอกร้อนใจของเธอก่อนที่จะหยุดชะงักแล้วถ้อยหลังติดโซฟาโดยที่วิราวทำหน้าไม่เข้าใจ
 
  ''มีอะไรหรือเปล่าครับ?''  วิราวแทบจะไม่รู้เรื่องอีกฝ่ายที่ถ้อยหลังกับทำหน้าซีดด้วยความหวาดกลัว
 
  ''ต ...ตั้งแต่ตอนเมื่อกี้นี้?...วิรา ..ธ..เธอถือปืน?''  ลูกอมรีบย้อนภาพและเหตุการณ์ก่อนสองสามชั้วโมงนี้นั้นก็คือวิราวกำลังจ่อปืนตรงหัวของเธอข้างหลังพร้อมกับอชิระที่ถือดาบไม้จ่อปลายคอของเธอ
 
  ''อ้อ .....'' วิราวได้ข้อสรุปมามะกี้ก่อนจะหยิบปืนตรงโต๊ะขึ้นมา 
 
  ''จ--จะทำอะไรน่ะ! ม่าย! ม่าย--กริ๊ดดดด!!"'   
 
โพ๊ละ!
 
เสียงเหนี่ยวไกดังออกมาก่อนจะมีธงสีขาวตรงปลายกระบอกพร้อมกับลายมือที่เขียนว่า''ล้อเล่น''อยู่พร้อมกับรอยยิ้มของวิราวที่ผุดออกมากับเสียงหัวเราะขบขันเบาๆ
 
 ''ไม่น่าเชื่อว่าคุณลูกอมจะกลัวของแบบนี้นะครับ ...''  วิราวยังคงขำไม่หยุดมองอีกฝ่ายที่แทบอยากจะเข้าไปทุบตีชายหนุ่มตรงหน้าของเขาก่อนที่จะมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา
 
 ''ฟื้นแล้วเหรอ? ยัยคุณสอดรู้สอดเห็น'' อชิระเดินเข้ามาในห้องรับแขกด้วยชุดนอนขายาวสีขาวสะอาดพร้อมกับดาบไม้ที่ถือไปด้วยนั่งลงบนโซฟา 
 
 ''อ...อชิระ?'' ลูกอมแทบอยากจะเดินเข้าไปตบหน้าเขาจริงๆที่ทำให้เธอเกือบหัวใจจะวายตายเมื่อตอนนั้น 
 
 ''เมื่อกี้... พวกเธอ ...?'' หญิงสาวพยายามรวบรวมคำถามด้วยความกล้าก่อนที่อชิระจะชิงตอบ 
 
 ''ถ้าหมายถึงฉันกับวิราวละก็ขอบอกก่อนเลยนะ ว่าฉันเคยเป็นแชมป์ดาบเอเชียอยู่'' แววตาของอชิระเริ่มเล่าเรื่องพร้อมกับหมุนดาบไม้ไปทางลูกอม  
 
 ''...ผมเคยฝึกปืนตั้งแต่เด็กๆละนะครับ แต่ก็คงเป็นปืนพวกของเล่นละนะ ขืนจับปืนจริงๆมีหวังผมสลบไปแน่ๆเลย''  วิราวแกล้งทำหน้าแบบเด็กที่จับของอันตรายพร้อมกับทำท่าสลบนั้นทำให้ลูกอมเกือบจะยิ้มแย้มขึ้นมาได้ทันที 
 
 ''ย .. ยังงั้นเหรอ?'' ลูกอมเริ่มหลงเชื่อพวกเขาในขนาดที่พวกเขาพยักหน้าว่า'ใช่''
 
 ''แต่ก่อนอืนเลยลูกอม เธอเข้ามาที่นี้ได้ไง?'' อชิระเริ่มตั้งประเด็นคำถามกับลูกอมพร้อมกับวิราวที่อยากจะรู้เช่นกัน 
 
 ''...อ่า ..ฉ..ฉันแค่มาเยื่ยมเธอน่ะ '' ลูกอมเริ่มพูดเสียงสั่นออกมา 
 
 ''เหรอ .....''อชิระเริ่มตั้งคำถามอีกครั้ง''แล้วเธอตามพวกเรามาทำไม?''  
 
ในขนาดที่อชิระเริ่มยิงประเด็นคำถามวิราวก็เดินไปห้องครัวโดยไม่สนใจอะไรพร้อมแก้วนํ้าอุ่นๆที่มาเสิร์ฟให้ทั้งสอง 
 
 ''อ่า-เอ่อ--ฉ--ฉัน ''ลูกอมพยายามที่จะตอบคำถามโดยที่สังเกตเห็นใบหน้าที่เหมือนปีศาจตรงหน้า
 
อึ้ย ....... 
 
หัวสมองของเธอแล่นเข้ามาก่อนจะนึกอะไรได้
 
 ''ใช่แล้ว! ฉันตามพวกเธอมาเพราะการบ้านละนะ!'' ลูกอมลุกขึ้นมาพร้อมแกล้งทำหน้าเป็นห่วงอีกฝ่ายโดยที่อชิระทำหน้าเหวอทันที 
 
 ''อะไรนะ ...... ?'' อชิระทำหน้าเหวอแบบไม่รู้เรื่องก่อนที่จะมีรังสีสัมผัสอันเย็บเหยียบเข้าสู่ข้างหลัง
 
 ''การบ้าน ...หรือครับ?'' วิราวถือแก้วนํ้ามาเสิร์ฟพร้อมกับมองใบหน้าของผู้เป็นพี่สาวที่ทำหน้าเหวอกับลูกอมที่ทำหน้าด้วยความเป็นห่วง
 
 ''ถูกต้องแล้ว!! แล้วก็พี่ของเธอดันโดดในคาบเรียนคณิตด้วย!'' ลูกอมเหมือนเด็กขี้ฟ้องในสายตาของอชิระทันใดที่อยากจะเข้าไปกระโดดบีบคอทันที อชิระไม่รู้เรื่องเมื่อตอนนั้นว่าคาบเรียนให้ไปเรียนที่อาคารไหน อย่างไร และเมื่อไร!
 
 ''ไม่ใช้นะ!! ไม่ใช้นะเฟร้ยย!!" อชิระแทบอยากจะจับลูกอมขึ้นเขียงแล้วสับเป็น'บะช่อ' ตรงหน้าก่อนที่แววตาเย็นชาและรอยยิ้มที่ประดับอยู่ตรงหน้าผู้เป็นน้องชายเริ่มทำให้พี่สาวอย่างอชิระแทบกลัว
 
 ''ไป-ทำ-การ-บ้าน-เดียว-นี้!'' วิราวจับหัวให้หันไปมองใบหน้าของเขาที่กำลังโกรธอยู่พร้อมกับรอยยิ้มที่ยังยิ้มอยู่อชิระแทบจะช็อกและพยายามที่จะหาข้ออ้างแก้ตัวพร้อมกับหันไปมองใบหน้าของลูกอมที่เหมือนางมารที่แกล้งทำท่าอ่อนแอ่ 
 
 ''ป..ไปก็ได้!!''อชิระสะบัดมือของวิราวที่จับหัวของตนก่อนที่เดินด้วยฝีเท้ารุงแรงเดินตรงขึ้นบรรไดด้วยอาการที่ไม่สบอารมณ์และความโกรธที่เข้าครอบงำกับวิราวที่มองพี่เขาพร้อมกับหลุดขำออกมา 
 
 ''good dream'' วิราวเอยเสียงเบาๆพร้อมหันหน้าไปมองทางลูกอมที่ตกใจเล็กน้อยก่อนทำใบหน้าเหมือนสาวน้อยไร้เดียงสาแบบเดิม
 
 ''เอาละ ... มาเริ่มคุยกันต่อเลยดีกว่าไหมครับ?'' ชายหนุ่มยิ้มให้กับอีกฝ่ายพร้อมนั่งลงโซฟาสีดำอันนุ่มนิ่มของเขาก่อนที่ลูกอมจะนั่งลงแล้วมองภาพตรงหน้าที่เธอแทบไม่อยากจะเชื่อในสายตาวิราวที่ดูเหมือนเจ้าชายในฝันของพวกสาวๆที่ต้องการด้วยนิสัยที่เรียบร้อยและสุภาพที่ซึ่งแตกต่างกับภาพลักษณะที่ดูเหงาและเศร้าหมองอยู่ในความรู้สึกของลูกอมในตอนนี้
 
 ''วิราว ... เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันตามเธอมา?'' ลูกอมถามอีกฝ่ายด้วยความเกร็งกลัวสายตานั้น
 
 ''ถ้าจะบอกว่าคุณตามมา พี่สาวของผมก็ต้องโวยวายแน่ๆ'' วิราวหลุดขำเบาๆ 
 
 ''คุณตามพวกเรามานี้เพราะอยากจะรู้ว่าพวกเราเป็นใครสินะครับ?''  
 
ลูกอมแทบจะเหลือเชื่อที่เขารู้ว่าเธอตามมาพร้อมกับเอยคำตอบที่หลุดออกมา 
 
 ''งั้น ...ฉันจะถามเธอสุดท้าย'' ลูกอมกลืนนํ้าลายพร้อมเผชิญหน้าดวงตาสีเหลืองที่ลืมตาขึ้นมา 
 
 ''พวกเธอเป็นใครกันแน่?''
 
 ''พวกเราคือสองพี่น้องที่อาศัยอยู่คอนโดธรรมดานี้ละนะครับ'' คำว่า'ธรรมดา'นั้นมันฟังดูไม่น่าเชื่อสำหรับลูกอมที่วิราวพูดออกมาเธอมองตั้งแต่ศรีษะจรดเท้าที่คิดว่าคงไม่ใช่คำถามสิบล้านพันข้อของเธอที่ต้องการจะถามก็เริ่มนิ่งเงียบ 
 
 ''หมดคำถามแล้วหรือครับ?'' ชายหนุ่มที่มองหญิงสาวที่กลืนนํ้าลายที่ไม่กล้าตอบเขา 
 
 ''ฉ...ฉันหมดคำถามแล้วละ ... ขอตัวก่อนนะ ..อะ! ฝันดีนะวิราว! ♥ '' ลูกอมแกล้งทำสีหน้ายิ้มแย้มพร้อมกับเดินพรวดออกทางประตูที่ไม่ได้ล็อกก่อนที่จะเดินกลับบ้านด้วยความกลัวภายในใจของเธอในขนาดที่วิราวก็เดินตามมาติดๆพร้อมมองแผ่นหลังของอีกฝ่ายที่เดินกลับบ้าน 
 
 ''เขาต้องการอะไรหรือเปล่าครับ?'' วิราวแทบจไม่หันหลังไปเสียงฝีเท้าที่อยู่ตรงบรรไดหยุดลง 
 
 ''ยัยนั้นแค่ต้องการรู้ไปก็แค่นั้น'' ดวงตาสีแดงฉํ่าที่ฉายความโกรธไม่หายที่โดนหญิงสาวคนนั้นโกหกน้องชายของเธอ
 
 ''เขาไม่ใช่'คนของพวกนั้นหรือครับ' พี่?'' อชิระแทบจะหยุดชะงักพร้อมกับกระชากคอเสื้ออย่างรุงแรงจ่อตรงหน้า
 
 ''อย่าง-พูด-ถึง-เรื่อง-นี้!'' วิราวมองใบหน้าที่โกรธพร้อมกับความหงุดหงิดที่มองมาทางเขา 
 
 ''เข้าใจแล้วครับ ...''ชายหนุ่มรีบดึงคอเสื้อของตัวเองคืนมาเหมือนเดิมภายในคอนโดแทบจะนิ่งเงียบสนิทและไม่มีเสียงใดๆเข้ามาอชิระและวิราวก็เดินเข้าสู่ห้องนอนของตนเพื่อสู่วันถัดไป 
 
------------------------------------------------------------------------------------