SOTUS พี่ว้ากครับ...ผมรักพี่

4

____________________________________________

“อย่าดื้อดิวะ” ผมเดินไปเอารถมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่ที่จอดรถใกล้ๆสนาม ก็ได้ยินเสียงหนึ่งแว่วมา หันไปมองเห็นคนอยู่ข้างๆสนาม ถ้าผมบอกไม่ผิดรู้สึกจะเป็นพี่โจอี้อยู่กับใครสักคน เสียงร่างสูงดังขึ้นเป็นเชิงตำหนิคนตัวเล็กกว่า ดูเหมือนจะเข้าไปประคองผู้ชายคนนั้น

 

“ปล่อยเหอะน่า” คนตัวเล็กสะบัดตัวออก เงยหน้าขึ้นมา ผมจำได้ว่าผู้ชายคนนี้อยู่ปีหนึ่งเหมือนกัน และก็เป็นคนที่พี่ซิกถามชื่อจากผมซึ่งผมตอบไม่ได้ ใช่อ่ะ  และตอนนี้ก็จำได้เลยขึ้นใจว่าเขาชื่อแอลฟา

 

ใบหน้าที่เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นมา ผมที่เซอๆ ที่บ่งบอกว่าวิ่งมาเหนื่อยๆ

 

และถ้าจำไม่ผิด...

 

“ผมไม่อนุญาต แต่ถ้าคุณยังดิ้นรนจะทำเย็นนี้คุณก็ไปวิ่งที่สนามสามรอบ!! นั่งลงซะ!!”

 

ใช่ ประโยคที่พี่ซิกตอบกับผู้หวังดีที่จะช่วยสุดหล่อ พี่ซิกใช้ให้แอลฟาไปวิ่งรอบสนามตอนเย็น หรือว่าแอลฟามันจะไปวิ่งจริงๆ

 

แต่ประเด็นสำคัญคือ...

 

แอลฟากับพี่โจอี้เป็นอะไรกัน?

 

แล้วที่พี่โจอี้มาขอเบอร์ไอ้สีไม้ล่ะวะ?

 

!!!!!!!!!!!!

 

ยังไม่ทันที่จะได้คลายความสงสัยของตัวเอง ความรู้สึกที่เหมือนมีคนจ้องอยู่ก็ทำให้ผมหันไปมองรอบๆตัว และเจ้าของสายตาที่ผมเจอก็คือ...

 

พี่ซิก

 

พรึ่บ!

 

แอลฟาล้มลงต่อหน้าต่อตา พี่ซิกวิ่งเข้าไปหาทั้งสองคนทันที ก่อนจะช้อนตัวคนตัวเล็กสู่อกกว้าง

ผมกะจะดูสถานการณ์ต่ออีกหน่อย อยากจะรู้พวกเขาเป็นอะไรกัน เป็นความเสือกเฉพาะตัวดีๆนี่เอง แต่เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงที่มาพร้อมกับแรงสั่นที่รุ่นแรงพอๆกับแผ่นดินไหวที่ญี่ปุ่น คือดีอ่ะโทรทีไข่สั่นเลยอูยซี๊ด

 

ยกโทรศัพท์ขึ้นดูหน้าจอขึ้นเป็นชื่อ กลับบ้านได้แล้ว ไม่ต้องรับก็รู้ว่าใคร อันที่จริงรับไม่ได้ครับพี่มันสั่งไว้ ถ้าโทรมานี่คือโทรตามนะ กลับบ้านได้แล้วนี่มันไม่มีใครมีชื่อนี้อยู่บนโลกหรอก เออแต่คือมันเป็นมาตรการใหม่ของพี่มันไง เอาโทรศัพท์รุ่นอปป้าออมม่าจุนจีตั้งเบอร์นี้ไว้ ถือเป็นเป็นรุ่นที่คงทนคงกระพันมากเพราะผมจำได้ว่าตอนมอสองพี่ไนท์มันเคยทดสอบความคงทน เอามาปาใส่หัวผมไปที แตกเลย หมายถึงหัวกูครับแตกเลย

 

 

 

ผมกลับใกล้จะถึงบ้านโดยสวัสดีภาพถึงจะเหม่อๆไปบ้างกลางทาง และเกือบโดนรถสิบล้อเสยหัวไปบ้าง แต่ไม่เป็นไรครับ ยังอยู่ดี จอดซื้อผัดไทยไม่ใส่ผักชี ไม่ใส่ถั่วงอก ไม่ใส่ถั่วลิสง ไม่ใส่กุยช่าย ไม่ใส่กุ้งแห้ง ไม่ใส่เส้น ไม่ซื้อมันละช้า สรุปไปซื้อน้ำปั่นแทน ยืนรอเครื่องดื่มคนแมนๆ

 

“นมสดปั่นได้แล้วจ้า” เสียงแจ้นๆของพี่คนสวยเจ้าของร้านน้ำปั่นนามว่าเปิ้ลเรียกให้ผมละสายตาจากจอโทรศัพท์ที่กำลังเล่นเกมที่โหดร้าย18+ เพราะผมเล่นเกมฆ่าเวลา

5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555

 

ส่งเงินให้ไปยี่สิบบาทก่อนจะหมุนตัวกลับมาเพรียมเดินออกจากร้าน อันที่จริงผมแอบชอบพี่คนนี้มานานละ แต่เสียดายมีแควนแล้ว ไม่อยากยุ่งว่ะนี่เป็นคนดี มาซื้อน้ำนี่มาเพราะคนขายนะเว้ย

 

“น้องไนน์ๆ” เหยดดดดดดดดดด พี่เปิ้ลเรียกผมอ่ะพี่เปิ้ลเรียก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! นี่เปลี่ยนใจเลิกกับแฟนมาคบกับผมแล้วใช่ป่ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

“คะ ครับ” ผมหันไปขานรับอย่างเคอะเขิน ยังคงรักษามาดดูดีไว้อยู่ เขินห่าอะไรวะ เออๆ เขินเปิ้ลๆ จะได้เป็นแควนเปิ้ลแล้วเหรอวะ อย่างงี้ต้องปิดซอยเลี้ยงสามวันเจ็ดวัน หรือเดือนนึง โอ้ยซื้อน้ำทุกวันนี่ไม่ผิดหวังป่ะวะ ดีใจอ่ะ ซาบซึ้งหมูหมุนต้มนึ่งอ่ะ

 

ส่งสายตาหวานเยิ้มไปให้เบาๆ บวกกับรอยยิ้มบางๆ กับใบหน้าที่น่ารักน่าเอ็นดูน่ารับไปเลี้ยงดูเล่น

 

“ไนน์จ่ายขาดอีกห้าบาทจ้า”

 

เพล้งงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

“….” เสียงอะไรแตกวะ เดี๋ยวนะพี่เปิ้ลว่าไงนะ ฟังไม่ถนัด

 

พี่เปิ้ลชูแบงค์ยี่สิบใบเมื่อครู่ที่ผมจ่ายไป สมองประมวลผมอย่างรวดเร็ว มือบางๆของผมล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกงอย่างช้าๆ หยิบเหรียญที่เย็นเฉียบขึ้นมา ชูขึ้นตรงหน้าแล้วยื่นไปใส่ในมือเรียวสวยๆของพี่เปิ้ล ก่อนจะเดินกลับมาสตาร์ทรถขับออกมาทันที

 

 

 

“อ้าวไนน์กลับมาแล้วเหรอ” เสียงทุ้มทักขึ้นทันทีที่ผมก้าวเข้ามาในบ้าน ผมเมินเสียงนั้นไปสองขาก้าวยาวๆขึ้นบันไดอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้อีกคนยืนงงอยู่อย่างนั้น

 

ปิดประตูห้องแล้ววางแก้วน้ำปั่นลงบนโต๊ะอย่างเบามือ เดินไปส่องกระจกในห้องน้ำมองหน้าตัวเองนิ่งๆ ก่อนจะเดินออกมาก้าวขึ้นไปนั่งบนเตียง นั่งลงสงบสติอารมณ์ของตัวเอง…

 

ตุบๆๆๆ

 

“เปิ้ลเว้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ตะโกนออกไปพร้อมกับสองมือที่จับหมอบตีไปบนเตียงอย่างคนบ้าคลั่ง กลิ้งไปทั่วเตียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายอยู่อย่างนั้น

 

เดี๋ยวนะ พึ่งเอาสติกลับมาได้ คือที่นิ่งอะงงอยู่ สตั้นอ่ะเข้าใจป่ะ ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  ไอเราก็คิดว่าเขาจะมาชอบเราบ้าง เปล่าเลยทวงตังค์ IHAHHHHHHHHHH อายไหมไนน์

อายม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

 

ไนน์เว้ยมึงทำอะไรลงไป มึงขายหน้าเขาไหมห๊ะ อายไหม ผมกุมขมับตัวเอง แทบจะทึ้งผมตัวเองอยู่แล้ว ถ้าไม่กลัวเจ็บอะนะ

 

ต่อไปนี้สัญญาจะไม่ไปซื้อน้ำกับเปิ้ลอีกเลย ไม่เอาแล้วเว้ยฟงแฟนอะไร บ้านนี้ก็จะไม่อยู่แล้ว กูจะไปอยู่หอแล้วครับพี่ไนท์ ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

 

 

 

“พี่ไนท์ ไนน์อยากไปอยู่หอ” ผมเงยหน้าละสายตาจากจานข้าวตรงหน้าเพื่อเริ่มบทสนทนาที่ผมเตรียมจะพูดกับพี่ไนท์เอาไว้

 

“พี่ว่าเราเคยพูดเรื่องนี้กันแล้วนะไนน์” พี่ไนท์ว่าแล้วตักข้าวเข้าปากไป อื้อหือนี่ตั้งใจคุยกับน้องมากเลย

 

“แต่ไนน์ไม่อยากอยู่บ้าน ไนน์อยากยู่หอ ไนน์โตแล้วนะพี่ไนท์” ผมว่าพลางทำหน้าหงิกใส่ทันที

 

“ไนน์จะอยู่ได้ยังไง ข้างนอกมันอันตรายขนาดไหน” เสียงบ่นปนๆกับน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยในนั้น แต่มันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเลย จะบอกว่าหนีพี่เปิ้ลนี่คงเป็นเหตุผลที่ไร้สาระไปอีกแหละ

 

“แต่บ้านเรามันไกลจากมอนะพี่ไนท์ ถ้าไนน์ไปสายก็โดนทำโทษอีก แล้วที่สำคัญไนน์ก็อยู่ปีหนึ่งแล้วนะพี่ไนท์ ไนน์ดูแลตัวเองได้หรอกน่า!” พูดจบผมก็ลุกขึ้นหนีจากพี่ไนท์ขึ้นห้องทันที ไม่รู้ทำไมวันนี้มีแต่เรื่องแย่ๆ ตื่นสาย โดนทำโทษ อกหัก บลาๆๆๆๆๆๆๆ

 

 

 

 

(อะไรอีกวะ บอกว่าอย่าโทรมาแล้วไง!!!) เสียงโวยวายจากปลายดังขึ้นทันทีที่รับ

 

“อีกอะไรวะ กูพึ่งโทรหามึงนะไอ้ไม้” ผมถามไปอย่างงงๆ เพราะวันนี้ผมยังไม่โทรหามันเลย ก็มีแต่ตอนเช้าที่มันโทรมาเอง

 

(อะ อ้าว เปล่าๆไม่มีไร ผิดคน) น้ำเสียงมันลดลงทันที แต่ไม่ทันจะได้ถามอะไรมันก็ชิงตัดหน้าถามมาซะก่อน

 

(แล้วมึงอะมีไร)

 

“ไปอยู่หอกัน” ตอบไปอย่างตื่นเต้น ใช่ ผมยังไม่ล้มเลิกความคิดที่จะไปอยู่หอแน่นอน และต้องไปให้ได้ และถ้าพี่ไนท์บอกว่าอยู่คนเดียวมันอันตราย ผมก็จะชวนไอ้แฝดไปด้วย ที่นี้ก็ไม่ใช่คนเดียวแล้ว

 

(เห้ยเอาจริงเหรอวะ แต่พี่ไนท์เขาไม่ให้มึงไปไม่ใช่เหรอวะ) ไอ้ไม้พูดถูก เพราะผมขอกี่ครั้งต่อกี่ครั้งพี่ไนท์ก็ไม่เคยอนุญาตเลย TOT

 

“ก็นั่นไง เพราะพี่ไนท์บอกว่าอยู่คนเดียวมันอันตราย กูก็เลยชวนพวกมึงไปด้วยไง”

 

(กูอยากไปนะเว้ย แต่แม่กูไม่ให้ไปว่ะ เขาบอกมันไกลหูไกลตาเขา แถมยังบอกว่ากูดื้ออีก กูเลยไม่อยากไปเซ้าซี้อะไรแล้วว่ะ) หมดกันความหวังสุดท้ายของข้า ได้เลย ไม่ไปก็ไม่ไป อยู่บ้านนี่แหละวะ ต่อสักตีสองไปเลยเป็นไง

 

สุดท้ายผมกับมันก็ยุติความคิดที่จะไปอยู่หอกัน แล้วเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่นไปเรื่อย มีสาระปนอยู่มากมาย ส่วนใหญ่จะเป็นสาระแนกับสาระเลว สักพักมันก็ขอตัวไปนอนก่อนเพราะมันกลัวพรุ่งนี้มันตื่นไม่ทัน แถมยังไล่ให้ผมรีบไปนอนเร็วๆด้วย คือตามันไม่หลับอะครับ หัวใจมันกระสับกระส่ายยยยยยยยยยย

 

ก๊อกๆๆ

 

“ไนน์ หลับหรือยัง”

 

ก๊อกๆๆ

 

“ยังโกรธพี่อยู่เหรอ”

 

ผมเงียบตอบไป ตอนแรกผมก็ไม่โกรธอะไรหรอกนะ แต่พอพี่มาถามเท่านั้นแหละแม่งโกรธเลย

 

“ไนน์ พี่เข้าไปนะ” พอพี่ไนท์พูดประโยคนี้เท่านั้นแหละ ผมกระโดดขึ้นเตียงทันที สองมือจับผ้านวมผืนใหญ่ขึ้นคลุมมิดหัว ล้มตัวลงนอนทันที

 

“อ้าว หลับแล้วหรอกเหรอ ว่าจะมาบอกเรื่องไปอยู่หอซะหน่อย เฮ้อ....นอนไปเถอะนะงั้น” พี่ไนท์พูดทิ้งไว้ เหมือนกำลังจะออกจากห้องไป ไปอยู่หอเหรอ? ห๊ะอะไรนะ ไปอยู่หอ!!!!!!

 

“ตื่นแล้วก็ได้!!!!!” ผมผลักผมนวมออก ดีดตัวเองขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว หันไปเห็นพี่ไนท์ยืนกอดอกมองอย่างนิ่งๆ

 

“อ้าวนึกว่าหลับ” พี่ไนท์อย่างขำๆ เห้ยนี่โดนหลอกป่ะวะ รู้ได้ไงว่าไม่ได้หลับ นี่แกล้งไม่รู้ใช่ไหมห๊ะ ผมปั้นหน้าบึ้งกอดอกแล้วเชิดหน้าหนีพี่ไนท์ทันที

 

“โกรธรึไง งั้นแสดงว่าเรื่องหอนี่จะไม่ให้บอกแล้วใช่ไหม?” พี่ไนท์ถามอย่างลองเชิง ถามว่าอยากไหม ก็อยากนะ เออ แต่เราต้องเชิดไว้ก่อน ไม่ได้เดี๋ยวเสียเชิงหมด ผมเลยตอบไปแบบเหมือนจะไม่ค่อยสนใจ

 

“เรื่องหออะไร อยากบอกก็บอกสิ ถ้าไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอก จะนอนแล้ว” ผมว่าไปอย่างงอนๆ

 

“งอนด้วยแหะ โอเคๆ บอกก็ได้ครับคุณชาย นับวันยิ่งเหมือนผู้หญิงเลยนะเรา” พี่ไนท์ว่าแล้วเดินมานั่งบนเตียง ข้างๆกับพี่ผมนั่งอยู่ ยื่นมือมาบีบปลายจมูกเบาๆ นี่ก็เล่นเป็นเด็กไปได้ ผมโตแล้วนะ-_-

 

“อยากไปอยู่หอใช่ไหม พี่ให้ไปอยู่ก็ได้”

 

เพี๊ยะ!

 

“เห้ย” พี่ไนท์ร้องออกมาอย่างตกใจทันที ที่ผมจับมือของพี่ไนท์มาตบที่แก้มตัวเองเกือบจะเบาแล้ว ถ้าไม่ติดว่าหนักไปหน่อย

 

“ผมไม่ได้ฝันใช่ม๊อยยยยยยยย” ผมตะโกนเสียงดังทันที ลุกขึ้นมากระโดดอย่างดีใจ โดยมีสายตาพี่ชายอันเป็นที่รักจับจ้องอยู่ ชีวิตในฝันของข้าอ้าอ้าอ้า (แอคโค่ประมาณตะโกนบนยอดเขาเอเวอเรสต์) หน้าพี่ไนท์เหวอๆไปนิดเหมือนจะตกใจว่าน้องกูเป็นหนักขนาดนี้เลยเหรอวะ เออนานแล้วพี่เอ๋ย

 

“แต่พี่มีข้อแม้นะ..”

 

เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!

 

ประมาณรถสิบล้อวิ่งมาความเร็วสูงแล้วเจอทอมแอนด์เจอรี่วิ่งตัดหน้าแล้วต้องเบรก ทุกอย่างมันกำลังจะลงตัวถ้าไม่มีข้อแม้นี่

 

“ณ จุดๆนี้นะครับ จะยังไงก็ได้ว่ามาเลยครับ”

 

“หนึ่ง ไนน์ต้องไปอยู่กับรูมเมท สองไนน์ต้องเชื่อฟังรูมเมทของพี่เพราะเขาคือรุ่นพี่ของไนน์ และสาม ถ้าไนน์ทำตัวไม่ดีพี่จะพาไนน์กลับมาอยู่บ้าน โอเคไหม?”

 

นั่นไง ถูกต้องนะฮาร์ฟ คิดไว้แล้วมีผิด ฮึกฮือออออ ถึงว่าทำไมพี่ไนท์ถึงให้ไปอยู่ เออนี่ให้ไปอยู่กับคนรู้จักนี่นะ แล้ววจะเที่ยวยังไงวะ ฮือออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ

 

“ถ้าไม่โอเคก็ไม่ต้องไปอยู่ งั้นพี่ไปแล้วนะ” ผมรีบจับแขนพี่ไนท์ไว้ทันทีที่พี่มันกำลังทำท่าจะเดินออกไปจากห้อง

 

“อะ โอเคก็ได้” ผมตอบไปอย่างไม่ค่อยเต็มใจ

 

“อื้ม งั้นเตรียมตัวไว้ มะรืนนี้เราค่อยย้ายของไปหอไนน์กัน คืนนี้ก็ไปนอนได้แล้ว” พี่ไนท์บอกพลางยิ้มจนตาหยี่ พลางยื่นมือหนามายีหัวผมจนฟูฟ่อง คือดีอ่ะ ทรงนี้นี่ทรงประจำ เฮ้อ

 

“งั้นไปๆเลย ผมจะนอนและ” ไม่ว่าเปล่าผมดันหลังพี่ไนท์ให้ออกไปจากห้อง ส่วนพี่ไนท์ก็หัวเราะเบาๆ กลับมานั่งลงบนเตียงนุ่มยกนาฬิกาข้อมือดูก็สี่ทุ่มกว่าแล้ว ทำไมเร็วจังวะครับ

 

ว่าแล้วก็ล้มตัวลงนอนทันที อยากจะรู้ใครกันนะที่ผมต้องไปอยู่ด้วย รูมเมทงั้นเหรอ พี่ไนท์บอกต้องเชื่อฟังด้วยหนิ อืม...จะดีเหรอะ ช่างมันเถอะภาวนาไว้ว่าขอให้เป็นคนดีก็พอ ถึงเราจะไม่ดีก็เถอะนะ

 

5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555

5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555

5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555

55555555555555ไม่ต้องงงหรอกหัวเราะอะไร จบแล้วฮาร์ฟ

5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555

 

 

TBC...

 

 โอเคอย่าลืมเม้นนะ แล้วข้าจะกลับมา ซียู