enough พอ

Chapter 2
 
"นายมาได้ยังไง?" ฉันถามขณะที่เรานั่งอยู่ในร้านกาแฟแห่งหนึ่ง
 
"เธอคิดว่าไงล่ะ?" เขาตอบคาำถามที่เป็นคำถามออกมา ไอ้บ้าเอ้ย!!
 
"แล้วแต่นายเถอะ" ฉันตอบปัดๆ ก่อนจะยกกาแฟล้าเต้ขึ้นจิบ
 
"พรุ่งนี้เริ่มงานนะอย่าลืม" เขาย้ำอีกครั้ง
 
"เด็กล้างจานอย่างนายสั่งฝ่ายพร็อพอย่างฉันได้ด้วยเหรอ?" ฉันถามยั่วโมโหคนตรงหน้าไป
 
"ไรเจล เธอ!!" ผลคืออะไรล่ะ คนตรงหน้าโมโห เรียกชื่อฉันเสียงดังจนคนทั้งร้านหันมามองทีเดียวล่ะ
 
ฉันแลตามองเพียงเสี้ยววิ ก่อนจะแสยะยิ้มอย่างผู้มีชัยชนะ

รู้จักฉันน้อยไปซะแล้วเวนิส...



วันนี้ฉันมาเริ่มงานใหม่ในตำแหน่งหัวหน้าผ่ายพร็อพของบริษัทเอแอนด์ทีพลับพิชชิ่ง โดยที่เวนิสทาบทามฉันกับฝ่ายบุคคล ฉันเลยได้งานเร็วนิดหน่อย

"นี่งานแรกนะคะน้อง กำหนดส่งอาทิตย์หน้าค่ะ ระหว่างนี้ก็เข้าบริษัทเฉพาะวันพุธกับศุกร์ ส่วนเวลาที่เหลือเอาไปทำงานพวกนี้ได้เลย ขอเบิกเงินค่าอุปกรณ์ได้ทค่การเงินนะคะ ครั้งละไม่เกิน20,000บาท คอนเส็ปอยู่ในแฟ้มนี้แล้ว ถ้าไม่เข้าใจตรงไหนก็ไปถามฝ่ายโฆษณาได้เลยค่ะ พี่ไปทำงานต่อก่อนนะ" พี่นงนุชร่ายยาวเหยียด ก่อนจะวางแฟ้มงานลงบนโต๊ะประจำตำแหน่งแล้วเดินจากไป

"ว่าไงหัวหน้าทีมพร็อพ?" เสียงๆหนึ่งดังขั้น ตามด้วยการปรากฏตัวของร่างสูงที่คุ้นเคย

"ไม่ล้างจานหรือไง" ฉันถามก่อนจะเปิดแฟ้มงานดูอย่างลวกๆ

"เธออยากตายเหรอ?" เขาไม่ถามเปล่า แต่กลับเคลื่อนย้ายร่างสูงมาประชิดตัวฉัน

"ถอยห่างจากตัวฉันเดี๋ยวนี้" ฉันว่าแล้วปิดแฟ้มในมือลง