[Fic Fairy Tail] ปาฎิหาริย์รัก

25
เจอกันครั้งแรก
'มังกรน้ำ' 1

 
 
            "ป๊ะป๊า...ป๊ะป๊า!" ฟรอชที่เห็นป๊ะป๊ายืนนิ่งไม่ขยับไปไหนมาหลายนาที ร้องเรียกสติป๊ะป๊าของมัน
            "มีอะไรหรอ" เกรย์เมื่อได้สติก็ถามฟรอชกลับ
            "ก็ป๊ะป๊าไม่ยอมขยับไปไหนเลย หนูก็เลยเรียกป๊ะป๊า" พูดเสร็จก็เอาหน้าซุกอกของเกรย์
            "ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย แค่นึกถึงตอนที่ได้เจอนายไง" เกรย์ก้มลงลูบหัวฟรอช
            "ฟรอชพยักหน้าเข้าใจ แต่แล้วก็ถามขึ้น "แล้วพวกแฮปปี้ละ พวกแฮปปี้ได้เจอนายของตัวเองยังไงหรอ"
            "อยากรู้หรอ" เกรย์หยุดลูบหัวแล้วมองดวงตากลมโตที่ส่อถึงความอยากรู้อยากเห็น "ไว้พรุ่งนี้เราไปถามพวกนั้นก็แล้วกันน่ะ แต่ตอนนี้ต้องนอนแล้ว เพราะมันดึกมากแล้ว แล้วนายก็ต้องไปอาบน้ำด้วย" เกรย์พูดเป็นเชิงออกคำสั่ง
            และมันก็ได้ผลเพราะฟรอชยอมปล่อยตัวเขาแล้วเดินไปที่ประตู แต่แล้วมันก็เดินเข้ามาใหม่
            "ป๊ะป๊า อาบน้ำให้หน่อย" ฟรอชอ้อนเกรย์ จนเกรย์ต้องยอมตกลงเพราะเขาเองก็ยังไม่ได้อาบน้ำเช่นกัน
 
            หลังจากที่ทุกคนลงมาจากห้องนอนของตัวเองแล้ว ก็พบว่าเกรย์กับฟรอชนั่งรออยู่ที่ห้องนั่งเล่น เกรย์รอจนมากันครบทุกคน จึงเริ่มพูด
            "นี่ พอดีฉันอยากรู้ว่าพวกนายเจอกับคู่หูของตัวเองยังไงอะ เล่าให้ฟันหน่อยดิ"
            "นี่นายเป็นอะไรเปล่าเนี่ย วันนี้มาแปลกแฮ่ะ" นัตสึว่าแล้วก็กระโดดจับหัวเกรย์พลิกไปพลิกมา
            "ฉันปล่าวเป็นไร ฉันแค่อยากรู้" พอดึงหัวตัวเองออกมาได้ก็ตอบกลับแล้วจัดทรงผมให้เข้าที่
            "จริงดิ"
            "อืม ก็ฉันรู้จักพวกนายมาเกือบสองปีแล้ว แต่ยังไม่รู้เลยว่าพวกนายถูกยอมรับเป็นนายยังไง?" เกรย์พูดด้วยแววตาอยากรู้อยากเห็น แต่สิ่งที่ได้รับกลับเป็น
            ...นัตสึหน้ากระตุก เป็นระยะๆ
            ...เอลซ่ายิ้มฝืดๆ
            ...ลูซี่หน้าถมึงทึง
            ...เวนดี้ยิ้มหน้าปากเป็นจานกระด้งเลยที่เดียว
            สีหน้าพวกนี้หมายความว่าไง... เกรย์อยากถามพวกนั้นจริงๆ ทั้งที่ถามเรื่องเดียวกัน แต่สีหน้ากลับต่างกันลิบลับ
            "งั้นฉันเล่าก่อนแล้วกัน" คนที่พูดคือนัตสึ นัตสึว่าเสร็จก็นั่งลงบนเก้าอี้ เรื่องมันเริ่มจาก... "
 
            กลางถนนซัสโคล มีสองพี่น้องเดินหางานทำอยู่ ผ่านมาแล้วถึงสาแห่ง แต่ยังไม่มีแห่งไหนรับพวกเขาเข้าทำงานเลย จนมาถึงหางที่สี่ ถ้าหากที่นี้ยังไม่รับพวกเขาเข้าทำงานอีกละก็ คงต้องหยุดก่อน แล้วค่อยไปปรึกษาอาจารย์ที่หอพักหรืออาจารย์ที่แผนกอีกที เมื่อถึงมาถึงด้านหน้า นัตสึก็เงยหน้าขึ้นอ่านป้ายชื่อที่ติดอยู่บนผนัง
            "คลังสัตว์พาหนะ"
            "เข้าไปข้างในกันเถอะ" เอลซ่าเดินนำเข้าไปข้างในแล้วตรงไปยังเคาว์เตอร์สอบถามว่ารับพนังงานหรือปล่าว ผลคือรับ และต้องการมากเพราะพนักงานเก่าเพิ่งจะลาออกไปพวกเอลซ่าจึงถูคนที่ทุกคนเรียกกันว่าอัศวินแห่งความมืด กิลดาร์ซ อัศวินสายความมด ถึงจเป็นชื่อที่น่ากลัว แต่ในหมู่นักเวทย์นั้น ก็เหมือนคนธรรมดา เพราะอัศวินสายความมืดมักจะไม่เก่งกาจด้านการใช้เวทย์มนต์ แต่เก่งด้านการต่อสู้ หากเป็นอัศวินสายแสงสว่างละก็ อันนั้นต้องดูที่ลำดับชั้นของตราอัศวิน ตราของอัศวินนั้นเป็นรูปดาวห้าแฉก หากตราดาวห้าแฉกเป็นสีเงิน หรือสีทอง นักเวทย์ก็ไม่ต่างไปจากคนธรรมดาเลย แต่ถ้าลำดับขั้นไปสูงมาก ก็ยังพอสู้ได้ ถึงอย่างนั้นนักเวทย์ก็ยังดูอ่อนแอ เพราะเทคโนโลลยีที่ล่ำสมัย ทำให้นักเวทย์ยิ่งดูเหมือนคนธรรมดาเข้าไปอีก
            ตอนนี้ทั้งเอลซ่าและนัตสึก็มายืนอยู่ที่ห้องครัวของคลังสัตว์พาหนะแล้ว ภายในห้องครัวเท่าหรือใหญ่กว่าโรงอาหารของมหาลัยแฟรี่เลยด้วยซ้ำ  มีเนื้อเรียงรายอยู่เต็มไปหมด มีทั้งเนื้อแกะ เนื้อวัว และอีกสารพัดเนื้อกองเป็นภูเขาอยู่กลางห้องครัว ที่นี้ถูกแบ่งเป็นสัดเป็นส่วน จากนั้นอัศวินกิลดาร์ซก็พาเอลซ่าและนัตสึไปหาพ่อครัวใหญ่ของที่นี้
            หลังจากที่เดินผ่านภูเขาสารพัดเนื้อ ก็เข้ามาถึงส่วนที่ไว้สำหรับย่างเนื้อ โซนนี้แบ่งอกเป็นล็อกๆ โดยมีกำแพงมากันด้านหน้าและด้านซ้ายขวา ส่วนด้านหลังนั้นเปิดโล่งไม่มีอะไรปิดกั้น
            เมื่อมาถึงโซนย่างเนื้อสิ่งแรกที่ได้รับคือกลิ่นหอมของเนื้อที่ถูกย่างจนหอมกรุ่มลอยมาเตะจมูกของนัตสึ จนทำให้นัตสึต้องหลับตาลงแล้วเดินตามกลิ่นที่ได้รับเมื่อคู่ เดินตามกลิ่นจนเจอเป้าหมายที่ตามหา
            ด้านหน้าของนัตสึคือภูเขาเนื้อสารพัดย่าง กลิ่นหอมของมันทำให้คนที่ได้รับกลิ่นต้องหยิบมันขึ้นมารี่มรสชาติของมันเพราะเสียงเรียกร้องที่ดังขึ้นในหัว เสียงที่ได้ยินคือ 'หอมใช่มั๊ยล่ะ อยากกินมั๊ยละ' ดังระงมอยู่ในหัวของนัตสึ แต่นัตสึก็ยังคงไม่ได้หยิบมันขึ้นมากินสักที เหมือนเนื้อย่างพวกนั้นคงอยากถูกกินละมั่ง หรือเป็นความต้องการนัตสึก็ไม่รู้ จึงทำให้นัตสึเหมือนจะได้ยินคำพูดว่า 'กินสิ กินฮันเลย' พอนัตสึได้ยิน (ความคิดของตัวเอง- -) ก็เเอื้อมมือไปยิบเนื้อหนึ่งชินจากกองภูเขาเนื้อย่างขึ้นมา ทดต่อไปไม่ไว้แล้ว ขอกินละน้าาาาา
            "นี่เธอเป็นใคร แล้วนั้นจะทำอะไรห๊ะ"
            นัตสึถึงกับชะงักกึก เขาหันกลับไปมองและเห็นว่าเป็นชายวัยเกือบชรา(เอ่อ มันเลยวันกลางคน แต่ไม่ถึงวัยชรา วัยทองทั้ง- -)ชายคนนี้มีมวดบริเวณลำคอ... ซะเทื่อไร่เล่า ตรงคางต่างหาก สวมเสื้อเชิดสีขวาแขนยาว กางเกงสีเดียวกันกับเสื้อแล้วก็ผ้ากันเปรื่อนลายดอก(เป็นรสนิยมส่วนตัวมั่ง- -)แล้วก็ใส่รองเท้าแตะ ยังไม่พอยังใส่หมวกทรงสูงอีก นี่มัน... นี้มัน...นี้มันตัวอะไรหว่า- - แต่ในระหว่างที่นัตสึกำลังคิดว่านี้มันคือตัวอะไรอยู่นั้น ชายคนนั้นก็เดินเข้ามาฉกเนื้อย่างของนัตสึไปวางไว้ที่กองภูเขาเนื้อย่างตามเดิม
            "อะไรเนี่ยลุง แค่เนื้อย่างชินเดียวก็ทำเป็นงกไปได้" นัตสึว่าแล้วก็เอามือมาประสานกันที่ท้ายทอย แล้วทำหน้าบิดเบี้ยวไปมา
            เมื่อมาคาโอเห็นท่าทางของนัตสึก็ลอบหัวเราะออกมาแล้วพูดว่า "ฉันไม่ได้งกสักหน่อย แต่นี่มันอาหารของมังกร มันเลยกึ่งสุกกึ่งดิบอยู่ ถ้าเธอกินเขัาไป กลัวว่าท้องไส้ของเธอจะพังไปด้วย ถ้าหิวมากก็ตามฉันมาส เดี๋ยวจะทำให้กินเอง"
            เมื่อได้ยินดังนั้นนัตสึก็เดินมามาคาโอไป แล้วถามว่า"ลุงชื่อไรอะ ทำงานที่นี้หรอ แล้วลุง..." แล้วก็อีกมากมายที่สามารถยกมันมาถามได้
            มาคาโอจำได้เพียงสองคำถามเท่านั้น ส่วนอันอื่นๆ นั้นไม่ได้สนใจฟัง "ฉันชื่อมาคาโอทำงานที่นี้มานานแล้วล่ะ" มาคาโอหันมาตอบแล้วเดินนำต่อ
            "นานแแล้ว? อีกปีแล้วละลุง?" นัตสึถามตอ่ เพราะมาคาโอเพิ่งจะตอบคำถามของเขาเพียงสองข้อ ทั้งที่ถามเป็นสิบๆ ข้อ
            "แปด..." มาคาโอเอามือลูบคางเหมือนนึกคิดอะไรอยู่
            แค่แปดปี นานที่ไหนกัน... นัตสึคิดในใจ
            "แปดสิบปีได้ละมั้ง) มาคาโอก้มลงมาตอบแล้วยิ้มให้นัตสึ
            "ปะ แปดสิบ" นัตสึถึงกับเหวอเลยที่เดียวกับตัวเลขที่ได้รับฟัง แปดสิบ สามเท่าของอายุ่เขาเลยน่ะ
            "เอาละ ถึงแล้ว" ด้านหน้าคือห้องที่มีขนาดใหญ่กว่าห้องอื่นๆ นิดหน่อย มีผ้าม่านที่ทำจากผ้าใบกั้นแทนบานประตู "รออยู่นี่ละ เดี๋ยวฉันจะเข้าไปเอาเนื้อย่างมาให้"
            พูดเสร็จก็เดินหายเข้าไปในผ้าม่านนั้น แล้วก็ออกจากพร้อมกับเนื้อย่างหนึ่งก้อน ก้อนเท่าหัวของนัตสึ นัตสึรับมันไปแล้วจัดการกินมันจนหมด
            "อิ่มหรือยังละ" มาคารโอหันมาถามนัตสึ"
            "ครับ" นัตสึตอบอย่างไว้ เพราะเนื้อย่างที่เพิ่งกินไปนั้นมันใหญ่เอามากๆ เลยทำให้กินแค่ก้อนเดียวก็อิ่มท้องได้
            "งั้นก็ดี ฉันมีเรื่องอยากให้เธอช่วยหน่อย อ้อ เธอเป็นพนักงานของที่นี่หรือปล่าว"
            เอ่อ เป็นพนักงานที่นี่หรือปล่าวหรอ ก็คงใช่มั้ง เพราะเห็นเขาบอกว่ารับนี่น่ะ "ครับ"
            "หึ ดีมาก" มาคารโอยิ้มออกมา เป็นยิ้มที่ให้รางสังหรณ์ที่ไม่ดีเอาเสียเลย "ตามฉันมาสิ แล้วก็เข้าไปเข็นรถเข็นข้างในมาด้วยละ"
            "ครับ" นัตสึตอบรับแล้วเดินเข้าไปเข็นรถเข็นที่อยู่ด้านในนั้นออกมา ในรถเข็นมีเนื้อย่างกึ่งสุกกึ่งดิบนับสิบชิ้น แล้วแต่ละชิ้นก็มีขนาดที่ใหญ่เอามากๆ ขนาดประมาณครึ่งตัวของนัตสึได้
            หลังจากที่เข็นรถเข็นออกมาแล้ว นัตสึก็เดินตามมาคาโอออกจากโซนย่างเนื้อไป เดินมาได้ไม่นานก็พบกับเป้าหมาย นั้นคือประตูบานมหึมา มันกว้างประมาณยี่สิบเมตร และสูงประมาณสามสิบเมตร มาคาโอเดินไปเปิดประตู่เพื่อให้นัตสึได้เข้าไปข้างในได้สะดวดยิ่งขึ้น
            "เอ่อ.. จะให้ผมทำอะไรหรอครับ?" นัตสึยังงงอยู่ว่ามาคาโอต้องการให้เขาทำอะไรกันแน่
            "ให้อาหารมังกรไง" หลังจากที่พูดเสร็จ มาคาโอก็รีบปิดประตูลง แล้วล็อกประตูด้วยแม่กุญแจ นัตสึถึงกับเหวอ มังกร? มังกรเนี่ยน่ะ จะบ้าหรอ ถ้าเกิดมันไม่อยากกินเนื้อย่างนี้ขึ้นมา แล้วหันมากินฉันแทนล่ะจะทำยังไง นัตสึได้แต่ร้องอยู่ในใจเพราะต้อนนี้ เขาได้ยินเสียงหายใจ ที่แรงกว่าคนปกติเป็นสิบเท่า นัตสึลอบกลืนน้ำลาย แล้วกันไปประเชิญหน้ากับจ้าวแห่งเวหา
            ด้านหน้าของนัตสึคือมังกรน้ำสูงประมาณสิบห้าเมตร ลำตัวมีสีฟ้า หรือ สีของท้องทะเล กรงเล็บแหมคม
            "มังกรน้ำ!!!"