[Fic Fairy Tail] ปาฎิหาริย์รัก

26

เจอกันครั้งแรก

'มังกรน้ำ' 2

            "มังกร!!!" นัตสึตะโกนร้องลั้นอยู่ในที่กักกันสัตว์ที่จับได้ ด้านหน้านั้นคือมังกรน้ำตัวมหึมา กำลังหายใจรดต้นคอนัตสึ มันหันไปดมที่เนื้อย่างแล้วก็ใช้กรงเล็บที่แหลมคมนั้นจิบชิ้นเนื้อย่างขึ้นมาแล้วจับมันมากิน มังกรน้ำฉีกเนื้อย่างเป็นชิ้นขนาดเท่าหัวคนแล้วกิน

            นัตสึหน้าเหวอ จินตนาการจากเนื้อย่างเป็นคนที่กำลังถูกมังกร จ้าวแห่งเวหากำลังฉีกแขนฉีดขากินอย่างเอร็ดอร่อย

            "พ่อจ๋าแม่จ๋า ช่วยผมด้วย ผมยังไม่อยากกลายเป็นอาหารของมังกร" นัตสึออกตัววิ่งไปที่ประตู้(เอ่อ มันอยู่แค่ข้างหลังเองน่ะ- -)แล้วออกแรงผลักประตู แต่มันไม่ยอมเปิดออก ก็แหงสิ มันถูกล็อกด้วยแม่กุญแจของมาคาโอนี่ เปิดออกก็บ้าแล้ว(ยกเว้ยไอ้นัตสึมันจะฉลาด ใช่เวทคลายกุญแจออกอะน่ะ)

            เนื่องจากนัตสึไม่สามารถเปิดประตูได้ นัตสึจึงออกตัววิ่งไป โดยที่เผลอลืม เอามือไปจับรถเข็นแล้วเข็นมันไปด้วย นัตสึวิ่งอย่างเหน็ดเหนื่อย เพราะต้องออกแรงดันรถเข็นที่มีเนื้อย่างอีกเก้าชิ้น มังกรน้ำที่เห็นนัตสึวิ่งเข็นรถที่มีเนื้อย่างที่มันชอบไป มังกรก็กินเนื้อที่เหลืออยู่จนหมดแล้ววิ่งตาม เนื่องจากนัตสึวิ่งเกือบติดกับกำแพง ทำให้มังกรที่วิ่งตามมานั้นเจ็บปีก เพราะปีกของมันขูดกับกำแพงจนเลือดซึมออกมาเล็กน้อย มังกรจึงหดร่างให้เล็กลง

            ตึกที่นัตสึเพิ่งออกมานั้นเป็นตึกสองชั้น  ชั้นสองในส่วนที่ติดกับที่กักกันสัตว์มีกำแพงกั้นไว้ ไมสามารถมองเห็นได้ ส่วนชั้นล้านด้านที่ติดกับบริเวณกักกันสัตว์นั้นเป็นกระจกใส แต่หนามาก และต้านการโจมตีด้วย ทำให้สัตว์ในนั้นไม่สามารถพังมันได้ และนั้นก็ทำให้คนที่อยู่ด้านในเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ภาพที่เห็นนั้นคือ มังกรน้ำสูงประมาณเมตรกว่าๆ กำลังวิ่งไล่เด็กหัวชมพูที่เข็นรถขนเนื้อย่าง อาหารของมังกร ส่วนเด็กหัวชมพูนั้นก็วิ่งหนีสุดชีวิต เป็นภาพที่น่าขันปนสมเพช

            อีกด้านหนึ่ง เอลซ่าและกิลดาร์ซเดินเข้ามาให้โซนย่างเนื้อ กิลดาร์ซแนะนำสถานที่ที่ใช้สำหรับย่างเนื้อ

            "ที่นี่ไว้สำหรับย่างเนื้อที่เราหามาได้ แต่คนที่จะได้ทำหน้าที่นี้ต้องได้รับอนุญาตและได้รับการฝึกก่อน เพราะสัตว์ที่เราจับมาได้มันกินยาก เรียกง่ายๆ มันเรื่องเยอะ" กิลดาร์ซพูดเสียงปนขำออกมาทำให้เอลซ่าที่กำลังฟังหัวเราะไปด้วย พร้อมกับแนะนำเพื่อนร่วมงานให้ได้รู้จัก

            "ฮัลโหล ฟังน่ะ ที่คลังของเรามีเพื่อนมาทำงานเพิ่มสองคน ยังไงก็ช่วยกันดูแลด้วยล่ะ" กิลดาร์ซตะโกนซะลั่นห้องเลยที่เดียว

            พอกิลดาร์ซพูดเสร็จก็มีคนตะโกนกลับมาประมาณว่า "ยินดีที่ได้รู้จัก..." แล้วก็ทำสีหน้าเหมือนกับกำลังมองหาอะไรสักอย่าง

            "กิลดาร์ซ พวกนั้นมองหาอะไรยู่หรอ?" เอลซ่าโยนความสงสัยให้กิลดาร์ซตอบ แต่อีกฝ่ายได้แต่สายหน้าเป็นเชิงรู้ไม่เช่นกัน แต่ทั้งสองก็ไม่ได้เอามาคิดจนลืมกว่าต้องทำอะไรต่อ

            ตอนนี้ทั้งสองกำลังเดินเข้าไปในโซนเก็บเนื้อ เดินมาใกล้ถึงประตู เอลซ่าก็รู้สึกเหมือนมันจะเงียบผิดปกติ และเหมือนคนมันน้อยลงหนึ่งคน เอลซ่าหันซ้ายหันขวา แต่ไม่เจอใครเลยนอกจากกิลดาร์ซ กิลดาร์ซทำหน้างง ไม่รู้ว่าเอลซ่ากำลังมองหาใคร ฉับพันนั่นก็นึกได้ว่า

            "นัตสึล่ะ!" ทั้งสองพูดพร้อมกัน ทั้งคู่มองหาอย่างละเอียดแล้ว แต่ไม่เจอแม้แต่เงาาของนัตสึเลย

            ทันใดนั้นก็เกิดเสียงโห่ร้องปนหัวเราะเยาะเย้ยดังขึ้นทางด้านหลัง เอลซ่าและกิลดาร์ซหันไปมองเหตุการณ์วุ่นวายนั้น ดูเหมือนเรื่องที่เกิดจะเกิดหลังบานกระจกกั้นระหว่างภายในตึกและสถานกักกันสัตว์ แต่เพราะมีคนมุงดูเหตุการณ์นั้นมากเกินไปจนทำให้เอลซ่าและกิลดาร์ซไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังบานกระจกนั้น

            "ดูสิ คนนั้นน่ะ สีผมแปลกว่ามั้ย?"

            "ดูสิๆ เจ้านั้นมันโง่หรือซื่อบื่อกันแน่"

            "นั้นสิ แทนที่ปล่อยรถเข็นแล้วออกมาห่างๆ แต่ดันเข็นรถขนเนื้อย่าง อาหารของมังกรตัวนั้นไปด้วย ทำอย่างนั้นก็เท่ากับขโมยอาหารของมันนน่ะสิ"

            "แต่เจ้ามังกรนั้นก็เหมือนกัน แทนที่จะขยายร่างแล้วบินไปดักหน้ามัน แต่กลับหดตัวเหลือแค่เมตรกว่าๆ แล้ววิ่งไล่ตามเนี่ยน่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"

            หลังจากนั้นก็เกิดเสียงหัวเราะตามมาเป็นขบวน เอลซ่ารู้สึกตะงิดๆ ตั้งแต่ที่ได้ยินว่า คนสีผมแปลกๆ แล้ว มันต้องใช่แน่ๆ นัตสึแน่ๆ เลย เอลซ่าและกิลดาร์ซพากันฝ่าฝูงชนเข้าไปติดกับกำแพงกระจกใส และก็เป็นดังคาด นัตสึกำลังเข็นรถขนอาหารมังกรหนีมังกรอยู่ เป็นภามที่ทุเรศสิ้นดี เอลซ่าคิดพลางเอามือนวดขมับ ส่วนกิลดาร์ซนั้น แทบจะลงไปนอนหัวเราะกับพื้นอยู่แล้ว อะไรมันจะตลกได้ขนาดนี้

            เมื่อกิลดาร์ซเริ่มคุมสติได้ แต่ก็ยังต้องกลั้นขำอยู่ แล้วหันไปเสนอกับเอลซ่าว่า "ฉันว่าเราไปช่วยหมอนั้นหน่อยดีมัย...พรืดดดด ฮ่าๆๆๆๆๆ" ในที่สุดกิลดาร์ซก็หลุดหัวเราะออกมาจนได้

            "ไปเถอะ ขืนมีคนรู้ว่านั้นเป็นน้องฉัน ฉันคงไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ทุเรศสิ้นดี" เอลซ่าเปยออกมาอย่างนึกสมเพชตัวเอง ที่มีน้อยอย่างหมอนั้น

            "เธอไม่คิดจะช่วยน้องเธอจริงๆ หรอเอลซ่า อีกอย่างมันคงไม่ถึงขนาดนั้นหรอกมั้ง อย่างน้อยก็หาอะไรมาปิดหน้าก็ไม่มีใครรู้แล้วล่ะ ว่าเธอกับไอ้คนที่วิ่งหนีมังกรอยู่นั้นเป็นพี่น้องกัน ฮ่าๆๆๆ" กาลดาร์ซพูดกับเอลซ่าด้วยเสียงดังฟังชัด เพราะเอลซ่าจะไม่ได้ยิน

            เกิดความเงียบขึ้น ณ ตรงจุดที่เอลซ่าและกิลดาร์ซยืนอยู่ กิลดาร์ซเพิ่งจะรู้ว่าตัวเองได้บอกความสัมพันธ์ของเอลซ่าและชายหัวชมพูออกมา ให้ชาวประชาโดยรอบบริเวณที่พวกเขาอยู่รู้ โอ๊แม่เจ้า เพิ่งจะปลอบเอลซ่าไปแท้ๆ แต่ดันเป็นว่า ไปช่วยให้ทุกคนรู้เรื่องนี้เร็วขึ้นซะงั้น กิลดาร์ซเห็นสายตาดุๆ ของเอลซ่าแล้วหน้าถอดสี ถึงเขาจะเป็นอัศวินดาวน้ำเงิน ที่ใกล้จะเป็นดาวสีเงิน แต่ก็อยู่สายความมืด ดังนั้น เรื่องเวทมนต์เขาด่อยกว่านนักเวทย์ฝึกหัดเสียอีก นั้นจึงไม่แปลดที่กิลดาร์ซจะหน้าถอดสีเมื่อสบตาคู่นั้นของเอลซ่า ที่เป็นสีน้ำตาลแดงนั้นเข้มขึ้นจนเหมือนสีเลือดข้น

            เอลซ่าหันหน้าไปทางประตูที่อยู่ห่างออกไปประมาณร้อยเมตรได้ แล้วย่างก้าวเข้าไปหาประตูบานนั้น ในระหว่างที่เอลซ่ากำลังเดินไปที่ประตูนั้น ประชาขีทั้งหลายที่ได้สบตากับเอลซ่าก็พากันแหวกทางให้กับเอลซ่า จนตอนนี้อลซ่ามาถึงหน้าประตู มองดูแม่กุญแจที่ใหญ่เท่าหัวคนนั้น แล้วหยิบไม้กายาศิกดิ์ขึ้นมาจ่อที่แม่กุญแจ่ ปากก็พีมพำบนเวทมนต์สั้นๆ จากนั้นก็เกิดแสงขึ้นเล็กน้อยที่ปลายไม้กายาศิกดิ์ เกิดเสียงเปรี๊ยะดังขึ้นเบาๆ ที่แม่กุญแจ จากนั้นเอลซ่าก็จับแม่กุญแจแล้วดึงออก และผลักประตูทั้งสองบานออกด้วยมือข้างเดียว เกิดเสียงเปรี๊ยะที่ประตู ทุกคนมองไปยังประตูไม้อันใหญ่โตวินาทีต่อมา ประตูไม้ก็ทลายลงไปกองกับพื้น กลายเป็นเศษไม้ในทันที

            "แหม พอดีเลย ว่าจะทำประตูใหม่อยู่พอดี" กิลดาร์ซมองประตู ไม่สิ กรอบประตูมากกว่า แล้วพูดออกมา เพราะเห็นเอลซ่าก้มลงมองสิ่งที่ตนทำไปเมื่อคู่ เอลซ่าคิดจะขอโทษ แต่ได้ยินว่ากำลังจะทำใหม่พูดี ก็เลยเก็บคำขอโทษเอาไว้

            เอลซ่าเดินเข้าในที่กักกันสัตว์ เดินเข้าไปได้สิบก้าวก็หยุดเดิน สูบลมเข้าท้อง แล้วตะโกนว่า "หยุดน่ะ ทั้งคู่!" สิ่งที่เกิดตามมานั้นคือ ทุกคน รวมถึงสัตว์ที่อยู่ในที่กักกันสัตว์ ต่างพากันหยุดนิ่งแล้วหันไปทางเอลซ่านัตสึและมังกรน้ำก็หยุดเข่นกัน(มาหยุดตรงหน้าเอลซ่าพอดีเป๊ะ)

            "เอลซ่า! ช่วยเค้าด้วยยยยย" นัตสึวิ่งไปหาเอลซ่าที่ตอนนี้ด้านหลังมีควันจากๆ สีแดงเหลือบดำกำลังลอยตัวอยู่ เป็นฉากหลังที่หน้าสพึงกลัวเสียนี่กะไร เมื่อนัตสึปล่อยรถเข็นแล้ววิ่งไปหาเอลซ่า มังกรก็เข้าไปกินเนื้อย่างที่อยู่บนรถเข็นด้วยอารมณ์โมโห กลัวว่าจะมีคนมาขโมยอาหารของมันอีก ทุกคนต่างมองเหตุการณ์แปลกประหลาดตรงหน้า

            "เป็นอะไรไปนะนัตสึ" เมื่อนัตสึวิ่งเข้าไปในอ้อมกอดของเอลซ่า(แต่เอลซ่าเอาเท้ายันหน้าไว้)

            "ก็ไอ้มังกรนี้มันจะกินฉันอ่ะ" นัตสึพูดไปทำท่าจะร้องไห้ไปด้วย ตอนนี้ทุกคนที่เห็นเหตุหารณ์ต่างพากับล้มลงไปนอนกุมท้องหัวเราะกันใหญ่ บางคนถึงกับหน้าตาเล็ดเลยด้วย

            "อย่ามาว่าข้าน่ะ" มังกรน้ำแย้งขึ้น "ก็เจ้าจะขโมยอาหารของข้านี่" มังกรพูดไปกินไป

            "จริงหรอนัตสึ" เอลซ่าหันมาถามนัตสึ

            "ไม่ใช่เฟ้ย ฉันจะไปเอาเนื้อย่างที่ยังไม่สุกไปทำซากอะไร ฉันแค่เผลอเข็นมันมาด้วยเท่านั้นเอง" นัตสึที่รู้สึกว่ารอบตัวนั้นมีคนอยู่มาก กลัวว่าตนจะเสียฟรอมจึงพูดด้วยเสียงดังฟังชัด แต่หารู่ไม่ว่าทุกคนได้เห็นสิ่งนั้นกันแล้ว

            เอลซ่าทำหน้าลำบากใจเมื่อเห็นว่ามังกรตัวนั้นดูเหมือนจะยังไม่อิ่ม ทั้งที่กินเนื้อย่างไปแล้วถึงสิบชิ้น จึงไม่รู้ว่าจะให้นัตสึไปเป็นอาหารดีหรือปล่าว แต่แล้วเอลซ่าก็พูดขจึ้น "มังกร ฉันต้องขอโทษแทนน้องของฉันด้วยน่ะ เขาก็เป็นแบบนี้แหละ ชอบหาเรื่องให้พี่สาวอย่างฉันอยู่เรื่อย" เมื่อพูดถึงประโยคนี่ ทุกคนที่ได้ยินต่างพากันพยักหน้าแถมยังเสริมด้วยว่า 'น่าสงส่รผู้หญิงคนนั้นเนอะ ที่มีน้องชายแบบนั้น' เอลซ่าคิดหาวิธีที่จะทำให้มังกรหายโมโห แต่แล้วก็คิดออก "เอางี้น่ะ ฉันจะให้น้องชายฉันเป็นคนเอาอาหารมาให้ เพิ่มไปอีกสิบชิ่นเลยเอ้า แต่หายโกธรน้องฉันเถอะน้าาา" เอลซ่าอ้อนวอนจนมังกรใจอ่อนตอบตกลง

            "งั้น ต่อจากนี้ เจ้าต้องเป็นคนเอาอาหารมาให้ข้าวันล่ะสองเวลาเข้าใจไหม" มังกรพูดกัยนัตสึ นัตสึเหมือนจะปฏิเสธ แต่พอเจอสายตาของเอลซ่าก็ตอบตกลงในทันที

            เช้าวันต่อมา

            "นั้นเจ้าเอาอะไรเข้ามาน่ะ" มังกรที่ตอนนี้กำลังกินเนื้อย่างอยู่ เห็นนัตสึเอาอะไรไม่รู้ มามองๆ แล้วก็หัวเราะบ้าง ร้องไห้บ้างบางทีก็ถึงกับสถบออกมา

            นัตสึเงยกัวขึ้นมาจากหนังสือการ์ตูน "อ่านการ์ตูนอยู่" เสร็จแล้วก็ก้มลงอ่านต่อ

            "การ์ตูน? มันคืออะไรหรอ" มังกรถามอย่างงงงวย

            "ก็คือตัวละครที่คิดขึ้นมา แล้วก็สร้างเรื่องราวที่สนุกน่าค้นหาไง นายไม่รู้จักหรอ" นัตสึหยุดพูดแล้วใช้ความคิด "อ้อ! จริงสิ นายเป็นมังกร คงไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการ์ตูนหรือหนังสือเรียนหรอกมั้ง"

            "รู้สิ ข้ารู้ว่าหนังสือเรียนคืออะไร แต่หนังสือการ์ตูนข้าไม่รู้" มังกรทำหน้าอยากรู้อยากเห็นว่าหนังสือการ์คตูนคืออะไร "แล้วเล่นนั้นเกี่ยวกับอะไรหรอ อ่านให้ข้าฟังด้วยสิ"

            "ก็ได้ ฉันจะอ่านให้ฟังก็แล้วกัน"

            จากนั้นนัตสึก็ทำแบบนี้ทุกวัน เอาหนังสือการ์ตูน นิทานต่างๆ มาอ่านให้มังกรน้ำฟัง วันนี้ก็เช่นกัน นัตสึเปิดหนังสือนิทานเรื่องหนึ่งขึ้นมาแล้วอ่านให้มังกนฟัง เมื่อ่านจบ นัตสึก็ทำท่าจะเดินกลับไปที่หอเหมือนทุกครั้ง แต่แล้วมังกรก็พูดขึ้น

            "ข้าชื่อแฮปปี้ แล้วเจ้าล่ะ" มังกรน้ำถามกลับ

            "ก็นัตสึไง นายก็เคยได้ยินแล้วไม่ใช่...." แต่แล้วที่ฝ่ามือของนัตสึก็ส่งประกายแสงสีฟ้าขึ้น เมื่อแสงหายไป ก็ปรากฏเกร็ดขึ้นสองเกร็ด นัตสึหยิบเกร็ดขึ้นมาหนึ่งเกร็ด พลิกมันไปมา แล้วหยิบอีกอัน แต่อันที่อยู่ตรีงฝ่ามือแกะไม่ออก นัตสึเลยโวยลั้น "นี่มันอะไร ทำไมไม่ออกอะ"

            "นันคือพันธสัญญาของมังกรกับเจ้ามายไง เจ้าไม่รู้หรอ"

            "จะรู้ได้ไง ฉันไม่ใช่อัศวินมังกรน่ะเฟ้ย"

            "อ่าว เจ้าไม่ใช่อัศวินหรอ"

            "ก็เอออะดิ ฉันเป็นนักเวนต่างหาก"

            "ไม่เป็นไรหรอ เมื่อก่อน็เคยเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น" มาคาโอที่มาตอนไหนไม่รู้ มาโผล่ทางด้านหลังของนัตสึ พูดขึ้น "ต่อจากนี้นายก็ไม่ต้องมาทำงานที่นี้แล้วล่ะ"

            "หา แล้วฉันจะเอาเงินที่ไหนเลี้ยงตัวเองกับพี่ฉันล่ะ"

            "ไม่ต้องทำก็ได้น่ะ เดี๋ยวฉันเลี้ยงนายเอง" มังกรน้ำพูดขึ้น

            "นายเนี่ยน่ะ พูดบ้าๆ นายเป็นแค่มังกรจะเลี้ยงฉันได้ไง"

            "นี่นายไม่รู้หรอ ว่ามังกรชอบสะสมของที่มีประกายส่องแสง" มาคาโอพูดขึ้น

            "แต่นั้นมันของของนาย"

            "ถ้าเป็นพวกนั้นน่ะ ตอนนี้เต็มถ่ำที่ข้ากับท่านพ่ออยู่จนแทบจะไม่มีที่ให้นอนแล้ว เอาออกมาใช้บ้างก็ดี ถ่ำของพ่อจะได้มีที่ให้นอนบ้าง"

            "ฮ่าๆๆๆ เอาล่ะ นายก็คุยกับมังกรนายไปล่ะกัน เดี๋ยวฉันจะไปยกเลิกงานที่ต้องทำทั้งส่วนของนายแล้วก็พี่สาวนาย" ว่าแล้วมาคาโอก็เดินจากไป

            "นี่ เจ้านาย" มังกรเรียกนัตสึ

            "เรียกว่านัตสึก็ได้ แต่ก็เอาเถอะ นายมีอะไร"

            "เล่าการ์ตูนให้ข้าฟังอีกสิ"

            "ก็ได้" เสร็จแล้วนัตสึก็อ่านการ์ตูนให่มังกรฟังต่อ