[Fic Fairy Tail] ปาฎิหาริย์รัก
เขียนโดย 
ouy28
วันที่ 13 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 เวลา 14.54 น.
แก้ไขเมื่อ 21 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 20.00 น. โดย เจ้าของนิยาย
22) 22 โลกมายา 100%
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ22
โลกมายา
"เมื่อนานมาแล้ว โลกนี้ได้ถูกผู้ซึ่งมาจากที่ห่างไกล ชายผู้นั้นได้เปลี่ยนโกลใบนี้ให้ดีขึ้นแต่ในอีกทางกลับสร้างปัญหาให้แก่ผู้ยากจน ไม่นานนักชาวบ้านคนอื่น ๆ ก็เริ่มทิ้งห่างกับชายผู้นั้นและได้ขับไล่เขาออกจากหมู่บ้าน ชายผู้นั้นแค้นพวกชาวบ้าน จึงได้สร้างเวทย์ชนิดหนึ่งขึ้นมา มันมีคุณสมบัติทำให้ควบคุมตัวเองไม่ได้ในระยะเวลา 2 ชั่วโมงกับอีก 25 นาที ชายคนนั้นได้ลองให้เวทย์นั่นกับชายบ้านคนหนึ่งที่เขาจับตัวมา และผลก็ออกมาดี ชายคนนั้นที่โดนเวทย์ไปควบคุมตัวเองไม่ได้ ได้กระโดดออกทางหน้าต่างบ้านของชายคนนั้นแล้วหนีไป ต่อมาชายคนนั้นได้พัฒนาเวทย์ไปถึงขั้นที่ร้ายแรงที่สุด แต่เขาก็ไม่รู้ว่าผลจะเป็นอย่างไร จึงลองใช่กับชายที่เจอตอนออกไปหาสมุนไพร แต่ครั้งนี้เขารู้ดีว่ามันจะร้ายแรงมากแค่ไหน จึงได้เตรียมห้องทดลองที่มีความแข็งแรงมาก และเมื่อใช่เวทย์กับชายคนนั้นแล้ว ผลมันก็ดีเกินคาด เกินมาก จนห้องทดลองที่ชายคนนั้นเตรียมไว้พังในชั่วพริบตา แล้วชาวบ้านคนนั้นก็กลายร่างมันคล้ายมนุษย์หมาป่า แล้วชายคนนั้นก็หนีไป ชายผู้เป็นคนที่สร้างเวทย์นั้นขึ้นมารู้ถึงอันตรายที่จะเกิดขึ้นกับโลกใบนี้ จึงหาเวทย์แก้ใช่เวลาอยู่นานพอสมควรในที่สุดเขาก็ค้นพบเวทย์รักษาอาการนั้นได้ แต่เวลาในการสร้างเวทย์รักษากินเวลาไปนานหลายร้อยปี จึงทำให้ผู้ที่โดนเวทย์นี้ไป ไปกัด ฆ่า ข่มขืน เหมือนกับมนุษย์หมาป่าแต่จะต่างตรงที่เมื่อถึงเวลากลางวัน มันจะกลายกับเป็นคนเหมือนเดิม จากนั้นชายที่สร้างเวทย์รักษาได้ก็เอาเรื่องที่เกิดขึ้นไปบอกกับชาวบ้านทุกคน และได้ขอร้องให้คนที่มีอาการประหลาด ๆออกมายืนรวมกันที่รานกลางหมู่บ้าน พอมากันครบ ชายคนนั้นก็เริ่มร่ายเวทย์ พอร่ายเวทย์เสร็จทุกคนก็สลบลง ผ่านไปไม่กี่นาที ผู้คนก็ทยอยกันฟื้น และมีชายคนหนึ่งเดินออกมา เขาบอกกับชายคนนั้นว่า รู้ได้ยังไง ว่าพวกเรามีอาการเหมือนมนุษย์หมาป่า พอได้ยินคำถาม เขาก็ตอบไปตามตรง ว่าเขาเป็นคนสร้างมันขึ้นมาเอง ชาวบ้านต่างพากันหวาดกลัว ทั้งที่ชายคนนั้นต้องการแบบนั้น แต่กลับรู้สึกว่า ตัวเองดูน่ารังเกลียด จากนั้นชายคนนั้นก็ออกจากหมู่บ้านนี้ไป"
เมื่อซิลเวอร์เล่าเรื่องราวต่าง ๆจบ ก็เงยหน้าดูสีหน้าของแต่ละคนว่าจะมีอาการตกใจยังไงบ้าง แต่......
...นัตสิ นั่งเล่นอะไรไม่รู้ที่ฟอล์สเอามาให้ และก็เล่นด้วยกัน...
...เอลซ่านั่งคุยกับเจราล มิเลียน่าและชูการ์บอย...
...ลูซี่นั่งสัพหงกหัว...
...เกรย์นั่งฟังอย่างตั้งใจเพราะกาแฟที่เพิ่งดื่มเข้าไป แต่ก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่ามันจะจริงหรอ...
"นี่!!! พวกเจ้าไม่ได้ฟังที่ข้าพูดเลยหรอ ห๊ะ"
"ปล่าวนี่ครับ" เกรย์หันไปตอบซิลเวอร์ที่ตั้งคำถาม "แล้วมันฟังดูน่าเชื่อหรอ" พอตอบคำถามของซิลเวอร์เสร็จก็ถามเขากลับไปเสียนี่
"แต่มันเป็นความจริง"
"แล้วลุงมีอะไรมายืนยัน ว่ามันเป็นเรื่องจริง"
"ก็ฉันเป็นคนทำทั้งหมดเองนี่"
"!!!"
"ฉันเป็นคนสร้างไอ้โรคบ้า ๆนั่นขึ้นมา และเป็นคนทำลายมันเอง"
"อุ๊ป! ฮ่าๆๆๆๆๆ"
"นี่พวกเจ้าหัวเราะอะไรกันน่ะ-*-"
"กะ ก็ลุง ฮ่าๆๆๆ" นัตสึพูดไปหัวเราะไป "ก็ถ้าลุงคือชายคนนั้น..."
"งั้นลุงก็อายุร้อยกว่าปีแล้วอะดิ่" เกรย์ที่ได้ยินว่าเรื่องทั้งหมดเป็นฝีมือของซิลเวอร์
"ฟังด้วยหรอ"
"เอ๋? อ๋อ ก็มันได้ยินแล้วจำได้นะ ^^;" เกรย์หัวเราะแห้งๆก่อนจะยกมือเกาหัวแก้เก้อ
"งั้น แปลว่าลุงอายุมากกว่าร้อยปี"
"อืม" ซิลเวอร์พยักหน้าหงึกหงัก ๆ
"งะ งั้นพวกผมก็ต้องเรียกลุง อ๋อ ๆ ไม่สิ ต้องเรียกว่าตา"
ฉึก!
"ไม่น่ะ ฉันว่าน่าจะเรียกท่านว่า คุณทวด" เอลซ่าเสริม
ฉึก!
"รึต้องเรียกว่าบรรพบุรุติ" คราวนี้เป็นฟอล์ส
"หยุด! หยุดกันเลยน่ะ เรียกฉันว่าลุงเหมือนเดิมก็ได้ =_="
"เอางั้นหรอลุง^^"
"เออ =*="
__________ 50% __________
"อือ ขอบใจน่ะ^^"
ทางด้านเวนดี้
"เฮ้อ! ทุกคนอยู่ไหนเนี่ย?"
เวนดี้ที่เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จเดินออกมาจากห้องนอนของตนและเดินไปหาลูซี่ที่ห้องแต่ไม่เจอ เลยไปกาเอลซ่าที่ห้อง แต่ก็ไม่เจอเหมือนกัน เวนดี้เดินมาได้สักพักแล้ว หาทุกห้องแต่ก็ไม่มีใครอยู่ เหลือก็แค่ห้องนี้ เวนดี้เปิดประตูเข้าไปโดยพาระการ พอเข้าไปถึง เวนดี้ก็เห็นเครื่องจักรขนาดใหญ่ มีที่ควบคุม แถมยังมีที่นั่งอีก มันคืออะไรกัน เครื่องนวดหรอเวนดี้เดินเข้าไปใกล้เครื่องจักรนั้น มันมีปุ่มสีแดง สีเขียว สีเหลือง สีฟ้า แล้วก็สีดำ มีคันโยกด้วย เวนดี้มองคันโยกนั้นแล้วก็เห็นหมวก เอ่อ จะใช่หมวกรึปล่าวก็ไม่รู้แต่ดูเหมือนมันเอาไว้สวมหัวแน่นอน แล้วหมวกนั้นก็ยังมีสายระโยงระยานอีกด้วย แล้วเก้าอี้นั้นก็มีสายรัดเอว แขนแล้วก็ขาด้วย นี่...นี่มันจะใช่เครื่องนวลอย่างที่เวนดี้คิดจริง ๆน่ะหรือ
จะใช่หรือไม่ก็ขอลองหน่อยแล้วกัน เมื่อคิดได้ดังนั้น เวนดี้ก็เดินเข้าไปนั่ง มือก็พรานโยกคันโยก พอโยกคันโยกเสร็จ ก็เลื่อนมือจะไปกดปุ่มสีฟ้า เพราะคิดแค่ว่า ชอบสีฟ้า งั้นเอาสีฟ้าแล้วกัน พอมือเลื่อนไปถึงเวนดี้ก็ชะงัด
เพราะนึกได้ว่ายังไม่ได้สวมหมวกนั้น เวนดี้เลยเอื้อมมือไปหยิบหมวกนั้นมาสวม แล้วเลื่อนมือไปกดปุ่มสีฟ้านั้นอีกครั้ง แต่มีเสียงเปิดประตูดังขึ้นก่อน ทำให้เวนดี้ต้องหยุดชะงัดอีกครั้ง
แอด~
และคนที่เข้ามานั้นคือ 'มิเลียน่า' เจ้าของห้องนี้เอง เวนดี้มีสีหน้าขาวซีดเหมือนคนไม่สบาย มีเหงื่อไหลออกมาจากใบหน้าเหมือนอยู่ในที่ที่อากาศร้อนมาก ๆทั้งที่จริงแล้ว ในห้องนี่อากาศถ่ายเทดีที่สุด
"เอ่อ... คือ" เวนดี้พยายามจะคิดหาขอแก่ตัวที่ดีให้กับตัวเองที่บุกรุกห้องของคนอื่นโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของก่อน "คือ คือฉันแค่..."
"เธอชื่อเวนดี้สิน่ะ ว่าแต่ไปนั่งบนเครื่องย้ายมิติทำไมล่ะ?"
"คะ...เครื่องย้ายมิติ? เครื่องนี้นะหรือค่ะ ฉันคิดว่าเป็นเครื่องนวดซะอีก"
"เอากันเข้าไป" มิเลียน่าที่ยืนกอดอกอยู่ที่ข้างประตูพูดพร้องกับตบหน้าผากดังแปะ แล้วก็ลูบหน้าผากอีกครั้งเพราะตบแรกไปเลยเจ็บ "ขนาดเธอยังไม่เชื่องเลยหรือนี่ ว่านั้นคือเครื่องย้ายมิติ แต่ตอนนี้มันพังอยู่" พูดพร้อมกับนวดขมับ
ไอ้ตอนที่สร้างเครื่องนี้ขึ้นมา ก็คิดไว้อยู่ว่าจะทำให้มันใช่งานได้ง่ายทีสุดเพราะจะได้ไม่เสียเวลา แต่พอทำเสร็จผลมันก็เป็นแบบนี้ ตอนที่เธอทำเสร็จ ก็เอาไปให้พวกเจราลดู แต่ไม่มีใครเชื่อว่านี้คือเครื่องย้ายมิติจริง ๆจนเธอให้เจราลลองนั่งดู และเพราะตอนนั้นเองที่ทำให้เจราลไปที่โลกของเอลซ่า และทำให้พวกเจราลที่เหลืออยู่เชื่อว่านี่คือเครื่องย้ายมิติจริง ๆ และหลังจากที่เจราลกลับมาได้ มันก็พังเสียนี่
มิเลียน่าซ้อมไปได้ 50 % และตอนนี้ก็ยังใช่งานไม่ได้ด้วย
"เอ่อ แล้วถ้ากดปุ่มสีฟ้าแล้วจะเกิดอะไรขึ้นหรือค่ะ?" เวนดี้พูดแล้วก็ชี้ไปที่ปุ่มสีฟ้าที่อยู่บนเครื่อง
"อ๋อ อันนั้นนะ จะทำไว้เพื่อกดให้ทำลายตัวเองน่ะ"
"ทะ...ทำลายตัวเอง มะ..หมายถึงฆ่าตัวตายนะหรอ?"
"อือ ก็ประมาณนั้นอะ เพราะฉันตั้งระบบทำลายตัวเองไว้เผื่อมีคนมาขโมย แล้วก็อีกอย่างในนั้นก็มีข้อมูลที่สำคัญอยู่ด้วย..."
มิเลียน่าเพิ่มรู้ตัวว่าได้พูดอะไรที่ไม่ควรไปแล้ว
"ข้อมูลที่สำคัญ? มันคืออะไรค่ะ?"
"ไม่มีอะไรหรอกน่า อย่าสนใจเลย" แล้วมิเลียน่าก็เดินเข้ามาหาเวนดี้ จากนั้นก็ทำเป็นว่าจะซ้อมเครื่องย้ายมิติ "ว่าแต่เธอนะ มาทำอะไรที่นี่ หืม?"
"เอ่อ คือฉันกำลังหาทุกคนอยู่นะค่ะ แต่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนกันก็เลย..."
"ก็เลยเดินหาทุกห้องเลยว่างั้น"
เวนดี้ทำสีหน้าสลดลง เพราะนั้นเป็นความจริง เวนดี้ก้มหน้าสำนึกผิด พอมิเลียน่าเห็นก็อดขำไม่ได้ นี่เขาหน้ากลัวขนาดนั้นเลยหรือ แต่เพราะเห็นว่าสำนึกผิด และอีกอย่างก็เพิ่งจะมาอยู่ได้แค่ 2 วัน เลยไม่ได้เอาเรื่องอะไร
"ไม่ต้องคิดมากหรอก ฉันไม่ได้โกธรสักหน่อยนี่ แล้วห้องนี้ก็เป็นเหมือนห้องนอนสาธารณะแล้วด้วย เพราะพวกเจราลก็ชอบเข้ามาในนี้โดยที่ไม่ได้บอกฉันสักคำ"
"เอ๋?! แต่พวกเขาปะ...เป็นผู้ชาย"
"ก็ใช่นะสิ"
"แล้วพวกคุณก็นอนด้วยกัน-///-"
"อือ ใช่เลย"
"อะ เอ่อ-//-"
"แล้วนั้นเธอเป็นอะไรไปน่ะหืมหน้าแดงเชียว ไม่สบายหรอ?"
"ปล่าวค่ะ คือ คือพวกคุณนะ นอนด้วยกัน บนเตียงเดียวกัน-///-"
"หืม? บนเตียงเดียวกัน เฮ้! นี่เธอคิดอะไรอยู่เนี่ย" มิเลียน่าเดินเข้ามาเขย่าตัวเวนดี้ พอเห็นหน้าเวนดี้แดงกว่าเก่าอีกก็เริ่มเข้าใจแล้วว่าเวนดี้คิดอะไร มิเลียน่าไม่พูดอะไรอีกได้แต่ยิ้มให้กับเวนดี้ แล้วก็ลากเวนดี้เข้าไปหลังเครื่องนั้น ด้านหลังของเครื่องมีถุงนอนอยู่3ถุง ถูกแขวนไว้กับเพดาน แล้วมิเลียน่าก็ชี้ไปที่ถุงนอนนั้นให้เวนดี้ดู "นั้นคือที่นอน ที่พวกนั้นนอนในนี้ และฉันก็นอนบนเตียง โดยที่มีมุ้งลวดที่ปล่อยไฟฟ้าให้ไหลเวียนอยู่บนมุ้งลวดคอบอยู่ เพราะงั้นฉันเลยนอนอย่างไม่ต้องกังวลว่าพวกนั้นจะทำมิดีร้ายกับฉัน"พออธิบายเสร็จ ก็หันมายิ้มให้กับเวนดี้ที่ตอนนี้หน้าแดงกว่าเมื่อกี้นี้เสียอีก
"ขะ...ขอโทษน่ะค่ะ" เวนดี้ก้มหน้าขอโทษมิเลียน่า ที่ตนคิดเรื่องลามกนั้น
"ไม่เป็นไร แล้วก็น่ะทุกคนเขาอยู่ที่ห้องครัวกันแล้วละ คงกำลังทำอาหารเช้าอยู่มั้ง ลงไปดูสิ" มิเลียน่าบอกกับเวนดี้แค่นั้นแล้วก็เดินมาที่เครื่องย้ายมิติเพื่อซ้อมมันอีกครั้ง แล้วเวนดี้ก็เดินตามมิเลียน่ามายังเครื่องย้ายมิตินี่
"มีอะไรที่ฉันพอช่วยได้ก็บอกได้เลยน่ะค่ะ"
"อือ ขอบใจน่ะ^^"
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
