[Fic Fairy Tail] ปาฎิหาริย์รัก

 

21

เวทรักษาของคนที่ได้ชื่อว่า 'ผู้นำ'

 

     หลังจากที่ผมกินข้าวเสร็จก็เดินออกมาข้างนอก ภายนอกบ้านนั้นมีแต่ความมืดมิด ไร่เสียงใด ๆ นอกเสียจากเสียงลมพัด และเสียงสัตว์กลางคืนเท่านั้นที่ดังออกมา ผมเงยหน้าขึ้นไปดูพระจันทร์ คืนนี้พระจันทร์เต็มดวง คงถึงเวลานั้นแล้วละ เวลาที่ผมจะกลายเป็นเหมือนพ่อของผม 'มนุษย์หมาป่า' ยังไงละ ผมติดเชื้อไวรัสชนิดหนึ่งมาจากพ่อผู้ให้กำเนิด พ่อที่ไม่เคยเห็นหน้า แม่บอกว่าพ่อเป็นมนุษย์หมาป่า พ่อติดเชื้ออะไรสักอย่างมาตอนที่พ่อเข้าป่าไปหาของป่า แล้วเจอกับหมาตัวหนึ่ง มันบาดเจ็บ พ่อเลยเข้าไปดู แต่กลับโดนมันกัดเข้าที่มือ หลังจากที่พ่อออกมาจากป่าก็ล้มป่วยทันที พ่อเริ่มมีกลิ่นตัวที่คล้ายกับหมา มีขนที่งอกออกมาจากผิวหนัง แต่ถึง เป็นอย่างนั้น แม่ก็ไม่เคยทิ้งพ่อเลย จนมาคืนหนึ่ง เป็นคืนแบบนี้แหละ คืนที่พระจันทร์เต็มดวง พ่อกลายเป็นมนุษย์หมาป่า ผู้หิวโหยไร่ทำร้ายคนในครอบครัวทุกคน จนมาถึงแม่ แม่เรียกชื่อของพ่อออกมา ทำให้พ่อเริ่มคุมตัวเองได้ แต่ก็กลับไปเป็นเหมือนเดิม พ่อไร่ฆ่าแม่มาจนถึงห้อง ตอนแรกพ่อจะใช้มีดฟันแม่ แต่พลาดโดนแค่เสื้อของแม่เท่านั้น จากนั้นพ่อก็ชะงัก แล้วมองแม่ตั้งแต่หัวลงไปจนถึงเนินอก พ่อวางมีดลง แล้วกระโจนเข้าหาแม่ แล้วพ่อก็........

 

[CUT (ไปตอนที่......... เอ่อ ตอนที่..... ไปอ่านบรรทัดต่อไปเถอะค่ะ ไม่รู้จะบรรยายยังไง T_T)]

 

     ........หลังจากที่พ่อปลดปล่อยความเป็นตัวเองที่เหลืออยู่ในร่างของแม่เสร็จ พ่อก็ยิ้มให้กับแม่ จากนั้นพ่อก็เอามีดที่ถืออยู่แทงเข้าที่ท้องของตัวเอง แล้วบอกกับแม่ว่า 'พ่อขอโทษ' แล้วก็ยิ้มให้กลับแม่ หลังจากนั้นแม่ก็เอาตัวทุกคนที่ถูกพ่อฆ่าตายไปฝังไว้ที่หลังบ้าน พร้องกับป้ายชื่อของแต่ละคน แล้วแม่ก็ออกจากหมู่บ้านนั้นมาเพราะถ้ามีคนรู้ว่าแม่อาจจะตั้งท้อง ซึ่งอาจจะเป็นมนุษย์หมาป่าเหมือนพ่อของเด็กที่จะเกิด และถ้าแม่ตั้งท้อง ก็จะโดนประหารชีวิตได้ จงตัดสินใจออกจากหมู่บ้าน แม่เดินเข้าไปในป่าลึก และได้รับความช่วยเหลือจากยายเท่าคนหนึ่งค่อยดูแล และทำการคลอกให้กับแม่ ผ่านมาได้ 1 เดือน ยายคนนั้นก็เสีย แต่ก่อนที่ยายจะตาย ยายคนนั้นบอกกับแม่ว่า 

 

 

     และในตอนนี้ก็คงถึงเวลาแล้ว เวลาที่ผมต้องกลายไปเป็นแบบพ่อ ผมเงยหน้าขึ้นที่มือถือมีดอยู่หนึ่งเล่ม คงได้เวลาแล้ว 

 

 

     "นั้นนายจะทำอะไรนะ" 

 

     อยู่ดี ๆก็มีเสียงเรียกจากคนด้านข้างผมหันไปมองตามเสียงเรียก คนที่เห็นคือชูการ์บอย มาได้ไง เมื่อกี้ยังไม่เห็นมีใครเลย

 

     "นะ นายมาได้ไง ชูการ์บอย" ผมถามขึ้น

 

     "เรื่องนั้นไม่สำคัญเท่ากับ นายจะทำอะไร เจราล" 

 

     ชูการ์บอยพูดแล้วมองผมเหมือนต้องการคำตอบที่มีเหตุผล ผมถอนหายใจแล้วตอบชูการ์บอยไป "ฉันจะฆ่าตัวตาย"

 

     "!!!" ชูการ์บอยชะงัก "มะ หมายความว่าไง นายจะฆ่าตัวตายทำไม ทำไปเพื่ออะไร"

 

     ผมถอนหานใจอีกครั้ง "เพราะฉันคือลูกของมนุษย์หมาป่า และในคืนนี้ ฉันต้องกลายเป็นมนุษย์หมาป่า"

 

     "นะ นายเป็นมนุษย์หมาป่าจริง ๆ นะเหรอ" 

 

      "อือ"

 

     "นะ นาย... นาย" ชูการ์บอยเขยิบถอยหนีไป ซึ่งนั้นทำให้ผมรู้ว่า การเป็นมนุษย์หมาป่ามันน่ารังเกลียดขนาดไหน มันทำให้ผม เริ่มรังเกลียดตัวเองซะแล้วสิ

 

     "นายไม่ต้องกลัวหรอก ฉันจะไม่ยอมกลายเป็นมนุษย์หมาป่าแน่"

 

     "ด้วยการฆ่าตัวตายเนี่ยนะ นายคิดอะไรอยู่ แล้ว แล้วถ้าเกิดนายไม่ได้กลายเป็นมนุษย์หมาป่าขึ้นมาละ นายก็จะยอมตายเหรอ นาย ไม่ลองคิดหาวิธีอื่นดูก่อนละ"

 

     "ไม่เป็นไร ยังไงฉันก็ไม่ยอมให้ตัวเองทำร้ายเพื่อนของตัวเองหรอก ถึงฉันจะไม่ได้กลายเป็นมนุษย์หมาป่า ฉันก็ต้องตายอยู่ดี ในเมื่อคนเราเกิดมาก็ต้องพบกับความตาย แล้วมันจะเสียหายอะไรละ ก็แค่ตายก่อนเวลาแค่นั้นเองไม่เป็น..."

 

     ชูการ์บอยวิ่งเข้ามากระชากคอผมแล้วต่อยผมหนึ่งหมัด

 

     "นายพูดยังงี้ได้ไงเจราล นายคือเพื่อนของพวกเราน่ะ จะให้ทำใจแล้วยอมรับกับความตายของนายได้ยังไง ในเมื่อนายยังไม่ได้ทำอะไรเลย นายไม่ได้ทำผิดอะไร ทำไมไอ้โรคบ้านี่มันต้องเกิดกับนายด้วย ฉันไม่ยอมหรอกน่ะ ให้ตายก็ไม่ยอม ไม่ยอมให้เพื่อนต้องมาเสียสละเพื่อตัวเองหรอก ฉันไม่ต้องการ และ นายเชื่อสิ ทุกคนก็ไม่ต้องการ ไม่ต้องการให้นายตาย"

 

     "ขอบคุณน่ะ แต่...!" อยู่ ๆตัวผมก็สั่ง รู้สึกเหมือนมีอะไรอยู่ในตัว แล้วมันก็จะออกมา ไม่ได้ จะให้มันออกมาไม่ได้ พลังของมนุษย์หมาป่า จะให้มันควบคุมตัวผมไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด "ชู ถอยไป" ผมเอ่ยชื่อเรียกสั้น ๆที่เคยเรียกออกมา

 

    "ไม่ ฉันไม่ไป นายเป็นเพื่อนคนแรกของฉัน จะให้ปล่อยไปง่าย ๆ ได้ยังไง"

 

     "ถอยไปสิ"

 

     "ไม่!!"

 

     "ก็บอกให้ถอยไปไงเล่า!!!!" จากนั้นผมก็ผลักชูการ์บอยออกจากตัว พอชูการ์บอยออกจากตัวผม มันก็สายไปแล้ว ผมควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว

 

ตูม!!!!!!!

 

     ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นถูกปล่อยออกมา รอบตัวผมมีไฟลุกขึ้นถึงสะโพกของผม มันทั้งร้อนทั้งเย็น หลังจากเกิดเสียงระเปิดดังขึ้น ทุกคนก็ออกมาจากบ้าน และคนที่ออกมาเร็วสุดคือมิเลียน่า

 

     "จะ เจราล เกิดอะไรขึ้น แล้วนายนะ ออกมาสิ เดียวก็โดนไฟคลอกตายหรอก" 

 

     มิเลียน่าพูดขึ้น ถึงเสียงเธอจะสั่น แต่นั้นก็เพราะเธอกลัว กลัวว่าผมจะได้ และที่เธอกลัวก็เพราะเธอนับถือผมเหมือนพี่ชายแท้ ๆ ของเธอ ผมหันไปยินให้กับมิเลียน่า ใบหน้าของผมเริ่มลอกออกแล้วก็มีขนขึ้นแทน ทั้ง ๆ ที่ผมควรจะรู้สึกเจ็บปวด แต่กลับไม่รู้สึกถึงอะไรเลย นั้นคงเป็นเพราะไอ้อาการร้อน ๆ หนาว ๆ ของผมเมื่อครู่ละมั่ง มันเลยชาซะจนผมไม่รู้สึกเจ็บปวด แต่มันเหนื่อย เหนื่อยเหลือเกิน เฮ้อๆๆ ผมหอบหายใจ

 

     "จะ เจราล"

 

     เสียงที่ผมไม่อยากได้ยิน เสียงของเอลซ่า ที่ผมไม่อยากได้ยินเพราะนั้นหมายความว่าเธอต้องเห็นแล้วแน่ ๆ 

 

     เอ๋!!?!?! อะไรกัน ร่างกายมัน อยู่ดี ๆ ก็หยุดเล็บมือของผมก็หยุด มันไม่ยาวออกมาแล้ว หนังที่ลอกก็หยุดลอก ขนก็หยุดขึ้น มันอะไรกัน แต่โอกาสมาแล้ว ผมต้องการความช่วยเหลือ ใครก็ได้ ฆ่าผมที เมื่อคิดได้ดังนั้นผมก็พูดออกไป ถึงจะยากลำบากก็ตามที

 

     "ฆ่า... ฉันที.... ได้โปรด...ฆ่าฉันซะ... ก่อนที่ฉันจะควบคุมตัวเองไม่ได้ อ้ากกกก"

 

     ผมร้องออกมาไม่เป็นภาษาคนอะไรกันอีกเนี่ยอยู่ดี ๆ ก็เจ็บขึ้นมาเฉยเลย ทำไมมันทรมานอย่างนี้

 

     "ได้ ฉันจะทำเอง"

 

     ฟอล์สพูดและเดินออกมาพร้อมกับมีดสั้น จากนั้นฟอล์สก็ปามีดใส่ผม ผมอยากจะยิ้มให้ แต่ร่างกายมันไม่ฟังคำสั่งของผมแล้ว

 

     "ม้ายยยยยยยย" เอลซ่าตะโดนออกมา พยายามจะห้าม แต่ก็ไม่ทันแล้ว

 

ฟ้างงงง!!!

 

เคล้ง!!!

 

     มีดที่ปามาถูกบราเรียขวางไว้ ผะ ผมยังไม่ตาย ทำไงดี ถ้าปล่อยไว้แบบนี้มีหวังทุกคนได้ตายแน่ ตายแน่ ๆ 

 

     "หยุดก่อนค่ะ"

 

     มีผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาขวางผมไว้ พร้อมกับผู้ชายอีกคน ชายคนนั้นเดินเข้ามาหาผมแล้วก็ร้ายเวทอะไรไม่รู้ใส่ตัวผม จากนั้นก็ให้ผมดื่มอะไรสักอย่าง พอดื่มมันเสร็จ โลกทั้งใบก็ดับลงทันที

 

     2 วันผ่านไป

 

     ผมตื่นมาพบว่าตัวเองยังไม่ได้กลายเป็นมนุษย์หมาป่า มันเป็นยังงี้ได้ยังไง ทำไม ทำไมผมยังไม่ตาย บางทีมันอาจจะเปลี่ยนเป็นวันหลังก็ได้ อาจเป็นวันนี้ ไม่ก็พรุ่งนี้ ถึงจะวันไหนก็ไม่ปลอดภัย ตายมันวันนี้นี่แหละ ผมเดินหาของที่สามารถฆ่าตัวตายได แต่ก็ไม่พบอะไรในห้องนี้ที่สามารถเอามาเป็นอาวุธได้เลย ผมหันไปที่เตียง นั้นไง ผ้าห่มน่าจะใช่ได้ ผมเดินเข้าไปแล้วจัดการเอามันมาพันคอ แต่กลับถูกมือของใครไม่รู้ดึงไว้

 

     "นายคิดจะทำอะไรนะ เจราล"

 

     "เอล ซ่าเธอ ฉันแค่จะฆ่าตัวเองเพื่อ..."

 

     "เพื่อเพื่อนสิน่ะ แต่ไม่ต้องแล้วละ" เอลซ่าดึงผ้าห่มไปแล้วนั่งลงบนเตียง "เพราะถูกลุงซิลเวอร์ใช่เวทรักษาให้แล้ว"

 

     "รักษา รักษาโรคมนุษย์หมาป่าเนี่ยน่ะ" จะบ้าหรอ มนุษย์หมาป่ามีทางรักษาด้วยหรอ แล้วมันยังถูกจัดอยู่ในกลุ่มโรคด้วยเนี่ยน่ะ

 

     "อันที่จริงมันไม่ใช่มนุษย์หมาป่าหรอก มันแค่ใกล้เคียงเท่านั้นเอง"

 

     "ผลข้างเคียง?"

 

     "อืม แต่ทำไมลุงคนนั้นถึงรู้ ฉันไม่รู้หรอกน่ะ"

 

     "ไชโย ฉันไม่ต้องตายแล้ว" แล้วผมก็กระโดดเข้าไปกอดตัวเอลซ่าอย่างดีใจ

 

     "อืม ฉันก็ดีใจ ดีใจจริง ๆ ที่นายไม่ต้องตาย จะได้อยู่กับฉันตลอกไป" เอลซ่าพูดแล้วก็กอดผมตอบ ผมรู้สึกถึงน้ำอุ่น ๆที่หัวไหล่ผมคลายกอดออก

 

     "เอลซ่า ร้องไห้ทำไม"

 

     "ฉันดีใจนะ ดีใจมากไปหน่อยT^T"

 

     "ไม่เอาน่า ไม่ต้องร้องแล้ว ฉันอยู่นี่แล้วไง คนดีของฉัน ไม่ร้องน่ะ" แล้วผมก็ก้มลงไปจูบหน้าผากเธอหนึ่งที