[Fic Fairy Tail] ปาฎิหาริย์รัก

23

พบกันอีกครั้ง คู้หู

            ผ่านมา3วัน ณ ห้องของมิเลียน่า

            "ไชโย! ในที่สุดก็ซ้อมเสร็จแล้วววววว" มิเลียน่าที่นั่งหลังขดหลังแข็งร้องขึ้นเมื่อซ้อมเครื่องย้ายมิติเสร็จแล้ว และได้ดัดแปลงจากเก้าอี้นั่ง เป็นแท่นยืนแทน จากนั้นเธอก็บิดขี้เกรียดไปมา

            "เหนื่อยจังเลยน่ะค่ะ แต่ก็ดีที่ซ้อมจนมันสามารถกลับมาใช่ได้อีก" เวนดี้ที่เอาแผนควบคุมวางลงบนเครื่องได้สำเร็จ

            "เรื่องนั้นก็ไม่รู้สิ" มิเลียน่าที่ได้ยินที่เวนดี้พูด ก๋รู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก "ยังไงก็ต้องลองใช่ดูก่อนนะน่ะ" พูดเสร็จก็เข้าไปกดปุ่มสีแดงเพื่อเริ่มทำงาน จากนั้นก็หาอะไรที่สามารถเห็นได้จากที่ไกล ๆถ้าเป็นกล้องก็คงจะแพงไป มิเลียน่าไม่มีเงินมาก ถึงขนาดเอามาซื้อกล้องเพื่อทดลองทีเดียวแล้วใช้ไม่ได้อีกหรอก

            "หาอะไรยู่ค่ะ คุณมิเลียน่า?"

            "รูปนะ"

            "รูป? เอาไปทำอะไรหรือ?" เวนดี้ถามด้วยความงุนงง

            "ก็..." มิเลียน่าคิดอยู่ว่าจะอธิบายยังไงดี เพราะเครื่องที่เธอเพิ่งจะซ้อมเสร็จไปนั้น เธอได้ปรับปรุง โดยการใส่ที่สแกนลงไปในตัวเครื่องด้วยทำให้สามารถย้ายคนอีกมิติหนึ่งมาที่นี่ได้ แต่ไม่รู้จะได้ผลมั้ย "เอ่อ...จะพูดยังไงดีล่ะ คือตอนที่ฉันซ้อมเครื่อง ฉันเอาตัพวสแกนใส่ไปในเครื่อง แต่ไม่รู้ว่าจะได้รึปล่าวน่ะสิ"

            เมื่อเวนดี้ได้ยินก็รีบเอารูปที่ถ่ายพวกชาค์ลไว้ หยิบมันขึ้นมาแล้วสางไปให้กับมิเลียน่า "รูปนี้ใช้ได้ไหมค่ะ?"

            มิเลียน่ารับรูปนั้นมา ถึงรูปจะมีรอยยับไปบ้าง แถมบางส่วนขาดไปด้วย แต่ก็ต้องลองดู "ไม่รู้เหมือนกัน ยังไงก็ลองดูก่อน" จากนั้นมิเลียน่าก็นำรูปนั้นไปวางไว้ตรงเครื่องสแกนที่ติดไว้กับเครื่องย้ายมิติ พอวางในตำแหน่งที่ต้องการ มิเลียน่าก็เดินไปโยกคันโยกนั้นไปทางขวาเพื่อย้ายคนจากมิติอื่นมาที่นี่และเลื้อนมือไปกดปุ่มสีเหลือง จากนั้นก็เกิดแสงตรงที่สแกน แต่แล้วก็ดับไป สร้างความประหลากใจให้กับเวนดี้และมิเลียน่าเป็นอย่างมาก แต่มิเลียน่าได้ทำใจไว้แล้วเรื่องที่ เครื่องสแกนใช้ได้ผล เวนดี้เห็นแสงกะพริบสีแดงที่ปุ่นสีแดง มันมีอักษรขึ้นมาว่า 'คลิก' เวนดี้จึงกดลงไป ทำให้เครื่องเกิดการสั่นสะเทือน มีเสียงร้องดังติ๊ด ๆที่เครื่องย้ายมิติ

ตูม!

            หลังจากเกิดเสียงระเบิดดังขึ้น ก็มีควันลอยฟุ้งเต็มพื้นที่ห้องของมิเลียน่า หลังจากที่ควันจางหายไป สิ่งที่ปรากฎอยู้ตรงหน้าคือ มังกรน้อยสองตัว แต่ลำตัวใหญ่เท่า หรือใหญ่กว่าบ้านคนเสียด้วยซ้ำ กำลังยืนกอดกันร้องให้ไม่มีเสียง มังการหยก หรือฟรอช และมังกรน้ำ หรือ แฮปปี้ พอฟรอชและแฮปปี้ได้สติก็ทำหน้าตกใจ เพราะเจอเวนดี้  จากนั้นเวนดี้ก็เข้าไปหามังกรมั้งสอง ฟรอชและแฮปปี้พอรู้ว่านั้นคือเวนดี้ตัวจริงก็กระโดดเข้ากอด จนเวนดี้เกือบล้มหงายหลังไปเลยทีเดียว พอเวนดี้ตั้งหลักได้ก็ถามฟรอชและแฮปปี้

            "เกิดอะไรขึ้นกับพวกนาย?"

            แฮปปี้ที่ยังร้องไห้ไม่เลิกหยุดร้องและพูดความจริงออกไป

            "คือไอ้พวกคนของอาณาจักร เอโด้น่ะสิ พวกมันกำลังหาสัตว์พาหะนะ แต่ที่อาณาจักร ฟิโอเร่ของพวกเอามีแต่สัตว์ที่มีเจ้านายแล้วทั้งนั้น พวกมันเลยมาหาพวกเราที่มีเจ้านาย แต่ไม่อยู่ พะ...พวกมันก็เลยจะเป็นเจ้านายแทน แต่พวกเราไม่ยอม ก็เลยเกิดการต่อสู้ของอัศวิน30คน กับมังกร5ตัวขึ้น พวกมันโหดร้ายมาก" แฮปปี้หยุดหายใจ "พะ...พวกทำร้ายชาค์ลซะจนกระอักเลือดเลย พวกผมก็เลนทนต่อไปไม่ไว้ เลยใช้ลูกกระสุนที่พวกเรามีตั้งแต่เกิด ฮึก.. ยิงใส่พวกมัน แต่...ฮึก... พวกมันไม่เป็นอะไรเลย พวกเราเริ่มรับมือพวกมันไม่ได้ เรคเตอร์ เรคเตอร์ก็เลยต้อง!!!...ฮึกฮืออออ" แฮปปี้หยุดพูดและแฮปปี้ก็ร้องไห้โฮ แบบไม่มีใครเทียบเสียงได้ จนคนที่อยู่ด้านล้างได้ยินและขึ้นมาดู ลูซี่ที่ได้ยินชื่อของเรคเตอร์ ก็ตกใจ เรคเตอร์ เรคเตอร์ตายงั้นหรอ เพราะต้องการช่วยชีวิตพวกพ้องงั้นหรอ ลูซี่ทรุดลงไปนั่งกับพื้น น้ำตาเริ่มไหลลงมา เกรย์ที่อยู่ข้าง ๆก้มลงแล้วประคองลูซี่ขึเนมา จากนั้นเวนดี้ก็เอ่ยถาม

            "เรคเตอร์ทำไม?!" เวนดี้พูดด้วยน้ำเสียงกังวง

            "เรคเตอร์ เรคเตอร์เขา....... เขาสร้างหลุมดำขึ้น จนทำให้พวกมันลอยเข้าหลุมดำไป"อ่าว มันก็ดีแล้วนี่น่า...ทุกคนคิดในใจ ลูซี่ที่เมื่อกี้หน้าซีดเหมือนไข่ต้ม แต่เมื่อรับรู้ว่าเรคเตอร์ คู่หูของตนยังมีชีวิตอยู่ก็ดีใจจนกระโดดกอดคอคนที่ประคองตัวเองอยู่ แต่พอรู้ตัวก็คลายกอดออกอย่างเขินอาย

            "แล้วนายจะทำเสียงดังด้วย แค่เรคเตอร์สร้างหลุมดำขึ้นมาเพื่อช่วยพวกนายแท้ ๆ" นัตสึทีเห็นคู่หูตัวเองร้องไห้ก็รู้สึกสมเพชที่มีคู่หูที่อายุมากที่สุดในกลุ่ม แถมยังชี้กลัวที่สุดในกลุ่มอีกด้วย

            "ก็....."แฮปปี้พูดออกมาแค่นั้น ลูซี่ที่เห็นระยะห่างของคำพูดของแฮปปี้ก็รู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

            "อย่าบอกน่ะว่าส เรคเตอร์ควบคุมหลุมดำนั้นไม่ได้"ลูซี่พูดออกจากอย่างหวัง หวังว่าแฮปปี้จะปฎิเสธ แต่

            "ต่ามนั้นเลย ลูซี่" มันเป็นอย่างที่ลูซี่คิดเป๊ะ "เพราะเรคเตอร์ควบคุมหลุมดำนั้นไม่ได้ ทำให้พวกเราโดนหลุมดำนั้นดูดเข้าไป และก้มาโผล่ที่ไหนก็ไม่รู้ แต่โชคดีที่ฟรอชเดินมาเจอฉัน พวกเราก็เลยเดินมาด้วยกัน จนเกิดเสียง เสีนงหนึ่ง เสียงของคลื่นแม่เหล็ก พอพวกเราได้ยินก็ปวดหัวไปหมด เพราะพวกเราแพ้เสียงคลื่นแม่เหล็ก" จริงสิ มังกรแพ้คลื่นแม่เหล็กนี่น่า ถึงว่า ทำไมแฮปปี้กับฟรอชถึงร้องไห้ไม่มีเสียง...เวนดี้คิดในใจ "แล้วอยู่ดี ๆก็มีแสงเกิดตรงที่ที่พวกเรายืนอยู่ แล้วก็มาอบู่ที่นี่"

            "งั้นหรอ ค่อยยังชั่วหน่อยที่ได้รู้ว่าพวกนั้นน่าจะยังไม่ตาย" ลูซี่พูดทั้งน้ำตา

            "ป๊ะป๋าาาา!!!!!!!!!!!" ฟรอชที่เพิ่งเงยหน้าขึ้นมา เห็นคนเป็นเจ้านาย(และพ่อในคนคนเดียวกัน) ก็กระโดดกอดรัดฟัดเหวี่ยง จนเกรย์ล้มลงไปนอนกับพื้นเพราะรับแรงกระโดดของฟรอชไม่ไว้

            "เป็นไง" เกรย์ทักกลับแล้วสางยิ้มหวานให้กับฟรอช ฟรอชตอบรับด้วยการพยักหน้า แล้วเอาหน้าถูกับหน้าของเกรย์ เหมือนแมวน้อยขึ้อ้อนยังไงยังงั้น

            พอแฮปปี้ตั้งสติได้แฮปปี้ก็เดินเข้าไปหานัตสึผู้เป็นนาย นัตสึอ้าแขนทั้งสองข้างแล้วช้อมตัวแฮปปี้ขึ้นมาและพาไปที่ห้องของตน ถึงแฮปปี้จะเป็นมังกรที่ใกล้จะเต็มวัยแล้ว(อีกประมาณ 15 ปี) แต่ก็ยังไม่รู้ว่าเป็นหญิง หรือ ชาย และถึงแฮปปี้จะแปงร่างเป็นมนุษย์ แต่ตัวก็เท่ากับเด็นอายุ 10-11 เท่านั้น