Lovely Sasang ซาแซง (ไม่) แกล้งรักกับดักยัยจอมดื้อ

บรื๊นนนน~

“เหวอ~”

ไม่รู้ว่าพี่โบอารีบมากหรืออยากเอาคืนยัยซูจินหรือทั้งสองอย่างกันแน่ -_- เล่นเหยียบคันเร่งแบบไม่เลี้ยงเลยนะนั่น ถ้าแฉลบตำเสาไฟฟ้านี่มีเฮเลยนะจ้ะ T^T หวาดเสียวเกินไปแล้ว

“ช้าๆ ก็ได้มั้งพี่โบอา” ฉันร้องเตือนก่อนที่พี่เขาจะขาดสติไปมากกว่านี้

“จะบ้าเหรอ! เราออกตัวช้ามากเลยนะยะ ถ้าตามไม่ทันขึ้นมาเธอจะว่ายังไง” พี่โบอาตวาดกลับมาอย่างเดือดดาล เฮ้อ~ เวลาคุณเธอโมโหมากๆ นี่ไม่ค่อยน่ารักเลยนะ -_-^

“ข้างหน้ามีไฟแดงค่ะ...ไฟแดงนานนรก -_-” พอฉันพูดเท่านั้นแหละ คันเร่งที่เคยถูกเหยียบจนมิดก็ค่อยๆ คลายลง และความเร็วรถก็ช้าลงตามไปด้วย ฮู่ว~

“ฉลาดมากเพื่อนรัก ฉันคิดว่าเราจะตายกันยกคันซะแล้ว T^T” ซูจินกอดคอฉันแล้วร่ำไห้อย่างเอาเป็นเอาตาย (เว่อร์)

“อ๊ะ! นั่นไงรถของพี่จีซุน ต๊าย! จอดอยู่ข้างเราเลย...ซูจิน! เจ้สวยยัง *-*” พี่กาอินดี๊ด๊ายิ่งนัก นางจัดผมเผ้าของตัวเองอย่างด่วนก่อนจะเปิดกระจกรถและทำในสิ่งที่เธอมักจะทำอยู่ทุกครั้งที่มีโอกาส...

“จีซุนจ๋า~ รักนะจุ๊บๆ ♥o♥” หากคุณคิดภาพไม่ออก ก็ขอให้ค่อยๆ จินตาการไปถึงสิ่งมีชีวิตเล็กๆ ที่มักจะยื่นหน้าออกมานอกหน้าต่างเวลานั่งรถไปกับเจ้านาย อ๊ะ! ฉันยังไม่ได้บอกนะว่าพี่เขาเป็นมะหมาอ่ะ เอ๋? ฉันเพิ่งพูดไปเหรอ ขอโทษค่ะ U_U แต่พี่กาอินเป็นแบบนั้นจริงๆ แถมยังจัดเต็มสุดๆ ด้วย

“จีซุนนน~~~” เรียกเข้าไป ร้องเข้าไป นางไม่อายใครจริงๆ ค่ะ ฉันยอมรับในความกล้าแสดงออกของพี่กาอินจริงๆ

ฉันไม่อาจรู้ได้เลยว่าคนที่นั่งอยู่ในรถข้างๆ กันนั้นมองเห็นเราบ้างไหม ได้ยินเราไหม หรือแม้แต่สนใจเราไหม เพราะแผ่นฟิล์มปิดกระจกที่มืดทึบนั่นปิดกั้นพวกเราไว้อย่างสมบูรณ์แบบ เท่านั้นยังไม่พอ ถ้าเพ่งดูดีๆ ล่ะก็เราจะเห็นผ้าม่านสีเข้มที่บดบังอยู่อีกชั้นหนึ่ง เรียกได้ว่าไม่มีทางได้เห็นกันเลยชั่วชีวิต T^T

ซาแซงอย่างเราก็ได้แต่หวังล่ะนะว่าสักวันผ้าม่านและแผ่นฟิล์มที่ขวางกั้นเราอยู่จะถูกทำลายลง เผยให้เห็นคนที่เรารักนั่งยิ้มให้เราอยู่อย่างที่เราเองก็ยิ้มให้เขาเช่นกัน

สักวันหนึ่ง...

[Special Part]

พึ่บ!

ซองกระดาษสีน้ำตาลขนาดกะทัดรัดถูกปาลงบนโต๊ะกระจกอย่างไร้ความปราณี ส่งผลให้วัตถุที่บรรจุอยู่ภายในกระจายออกมาภายนอกตามแรงส่ง

“นี่มันหมายความว่ายังไง!?!”

“ครับ?”

“เด็กในรูปนั่นและเธอด้วย... ขึ้นไปทำบ้าอะไรกันบนต้นไม้น่ะหา!?!”

น้ำเสียงทรงอำนาจตวาดดังอย่างไม่คิดจะปิดบังความสุขุมที่ควรจะแสดงออก ณ เวลานี้ชายวัยกลางคนแทบจะไม่เหลือสติรู้ผิดชอบชั่วดีอยู่เลย เขาเดือดเกินกว่าจะควบคุมอารมณ์ให้สงบนิ่งต่อไปได้ด้วยซ้ำ

“นี่มัน...?” ชายหนุ่มผู้ถูกกล่าวหาก้มมองรูปภาพบนโต๊ะกระจกทีละใบ ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าอะไรเป็นอะไร มืออันสั่นเทาหยิบรูปเจ้าปัญหาที่เห็นใบหน้าอีกฝ่ายชัดที่สุดขึ้นมาไว้ในกำมือ

“ฉันไม่คิดเลยนะว่าเธอจะทำกับบริษัทของเราอย่างนี้” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมีท่าทีสะเทือนใจอยู่ไม่น้อย คนมองก็เริ่มใจอ่อนลงบ้างตามบรรยากาศมาคุที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้น

ร่างท้วมของผู้ดำรงตำแหน่ง ‘ประธานบริษัท’ ค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งบนเจ้าอี้นวมหนานุ่มประจำตำแหน่ง ฝ่ามือทั้งสองถูกยกขึ้นประสานกันเหนือโต๊ะโดยมีข้อศอกแข็งแกร่งค้ำยัน ท่าทีเช่นนี้ชี้ชัดว่าเขาจริงจังและไม่คิดจะปล่อยให้เรื่องแบบนี้ผ่านไปง่ายๆ

“ผม...ผมไม่เข้าใจ...เราแค่หลบซาแซงเท่านั้นเอง”

“แล้วเด็กนั่นไม่ใช่ซาแซงหรือไง? เธออย่าคิดนะว่าฉันดูไม่ออก”

“ผม...”

“ถ้ารูปพวกนี้หลุดไปถึงนักข่าวล่ะก็เรื่องใหญ่แน่!”

“หือ? นี่ไม่ใช่รูปจากนักข่าวหรอกเหรอครับ?” ชายหนุ่มขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความไม่เข้าใจ เพราะถ้าเป็นปกติล่ะก็ รูปหลุดต่างๆ นานาเกี่ยวกับเขามักจะถูกถ่ายโดยนักข่าวหรือบุคคลที่เกี่ยวข้อง แล้วหลังจากนั้นบริษัทของเขาก็จะตามเก็บรูปเสียหายพวกนั้นมาไว้เพื่อปกป้องชื่อเสียงศิลปินของตัวเอง แต่แบบนี้มันแปลกๆ นะ...?

“ฉันก็ไม่รู้ว่ามันมาได้ยังไง มีคนเอาซองนี่มาหย่อนไว้ที่ตู้ไปรษณีย์ของบริษัท เช็คจากกล้องวงจรปิดแล้วก็ไม่พบเบาะแส เพราะกระรอกหน้าโง่ดันไปกัดสายกล้องวงจรปิดตัวนั้นพอดี =*=” ความอัปยศอย่างนี้ไม่ต้องเอามาพูดเห็นจะดีกว่านะ

“ผมขอโทษครับ” ชายหนุ่มโค้งตัวน้อมรับความผิดด้วยความสับสนเต็มกำลัง แม้เขาจะยังไม่อยากยอมรับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนี้มีที่มาที่ไปอย่างไร แต่ทุกอย่างที่ปรากฏอยู่ ณ ตอนนี้ก็บ่งชี้ว่าคนที่เขาไว้ใจเมื่อวันก่อน...ย้อนมาทำร้ายเขาเสียแล้ว!

“เฮ้อ~ ให้ตายสิ! ฉันไม่อยากจะดุเด็กดีอย่างเธอจริงๆ นะ และใช่ว่าเธอจะมีข่าวเสียหายอะไรมากมายด้วย ตรงข้าม! เธอเป็นเด็กดีเสมอมา นั่นล่ะที่ทำให้ฉันไม่พอใจเมื่อมันเกิดเหตุการณ์แบบนี้ เธอเข้าใจใช่มั้ย?”

“ครับ ผมทราบดี ผมจะระวังให้มากกว่านี้ครับ” ร่างสูงพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ สิ่งที่เขาทำไปมันก็เหมือนกับจุดสีดำที่หยดลงบนผ้าขาว ยิ่งผ้าผืนนั้นสะอาดหมดจดเท่าไหร่ รอยแต้มนั้นก็ยิ่งเด่นชัดมากขึ้นเท่านั้น แต่หากเขาเป็นเด็กเกเรอยู่แล้วมันคงไม่เกิดผลใดๆ นอกจากการเพิ่มพื้นที่สำดำให้มีจำนวนมากขึ้นเท่านั้นเอง

“อืม ดีแล้วที่คิดได้ ช่วงนี้กระแสของเธอยังแรงอยู่ อย่าให้เรื่องแบบนี้มาฉุดเธอให้ดิ่งลงเหว ถ้าเวลานั้นมันมาถึงเมื่อไหร่ ต่อให้เป็นฉันก็ช่วยดึงเธอขึ้นมาไม่ได้หรอกนะ” ท่านประธานออกปากเตือนอีกครั้งด้วยอารมณ์สงบนิ่งดังเดิม เขาพอใจกับท่าทีสำนึกผิดของเด็กในสักกัดเสมอล่ะ ใครบ้างจะกล้าดุด่าเด็กน้อยที่ทำหน้าสิ้นหวังได้น่าสงสารสุดๆ อย่างเขาคนนี้ได้ลงคอ แม้แต่คนที่อารมณ์ร้อนรุนแรงอย่างท่านประธานก็ไม่อาจต้านทานความน่ารักน่าชังของหนุ่มคนนี้ไปได้

“ครับ ถ้าอย่างนั้นผม...” ชายหนุ่มกำลังจะขอตัวออกจากห้องเพื่อไปสงบจิตสงบใจให้พร้อมสำหรับการฝึกซ้อมในวันนี้ แต่ท่านประธานก็ขัดขึ้นมาเสียก่อน

“จำไว้นะจีซุน เธอเป็นซุปเปอร์สตาร์ อย่าได้เผลอตัวทำอะไรอย่างนั้นอีก!”

“...ครับ”

“โลกที่เธออยู่มันเต็มไปด้วยอันตราย เธอจะไว้ใจใครง่ายๆ ไม่ได้หรอกนะ รู้ไว้ด้วย”

“ครับ ผมจะจำไว้”

“ดีมาก ตั้งใจซ้อมนะ”

“ครับ ขอบคุณมากครับ ท่านประธาน” ชายหนุ่มโค้งคำนับอย่างนอบน้อมเสมอต้นเสมอปลาย และจากไปด้วยความเครียดที่หมุนวนอยู่ภายในใจ ทั้งสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น คำถามมากมายที่ผุดขึ้นมา แล้วไหนจะคำเตือนของท่านประธานอีกล่ะ สิ่งเหล่านี้ช่างน่าหงุดหงิดเสียจริงๆ

ในเวลาแบบนี้แม้แต่คนที่ชอบยิ้มเป็นชีวิตจิตใจก็ยังยิ้มไม่ออกเลย...

=======================================

คอมเม้นท์หน่อยนะค้าาา