คุณน่ะเมียผมครับ

“ทำไมวันนี้เข้าเรียนสายวะ”

ไอ้คิมถามผมหลังจากหมดคาบเรียนช่วงเช้า

ตอนนี้พวกผมกำลังเดินลงมาจากอาคารเรียน มีเรียนอีกทีบ่ายสอง

 

 

 

“ตื่นสายหว่ะ” ผมตอบมันด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ตามปกติ

 

“ อย่ามาโกหก ไอ้เหี้ยตินณ์ ตื่นสายหรือไปกกสาวที่ไหนกันแน่

 

อย่างมึงไม่เคยมาเรียนสาย”  ไอ้อาร์มสอดขึ้นมาทันที

แต่ผมไม่ตอบหันไปหยักคิ้วให้มันหนึ่งทีครับ

 

 

“หึหึ” หัวเราะอีกสองหึ กวนตีนมันไปครับ

 

“ เดี๋ยวไปกินข้าวที่ไหนดีวะ” ไอ้นัทถามขึ้นมาบ้าง

 

“ ร้านเดิมแล้วกันเร็วดีขี้เกียจขับรถ” ไอ้โฟมตอบคู่หูมัน หลังจากหุบปากมานาน

 

“ เดี๋ยวกูไปทำธุระก่อน คงไม่กินข้าวด้วย  เจอกันในห้อง”

ผมบอกพวกมันตอนที่เดินลงมาถึงหน้าตึกแล้ว

 

 

“อ่าว” ไอ้นัทกับไอ้อาร์มอุทานออกมาพร้อมกัน 

ไอ้คิมหันมามองนิ่งๆ ส่วนไอ้โฟมมันเดินไปยืนมองผมใกล้ๆกับไอ้นัทแต่ไม่พูดอะไรเช่นกัน

 

 

“ มึงนี่มีพิรุธนะ” ไอ้คิมว่าด้วยน้ำเสียงนิ่งตามสไตล์มัน

แต่มันไม่ค่อยถามครับ รอผมบอกเอง

 

 

“หึหึ” ผมหัวเราะ กลบเกลื่อน แล้วเดินออกมาเลยครับ

ขับรถออกมาได้แค่นิดเดียวรถก็ติด ปกติ 15 นาทีจากม.ต้องถึงคอนโดผม

แต่นี่จะครึ่งชม.แล้วครับเพิ่งถึง แวะซื้อข้าวจากร้านข้าวใต้หอ

ได้แล้วเดินขึ้นมาหามันที่ห้อง บอกว่าจะโทรหามันแต่ลืมครับ

มาหามันเลยดีกว่าอยากมาดูมันด้วยว่าเป็นอย่างไรบ้าง

 

 

 

เปิดประตูเข้ามาห้องเงียบมาก เหมือนไม่มีคนอยู่ 

ดูในห้องนอนเห็นมันนอนอยู่ที่เดิมเลยครับ

แต่มันคงอาบน้ำกินข้าวแล้วเพราะก่อนเข้ามาผมมองไปที่ห้องครัวไม่เห็นโจ๊คที่ซื้อมาให้มันเมื่อเช้า

 

 

 

 

ผมเดินเข้าไปใกล้มันแล้วนั่งลงบนเตียง

ก้มหน้าลงไปหอมแก้มหนึ่งฟอดเน้นๆ

แก้มมันหอมดีได้กลิ่นเหมือนแป้งเด็กเลยครับ ใกล้มันทีไรหมั่นเคี้ยวอยากหอม

 

 

 

“อื้ม” มันร้องคราง เหมือนรำคาญที่ผมไปกวนการนอนหลับของมัน

 

“ ตื่นก่อนเร็วมากินข้าวกลางวัน จะได้กินยา เดี๋ยวกูต้องไปเรียนตอนบ่ายต่อ”

 

“ อิ่มแล้ว”

 

“แค่โจ๊คมันจะอิ่มได้ไงวะ ลุกเลย” ผมพูดเสร็จดึงมันลุกขึ้นเลยครับ

 

“ อื้อ...  ชอบบังคับกูนะมึง” มันว่าแค่นั้น

แล้วยอมลุกขึ้นเดินตามแรงดึงของผมเข้ามานั่งในครัว

 

 

 

ผมซื้อข้าวมันไก่มาให้มันกิน ของผมเป็นกระเพราะไก่ แล้วขนมหวานนิดหน่อย

แกะกล่องแล้วเอาใส่จานให้มันที่นั่งเป็นคุณชายรออยู่ที่โต๊ะเลยครับ

ผมลงมือกินได้สองคำก็จ้องหน้ามัน ว่าทำไมมันไม่กินซะที

 

 

“ทำไมไม่กินล่ะ”

 

“ ...” เงียบ

 

“ ถ้าไม่กินเดี๋ยวกูจับป้อนนะมึง” ผมขู่มันเช่นเคย

 

“ กูบอกว่ากูไม่กินผักชี” กูลืมบ้างไงครับ

มันเคยบอกผมแล้วแต่ผมลืม เลยเอาช้อนตักผักชีออกจากจานข้าวมันมาใส่จานตัวเอง

มันไม่ยอมตักออกเองด้วยนะครับ

 

 

“ทีนี้ก็กินซะ”  มันเริ่มลงมือกินเงียบๆ

 

หลังจากกินเสร็จเรียบร้อยผมก็เก็บจานทั้งสองใบไปล้าง

แล้วเอายากับน้ำเปล่ามาให้ไอ้พรต ตอนแรกมันจะไม่กินต้องขู่มันครับ

 มันกินยายากเหมือนกัน ต้องกินน้ำก่อนแล้วอมไว้จากนั้นค่อยกินยาตามไปไม่ให้ยาโดนลิ้น แปลกดีครับ

 

 

 

 

“บ่ายมึงมีเรียนไหม ถ้ามีก็โทรไปบอกไอ้นาวลาให้ซะ”

ผมบอกมันไปเพื่อให้มันได้พักผ่อน ดูสภาพแล้วคงยังไปเรียนไม่ไหวครับ

 

“ ไม่มี” มันบอกผมด้วยเสียงเบาและแหบๆเหมือนคนจะไม่สบาย

 

“งั้นมึงนอนต่อนะ จะนอนในห้องหรือข้างนอก

 

“ ข้างนอก”

มันบอกผมพร้อมกับขยับลุกจะเดินออกไปจากห้องครัวแต่ก็เซล้มลงมาบนเก้าอี้อีกครั้ง

พอมันทิ้งน้ำหนักลงมาบนเก้าอี้มันก็สะดุ้งครับ

 

 

“เหี้ย!” มันอุทานออกมา คงเจ็บน่าดูครับหน้ามันนี่บ่งบอกว่าเจ็บมาก

ผมเลยเดินเข้าไปพยุงมันออกมานั่งที่โซฟา

 

 

“เจ็บมากเลยเหรอ” ผมลองถามมันดูครับ

ผมก็ไม่เคยไม่รู้เจ็บแค่ไหน

 

 

“ สัส! เพราะใครหล่ะ มาลองให้กูเอาดูมั่งไหม”

มันหันมามองตาเขียวเลยครับแล้วก็ด่าผมออกมา ยังมีการจะให้ผมลองอีกนะ

แต่ไม่เอาครับ อย่างนี้ดีแล้วเดี๋ยวสับสนใครผัว ใครเมีย

ผมได้แต่ยิ้มๆตอบมันไป อย่าเถียงครับ คนเถียงเมียเดี๋ยวไม่เจริญ หึหึ

 

 

“เดี๋ยวกูไปเอาผ้านวม หมอนกับผ้าห่มมาให้มึงปูนอนหน้าทีวีนะ”

พูดเสร็จผมก็เข้ามาหยิบจากในห้องผ้านวมผืนใหญ่อยู่ในตู้ครับเอาไว้ใช้หน้าหนาว

ผมหยิบมาปูให้มันนอนหน้าทีวี

มันก็ลงมานอนแล้วก็หยับรีโมททีวีกดเปิด ไล่ดูไปทีละช่อง

 

 

 

 

“กูกลับไปเรียนก่อนนะ เดี๋ยวโทรมาหา”

 

“ไม่ต้องโทร”

 

“ ...” ผมได้ยินไม่ชัดเลยเงียบรอฟังมันพูดใหม่

 

“กูบอกว่าไม่ต้องโทร ขี้เกียจรับ” ที่นี้ชัดเจนครับ

 

“ แต่กูเป็นห่วงมึง เดี๋ยวโทรหา รับด้วยนะครับ” พูดดีกับมันหน่อย

 

“...” มันไม่ตอบ ผมเลยก้มไปหอมมันก่อนเดินออกมาคว้ากุญแจรถ แล้วไปเรียนต่อช่วงบ่ายครับ

 

 

 

 

 

 

 

 

มาถึงม.เจอพวกมันนั่งรอเข้าเรียนอยู่ที่โต๊ะประจำครับ ผมเลยเดินเข้าไปนั่งด้วย

 

“มาไว เว้ย” ไอ้อาร์มเริ่มก่อนเลย

 

“ มึงไม่มาช้ากว่านี้หน่อยวะ กูพนันกับไอ้นัทว่ามึงจะมาสาย

แต่มันบอกว่ามึงจะมาไว กูเลยเสียตังค์เลยเนี๊ยะ” ไอ้โฟมพูดขึ้นมาบ้าง

 

“ ไอ้พวกเหี้ยนี่เอากูไปพนันนะมึง”

มันชอบพนันอะไรกันเล่นๆ เสมอ แต่เวลาจ่ายนี่ไม่เล่นนะครับ

จ่ายจริงหมดตัวจริงกันมาแล้ว

 

 

กำลังคุยกันเพลินๆ ผมมองเห็นวิวเดินเข้ามาถึงโต๊ะแล้วครับ

 

“ ตินณ์ค่ะ ช่วงนี้ไม่โทรมาหาวิวเลยนะ” วิวโวยวายผมทันที

 

“ ช่วงนี้ผมไม่ค่อยว่างครับวิว” ผมตอบวิวด้วยน้ำเสียงปกติ

แต่ไอ้คิมมันมองหน้าผมแล้วยักคิ้วกวนตีนส่งมาให้

 

 

“แต่วิวคิดถึงตินณ์นะคะ  โทรไปก็ไม่ค่อยรับ” วิวตัดพ้อผม

 

“เอ่อ...วิวครับ ผมขอคุยด้วยสักครู่ รีบไปไหนหรือป่าวครับ”

ผมถามวิวก่อนเผื่อวิวมีธุระที่ไหน

 

 

“ ไม่มีค่ะ สำหรับตินณ์วิวว่างเสมอ”

 

 

ผมลุกขึ้นจากโต๊ะ แล้วเดินนำวิวออกมาจากกลุ่ม

ห่างพอประมาณที่พวกมันจะไม่ได้ยินที่ผมคุยกัน

มองไปมีแต่สายตาอยากรู้จากพวกมันครับแต่วิวหันหลังให้เลยไม่รู้ครับ

 

 

 

“ มีอะไรเหรอคะ ตินณ์ดูลึกลับจัง ต้องแยกออกมาคุยกันแค่สองคนด้วย”

วิวถามผมด้วยสีหน้ายิ้มๆ

 

 

“ เอ่อ... คือผมจะบอกวิวว่า ผมอยากให้เรื่องของผมกับวิวยุติลงแค่นี้”

 

 

“ตินณ์ หมายความว่าอย่างไรคะ” น้ำเสียงของวิวเริ่มสั่น

 

 

จริงๆแล้วผมไม่จำเป็นต้องมาบอกวิวอย่างนี้ก็ได้

เพราะเราตกลงกันแล้วว่าเราไม่ได้คบกัน

แค่ควงกันเฉยๆใครเบื่อก็ไปไม่ผูกพันใดๆต่อกัน

แต่ที่ผมต้องบอกวิว เพราะผมคิดว่าผมตัดสินใจแล้วว่าจะจีบไอ้พรตผมก็ควรชัดเจน

ตัดปัญหาทุกอย่างที่จะเกิดขึ้นให้หมด

 

 

 

“ ผมอยากให้เราเป็นแค่เพื่อนกันเหมือนเดิม” ผมบอกอีกครั้ง

คราวนี้น้ำตาของวิวไหลแล้วครับ ตัววิวเริ่มสั่นมากกว่าเดิม

 

 

“ ทำไมค่ะตินณ์ วิวไม่ดีตรงไหน”

 

“มันไม่ใช่ว่าดี หรือไม่ดี แต่เราตกลงกันไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเราจะไม่ผูกมัดกัน”

 

 

“ตินณ์มีคนใหม่ใช่ไหมคะ ถึงทิ้งวิวอย่างนี้”

 

 

ผมสงสารวิวนะครับเพราะปกติผมไม่บอกเลิกใครก่อน

ส่วนมากจะทำตัวเงียบๆไม่ติดต่อกันแล้วก็ห่างกันไปเลย

คือผู้หญิงเบื่อทนไม่ได้ก็ไปเองประมาณนี้ครับ แต่กลับวิว

คือรอเวลาไม่ได้เดี๋ยวไอ้พรตเข้าใจผิดครับต้องรีบเคลียร์ตัวเอง

 

 

“ ไม่เกี่ยวว่าผมจะมีคนใหม่หรือไม่ แต่ถ้ามันไม่ใช่ยังไงมันก็ไม่ใช่

ผมว่าเราคุยกันรู้เรื่องตั้งแต่แรกแล้ว” ผมไม่อยากว่าผู้หญิง

แต่วิวก็ไม่ได้คบผมคนเดียว ไม่ใช่ไม่รู้แค่ไม่พูด

 

 

“ วิวไม่เลิก ยังไงวิวก็ไม่ยอมให้เรื่องจบแบบนี้แน่”

 

 

“ไม่ว่าอย่างไร เรื่องของเราก็เป็นไปไม่ได้

ตินณ์ว่าอย่ายื้อเวลาเลยดีกว่า” ผมตอบกลับไป

 

 

เพี๊ยะ!!!   เสียงมือกระทบแก้มผมเต็มๆครับ

 

 

“ แล้วตินณ์จะต้องเสียใจที่ทำอย่างนี้” วิวว่าแล้วก็ก้าวจากไปทางคณะของวิว

 

 

ผมเดินกลับมาที่โต๊ะแล้วหยิบสมุดเตรียมตัวเข้าเรียน

 

“ คุยอะไรกันวะท่าทางเคร่งเครียด”

ไอ้อาร์มถามผมก่อนเพื่อนเช่นเคย

ถึงมันจะพูดมาก เฮฮา บ้าบอตามเรื่อง

แต่มันก็รักเพื่อน ถ้าใครในกลุ่มมีเรื่องมันจะลุยก่อนเลย

 

 

 

 

“ กูบอกเลิกสาวครั้งแรกหว่ะ”

ผมบอกมันด้วยหน้าตาเคร่งเครียดไม่คลาย

 

 

“ห๊ะ!!! มึงน่ะนะ บอกเลิก”

 

“เออ ทำไมกูจะบอกไม่ได้”

 

“ มึงแปลกๆหว่ะไอ้เหี้ยตินณ์ช่วงนี้

ทำอะไรที่กูคิดไม่ถึง” ไอ้อาร์มมันว่า ด้วยท่าทางงงๆ

 

 

“แล้วเป็นไงจบกันด้วยดีไหม” ไอ้คินถามขึ้นมาบ้าง

 

“ ดี มือหนักดี” ว่าแค่นั้นรู้กันครับ

 

“ มึงเป็นเหี้ยอะไร อยู่ๆถึงไปบอกเลิกเค้า

ปกติไม่เคยเดือดร้อนใครจะไปจะมา”

 

 

“...” ผมไม่ตอบ จะให้ตอบได้ไงครับว่ากูกำลังจะเป็นเกย์

พวกมันคงช็อคน่าดู ปล่อยให้มันสังเกตแล้วรู้กันเองดีกว่าครับ

 

 

 

“เออ เรื่องของมึงแล้วกัน กูไม่อยากยุ่งด้วย

แต่ถ้าต้องการให้พวกกูช่วยอะไรก็บอกนะเว้ย”

ไอ้โฟมบอกผมพร้อมกับเดินเข้ามาตบบ่าผมเบาๆ มองไปทุกคนจ้องผม

และส่งสายตาเป็นห่วงมาให้ ผมยิ้มให้พวกมันอย่างจริงใจ

แม้ว่าจะไม่พูดแต่เข้าใจกันครับ แล้วพวกเราก็เดินขึ้นไปเรียนด้วยกัน…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เป็นไงบ้างวะ ดีขึ้นยัง” ผมถามไอ้พรต

หลังจากที่เรียนเสร็จก็รีบบึ่งรถกลับมาหามันทันที

สงสัยจะติดมันมาก อยากเห็นหน้ามันตลอดเวลา

 

 

 

   “อื้ม” มันตอบแค่นั้น

ผมเปิดประตูเข้ามายังเห็นมันนอนดูทีวีอยู่เหมือนเดิมครับ

 

 

   “ เย็นนี้ออกไปกินข้าวข้างนอกนะ”

เมื่อผมเห็นมันอาการดีขึ้นเยอะแล้ว หลังจากได้กินยาและพักผ่อนทั้งวัน

 ผมกะจะไปซื้อของสดเข้าห้องด้วย   

นอนดูทีวีกับมันจนหกโมงเย็นแล้วค่อยแต่งตัวออกไปกินข้าวข้างนอก

 

 

 

   “กูไม่อยากอยู่ที่นี่กูจะกลับห้อง”

พอขึ้นรถได้เท่านั้นมันเริ่มหาเรื่องอีกแล้วครับ

 

 

   “มึงต้องอยู่กับกู อย่าให้กูต้องทำอะไรที่กูไม่อยากทำ”

ผมหยิบเอาโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาเปิดรูปให้มันดู

 

 

   “ไอ้เหี้ย!!!  มึงมันโรคจิต” มันว่า

พร้อมกับกดลบรูปในโทรศัพท์ ผมก็ไม่ห้าม

มันเป็นรูปที่ผมถ่ายมันไว้หลังจากที่มีอะไรกันเมื่อเช้า

พอดีลุกมาเข้าห้องน้ำแล้วเห็นมันนอนหลับน่ารักดีเลยถ่ายไว้

มีทั้งรูปเดี่ยวมัน และรูปคู่ผม

 

 

ใครดูก็รู้ว่าเพิ่งผ่านอะไรมา รอยตามตัวเยอะมาก

ตอนแรกว่าจะเก็บไว้ดูเล่น แต่ตอนนี้ขอเอามาขู่มันหน่อยครับ

 

 

 

   “ถึงมึงลบไป กูก็มีสำรองไว้ที่อื่นอีก”

 

   “สัส” มันด่ากลับมา รู้สึกว่ามันจะด่าผมบ่อยไปแล้วนะ

 

มันเลิกสนใจโทรศัพท์ของผมแล้วโยนมาไว้ที่วางของข้างเกียร์รถ

ผมขับรถมาจอดที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง แล้วเปิดประตูเดินนำมันออกมานอกรถ

 

 

   “มึงจะแดกไหมข้าวน่ะ”

ผมถามมันแต่มันไม่ตอบเปิดประตูแล้วปิดกระแทกอย่างแรง

ไม่กลัว MBW ของกูพังเลยนะเป็นคนอื่นกูด่าไปแล้ว

 

 

เดินเข้ามาผ่านแผนกเสื้อผ้ามีแต่คนมองมันแล้วยกมือไหว้

ตอนแรกผมก็สงสัย แต่มานึกขึ้นได้ ตอนมีคนมาทักแล้วเรียกมันว่านายน้อยเท่านั้นแหละ

จำได้เลยว่านี่เป็นห้างในเครือบริษัทของครอบครัวมัน

 

 

ถึงว่าลีลาไม่ยอมลงมากินข้าว คงกลัวใครจะรู้ว่ามากลับผม

แต่ความจริงไม่เห็นต้องกลัวเพราะไม่มีใครรู้ว่าผมเป็นใครและเกี่ยวข้องกับมันอย่างไร

แต่คนมันเหมือนกังวลทำอะไรก็กลัวไปหมด มีพิรุธให้จับได้ครับ

 

 

 

มันคุยกับเค้านิดหน่อยแล้วขอตัวไปกินข้าว

เรามากินที่ร้านอาหารญี่ปุ่นครับกินยาโยอิ

เค้ามีเป็นชุดให้จะได้ไม่ต้องคิดนาน

กินไปก็ไม่ได้คุยกันมากครับ

 

 

พอกินเสร็จผมก็เดินไปจ่ายเงินแล้วพามันมาซื้อของเข้าห้อง

รู้สึกเหมือนคนที่แต่งงงานใหม่ครับ จากที่เคยซื้อของชิ้นเดียวก็ต้องซื้อสองชิ้น

คอยถามมันด้วยว่าชอบหรือไม่ชอบอะไร

มันก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้างตามอารมณ์มัน

แต่ยังดีที่มันยอมเดินด้วยผมต้องบังคับเล็กน้อยถึงมา

 

 

เสร็จแล้วผมก็เอาของมาเก็บที่รถ

แล้วขับออกมาจากห้างมุ่งหน้ากลับคอนโด…..

 

---------------------------------------

แฟนเพจ ค่ะ

https://www.facebook.com/pages/Magicz-Writer/209262329249156