ปราบพยศร้าย นายตัวเเสบ

เช้าวันเสาร์ที่สดใส ฉันตื่นขึ้นมาเพราะเสียงแม่ปลุกให้ลงไปทานข้าวแล้วเห็นว่าวันนี้มีแขกมาด้วย
 
 
 
ฉันลุกขึ้นไปอาบน้ำอาบท่าแต่งตัวเตรียมลงไปชั้นล่าง พอฉันเดินลงมาก็เหลือบไปเห็นหนุ่มหล่อเข้าเห็นแค่ด้านหลังอ่ะนะ แต่ยังไงก้รู้ว่าหล่อ *-* ถ้าหันมาล่ะก็แหมจะกอดให้
 
 
 
“ตื่นได้ซะทีนะ รู้ไหมให้แขกเขารอมันไม่ดีนะ”
 
 
“ขอโทษนะค่ะ” ฉันพูดขอโทษและก้มหัวให้
 
 
“ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ ลุงไม่ได้ว่าหนูอ้อนหรอกนะจ๊ะ”
 
 
“งั้นก็ไปทานข้าวเช้ากันได้แล้วนะค่ะ”
 
 
แม่เดินพาแขกและก็ฉันมานั่งที่โต๊ะอาหารฉันนั่งตรงกับคุณลุงและแม่ และตรงที่ฉันนั่งก็วางหนึ่งที มันเป็นโต๊ะอาหารที่ไม่ใหญ่มากเพราะแม่ฉันเป็นคนพอเพียง
 
 
“ดาร์ลิ้ง ลูกมาทานได้แล้วนะจ๊ะ”
 
หืม? ดาร์ลิ้งงั้นหรอ ฉันมองตามสายตาและเสียงของแม่ เช้าที่สดใดของอ้อนทำไมมันถึงกลายเป็นวันซวยด้วยเนี้ยยย =[]= !!!
 
 
“ครับ คุณแม่ ^^ ” นายดาร์ลิ้งพูดเสร็จก็เดินมานั่งข้างๆฉัน ชิ น่าหมั้นไส้ แม่ฉันคนเดียวย่ะ
 
 
ระหว่างที่พวกเรานั่งทานข้าวและคุยกันไปเรื่อยๆ คุณแม่ก็เปลี่ยนท่าทีมาเป้จริงจังและมองหน้าฉันสลับกับนายดาร์ลิ้ง
 
 
“คือ...แม่กำลังจะแต่งงานใหม่นะจ๊ะ”
 
 
“แต่งกับ??” ฉันมองหน้าคุณลุงนิดนึง
 
 
“ก็นี้ไงจ๊ะ อ้อแม่ลืมไป แม่ยังไม่ได้บอกอ้อนสินะ นี่คือคุณ ลิขิต แลเป็นคนที่แม่จะแต่งงานด้วย” แม่พูอย่างมีความสุขมากฉันไม่ได้เห็นรอยยิ้มของแม่มานานหลังจากที่พ่อทิ้งฉันไป
 
 
“อ่ะค่ะ แล้วแม่คิดดีแล้วสินะค่ะ ” ฉันพูดพเสียงนิ่งหลังจากที่กลืนข้าวที่กำลังจะติดคอหลังจากที่แม่พูด ก็มันตกใจนิน่า -3-
 
 
 
“ก็คิดดีแล้วจ๊ะ ลูกทั้งสองคงจะไม่คัดค้านใช่ไหมจ๊ะ? ”
 
 
“ไม่ครับ ผมดีใจมากกว่าที่จะได้เห็นคุณพ่อมีความสุขซะที”
 
 
 
“หนูก็ไม่ได้คัดค้านค่ะ แต่อยากให้คุณแม่คิดให้ดีกว่านี้มากกว่านะค่ะ ”
 
 
 
“หรือว่า ลุง ทำให้หนูอ้อนไม่สบายใจจะลองคบๆกับคุณแม่หนูไปก่อนก็ได้นะ ” คุณลุงลิขิตเริ่มมีน้ำตาคลอเป้าทำท่าจะร้องไห้แล้ว - -
 
 
 
“เอ่อ .. คือหนูก็อยากให้ทั้งสองคิดให้ดีกว่านี้นะค่ะ ไม่ใช่ไม่ให้แต่งงานกันหรอกนะค่ะ”
 
 
“ว่า เราน่าจะให้น้องอ้อนพร้อมก่อนไหมครับ น้องเขาเพิ่งจะรู้เรื่องด้วยนี้ครับ” อยู่ๆอีตาดาร์ลิ้งก็พูดขึ้นมา
 
 
 
“อ่า นั้นนะสินะ แม่ก็ยังไม่ได้บอกอ้อนด้วยสินะ ขอโทษนะจ๊ะ”
 
 
 
“เอ่อ หนูขอตัวก่อนนะค่ะ” ฉันพูดเสร็จก็ลุกขึ้นเดินไปที่ประตูหน้าบ้านเตรียมจะออกไปข้างนอก
 
 
 
“เดียวผมจะไปคุยกับน้องอ้อนให้นะครับ ”
 
 
 
 
ฉันเดินออกมาเปลี่ยนรองเท้าเตรียมออกไปข้าง ส่วนมือมืออีกข้างก็หยิบโทรศัพท์มือถือเตรียมจะโทรหาพวกไอ้ยู
 
 
 
“นี่ เดียวก่อนสิ คิดจะหนีจากฉันพ้นหรอไง หืม?” นายการ์ลิ้งจับมือฉันไว้
 
 
 
 
“ใครหนีไม่ทราบย่ะ ฉันแค่จะออกไปหาเพื่อน นัดกันไว้ตอนนี้ก็เลยจะรีบไป”ฉันรีบตอบกลับไป เตรียมกดโทรศัพท์ออกไปหาพวกไอ้ยู
 
 
 
“อ้อหรอ งั้นมาคุยก็สัก 5 นาทีก่อนไหมล่ะ ” ฉันมองหน้าไอ้ดาร์ลิ้งที่ยิ้มซะขนลุก =*=
 
 
 
“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย ปล่อย..” สะบัดมือออกจากมือของนายดาร์ลิ้งแต่ก็ไม่เป็นผล
 
 
 
“แน่ใจ เธอยอมต้องยอมให้พ่อฉันกับแม่เธอต้องแต่งงานกันก่อน ฉันถึงจะยอมปล่อยหรือจะให้ฉันโทรหาน้องคิวเพื่อเธอล่ะ หืม?” หมอนั้นพูดยิ้มๆ
 
 
 
“อย่ายุ่งกับเพื่อนฉันนะ!!” ฉันชี้หน้าใส่หมอนั้น
 
 
“งั้นหรอ ^^ ”
 
 
 
“ฮึ่ม ก็ได้ย่ะ ปล่อยฉันได้ยังย่ะ ”
 
 
 
“OK. ปล่อยล่ะ” หมอนั้นปล่อยมือฉัน ส่วนฉันรีบเดินหนีเต็มทีพร้อมกดเบอร์โทรไอ้ยูทันที
 
 
 
....ชิ น่าหมั้นไส้จริงๆ ...
 
 
+
 
 
+
 
 
+
 
 
+
 
 
+
 
กลางคืน
 
    หลังจากที่ฉันโดนอีตาบ้าดาร์ลิ้งรั้งฉันไว้ พอฉันกดเบอร์บอกไอ้ยูว่าอยากระบายพวกมันก็พาฉันมาที่ ‘ผับ’ เฉยเลยอ่ะ
 
 
“อ๊ะ! แย่ล่ะ ลืมปิดร้าน จะมาก็ไม่บอกเลยนะ เชอะ” ไมค์เพื่อนฉันอีกคนพูดขึ้น พอดีมันเปิดผับเอาไว้ ก็เลยจะมากินฟรี อิอิ *-*
 
 
“555 หรอๆ” ฉันพูดขึ้น
 
 
“ไปห้อง VIP กันเตอะ” ยัยคิวพูดอย่างกระดี้กระด้า
 
 
“พวกแกเนี้ยนะ เฮ้ออ...” ไอ้ไมค์พูดอย่างเหนื่อยใจ
 
 
“งั้นไปกันเลย ” ไอ้ยูเดินนำอย่างรู้ทาง
 
 
ทั้งสี่พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่กลับไม่เห็นสายตาของคนกลุ่มหนึ่งที่มองมายังพวกเขาทั้งสี่คน