ปราบพยศร้าย นายตัวเเสบ

เช้าวันเสาร์ที่สดใส ฉันตื่นขึ้นมาเพราะเสียงแม่ปลุกให้ลงไปทานข้าวแล้วเห็นว่าวันนี้มีแขกมาด้วย

 

 

 

ฉันลุกขึ้นไปอาบน้ำอาบท่าแต่งตัวเตรียมลงไปชั้นล่าง พอฉันเดินลงมาก็เหลือบไปเห็นหนุ่มหล่อเข้าเห็นแค่ด้านหลังอ่ะนะ แต่ยังไงก้รู้ว่าหล่อ *-* ถ้าหันมาล่ะก็แหมจะกอดให้

 

 

 

“ตื่นได้ซะทีนะ รู้ไหมให้แขกเขารอมันไม่ดีนะ”

 

 

“ขอโทษนะค่ะ” ฉันพูดขอโทษและก้มหัวให้

 

 

“ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ ลุงไม่ได้ว่าหนูอ้อนหรอกนะจ๊ะ”

 

 

“งั้นก็ไปทานข้าวเช้ากันได้แล้วนะค่ะ”

 

 

แม่เดินพาแขกและก็ฉันมานั่งที่โต๊ะอาหารฉันนั่งตรงกับคุณลุงและแม่ และตรงที่ฉันนั่งก็วางหนึ่งที มันเป็นโต๊ะอาหารที่ไม่ใหญ่มากเพราะแม่ฉันเป็นคนพอเพียง

 

 

“ดาร์ลิ้ง ลูกมาทานได้แล้วนะจ๊ะ”

 

หืม? ดาร์ลิ้งงั้นหรอ ฉันมองตามสายตาและเสียงของแม่ เช้าที่สดใดของอ้อนทำไมมันถึงกลายเป็นวันซวยด้วยเนี้ยยย =[]= !!!

 

 

“ครับ คุณแม่ ^^ ” นายดาร์ลิ้งพูดเสร็จก็เดินมานั่งข้างๆฉัน ชิ น่าหมั้นไส้ แม่ฉันคนเดียวย่ะ

 

 

ระหว่างที่พวกเรานั่งทานข้าวและคุยกันไปเรื่อยๆ คุณแม่ก็เปลี่ยนท่าทีมาเป้จริงจังและมองหน้าฉันสลับกับนายดาร์ลิ้ง

 

 

“คือ...แม่กำลังจะแต่งงานใหม่นะจ๊ะ”

 

 

“แต่งกับ??” ฉันมองหน้าคุณลุงนิดนึง

 

 

“ก็นี้ไงจ๊ะ อ้อแม่ลืมไป แม่ยังไม่ได้บอกอ้อนสินะ นี่คือคุณ ลิขิต แลเป็นคนที่แม่จะแต่งงานด้วย” แม่พูอย่างมีความสุขมากฉันไม่ได้เห็นรอยยิ้มของแม่มานานหลังจากที่พ่อทิ้งฉันไป

 

 

“อ่ะค่ะ แล้วแม่คิดดีแล้วสินะค่ะ ” ฉันพูดพเสียงนิ่งหลังจากที่กลืนข้าวที่กำลังจะติดคอหลังจากที่แม่พูด ก็มันตกใจนิน่า -3-

 

 

 

“ก็คิดดีแล้วจ๊ะ ลูกทั้งสองคงจะไม่คัดค้านใช่ไหมจ๊ะ? ”

 

 

“ไม่ครับ ผมดีใจมากกว่าที่จะได้เห็นคุณพ่อมีความสุขซะที”

 

 

 

“หนูก็ไม่ได้คัดค้านค่ะ แต่อยากให้คุณแม่คิดให้ดีกว่านี้มากกว่านะค่ะ ”

 

 

 

“หรือว่า ลุง ทำให้หนูอ้อนไม่สบายใจจะลองคบๆกับคุณแม่หนูไปก่อนก็ได้นะ ” คุณลุงลิขิตเริ่มมีน้ำตาคลอเป้าทำท่าจะร้องไห้แล้ว - -

 

 

 

“เอ่อ .. คือหนูก็อยากให้ทั้งสองคิดให้ดีกว่านี้นะค่ะ ไม่ใช่ไม่ให้แต่งงานกันหรอกนะค่ะ”

 

 

“ว่า เราน่าจะให้น้องอ้อนพร้อมก่อนไหมครับ น้องเขาเพิ่งจะรู้เรื่องด้วยนี้ครับ” อยู่ๆอีตาดาร์ลิ้งก็พูดขึ้นมา

 

 

 

“อ่า นั้นนะสินะ แม่ก็ยังไม่ได้บอกอ้อนด้วยสินะ ขอโทษนะจ๊ะ”

 

 

 

“เอ่อ หนูขอตัวก่อนนะค่ะ” ฉันพูดเสร็จก็ลุกขึ้นเดินไปที่ประตูหน้าบ้านเตรียมจะออกไปข้างนอก

 

 

 

“เดียวผมจะไปคุยกับน้องอ้อนให้นะครับ ”

 

 

 

 

ฉันเดินออกมาเปลี่ยนรองเท้าเตรียมออกไปข้าง ส่วนมือมืออีกข้างก็หยิบโทรศัพท์มือถือเตรียมจะโทรหาพวกไอ้ยู

 

 

 

“นี่ เดียวก่อนสิ คิดจะหนีจากฉันพ้นหรอไง หืม?” นายการ์ลิ้งจับมือฉันไว้

 

 

 

 

“ใครหนีไม่ทราบย่ะ ฉันแค่จะออกไปหาเพื่อน นัดกันไว้ตอนนี้ก็เลยจะรีบไป”ฉันรีบตอบกลับไป เตรียมกดโทรศัพท์ออกไปหาพวกไอ้ยู

 

 

 

“อ้อหรอ งั้นมาคุยก็สัก 5 นาทีก่อนไหมล่ะ ” ฉันมองหน้าไอ้ดาร์ลิ้งที่ยิ้มซะขนลุก =*=

 

 

 

“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย ปล่อย..” สะบัดมือออกจากมือของนายดาร์ลิ้งแต่ก็ไม่เป็นผล

 

 

 

“แน่ใจ เธอยอมต้องยอมให้พ่อฉันกับแม่เธอต้องแต่งงานกันก่อน ฉันถึงจะยอมปล่อยหรือจะให้ฉันโทรหาน้องคิวเพื่อเธอล่ะ หืม?” หมอนั้นพูดยิ้มๆ

 

 

 

“อย่ายุ่งกับเพื่อนฉันนะ!!” ฉันชี้หน้าใส่หมอนั้น

 

 

“งั้นหรอ ^^ ”

 

 

 

“ฮึ่ม ก็ได้ย่ะ ปล่อยฉันได้ยังย่ะ ”

 

 

 

“OK. ปล่อยล่ะ” หมอนั้นปล่อยมือฉัน ส่วนฉันรีบเดินหนีเต็มทีพร้อมกดเบอร์โทรไอ้ยูทันที

 

 

 

....ชิ น่าหมั้นไส้จริงๆ ...

 

 

+

 

 

+

 

 

+

 

 

+

 

 

+

 

กลางคืน

 

    หลังจากที่ฉันโดนอีตาบ้าดาร์ลิ้งรั้งฉันไว้ พอฉันกดเบอร์บอกไอ้ยูว่าอยากระบายพวกมันก็พาฉันมาที่ ‘ผับ’ เฉยเลยอ่ะ

 

 

“อ๊ะ! แย่ล่ะ ลืมปิดร้าน จะมาก็ไม่บอกเลยนะ เชอะ” ไมค์เพื่อนฉันอีกคนพูดขึ้น พอดีมันเปิดผับเอาไว้ ก็เลยจะมากินฟรี อิอิ *-*

 

 

“555 หรอๆ” ฉันพูดขึ้น

 

 

“ไปห้อง VIP กันเตอะ” ยัยคิวพูดอย่างกระดี้กระด้า

 

 

“พวกแกเนี้ยนะ เฮ้ออ...” ไอ้ไมค์พูดอย่างเหนื่อยใจ

 

 

“งั้นไปกันเลย ” ไอ้ยูเดินนำอย่างรู้ทาง

 

 

ทั้งสี่พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่กลับไม่เห็นสายตาของคนกลุ่มหนึ่งที่มองมายังพวกเขาทั้งสี่คน