รักอันตรายกับนายมาเฟีย

     วันใหม่ที่แสนสดชื่น แต่มันกับน่าอึดอัดและไม่น่าจะพบเจอวันนี้เลย วันหยุดสุดหรรษาห้าวันสุดท้ายก่อนเปิดเรียนของฉัน คือ การมานั่งเฝ้าคนป่วยเจียนตาย มันเป็นอะไรที่ยุ่งยากจริงๆสำหรับคนอายุ16อย่างฉัน ทั้งที่ฉันควรจะได้อ่านหนังสือการ์ตูนเรื่องโปรดแท้ๆกลับต้องมานั่งเฝ้าคนเกือบตายที่นอนหลับปุ้ย หนอยตื่นมาแม่จะทำให้ออกจากโรงพยาบาลไม่ได้เลยค่อยดู
 
"ขออนุญาตนะค่ะ"
 
"ค่ะ"
 
ฉันเอ่ยตอบพยาบาลสาวสวย อั้วย่ะ เธอจะสวยเกินหน้าเกินตานางฟ้าไปไหน นางฟ้าไม่ได้มีอยู่แต่บนสวรรค์ พื้นดินนั้นนางฟ้าก็เยอะแยะไป ฉันลุกออกจากข้างๆเตียงก่อนเดินออกมายืดเส้นยืดสาย ดวงตาของฉันเหลือบไปเห็นเหล่าชายชุดดำที่เดินตรงดิ่งมาทางฉัน นั้นมันพวกลูกน้องหมอนั้นนี้ดีเลยฉันจะได้ไม่ต้องเฝ้าให้เบื่อหน่ายต่อไป
 
"มาก็ดีเลย รีบไปดูนายของพวก...เว้ย"!!!!
 
"เธอพา King ไปไว้ไหนบอกมา"
 
"ก็เดินเข้าไไปดูสิย่ะ...ฉันจะได้ไปซะทีทั้งที่ไม่เกียวกับฉันแต่ดันมายุ่งยากเพราะนายของพวกนายมันน่าเบื่อ หมดเรื่องที่ต้องเกี่ยวข้องกับแล้ว"
 
ฉันเอ่ยก่อนเดินสวนออกไปอย่างหงุดหงิดไอ้คนป่าเถื่อนเอ้ย น่าจะปล่อยในนายแกตายมันตรงนั้นแหละ ชิ! ฉันเดินมาถึงหน้าลิฟต์ขณะที่มือเอือมไปกดปุ่ม มือของฉันก็ถูกกุมไว้แน่นก่อนโดนลากกลับไปห้องพักของหมอนั้น ชื่อไรไม่รู้ รู้แค่ว่าหมอนี้มันเดินได้ปกติเหมือนไม่ได้บาดเจ็บอะไรเลย
 
"ต้องขอบคุณเธอมากนะ"
 
"..."
 
ฉันนั่งเงียบในขณะที่อีกฝ่ายยิ้มให้ ถ้าบอกขอบคุณหน้าลิฟต์ก็จบแต่ทำไมต้องลากฉันเข้ามาในห้องแสนอุดอูนี้ที่สำคัญลูกน้องนายมันขวางหูขวางตาจริงๆ ว่างจะลักพาตัวไปโบกปูนถ่วงน้ำทิ้งให้เกลี้ยงเลยยิ่งไอ้คนสนิทนั้นต้องฆ่าให้มันตายไปเลยต้องผนึกวิญญาณด้วย เพราะหมอนี้มันขวางตาที่สุดในบรรดาลูกน้องนาย
 
"เธอไม่พอใจเหรอ"
 
"จะถามทำไม...มีแค่นี้ใช่ไม ฉันจะได้ไปซะที"
 
"จะรีบไปไหน อยู่ก่อนสิ"
 
"อย่ามายุ่งกับฉันนะ...น่ารำคาญ นายก็รอดแล้วถ้าขอบคุณสำหรับฉันพอใจแล้ว ไปแล้วไม่ยุ่งด้วยหรอก อันตรายทุกเวลาๆจริงๆ"
 
ฉันบ่นยาวก่อนเดินออกไปเหล่าการ์ดหน้าห้องมองฉันก่อนโค้งให้แล้วผลักฉันกลับเข้ามา เหลือบไปมองคนที่นั่งยิ้มอยู่บนเตียง ต้องหักคอนายให้ตายๆไปสินะถึงจะได้รอดออกไปจากที่นี้ ฉันหันควับตรงดิ่งไปที่เตียงคนไข้ก่อนตวัดมือตบคนที่นั่งยิ้มให้ ใบหน้าหันไปตามแรงกระแทกของฝ่ามือก่อนที่จะหันกลับมายิ้มให้ หนอยอีคนหน้าด้าน นายมันหนังหนาหน้าด้านสินะ
 
"ตบเรื่อยๆก้ได้นะถ้ามันทำให้เธอยังอยู่"
 
"ฉันจะกลับบ้าน...นายมีคนเฝ้าแล้วฉันไม่เกี่ยวอะไรกับนายด้วย"
 
"ฉันไม่ให้กลับ"
 
เสียงเขาเปลี่ยนเป็นโหมดเข้มและแข็งกร้าวใบหน้าที่ยิ้มให้เปลี่ยนเป็นบึงตึงและเยือกเย็นทำเอาฉันขนลุกชัน แต่ยังไงฉันก็จะกลับใครก็ห้ามไม่ได้ ฉันยิ้มเยาะก่อนหันควับเดินจากมาตัดสินใจเปิดประตูก่อนรีบวิ่งพรวดออกมาทันที...น้เล่นให้คนอื่นเฝ้าทั้งโรงบาลเลยรึไง ทำไมมันเยอะขนาดนี้ ฉันวิ่งลงบันไดอย่างสุดชีวิต แทบเหาะเลยก้ว่าได้ก็วิ่งไม่ทันไรโดดลงๆ โรงพยาบาลคงต้องซ่อมแซมนะหลังจากฉันหนีรอดแล้ว ฉันวิ่งหนีออกมาทางหนีฉุนเฉิน พักหายใจได้แป๊บก็เห็นว่าคงจะไม่รอดเป็นแน่ สายตาก็เหลือบไปเห็น ห้องน้ำหญิง! สวรรค์ช่างเป็นใจที่ช่วยลูก ฉันรีบวิ่งดิ่งเข้าห้องน้ำหญิงทันที
 
"เธอคิดว่ามันช่วยเธอได้เหรอ"
 
"..."
 
เสียงเขาแว่วเข้ามาพวกผู้หญิงในห้องน้ำต่างงุนงงก่อนหันมามองทางฉัน ฉันได้แต่ยิ้มแหะๆให้กอ่นส่ายหัวเชิงไม่ใช่ฉัน เอาไงดีตามมาถึงนี้ไวขนาดนั้นเลยเหรอ ฉันได้แต่ซ่อนอยู่ในห้องน้ำเกือบชั่วโมงหิวไส้จะขาดแล้วเสียงพวกผู้หญิงที่เจี้ยวจ้าวกันเข้ามาแต่ละรอบ ต่างชื่นชมและหลงไหลความหล่อเหลาน่าแทะของเขา แต่สำหรับฉัน เขามันปิศาจที่เอาแต่ใจสิ้นดี ฉันรีบเดินออกไป ก่อนเจอมือหนาของใครบ้างคนอุ้มอย่างรวดเร็ว
 
" นาย"
 
เธอหิวมากแล้ว...ไปหาอะไรทานก่อนเถอะ"
 
"...ว่าไงนะ..."
 
ฉันถูกลากเข้าไปในร้านอาหารสุดหรู กรี๊ด ร้านหารหรูมีระดับแต่ฉันนี้มันระดับติดดินนะ
 
"เธอไม่ชอบเหรอ"
 
"ฉันไม่ชอบ...อีกอย่างหมออนุญาตให้ออกจากโรงบาลแล้วเหรอ"
 
"จะทานอะไรดีล่ะ"
 
"นายกำลังนอกคำถามนะ"
 
ฉันตวาดใส่เขาก่อนรีบก้มหน้าให้ตายเถอะทำไมต้องมากินในที่ๆมีคนเยอะแยะแบบนี้ด้วยนะ ฉันเมินหน้าหนีเขาก่อนจะเดินเซออกไป...อย่างน้อยกินแบบติดดินมันมีความสุขกว่าเยอะเลยแท้ๆ หรูหราน่าเบื่อสิ้นดี ฉันโซเซออกมาก่อนตาลายพล่านหมอง สติเหมือนจะหลุดออกไปทุกขณะ แดดอบอ้าวร้อนระอุทำให้ฉันทรุดฮวบลงทำที สติเลือนลางไปทันที
 
หมับ!
 
"...เจก้า..."
 
"สวัสดี...มีแผลด้วย ไปทำอะไรมาเหรอ แล้วคุณหนูคนนี้เขามากับนายเหรอ"
 
"ใช่"
 
"ไงฉันก็ขอคืนเขาให้นายนะ"
 
"แกไม่ได้ตายดีอยากที่เคยหวังไว้แน่ แกกับฉันมันต้องตายกันไปข้างหนึ่งล่ะนะ"
 
"ฉันจะรอนะ นายมันตายยากกว่าที่คิดจริงๆและก็ฉลาดกว่าที่คาดไว้ ฉันคงประมาทนายไปหน่อย คุณหนูคนนี้น่ารักดีนะ เขาคงเป็นของแปลกใหม่ที่ดึงดูดนายได้มากทีเดียว ฉันก็ชักจะสนใจเด็กคนนี้ซะแล้วสิ"
 
"อย่าได้มาคิดจะแตะต้องของๆฉัน"
 
"นายเป็นเจ้าของเด็กคนนั้นเมื่อไร แย่จังนะพาเด็กคนนี้มาในที่ๆเขาไม่ชอบ"
 
เสียงกระซิบจ้องฆ่ากันของทั้งสองฝ่ายค่อยๆจางไปเมื่อต่างฝ่ายต่างแยกย้ายไปตามทาง ร่างของเธอถูกอุ้มขึ้นรถเก๋งคันหรูกันกระสุนอย่างดี ชายผู้อุ้มเธอเข้ามามองเธออย่างสับสนก่อนสันลูกน้องให้เคลือ่นพลออกจากร้านอาหารหรู ใบหน้าเย็นชา เยือกเย็นของเขาในตอนนี้เต็มไปด้วยความโกรธและสับสนในตัวของตัวเองที่ใส่ใจในร่างที่สลบไปอย่างไม่เคยเป็น...
 
'ทำไมฉันต้องสนใจเธอเกือบหน้าเกือบตา ทั้งที่ผู้หญิงในสายตาฉันก็แค่ ของเล่น แท้ๆ'
 
เขาได้แต่ครุ่นคิดใบหน้าที่บึงตึงของเขาทำให้ผู้เป็นลูกน้องคนสนิทสับสนตาม ทต้องทำยังไง เขาถึงจะรับรู้จิตใจของผู้เป็นนายของเขาได้ นายเหนือหัว ราชาแห่ง BlackSnake ได้สิ่งที่เขาพยายามทำมาตลอดคือการรับรู้สิ่งที่ราชาคิดและต้งการ เพียงแค่รู้ไม่ว่าจะต้องสูรบตบมือกับคนทั่วโลกเขาก็จะหามาให้...
 
'คุณคิดอะไร...ราชาของฉัน'
โปรดติดตามตอนต่อไป