รักอันตรายกับนายมาเฟีย

     เช้าแสนสดใสมาเยือนอีกวัน ไม่นานเชื่อว่ามันจะผ่านมานานพอควร วันที่ได้อยู่ที่บ้านหลังนี้ มันเป็นวันที่ต้องตื่นเช้าตามเคยอีกวัน และเป็นวันที่น่าหงุดหงิดใจที่สุด วันแห่งรอบเดือน...ฉันเกลียดวันนี้ที่สุด วันที่จะต้องทนทรมานอึดอัดกายไปอีกเกือบอาทิตย์ แต่ก็ดีใจไปเปราะหนึ่งล่ะนะที่มันมาเป็นเอาอีตอนเช้าๆไม่ไง โดนเอสเตอร์บ่นให้แสบแก้วหูแน่ๆ ฉันเดินเข้าห้องน้ำก่อนจะทำความสะอาดร่างกายตามปกติ ไม่นานก็ออกมาแต่งตัวพร้อมไปรบกับคู่อริที่เรียกว่า โรงเรียนและการเรียน วันนี้เฮสเตอร์คงไม่มีงานเลยไม่ตื่น คงเป็นวันที่น่ายินดียิ่งนักที่เทพบุตร(???)เฮสเตอร์ไม่ตื่นไปส่งฉัน ฉันมองร่างที่นอนหลับสนิทอย่างมีความสุข ก่อนจะเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆเพื่อให้คนที่หลับไม่สะดุ้งตื่นขึ้นมาซะก่อน ฉันก้าวเท้าลงจากชั้นบนเดินดิ่งตรงไปที่ห้องครับ ก่อนค้นตู้เย็นอย่างรีบร้อน

 

"ควีนค่ะ"

 

"..."??

 

"อาหารเช้า จะให้เตรียมไมค่ะ"

 

"ไม่เป็นไร วันนี้ฉันอยากกินอะไรง่ายๆนะ ไปทำงานของพวกคุณเถอะค่ะ"

 

"ทราบแล้วค่ะ"

 

"ตื่นแต่เช้าเลยนะ ควีน"

 

"..."

 

นายมันตายยากที่สุด...เท่าที่รู้จักมา ผู้ชายที่ตายยากแบบนายคงไม่มีอีกแล้วใช่ไม ถ้ามีอีกฉันจะสั่งให้นายเก็บให้หมดแล้ว เก็บนายเป็นคนสุดท้าย(ความคิดไม่เลว)ฉันมองเขาด้วยใบหน้าตายด้านที่ปากก็คาบแซมวิชสองชิ้น(โลภไปไหน)ในมื้อมีนมสดสีขาวซึ่งถูกอุ่นไว้เรียบร้อย ตอนนี้ฉันภาวนาว่าอีหมอนี้...จะไม่คิดพาฉันไปเยือนนรกอีกรอบ

 

"ฉันไปส่งนะ"

 

"..."(=[]=)!!

 

แซมวิชที่คาบหล่นสู่พื้น แก้วนมในมือเกือบลงไปแตกกระจายอยู่ที่พื้นปากยังคงค้าง ฉันภาวนาให้พระผู้เป็นเจ้าทรงช่วยนะ แต่ดูเหมือนว่า พระผู้เป็นเจ้าจะส่งคำขอเกินความปราถนามาให้อย่างเต็มรัก สรุปฉันก็ต้องจำใจและต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างเสียวสันหลัง แล้วยิ่งเป็นรอบเดือนอีก ขอบคุณจริงๆโลกที่ฉันอาศัยอยู่ เฮสเตอร์ที่เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว เดินดิ่งมาที่รถซึ่งมีฉันนั่งรออยู่ในรถอย่างจำใจ และการไปส่งที่เข้าเอ่ยมานั้นมันหมายถึง เขาขับรถ ส่วนฉัน ฮึๆ ไม่พ้นตำแหน่งคนดวงซ่วยข้างกายหรอก เขาเข้ามาในรถก่อนจะดึงสายนิรภัยมาคาดให้ฉันและตัวเองอย่างอารมณ์ดี...

 

"นายพาฉันเยือนนรกเมื่อไร เราได้เห็นดีกัน"

 

"อย่าอารมณ์เสียเหมือนคนเป็นประจำเดือนสิ"

 

"..."

 

เขายิ้มก่อนยื่นมือไปสตาร์รถ เมื่อมันส่งเสียงกระหึ่มจนพอใจได้เกือบนาทีมันก็เคลื่อนตัวออกจากคฤหาสน์อย่างรวดเร็วตามการเหยียบคันเร่งของคนขับ นายมันมัคุเทศน์พาเยือนนรกดีๆนี้เอง สงสัยวันไหนถึงวันฆาตก็ให้นายพาไปแล้วกัน นายมันเหมาะกับตำแหน่งนี้จริงๆ

 

"เธอไม่ต้องเกร็งนะ ยิ่งเกร็งยิ่งกลัวนะ"

 

"เกร็งไม่เกร็ง ค่าก็เท่าเดิม ดวงซ่วย"

 

"ว่าไปนะ ฉันเสียใจนะ"

 

"ก็ดูนายเหยียบเซ่เฟ้ย จะพาฉันไปเยือนนรกหรืองายกานนนนนน"T[]T!!!

 

อยากจะร้องไหน กู่ก้องบอกโลกว่า เฮสเตอร์ มันคือฆาตกรชั้นดีที่หมายจับก็ทำไรมันไม่ได้ไม่เกินยี่สิบนาที ฉันก็มาถึงโรงเรียนโดยปลอดภัย ด้วยการขับรถของเฮสเตอร์ เช้าวันนี้ฉันแทบจะเขียนไดอารี่ได้เลยว่าการมาโรงเรียนในเช้าวันนี้มันช่างน่าตื่นเต้น ลุ้นระทึก และ เกือบตายสมพรปาก ก็เนื่องด้วยเหตุผลที่ว่าเฮสเตอร์พาไปตัดหน้ารถสิบรถมาหนึ่งรอบซึ่งฉันได้แผลมาโรงเรียนหนึ่่งแผล

 

"นายลองดี"

 

"เอาน่า ไม่ตายก็ดีเท่าไรแล้ว"

 

"แล้วถ้าตายมาล่ะฮ่ะ ไอ้มัคุเทศน์ประจำสาขานรก"

 

"..."

 

เขาเงียบทันทีก่อนหันไปมองด้านหน้าของรถซึ่งคือประตูโรงเรียนด้วยใบหน้าจ๋อยสนิท ก่อนล่วงกระเป๋าเงินส่งให้ฉันทั้งกระเป๋า...นายมันบ้า

 

"ให้มาทำไม"

 

"เอาไว้ใช้ไง ค่าขนมของเด็ก"

 

"...ร้อยเดียวก็เหลือ..."(-_-)

 

"เอาน่า ยังไงซะฉันก็ไม่เคยใช้เงินในกระเป๋าหมดซะที"

 

"นายกดประจำเลยล่ะสิ"

 

ฉันยังคงนั่งคุยกับเขาต่อ เพราะโรงเรียนเล็กๆของฉันมันไม่ได้มีไรมากมาย รีบเข้าไปก็เท่านั้น เลยเอาเวลาสนทนากับเฮสเตอร์ต่อ

 

"อืม"

 

"นี้นาย เงินมันไม่ได้ใช่คำพูดก็ลอยมาอยู่ในธนาคารแล้วกดเป็นว่าเล่นนะ"

 

"ก็เงินฉัน"

 

"เฮอะ...อยากจะเห็นวันที่นายจนปางตายจริงๆวันนั้นนายคง หมดสภาพเลยทีเดียว"

 

"เธอเนี่ยมันยอกย้อนเก่งเกินวัยจริงๆ"

 

เขาพูดก่อนยื่นเงินจำนวนหนึ่งพันบาทมาให้ฉัน เขาคงยอมแพ้ฉันแล้ว ฉันรับเงินก่อนเดินออกจากรถเดินดิ่งเข้าโรงเรียนไปอย่างไม่คร์สายตาคนที่มาสายไล่เลี่ยกับฉัน มันเริ่มชินซะแล้วสิ...วันนี้ห้องเรียนก็วุ่นวายตามเคยตั้งแต่เช้ายันเวลากลับบ้าน...

 

"..."

 

"ฉันมารับ"

 

"น่าอิจฉา"

 

เสียงเพื่อนแซวตามหลังมากันอย่างสนุกสนานแล้วก็เดินจากไป...ฉันรู้นะว่าพวกเธอแอบนินทาฉันกันอยู่ ฉันเดินไปเปิดประตูรถก่อนยัดตัวเองเข้าไปนั่งในรถด้วยอารมณ์ที่ฉุนเฉียวพวกควรวันนี้มันวุ่นจนเหวี่ยงเพื่อนไปหลายคนเกินสถิติที่เคยตั้งไว้ เฮสเตอร์เข้ามานั่งในรถก่อนจะยื่นมือไปสตาร์รถอย่างอารมณ์ดีซึ่งต่างจากฉันมาก

 

"เธออารมณ์ไม่ดีเพราะอะไรเหรอ"

 

"หลายเรื่อง"

 

"ประจำเดือนสิท่า"

 

"เอ่อ"

 

ฉันขึ้นเสียงก่อนกระชากสยนิรภัยมาคาดอย่างหงุดหงิดใจ เขาหน้าซีดก่อนหันไปสนใจการขับรถต่อภายในรถมีเพียงเสียงเพลงยอดนิยมติดชาร์ตมานานนับสองอาทิตย์เปิดดังพอสมควร ถ้าไม่มีเสียงเพลงละก็ภายในรถคงมีแต่เสียงของความเงียบเท่านั้นแหละ รถสปอร์ตคันหรูเคลื่อนเข้าคฤหาสน์อย่างช้าๆอย่างกลัลว่าคนขับพยายามขับให้มันช้าที่สุด...

 

"ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ"

 

"เธอมีเวลาอาบน้ำแต่งตัวอีกสามชั่วโมง"

 

"จะไปไหน"

 

"งานปาร์ตี้ไง ยัยสมองปลาทอง"

 

เขาค้อนก่อนยิ้มร่าใบหน้าของเขาผ่อนคลายพอดู มันพลอยทำให้ฉันอารมณืดีขึ้นมานิดๆแต่...สิ่งที่จะตามมาก็คือ...

 

"ชุด รา ตรี สีขาว"!!!

 

"ค่ะ ควีนต้องใส่ชุดนี้นะค่ะ"^^

 

เหล่าเมดยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เหมือนกลับว่าพวกหล่อนกำลังสวมชุดราตรีสีขาวตัวยาวแทบลากพื้นตัวนี้ก็ว่าได้ ปัญหาก็คือ คนเป็นประจำเดือนอย่างฉันซึ่งทำใจจะไปแล้วก็ตามเถอะ แต่เจอชุดที่ต้องใส้แล้วของยอมแพ้ตอนนี้เป็เวลาเกือบห้าโมงเย็นแล้ว ถ้าเกินหกโมงเย็นละก็เฮสเตอร์สวดยับแหงๆ

 

"ฉันไม่ใส่มันเด็ดขาด"

 

"แต่ คิงเลือกชุดนี้ให้ควีนนะค่ะ"

 

"ไม่ ฉันเป็นรอบเดือนนะเพราะฉะนั้นสีทีเห็นชัดตัดทิ้ง"

 

"ทำไงดีล่ะ"

 

เสียงของคนที่ตายยากตายเย็นเอื่อเอ่ยในมือของเขาถือชุดวันพีชสีดำลูกไม้ตัวสวยอย่างอารมณ์ดี

 

"ฉันเกือบลืม"

 

"ให้ฉันใส่ชุดนี้ไปอับอายคนที่งานก่อนก็ได้นะแล้วค่อยเอามาให้"

 

ไม่เอาน่าที่รัก"

 

นายมันสตอเบอแหล เขายิ้มเยาะก่อนยืนมองฉันซึ่งวุ่นวายกับกายแต่งตัวอยู่โดยมีเหล่าเมดช่วยกันจัดแต่งให้ลิงกลายเป็นคน เขามันหน้าไม่อาย...

 

"ทันเวลาพอดี..."

 

เขาดีดนิ้วเป๊ะๆก่อนจะมองฉันด้วยสายตาจะกลืนกินให้ได้ตั้งแต่หัวจรดเท้า เอาซ้อมมาเสียบฉันจิ้มกินเถอะ สายตาแบบนั้นมันเสียวไส้ เขาผายมือข้างขวามาที่ฉันเป็นสัญญาณให้ฉันจับมือของเขา

 

"เชิญครับ เลดี้ที่รักของผม"

 

"ดะ ด้วยความยินดีค่ะ"

 

ฉันยื่นมือไปจับมือของเขาอย่างอายๆมือหนาใหญ่ของเขาอ่อนโยนจนฉันหลงไปชั่วขณะ ไม่นานเกินรอรถลีมูนซีนคันหรูก็ขันมาจอดหน้าโรงแรมมี่ใช้จัดงานเลี้ยงของคนใหญ่คนโต เฮสเตอร์เดินอยู่ข้างๆฉันซึ่งเกาะกุมแขนของเขาอยู่ คนในงานมองฉันกันอย่างประหลาดใจและเอ็นดูพอควร...อย่ามองนะไม่ไงโรคกังวลของฉันตื่นแน่ๆ

 

"อย่ากลัวไปเลย คนในงานส่วนใหญ่รู้จักเธอดี"

 

"ได้ไงอ่ะ"(= =)?!

 

"ภรรยามาเฟียอันดับหนึ่งของฉันซะอย่าง"

 

ฉันถึงกับบางอ้อ...นายเนี่ยมันดังเกินรับรู้จริงๆและแขกที่เข้ามาทักทายคนแรกก็ไม่พ้น...

 

"สวัสดีครับ"

 

"สวัสดีเช่นกับครับ เจก้า"

 

"..."

 

"สวัสดีครับ ควีนแห่งแบล็คสเน็ค"

 

"รางวัลออสก้าคงต้องยกให้พร้อมๆกับรางวัลตุ๊กตาทองซักสองตัว"

 

"แหม ผมก็ไม่ได้แสดงอะไรเลยนะครับ"

 

ฉันมองคนตรงหน้าอย่างแขยง แค่รอยยิ้มเย้ยหยันนั้นฉันก็เดือดแล้วเดือดอีก แม่แมรี่เองก็เดินมาติดๆ ตายยากจริงๆสองคนนี้(ไม่ได้โผล่ตั้งเกือบสิบกว่าตอนพอควร) แมรี่มองเฮสเตอร์ด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์อย่างชัดเจนและดูเหมือน เฮสเตอร์ก็อาลัยแม่นี้พอควร...สายตาที่ทั้งสองมองกันอยู่นั้นมันทำให้ฉันแทบจะไร้ตัวตน เจ็บแปล๊บไปทั่วอก ฉันในตอนนี้เหมือนไม่มีตัวตน...

 

"สวัสดีค่ะ คุณเฮสเตอร์"

 

"ครับ"

 

"คุณสบายดีนะค่ะ"

 

"ครับ"

 

เขาตอบสั้นๆแต่สายตามันทิ่มแทงคนที่ยืนข้างกายเขาอย่างฉันมากจนแทบจะร้องไห้ ฉันค่อยๆกำแขนเสื้อเฮสเตอร์แน่นขึ้นเรื่อยๆแต่มันก็ไม่สามารถดึดความสนใจของเขากลับมาได้เลยแม้แต่ความรู้สึก...มันปวดหนึบไปทั้งใจ ปวดใจ ปวดร้าว ปวดไปหมดทั้งตัวและจิดใจที่รักเขาอย่างเต็มเปี่ยม

 

"เฮสเตอร์จะทานไวน์แดงไมค่ะ ฉันจะได้หยิบให้"

 

"ครับ"

 

เขาตอบก่อนรับแก้วไวน์จากมือแมรี่ ความรู้สึกในตอนนั้นมันหลากหลายนับไม่ถ้วน ฉันผงะตัวออกจากเฮสเตอร์ก่อนเดินสะเปะสะปะออกมาจากงาน ซึ่งเป็นเวลาเดียวกันที่อาร์เตอร์เดินสวนมาพอดี แต่ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ในเวลานี้ฉันสนใจแค่ว่าฉันต้องการกำจัดน้ำตาที่กำลังจะไหลอาบแก้มคู่นี้เสียเหลือเกิน

 

"เฮสเตอร์"

 

"ครับ"

 

'เฮสเตอร์ ควีนนายนะ'

 

เสียงกระซิบขิงอาร์เตอร์เรียกสติที่หลุดลอยไปหาหญิงเบื้องหน้าให้กลับมาก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบกาย คนที่มากับเขาหายไป หายไปตอนไหนกัน ใจเขากระวนกระวายก่อนนึกโทษตัวเองที่หลงอาลัยอาวรณ์หญิงตรงหน้าไปชั่วขณะ

 

"เธอหายไปไหน"

 

"เดินสวนไปเมื่อครู่ครับ"

 

อาร์เตอร์กลับมาสวมบทการ์เดี้ยนอย่างเคยก่อนปลายตามองหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่พอใจก่อนยิ้มเย้ยหยันอีกฝ่ายอย่างดูแคลน แมรี่ที่กำลังพยายามดึดความสนใจของเฮสเตอร์อยู่นั้นเม้นปากแน่นเป็นเส้นตรง เธอกำลังจะได้ใจที่เสน่หาเพียงเธอของเฮสเตอร์กลับมาแต่เพราะมารผจญที่โผล่เข้ามานั้นเองที่ทำให้เธอผิดหวัง

 

"ทำไมไม่ห้ามเธอ"

 

"ขอโทษครับ"

 

"ไปตามหาเธอก่อนเถอะค่ะ"

 

เฮสเตอร์ไม่ฟังให้อีกฝ่ายส่งสายตาอาลัยในตัวเขาอีกแต่วิ่งออกจากงานเพื่อตามหาขิมที่หายไปอย่างร้อนรนเขาวิ่งพล่านไปทั่วรอบๆงาน ทั้งสำนึกผิด ทั้งเดือดดาล และทรมานเขาวิ่งไปจนเหงื่อตกเขาแทบจะตะโกนให้เธอได้ยิน อยากจะเรียกเพียงชื่อเธอใจจะขาด เท้าของเขายังคงวิ่งอย่างสุดกำลังเพื่อตามหาของล่ำค่าที่เขาไม่แน่ใจว่าจะเสียมันไปหรือเปล่า...เขาอยากจกอดเธอเหลือเกิน...

 

"อึก"

 

เสียงสะอื้นที่ฉันพยายามกลั้นไว้นั้นค่อยๆมีเสียง ไม่อยากให้ใครได้ยินเลยความอ่อนแอของฉัน ฉันปาดน้ำตาที่ไหลรินออกจากใบหน้าก่อนมองผ้าเช็ดหน้าที่ถูกยื่นมาให้ผ่านม่านน้ำตาที่บดบังจนพล่ามัว

 

"เธอควรใช้มัน แม่คนปากดี"

 

"เจ ก้า"

 

"เฮสเตอร์มั้ง"

 

"ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆ"

 

ฉันรับผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตาและ...อย่างหมดสภาพ(สภาพแบบเนี่ยน่าอัยอายที่สุด)เขามองฉันก่อนหัวเราะเยาะเย้ย หัวเราะไปเถอะฉันไม่ได้แคร์(แต่อย่าเผลอก็แล้วกัน)เขาเสยผมอย่างอารมณ์ดี

 

"ไม่น่าเชื่อว่าแมรี่จะทำเธอหมดสภาพขนาดนี้"

 

"ร่วมมือกันหรือไง"

 

"ประมาณนั้น...ฉันแค่ต้องการ"

 

"ต้องการ อะไร"

 

ฉันปาดน้ำตาที่เออคลอออกจากตาแล้วจ้องอีกฝ่ายอย่างสงสัย มันคงไม่ดีทั้งกับตัวฉันและเฮสเตอร์แน่นอน...

 

"เปล่านี้"

 

"โกหก"

 

แปะๆๆ!!!

 

ฉันหันไปมองทางเสียงที่แทรกเข้ามา เฮสเตอร์ตบมือด้วยใบหน้าที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อและเฉยชาแต่ดวงตาของเขามันมีมากมายกว่านั้น

 

"ขอบคุณนะ ที่ช่วยดูแลของๆฉัน"

 

มันกำลังเป็นวันที่ซ่วยซ้ำซ่วยซ้อนของฉันแน่ๆ และคืนนี้ฉันกับเขาคงได้เจ็บตัวและใจกันไปข้างหนึ่งแน่ๆแต่ไม่ว่ายังไง รอบนี้ฉันจะไม่ยอมให้ความเป็นใหญ่ของเขาข่มฉันได้อีกแล้ว พอกันที...

โปรดติดตามตอนต่อไป