รักอันตรายกับนายมาเฟีย

     ทุกอย่างมันเงียบสงัด ภายในห้องมันเงียบมาก เฮสเตอร์ไม่พูดหรืออะไร เขายังคงนั่งทำงานต่อไปไม่สนใจฉันที่ยืนมองเขาอยู่ อยากจะพูดกับเขาเหลือเกิน แค่เขาไม่พูดหรือสั่งฉันแม้แต่วินาทีมันก็เหงาหงอยจับใจ ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆก่อนจะพ่นมันออก เพราะความกล้ามันมีไม่มากพอแต่พอไม่เอ่ยปากคุย สิ่งที่ทำให้ฉันทรมานยิ่งกว่าอะไรคือการไม่ได้พูดคุยกับคนตรงหน้าแม้แต่คำเดียวนี้แหละ ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดพร้อมรวบรวมความกล้าก่อนเอ่ยปาก แต่ไม่ทันไรเขาก็โผล่ขึ้นมา
 
"เธอไม่มีการบ้านเหรอ"
 
"มี"
 
"ไปเอามาทำนี้ก็ได้ ฉันจะสอนเธอเอง"
 
"อะ อืม"
 
ฉันยิ้มก่อนวิ่งออกจากห้องไป ขณะนั้นเอง อาร์เตอร์ก็เดินสวนเข้ามาไปใบหน้าของเขาดูพกช้ำเขาเมินหน้าหนีก่อนเดินเข้าไปในห้องทำงานของเฮสเตอร์ เมื่อประตูถูกปิดลงฉันก็รีบย่องไปแอบฟังเสียงทั้งสองคนทะเลาะกันเอาการ อยากจะเข้าไปนั่งฟังให่มันชัดกว่านี้เหลือเกิน ฉันเอาหูแนบชิดประตูก่อนจะไหลไปตามประตูแล้วลงไปนอนมองทั้งสองที่ถกเถียงกันอยู่ เฮสเตอร์มองมาที่ฉันก่อนจะหันกลับไปมองอาร์เตอร์อย่างเดือดดาล
 
"แหะๆขอโทษนะ พอดีฉันลืมเอาการบ้านมาอ่ะ"^^''
 
"..."
 
"ไปลองฉันที่ห้องก่อน"
 
"อืม"
 
ฉันรีบลุกก่อนสาวเท้ากลับมารอเขาที่ห้องตามคำสั่ง เขาดูอารมณ์ไม่ดีเอาซะเลย
 
แอ๊ด!
 
"เฮสเอตอร์"
 
ฉันยิ้มร่าวิ่งเข้าไปหาเขา ใบหน้าของเขาจากที่เรียบนิ่งถูกประดับด้วยยิ้ม มือหนาของเขาลูบหัวฉันก่อนเหวี่ยงร่างฉันลงไปโดนขอบเตียง ฉันผงะร่างหนีร่างใหญ่ที่ตามมา เขายิ้มด้วยรอยยิ้มที่กระหาย โกรธ แค้น และ เจ็บปวด
 
"เฮสเตอร์"
 
"หนีทำไม"
 
"แล้วนายล่ะ เป็นบ้าอะไรขึ้นมา"
 
ฉันกุมต้นแขนที่ปวดเพราะมันดันไปโดนขอบเตียงตอนโดนเหวี่ยง เขาเดินเข้ามาก่อนคว้าแขนข้างที่เจ็บของฉันไว้ก่อนเลื่อนใบหน้าเข้าใกล้ใบหน้าของฉัน อ๊ายจะกลัวหรือจะอายดีอ่ะเนี่ยฉันหลับตาปรี้ก่อนจะโดนเรียวนิ้วดีดมาที่กลางหน้าผากเบาๆ
 
"ขอโทษนะ เจ็บหรือเปล่า"
 
"..."( --)(-- )( --)(-- )!!
 
ฉันส่ายหัวก่อนก้มหน้าอาย เฮสเตอร์เนี่ยตามอารมณ์ยากตามเคยแหะ เขาทายาให้ก่อนบีบนวดเบาๆแต่ก็ไม่เบาจนเกินไป ฉันนั่งก้มหน้าอายอยู่บนเตียงในขณะที่เขายังคงนอนมองการบ้านของฉันหลังจากบังคับให้ฉันไปเอาการบ้านมาให้เขาดู
 
"สมการมันไม่ได้ยากเกินความสามารถเธอนิ จากที่ทำๆมาก็ใช้ได้"
 
"ก็ที่ให้สอนนั้นมันสมการแต่นี้มันอสมการยากกว่าสมการอีก"
 
"แล้วมีอีกไม"
 
"ที่เหลือน่าจะทำเองได้"
 
"น่า-จะ-ทำเองได้ ไงเหรอ"
 
เขาทวนคำช้าๆชัดๆก่อนปลายตามองฉัน ก่อนหัวเราะในลำคอ มันน่าขำตรงไหนย่ะฉันบ่นพึมพำในใจก่อนจะแอบยิ้มนิดๆที่อย่างน้อยฉันก็ยังได้อยู่ข้างๆเขา
 
"ไปนั่งรถเล่นกันไม"
 
"ไม่ๆขอผ่าน นายเคยพาฉันไปผ่านนรกมาแล้วรอบนึง ฉันซาบซึ้งพอแล้วล่ะ"
 
ฉันหัวเราะแห้งๆก่อนนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เท้าผีของเขาที่เกือบพาฉันไปนอนใต้ท้องรถสิบล้อเมื่อไม่นานนี้ ฉันมองเขาก่อนเลิกคิ้วเป็นปมก่อนตัดใจจะสู้กับเขาด้วยสายแล้วรีบลงมือทำการบ้านอย่างตั้งใจ เขาช่วยสอนตรงนี้ตรงนู้นจนในที่สุดมันก็เสร็จ
 
"นี้ ขิม"
 
"ว่ามาสิ"
 
"เธอไม่รักฉันเลยเหรอ"
 
"..."
 
ฉันอ้ำอึ้งไม่ตอบ อยากจะตอบว่ารักเหลือเกินแต่ปาก ใจ สมอง และ ร่างกายมันไม่เคยจะตรงกันซักครั้ง ฉันพยายามปิดเปากเงยบจนเสียงคำรามในคออีกฝ่ายดังขึ้นเกือบสิบกว่ารอบ
 
"ก็...เอิ่ม"
 
"ฉันเข้าใจแล้ว"
 
"รักเฟ้ย">//<!!
 
"แค่นั้นก็จบ"
 
ก็นายบังคับให้ฉันพูดเองนะ เขากลับมานอนมองฉันตามเคยหลังจากที่ฉันตอบเขากลับไป อ๊ายในที่สุดก็พูดได้ซะที และแล้วภายในห้องก็เงียบสงัดยิ่งกว่าป่าช้าที่รกร้างมานานนับปี เขาไม่พูดอะไรนอกจากนอนมองฉันเคลื่อนไหวไปมาบริเวณห้อง โอ๊ย! อึดอัดกับบรรยายกาศแบบนี้ที่สุดเลย ช่วยด้วยพระเจ้าส่งใครมาทำลายบรรยายกาศนี้ที่เถอะ
 
"จริงสิ พรุ่งนี้ไปงานปาร์ตี้กับฉันนะ"
 
"เอ๊ะ"
 
"มีบัตรเชิญส่งมานะ ไปในฐานะควีนสุดที่รักของฉันไง"
 
"บ้า นะ นายพูดเรื่องน่าอายแบบนั้นออกมาได้ไงฮ่ะ"
 
"จริงสิ ช่วยหยิบกริชที่โต๊ะให้หน่อย"
 
เขาชี้ไปที่โต๊ะก่อนยิ้มให้ฉัน ฉันที่ทำอะไรไม่ได้นอกจากทำตามคำสั่งของเขารีบคว้ากริชเงินเงาวับส่งให้เฮสเตอร์ก่อนจะลงไปนั่งข้างๆเขา เฮสเตอร์มองฉันสลับกับมองซองจดหมายในมือก่อนจะตวัดมือที่ถือกริชตัดที่ซองจอดหมาย ปลายกริชที่เขาตวัดนั้นเฉี่ยวคอฉันจนมีเลือดไหลซึมออกมา อ๊าย!!หมอนี้เดี๋ยวไม่ได้ตายดีแน่ๆ
 
"เฮสเตอร์ นาย"
 
"โทษที ขอดูหน่อย"
 
เฮสเตอร์ยิ้มเจือๆก่อนขยับเข้ามาดูบาดแผลจากการตวัดกริชของเขา ลมหายใจร้อนๆของเขาพ่นรดต้นคอของฉันจนขนลุกซู่ เรียวลิ้นร้อนตวัดลงไปที่แผลอยากกระหาย อ๊าย!!!!
 
"นาย เฮสเตอร์นายจงใจทำใช่ไมฮ่ะ"
 
เขาไม่ตอบกลับด้วยคำพูดแต่ตอบด้วยการกระทำแทน มือหนาบีบแน่นที่ข้อมือของฉันก่อนจะเลื่อนมืออีกข้างไล้มาตามเรียวแขนหยุดที่ใบหน้าของฉัน
 
"..."
 
"อ๊ะ"
 
เขาผงะออกจากตัวฉันก่อนรีบถอยห่างไปอยู่ปลายเตียง ใบหน้าของเขาไม่ได้พอใจและคงจะรู้สึกเสียดายแต่เขาก็กัดกรามแน่นไม่มองมาที่ฉันแม้แต่จะปลายตามือขวาของเขากำเสื้อเชิ๊ตตัวขาวที่เขาสวมใส่ก่อนจะลุกจากไปแล้วหายไปในห้องน้ำทั้งที ฉันผงะตัวขึ้น ตอนไหนกันที่ฉันเองก็เคลิ้มฝันไปกับเฮสเตอร์ เสียงคำรามดังรอดออกมาจากห้องน้ำ อา...ดูท่าเขาคงจะหงุดหงิดน่าดูผ่านไปเกือบชั่วโมงเฮสเตอร์ยังคงไม่ออกมา ฉันที่ตัดสินใจเรียบร้อยแล้วเดินไปเคาะประตูห้องน้ำก่อนเอ่ยปากพูดให้อีกฝ่ายออกมา
 
"ฉันจะอาบน้ำนอนแล้วนะ รีบออกมาได้ไม"
 
"เธอก็กลับห้องไปสิ"
 
"ที่งี้ล่ะไล่กัน ก็ได้อย่ามาอ้อนวอนให้ฉันมานอนด้วยแล้วกัน"
 
ฉันพูดจบก็หมุนตัวหมายตรงไปยังประตูห้องเสียงประตูห้องน้ำถูกเปิด ก่อนที่ร่างของเฮสเตอร์จะวิ่งพรวดมาดึงฉันแล้วเหวี่ยงเข้าห้องน้ำไป อารายกาน!!!! หมอนี้มันก็ตามอารมณ์ยากจริงๆเลยฉันรีบอาบน้ำจนวินาทีสุดท้ายในขณะนี้หลังจากอาบน้ำเสร็จ 
 
"ผ้าเช็ดตัว"
 
ก๊อกๆ!!!
 
"..."o_O!
 
"ฉันลืมบอกไปอย่าง ผ้าเช็ดตัวมันอยู่ข้างนอกนะ"
 
นายไม่บอกตอนที่ฉันอาบน้ำอีกรอบเลยล่ะย่ะ ฉันมองไปรอบก่อนจะจำใจคว้าเสื้อคลุมสีขาวตัวใหญ่มาคลุมกายเปลือยเปล่าแล้วตะสินใจเปิดประตูออกไป เฮสเตอร์มองมาที่ฉันอย่างสนอกสนใจเขาแอบยิ้มก่อนเสหน้าแอบไปหัวเราะ หนอย!!
 
"ผะ เสื้อผ้าฉันอยู่ที่ห้องช่วยไปเอาให้หน่อยได้ไม"
 
"ชุดมั้นในด้วยไมล่ะ"
 
"ยะ หยุดปากนะ"=//=!
 
ฉันเขวี่ยงเสื้อผ้าที่ใส่แล้วใส่เฮสเตอร์ก่อนรีบผลักอีกฝ่ายที่หัวเราะลั่นออกไปจากห้อง ไม่นานเกินรอเฮสเตอร์ก็กลับมาพร้อมกับ มือเปล่า...แล้วเสื้อผ้าที่ฉันให้ไปเอาล่ะมันอยู่ไหนกัน...???
 
"แล้ว เสื้อผ้าฉันล่ะ"
 
"สั่งอาร์เตอร์เผาทิ้งแล้ว"
 
"นายคิดบ้าอะไรนะ แล้วดีกับอาร์เตอร์แล้วเหรอ"
 
เขาไม่ตอบแต่ยิ้มร่า เขาคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป สรุกฉันต้องนอนสภาพนี้เหนอเนี่ยT^T!? ไม่นานเขาก็เดินออกมาเสียงผิวปากสบายอารมณืของเขาทำให้ฉันที่กึ่งหลับกึ่งตื่นปรือตาขึ้นมองหยดน้ำที่ไหลซึมจากผมที่เปียกปอนของเขาทำให้ฉันผงะมือหนาของเขาดันไม่ให้ฉันลุกก่อนเขาจะโน้มตัวลงนอนข้างๆฉัน
 
"ชะ เช็ดผมให้แห้งก่อนสิ"
 
"เอานะ"
 
เขาไม่ฟังคำทัดท้วงแต่กลับนอนทั้งๆผมเปียกแบบนั้น เดี๋ยวหัวก็ได้เป็นรังแคพอดีฉันได้แต่บ่นพึมพำในใจ ไม่รู้ว่าหลับไปตอนไหน รู้แค่ว่าทุกอย่างมันยาวนานเหลือเกิน
โปรดติดตามตอนต่อไป