รักอันตรายกับนายมาเฟีย

ในเวลาช่วงเย็นหลังจากเลิกเรียน เหล่านักเรียนต่างพากันกรูกันออกจากโรงเรียน เข้าใจนะว่าอยู่ในโรงเรียนมันน่าเบื่อแต่ก้ไม่น่าจะออกกันไปเป็นฝูงแบบนั้นเลย เห้นแล้วมันขัดลูกตาจริงๆฉันยืนมองเหล่ารุ่นน้องที่กลับก่อนเหล่าม.ปลายอย่างเซ็งๆและวางแผนเที่ยวด้วยเงินจำนวนหนึ่งพันบาทที่เฮสเตอร์ประเคนให้เมื่อเช้า ฮึๆเป็นเมียมาเฟียรวยๆแบบนี้มันก็ดีอยู่นะเพียงแต่ฉันก็ไม่ได้ดีใจนักหรอก...

 

"ขิม แกยังไม่กลับเหรอ"

 

"จะกลับแล้วล่ะ ให้พวกน้องๆออกไปก่อน"

 

ฉันหันไปตอนเพื่อนสนิทที่ดูเฉื่อยชาก่อนยิ้มให้ เธอเอาวิญญาณมาบ้างไมฮ่ะฉันมองเพื่อนสาวตรงหน้าอย่างหน่ายๆนอกจากจะไม่ค่อยทำไรแล้วยังเกะกะในบางเวลาด้วย แต่ก็เพื่อนกันล่ะนะ ฉันมองดูเหล่านักเรียนที่ทยอยกันออกไปอย่างเซ็งๆอย่างน้อยเฮสเตอร์...นายอย่าพึ่งมารับฉันในเวลานี้นะ แค่เมื่อเช้าก็อับอายพอแรงแล้ว

 

"แล้วเมื่อเช้าใครอ่ะ"

 

"เอิ่ม"(-_-)''

 

"แฟนเหรอ...หล่ออ่ะ แถมใจกล้าน่าดู"

 

ฉันหัวเราะแหะเหมือนเขิน เปล่าเลย!!! ฉันกำลังอับอายถึงที่สุดขณะที่เดินไปนั้นฉันก็หวนนึกถึงปืนที่เฮสเตอร์ยัดใส่กระเป๋า โอ๊ย! ถ้ามีใครมาเห็นเข้าเขาต้องเข้าใจฉันผิดแน่ๆฉันถอนหายใจอยากเซ็งๆเบอร์หมอนั้นก็ไม่มี แล้วทำไมแดดประเทศไทยมันถึงได้ร้อนได้โล่แบบนี้ ฉันรีบเดินเข้าห้างสรพสินค้าอย่างหงุดหงิดแต่พอเจอแอรืเข้าไปก้หนาวเลยทีเดียว แอร์ห้างเนี่ยจะเย็นไปนะ(ร้อนก็บ่นหนาวก็บ่น)

 

"แล้วแกจะไปไหนอีกอ่ะ"

 

"ฉันกะจะไปดูขนมกินก่อนกลับบ้านนะ"

 

"อ้อ ไงบายนะ"

 

ฉันโบกมือให้เพื่อนๆก่อนเดินแยกออกมา เชื่อเถอะพวกนั้นต้องนินทาฉันกันอย่างเมามันท์เกินห้ามใจกันเลยทีเดียว ขณะที่เดินมองหาร้านขนมที่อร่อยที่สุดอยู่นั้น ฉันก็เจอยัยป้าที่ไปด่าฉันถึงบ้าน...ยัยป้านั้นแถมมากับ คู่อริเฮสเตอร์ด้วยการ์ดก็คุ้มกันไม่กี่คน ฉันเดินตามไปอย่างเงียบๆประปนไปกับผู้คนที่สนกับเขาไป จำไม่ผิดยัยป้านั้นผู้หญิงของเฮสเตอร์นี้แล้วมาอยู่กับคู่อริของเฮสเตอร์ทำไม...แล้วทำไมฉันต้องฉุนเพราะรู้ว่ายัยป้านั้นเคยนอนกับเฮสเตอร์ด้วย โอ๊ย!!!!ใจฉัน

 

"เธอมีเรื่องอะไรเหรอ ฉันไม่ชอบคุยกับผู้หญิงทีผ่านมือหมอนั้นนักนะ"

 

"ทำเป็นหยิ่งไปได้...แมรี่ก็แค่มาหาลูกค้ารายเก่าเท่านั้นเอง"

 

"..."(-_-)

 

"คุณคงรู้จัก ควีนของเฮสเตอร์สินะ"

 

"อ้อ แม่เด็กปากกล้านั้นนะเหรอถึงจะอวดเก่งไปหน่อยแต่ก็น่าสนใจไม่น้อย"

 

ฉันนั่งฟังทั้งสอนสนทนากันอยู่ด้านหลังของคู่อริเฮสเตอร์ ฉันอวดเก่งแล้วไงย่ะ อย่างน้อยมันก้ทำให้ฉันอยู่ในสังคมที่ผู้คนแทบไม่มีวิญญาณได้แล้วกันย่ะ ฉันั่งฟังเงียบก่อนค่อยๆกินแฮมเบอร์เกอร์ในมืออย่างใจเย็น ถ้าเดือดไปมากกว่านี้ฉันจะอาระวาดได้แล้วความซ่วยจะตกไปอยู่ที่เฮสเตอร์ก็ได้

 

"ใช่ ช่วยกำจัดมันให้แมรี่หน่อยนะ รับรองแมรี่จะตอบแทนอย่างสมน้ำสมเนื้อ"^^

 

"หืม..."

 

"ฉันต้องการแค่เฮสเตอร์เท่านั้น"

 

"เลยจะให้ฉันกำจัดควีนหมอนั้นทิ้ง ถึงจะเป้นคู่อริกันฉันก้ไม่สอดไปยุ่งกับหมอนั้นนักหรอก"

 

เขาเอ่ยก่อนถอนลมหายใจเบาๆ

 

"ทำไมล่ะ"

 

"เฮสเตอร์เป้นคนที่ฉันไม่กล้าแหย่มันมากที่สุดในบรรดาคู่อริ"

 

"แล้วเวลานั้นกับสั่งฆ่าเขา"

 

"ก็แค่แกล้งเล่น"

 

"หวังให้ตายด้วยล่ะสิไม่ว่าแกมันก็แค่โกหก..."

 

ฉันชักปืนออกมา ความเดือดมันทำให้ฉันหลงลืมไปว่าในสถานที่นั้นเป็นสถานที่สาธารณะและมีผู้คนมากมายรอบล้อมอยู่

 

"เธอ"

 

"ยัยป้านั้นเอง ถูกเฮสเตอร์เขี่ยทิ้งมาหรอก"

 

พูดดักๆไปก่อน แต่มันก็ทำให้อีกฝ่ายหน้าซีด เหล่าการ์ดเตรียมปืนจ่อยิงฉันอย่างไม่สนใจ มาไม้นี้ฉันก็ก็อปปี้บ้าง ฉันจ่อปืนลงที่หัวของอีกฝ่ายอย่างเกร็งๆมันหนักไม่ใช่ย่อยแต่เพื่อปกป้องตัวเองและเกียรติของเฮสเตอร์เรื่องแค่เนี่ยฉันก็จะทำ

 

"ก็ลองยิงมาซักนัดสิ...หัวนายแกมันได้มีรูพรุนแน่"

 

"..."

 

"...เฮอะ เธอคิดผิดนะสาวน้อยที่เอาปืนจ่อหัวฉัน"

 

มือหนาของอีกฝ่ายตวัดมาด้านข้างของฉันก่อนกำข้อมือที่ถือปืนอยู่อย่างแรง จนฉันที่เจ็บปวดต้องปล่อยปืนออกจากมือ ในขณะที่ฉันแทบจะร้องไห้เพราะเรี่ยวแรงของเขาที่กำข้อมือของฉันอยู่นั้นมันมากมายเกินจะทนได้ ยัยป้าเดินมาที่ฉันก่อนง้างมือหมายตบฉันๆหลับตาทั้งกลัวและเคืองแค้น

 

หมับ!

 

"..."

 

"อย่าเอามือสกปรกของแกมาแตะต้องควีนของฉัน"

 

"เฮสเตอร์"

 

ฉันพร้อมยัยป้าเอ่ยอย่างพร้อมเพียงก่อนที่ยัยป้าจะหน้าถอดสี สลดไปนานพอควรก่อนก้าวหนีชายเบื้องหน้า คู่อริของเฮสเตอร์ยอมปล่อยฉันทันทีก่อนยิ้มเยาะ

 

"ไม่น่าเชื่อ ว่านาย...จะอ่อนแอถึงขนาดปกป้องผู้หญิง"

 

"เพราะเธอคนนี้ คือ คนสำคัญที่ไม่มีใครแทนที่ได้"

 

เฮสเตอร์กระชากร่างฉันเข้าไปกอดแนบกายก่อนมองทั้งสองคนอย่างโกระเคืองแล้วตวัดสายตาขุ่นเคืองมาที่ฉัน เอาล่ะว่ะวันนี้ฉันได้เล่นบทเจ้าน้ำตาอีกแล้ว...ฉันไม่รู้ว่าหลังจากออกมาจากจุดนั้นมันเกิดอะไรตามมา แต่ที่รู้ๆเฮสเตอร์ที่ลากฉันกลับมาคฤหาสน์ของBlackSnakeแล้วนั้นเขารีบบลากฉันเข้าห้องทำงานก่อนผลักฉันเข้าไปแล้วปิดประตูล็อดอย่างแน่นหนา...เฮ้ย เริ่มไม่ปลอดภัย100เท่า..(=___=)''

 

"เธอไปทำอะไรที่นั้น"

 

"ไปกิน KFC ไง"

 

แถกไปก่อนอย่างน้อยฉันอาจจะรอดก็ได้ เขาตวัดสายตาคมกริบมองมาที่ฉันก่อนคลายเนคไทที่คอให้หลวมแล้วมองมาที่ฉันด้วยสายตาคมกริบ

 

"ที่รักแน่ใจ"

 

"แน่ใจค่ะ"

 

เริ่มอันตรายมากไปทุกที ฉันยิ้มแห้งๆก่อนโดดหลบแทบไม่ทันเมื่อร่างหนาพุ่งตัวมาหมายจะจับร่างฉัน เขาหันมามองก่อนยิ้มให้ด้วยใบหน้าโกรธเคือง

 

"ที่รักคิดว่าผมเชื่อเหรอ"

 

"..."(^^)''

 

"จะบอกว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญไงสินะจ้ะ"

 

"ใช่ๆบังเอิญแน่ๆฉันว่าอย่างไงแหละค่ะ"T^T

 

โอ๊ย!! นายกำลังฆ่าฉันด้วยสายตาที่อำมหิตอยู่นะย่ะ เขายิ้มก่อนคว้าร่างฉันไว้แนบกาย ถ้าหลอมละลายได้เขาก็คงทำไปแล้ว ฉันที่ตกใจและเริ่มเขินอายแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนี เสียงหัวใจฉันมันดังจนน่ารำคาญเสียงหัวใจของเฮสเตอร์ก็เช่นกันมันดังและเต้นไม่เป็นจังหวะไม่แพ้ฉันเลยแม้แต่น้อย...มันเนิ่นนานจนฉันแทบจะหลงลืมไปว่าเขากำลังงโกรธฉันอยู่

 

"อย่าทำให้ฉันเป็นห่วงไปมากกว่านี้เลยนะ ให้ฉันปกป้องเธอเถอะนะ"

 

"...ค่ะ..."

 

ฉันตอบได้เพียงคำเดียวแต่มันกับทำให้ใจของฉันและเขาเต้นแรงขึ้น...เขาพรมจูบไปทั่วใบหน้าที่ร้อนผ่าวของฉันอย่างอ่อนโยนก่อนเคลือ่นใบหน้าเขาใกล้ใบหน้าที่ร้อนผ่าวของฉันช้าๆ มันอ่อนหวานและก็ร้อนแรงไม่น้อย อารมณ์ที่แปรปรวนอันเนื่องมาจากจูบนั้นทำให้ฉันแทบยื่นไม่ไหว...อยากจะจมอยู่กับจูบนี้ให้นานที่สุดและไม่อยากตื่นเลยถ้าหากมันเป็นฝัน...อยากจะฝันถึงเขาเพียงคนเดียว...แค่เฮสเตอร์เพียงคนเดียวเท่านั้น...

โปรดติดตามตอนต่อไป