รักอันตรายกับนายมาเฟีย

 เช้าวันใหม่แสนสดใส แต่สำหรับฉันมันไม่สดใสนักหรอกนะ ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อไปเรียน แต่ปัญหาใหญ่ก็คือ...
 
"ชุดนักเรียนของฉัน"
 
"กรุณาหยุดก่อนนะค่ะ"(>__<)
 
เหล่าแม่บ้านพยายามรั้งตัวฉันไว้แล้วจับฉันสวมชุดยูนิฟอร์ม เสื้อเชิ้ตโบแดงกระโปรงสีดำสั้น เพราะหมอนั้น ฉันถึงต้องมาทนใส่ชุดนักเรียนที่แปลกกว่าคนอื่น มื้อเช้าเป็นนมจืดกับแซมวินแฮมสองชิ้นฉันมองนมในแก้วก่อนรีบกระดกมันลงท้อง เพราะมันสายแล้วฉันไม่อยากเด่นคนเดียวนะ อย่างน้อยไปถึงคนประมาณ7:50ละนะทันแน่นอน ฉันรีบขึ้นรถอย่างรีบร้อน แซมวิชก็เกือบติดคอ...
 
"เธอไม่ย้ายตามที่ฉันบอก สุดท้ายก็มาลุกลี้ลุกลนไปเรียนแบบนี้"
 
"เรื่องของฉันน่า แล้วนายจะไปไหนมีประชุมช่วงเช้านิฮ่ะ"
 
"ไปส่งภรรยาก่อน เป็นไรไป"
 
เขาตอนด้วยใบหน้าเฉยชา ยังไม่ตื่นซะมากกว่า ฉันใช้มือตบแก้มเขาเบาๆสองสามทีก่อนกินแซมวิชจนหมด เขามองฉันก่อนหัวเราะในลำคอ มันตลกหรือไงฮ่ะ คอยดูเถอะถึงคราวฉันเอาคืนบ้างจะรู้สึกฉันเสหน้าหนีเขาก่อนบ่นพึมพำกับตัวเองจนรถมาจอดนิ่งสนิทหน้าโรงเรียน ถึงจะเล็กและเป็นศูนย์รวมพวกไม่เอาถ่านก็เถอะ มันก็อบอุ่นไปอีกแบบฉันเดินออกจากรถก่อนมองตัวเองอย่างอับอาย ในขณะที่กำลังจะสาวเท้าเข้าไปภายในโรงเรียนเจ้าชาย(ซาตานมากกว่า)ก็เดินจูงมือฉันให้เข้าไปภายในโรงเรียนแน่นอนว่ามันต้องเป็นจุดสนใจแบบ อ๊าย!!!! อับอายมากกกกกกกกกกกก!!!T^T
 
"เฮสเตอร์..."
 
"แค่ชุดเธอก็เด่นแล้ว แค่นี้จะเป็นไรไป"
 
เขาพูดก่อนมองห้องเรียนที่ฉันใช้เรียนอย่างสนใจ เพื่อนๆต่างฮือฮาเกี่ยวกับเฮสเตอร์และฉันกันให้ทั่วห้อง อ๊าย!!! อับอายจนจะแทรกแผ่นดินหนี ฉันก้มหน้าไม่สนใจใคร อยากจะร้องไห้จริงๆ!!!
 
"คิง..."
 
"หืม"
 
"..."0_0?
 
ฉันมองไปทางอาร์เตอร์และเฮสเตอร์ซึ่งกระซิบกระทราบกันอยู่ ใบหน้าเฮสเตอร์ดูจะไม่พอใจก่อนไล่อาร์เตอร์ออกจากห้องไปก่อนจะเดินมาที่ฉัน
 
"มีไรเหรอ"
 
"ห่วงฉันเหรอ"
 
"นายกลายเป็นผีเมื่อไร ฉันถึงจะห่วง"
 
"เธอไม่ต้องกลัวเรื่องชุดนะ ฉันให้อาร์เตอร์แจ้งครูไว้แล้วและก็พกสองอย่างนี้ไว้นะ"
 
เขายื่นปืนและผ้าเช็ดหน้าสีดำที่เป็นตัวอักษรด้วยด้ายแดงว่า BlackSnake เขาพับเป็นสามเหลี่ยมแล้วมัดที่ข้อมือข้อฉัน ก่อนจะซ่อนปืนที่ให้กันฉันไว้ในกระเป๋า
 
"ทำไมเหรอ"
 
"ป้องกันตัวไว้ก่อน เย็นๆฉันจะมารับนะ...ควีนของฉัน"
 
"อืม"
 
จุ๊บ!
 
"..."o_O!!
 
เขายิ้มก่อนเดินจากไป ทิ้งไว้เพียงจูบที่ทิ้งไว้บนหน้าผากหมอนี้จะทำฉันอับอายไปถึงไหนแล้วทำไมใจฉันต้องเต้นไม่เป็นจังหวะแบบนี้ด้วยนะ วันนี้ก็ซ่วยไปช่วงก่อนจะเป็นปกติในเวลาเรียน เขาจะทำอะไรอยู่นะ...อยากรู้เหลือเกิน
 
(เฮสเตอร์)
 
"วันนี้ ควีนของคุณไปไหนซะล่ะถึงมาหาฉัน"
 
"เรียน"
 
เฮสเตอร์ตอบด้วยน้ำเสียงหน่ายคนที่เอ่ยปากถาม เขามองออกไปยังวิวทิวศัทน์เดิมๆจากห้องเดิมที่ใช้นอนกับเหล่าหญิงสาวที่เขาเรียกใช้บริการอยากหน่าย
 
"นึกว่ายัยเด็ก"
 
เพลียะ!
 
ใบหน้าของหญิงสาวหันไปตามแรงตบแม้เพียงสะบัดข้อมือเพียงครึ่งแรงแต่ก็สร้างความเจ็บปวดและความโกรธเคืองให้อีกฝ่ายได้ไม่น้อย
 
"เธอไม่มีสิทธิ์เอาปากสกปรกนั้นมาพูดในทางไม่ดีเกี่ยวกับเธอคนนั้นของฉัน"
 
"แมรี่ไม่เข้าใจคุณจริงๆปกติจะเด็กหรือใครคุณก็คิดแค่ว่า"
 
เธอหยุดพูดก่อนเปลี่ยนเป้นสวมกอดอีกฝ่าย เธออย่างจะครอบครองอีกฝ่ายไว้เพียงคนเดียวเหลือเกินหากเพียงแต่ในสายตาเฮสเตอร์เธอก็แค่'ของเล่นแก้เซ็ง'สำหรับเขา เธอกอดเขาแน่นเหมือนอยากจะให้อีกฝ่ายหลอมละลายเป็นหนึ่งกับเธอเหลือเกิน...
 
"แมรี่รักเฮสเตอร์นะ"
 
"..."
 
"แมรี่รักคุณจริง"
 
"พอเถอะ...นับจากนี้ไปเธอกับฉันก็พอแค่นี้"
 
เฮสเตอร์เอ่ยเสียงเรียบก่อนแกะมือของอีกฝ่ายออก ตั้งแต่ตอนไหนที่เขาเริ่มโหยหาขิมมากกว่าผู้หญิงที่เร้าร้อนอย่างแมรี่ ทำไมเขาถึงต้องการที่จะกอดร่างเล็กที่แทบไม่มีอะไรน่ามองมากกว่าร่างที่สวยเซ็กซี่อย่างแมรี่ หรือเพราะเขา 'รัก' อีกฝ่ายเข้าเต็มหัวใจ
 
"เฮสเตอร์"
 
เธอแทบล้มทั้งยืน หัวใจแทบแตกเป็นเสี่ยงเธอยอมเขาทุกอย่างเพียงให้เขาอยู่กับเธอแม้เธอรู้ว่าเขาจะไม่มีวันมอบหัวใจให้เธอแม้เพียงเศาเสี้ยวก็ตาม เธอนึกถึงขิมที่ได้ใกล้ชิดเขาได้เห็นรอยยิ้มที่ใครก็ไม่เคยเห็น ความโกรธค้นก็พุ่งพล่านจนแทบจะฆ่าขิมให้ตายไปพ้นๆโลกใบนี้เหลือเกิน เธอเดินเข้าไปสวมกอดหวังรั้งอีกฝ่ายที่กำลังจะเดินกลับไปนอน
 
"เฮสเตอร์...แมรี่ยอมทุกอย่าง ขอร้องล่ะให้แมรี่ได้อยู่กับคุณต่อไปแม้ในฐานะของเล่นก็ตาม"
 
"เธอไม่เข้าใจหรือไง ฉันเบื่อเธอ"
 
เขาตวาดใส่หญิงสาวอย่างไม่ใยดี ก่อนผลักไสร่างงามอย่างเดือดดาล เขาอย่างจะเหวี่ยงเธอออกจากห้องลงไปนอนจมกองเลือดที่ด้านล่างจนแทบขาดใจแต่เพราะอย่างน้อยเธอก็เคยมีความสัมพันธ์กับเขามาไม่น้อย สนิทกันพอควร แมรี่ปาดน้ำตาหลังจากถูกผลักไสไล่ส่งอย่างไม่ใยดีต่อความรักของเธอที่มีให้เขา
 
"คุณจะต้องเจ็บปวดเหมือนที่ฉันเป็น"
 
แมรี่เดินจากออกมา เธอเก็บความทรมานและความโกรธแค้นไว้อย่างเดือดดาล 
 
'ฆ่าๆๆๆฉันอยากจะฆ่าแกให้หายไปจากโลกนี้จริงๆถ้าไม่มีแก เฮสเตอร์ก็จะไม่จากฉันไปไหนเด็ดขาด'
 
เธอหัวเราะในลำคอก่อนมองคฤหาสน์เบื้องหน้าอย่างมีเล่ห์นัยน์...ความเจ็บปวดของคุณมันกำลังจะเริ่มนับจากนี้ต่างหาก เฮสเตอร์ที่รัก...
โปรดติดตามตอนต่อไป