Chronicles Of Legend. ปฐมบทแห่งตำนาน

 
 
===============================================
 
 
            ...ตกค่ำของวันเดียวกันนั้นเอง...ณ...ท่าเรือซึ่งมีลักษณะเป็นอ่าวขนาดใหญ่ด้านทิศตะวันตกของเกาะ...
 
             " คุณพริสซิลล่า...เอาจริงๆ นะ...พวกเรามาทำอะไรกันที่นี่? "  หลังจากเดินตามหญิงสาวอย่างเงียบๆ มาเกือบครึ่งชั่วโมง...ในที่สุดเรย์ลาลีนก็อดเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัยไม่ได้ เพราะหลังจากเสร็จสิ้นภารกิจฝึกสอนลูกศิษย์หนุ่มอย่าง แลนซ์ เซอร์เบร่อน ในขากลับระหว่างทางเดินกลับปราการไฟ เขาถูกดักรอด้วยแขกที่เขาไม่เคยคาดคิด...
 
            ...1 ในผู้คุมกฎแห่งปราการไฟ...พริสซิลล่า เดร็ด...
 
             " หืม...ฉันว่าอากาศในตอนนี้ก็ออกจะเย็นดีออก...แถมวิวทิวทัศน์ก็สวยงามไม่น้อย...ทำไมนายดูไม่ค่อยดื่มด่ำกับมันซักเท่าไหร่เลยนะ "  พริสซิลล่าเอ่ยขึ้นโดยไม่หันกลับมามอง แถมยังตอบไม่ตรงคำถามจนชายหนุ่มต้องจุ๊ปากเบาๆ
 
             " อ่าฮะ...เป็นบรรยากาศที่น่ารื่นรมย์จริงๆ ...แต่ครั้งสุดท้ายที่ผมเดินเล่นบนชายทะเลตอนกลางคืนแบบนี้ ผมเกือบจะถูกจอมเวทย์คนนึงฆ่าตาย...เพราะงั้น...คุณพริสซิลล่า...เรา...มา...ทำอะไร...ที่นี่... "  เรย์ลาลีนเอ่ยถามอีกครั้งพลางเอามือไขว้หลัง พร้อมๆ กับที่แหวนหยกขาวนำเวทย์ในมือสว่างเรืองขึ้นเล็กน้อย
 
             " คิกๆๆๆๆๆๆ.....อย่างที่เฮเลนบอกไว้ไม่มีผิด...นายนี่จริงจังไปซะทุกเรื่องตลอดเลยนะ...เรียกฉันว่า พริสฯ เฉยๆ เถอะ...ยังไงซะ ฉันกับนายก็อายุไล่เลี่ยกัน "
 
             " ...ก็ได้...พริสฯ...แต่นี่เป็นครั้งที่ 3 แล้วนะที่ผมถามว่า...เรา....มาทำอะไร...กันที่นี่ ?... "  น้ำเสียงของเขาเริ่มกร้าวขึ้นอีกเล็กน้อย
 
             " ...ฉันได้ยินว่านายกำลังตามหา...หญิงสาวที่มีดวงตาสีม่วงเข้มอยู่...ไมใช่เหรอะ? "
 
               คำถามของหญิงสาวตรงหน้าทำเอาเรย์ลาลีนถึงกับชะงักกึก
 
             " ไปรู้มาจากไหนกัน ?! "
 
             " ฉันจะไปรู้มาจากไหนไม่สำคัญหรอก...เรย์...ฉันเพียงแค่สงสัยว่า นายจะหาหญิงสาวดวงตาสีม่วงไปทำไมกัน? "
 
             ' คงจะเป็นยัยเฮเลนที่ปากสว่างบอกเรื่องไม่เป็นเรื่องนี้แน่ๆ '  เขาคิดในใจอย่างหงุดหงิดก่อนจะตอบไปว่า
 
             " จะเพราะใครบอกเธอก็ช่าง...แต่เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับเธอ...ถ้าจะมาด้วยเรื่องนี้เรื่องเดียว งั้นผมขอตัวล่ะนะ... "  เขาพูดพลางทำท่าจะหันหลังกลับ
 
             " ถ้าฉันบอกนายว่าฉันสามารถบอกได้...ว่าหญิงสาวนัยน์ตาสีม่วงนั้นเป็นใคร...นายจะว่ายังไง? "
 
               เรย์ลาลีนหันขวับรวดเร็วปานสายฟ้าแลบด้วยสีหน้าราวกับคิดว่าเขาหูฝาดแน่ๆ
 
             " พูดใหม่อีกทีซิ!!...พริสซิลล่า!!! "
 
             " นายกับฉันก็รู้ดีพอๆ กันว่านายได้ยินสิ่งที่ฉันพูดชัดเจนดี...ไม่เอาน่า... "
 
             " นี่...นี่ไม่ใช่เรื่องที่เราจะเอามาพูดกันเล่นๆ นะ พริสฯ... "
 
             " อืมมมม....ฉันคิดว่าหน้าตาของฉันตอนนี้คงจะไม่ได้มีแววล้อเล่นอยู่หรอกมั้ง...ใช่มะ? "
 
             " ...ถ...ถ้าอย่างงั้น...เห็นแก่พระเจ้า...บอกฉันมาว่าหล่อนเป็นใคร?! "
 
               พริสซิลล่าหันกลับมามองเรย์ลาลีนตรงๆ เป็นครั้งแรก ดวงจันทร์ทั้งสามดวงที่ส่องประกายอยู่บนท้องฟ้าทอแสงลงมาสะท้อนกับผิวทะเลด้านหลังของหญิงสาวทำให้หญิงสาวดูทรงเสน่ห์และลึกลับขึ้นอย่างประหลาด
 
             " ...เข้ามาใกล้ๆ หน่อยสิ...รู้อยู่ว่าฉันไม่ค่อยชอบพูดเสียงดัง... "
 
               ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อยกับลีลาที่เริ่มจะเยอะของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า...แต่เขาก็ใช่ว่าจะมีทางเลือกมากนัก เขาเดินเข้าไปใกล้ๆ เธอ ก่อนที่พริสซิลล่าจะทำในสิ่งที่เหนือความคาดหมายของเขา...เธอใช้แขนอันเรียวบางของเธอโอบและโน้มคอเขาลงไป ใกล้จนกระทั่งลมหายใจของทั้งคู่กระทบกัน
 
             " พ...พริสฯ...นี่เธอกำลังจะ... "
 
             " โดนเคียวของฉันไปเต็มๆ ...ทำไม...นาย...ยังไม่ตาย ? ...เรย์ !! "  อย่างไม่ทันตั้งตัว พริสซิลล่ากระซิบข้อความอันน่าขนลุกข้างหูเขา พร้อมกับจิตคุกคามที่พุ่งวูบออกมาจากรอบทิศทาง!!!
 
              ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
 
 
 
..................................................
 
 
 
               โครม !!!
 
               เซเรย์ลีนใช้เท้าเปล่าที่ห่อหุ้มด้วยกระแสพลังจิตจนเห็นเป็นกระแสสีแดงเรื่อๆ ถึบนายทหารในชุดเกราะหนัก 2 คนกระเด็นไปร่วม 10 เมตรไปกองติดประตูทางเข้าคุกลับก่อนจะแน่นิ่งไป ในขณะที่ราโชลีนที่ค่อยๆ เดินตามหลังมาต้องหันกลับไปมองรายทางอย่างทึ่งๆ เพราะถ้ารวมทหารโชคร้าย 2 นายที่กองอยู่หน้าประตูลับนั่น จะเท่ากับว่าเซเรย์ลีนพึ่งใช้มือเปล่าลุ่นๆ ยำสุดยอดทหารหน่วยอารักขาที่มีอาวุธครบมือจนหมอบกระแตไปครึ่งกองร้อยพอดิบพอดี
 
             " โธ่โว้ยยย !!!! ยิ่งคิดยิ่งน่าเจ็บใจชะมัด! คนของฉันที่มารอรับอยู่ด้านบนก็ถูกรวบหมด แถมฉันยังต้องถูกทหารที่ฉันฝึกมาเองกับมือตามแล่เนื้ออีก...ให้มันได้อย่างงี้เซ่!! "  เซเรย์ลีนสบถสาบานลั่นขณะใช้มือเปล่ากระชากประตูลับที่สร้างขึ้นอย่างแน่นหนาหลุดออกมาคามือราวกับกระชากลังกระดาษก่อนจะเหวี่ยงมันทิ้งไปด้านล่าง
 
             ' แย่แฮะ...ถึงเซเรย์ลีนจะเก่งที่สุดในราชอาณาจักร แต่จะให้เจอกับทหารราชองครักษ์เป็นกองพันแบบนี้ก็ไม่ไหวเหมือนกัน  ไม่สิ...ถ้ามันอยู่คนเดียวก็อาจจะพอฟัดพอเหวี่ยง แต่ถ้ายังมีเราเป็นตัวถ่วงแบบนี้ มีหวังได้จอดไม่ต้องแจวกันทั้งคู่ในไม่ช้าก็เร็วแน่ '  ราโชลีนวิเคราะห์สถานการณ์อย่างเงียบๆ ด้วยสีหน้าเริ่มไม่สู้ดีนัก  เพราะงานนี้ดูเหมือนมิลิรินจะยกกองทัพทั้งหมดที่ประจำการอยู่มาเต็มอัตราศึกเลยที่เดียว
 
             " เอาไงต่อ? ราโชฯ ...ฉันว่าฉันสามารถใช้พลังทั้งหมดที่มีลองฝ่าออกไปตรงๆ ดูได้...แต่ฉันไม่รับประกันว่าจะไปตลอดรอดฝั่งนะ... "  เซเรย์ลีนเช็ดเลือดจากแผลแตกบริเวณหางคิ้วที่กำลังจะไหลเข้าตาพลางหายใจหนักๆ 2-3 ครั้งซึ่งแผลพวกนี้ได้มาเพราะโดดเข้าไปปกป้องราโชลีนที่ไร้ซึ่งพลังทั้งนั้น...ถึงแม้จะพยายามปิดบังแต่ราโชลีนก็รู้ดีว่าน้องชายของเขากำลังจะถึงขีดสุดแล้ว
 
             " ไม่มีทางสำเร็จหรอก...ลำพังนายคนเดียวอาจจะพอวัดดวงได้ แต่ถ้ามีฉันถ่วงไปด้วยล่ะก็...เอ่อ...ขอเวลาแป๊ปนึง... "
 
             " อะไร...จะ ใช้ 'หมอง นั่ง 'มาธิ  อีกแล้วหรอ? "
 
             " ถ้าเป็นไปได้อยากให้เรียกว่า การเชื่อมโยงความคิดเชิงซ้อน มากกว่านะ "  ราโชลีนทรุดลงนั่งหลับตาราวกับกำลังจะนั่งสมาธิ โดยไม่สนซากทหารรอบตัว ในขณะที่เซเรย์ลีนก็รู้ดีพอจะยืนคอยอย่างเงียบๆ โดยไม่รบกวนสมาธิผู้เป็นเสมือนพี่ชายของเขา
 
              ' ไม่ไหวแฮะ...ถ้าเราคำนวณความเป็นไปได้ไม่ผิด...ซึ่งก็ไม่เคยผิดซักที...โอกาสที่เราสองคนจะรอดเงื้อมมือจากมิลิรินไปได้มีไม่เกิน 32 % ไม่ว่าจะทางไหน...ต่อให้คำนวณบวกโชคดีอย่างเต็มที่เข้าไปแล้วก็ได้แค่ 34.5 % ...แต่ในทางกลับกัน ถ้าใช้เราเป็นตัวล่อเพื่อให้เซเรย์ลีนหนีไปคนเดียว ความเป็นไปได้ที่เซฯจะหนีรอดในขณะที่เราก็ไม่ตายมีอยู่ถึง 84 % เพราะยังไงเสียมิลิรินก็ยังไม่น่าจะโง่พอจะฆ่าเราซึ่งเป็นมันสมองหลักของกองทัพแน่...มั้งนะ?...แต่ถ้าเป็นแบบนั้นเราจะกลายเป็นตัวประกันโดยสมบูรณ์ และไม่มีวันที่เซเรย์ลีนหรือใครที่ไหนจะช่วยเราได้อีกแล้ว...ฮึ่ม ...ริยำเอ้ย !! ...สำหรับเราแล้ว ไม่ว่าทางไหนก็นรกพอกันงั้นรึ ?! '  
 
                ในที่สุดราโชลีนก็ถอนหายใจเฮือกยาวเหยียดพลางลืมตาจาก การเชื่อมโยงความคิดเชิงซ้อน ของเขา
 
               " เซฯ...ฉันอยากให้นายหนีไปซะ...หนีไปคนเดียว...ทิ้งฉันไว้ซะที่นี่แหละ "
 
               " หืม...อะไรอีกล่ะคราวนี้...อย่าบอกนะว่ามีแผนเจ๋งๆ แบบคราวก่อนอีกแล้ว? "
 
               " ไม่...ขอโทษที่ทำให้ผิดหวังนะ แต่งานนี้ไม่มีแผนอีกแล้ว...ฉันถูกดักทางไว้หมด...จนทางเลือกของเราเหลืออยู่เพียง 2 ทางเท่านั้นคือจะกอดคอกันตายทั้งคู่...หรือไม่ก็ทิ้งฉันไว้เป็นตัวล่อแล้วให้นายหนีไป...ไปซะ!...เซฯ...เวลาเหลือไม่มากแล้ว "
 
                " อ๋อ...เข้าใจล่ะ...จะบ้าเรอะ !!! ...แบบนั้นยัยรินฯ ได้จับแกฝังทั้งเป็นแน่ !! "
 
                " ไม่หรอก...ฉันเชื่อว่ามิลิรินไม่มีทางยอมเสี่ยงฆ่าฉัน ตอนนี้ แน่...ฟังนะ เมื่อนายหนีไปได้แล้ว รีบตามหาเรย์ลาลีน...ในตอนนี้เรย์ลาลีนเป็นเพียงคนเดียวที่จะหยุดมิลิรินได้...เราไม่มีทางเลือกแล้ว! รีบไปซะ!! "  
 
                   เซเรย์ลีนกัดฟันกรอดก่อนที่ดวงตาสีสนิมเหล็กของเขาจะวาวโรจน์ขึ้น
 
                 " ฉันขอเลือกทางเลือกที่ 3 !! "
 
                 " อย่ามางี่เง่าน่า!! เซฯ ....มันไม่มีทางเลือกที่ 3 อีกแล้ว!! "
 
                 " ฮ่าๆๆๆๆๆ ราโชฯ...สำหรับฉันแล้ว...ทางเลือกที่ 3 น่ะ มีเสมอ!! "  
 
                  ฉับพลัน!! ดวงตาสีสนิมเหล็กของเซเรย์ลีนก็แปรเปลี่ยนกลายเป็นสีเหลืองบุศราคัมพร้อมกับรูม่านตาที่ขวางเล็กเรียวราวกับดวงตาอสรพิษแบบเดียวกับมิลิรินไม่มีผิด! ที่รอบดวงตาปรากฎเกล็ดละเอียดสีดำสนิทราวกับนิลชั้นดี รอยปานดำรูปอักขระโบราณบนหน้าผากบัดนี้ลามลงมาถึงแก้มอย่างน่ากลัว!!!
 
                 " เซฯ !!! "
 
                 " อั่ค...เอาล่ะ...ราโชฯ...ป...ไปหาน้องสาวสุดที่รักของเรากันเถอะ !!! "
 
 
 
 
........................................................
 
 
 
 
                   ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
 
                 " เซอร์ไพรส์ส์ส์ส์ส์ส์ส์  !! "
 
                   นักศึกษาทุกคนของปราการไฟพร้อมด้วยพลุสายรุ้งในมือกรูกันเข้ามารอบตัวเรย์ลาลีน ทำเอาชายหนุ่มถึงกับเสียหลักแทบหน้าคะมำอย่างตั้งตัวไม่ติด ก่อนที่คำเฉลยจะตามมาเมื่อเขาเหลือบไปเห็น เฮเลน วอลคาโน ที่ยืนอยู่แถวหน้าสุดกำลังหัวเราะท้องคัดท้องแข็งอยู่กับนาเดีย นาเดียสดร้า พร้อมกับชี้ไม้ชี้มือมาที่เขา
 
                 " โอ๊ย !! ให้ตาย ! นาเดีย ดูหน้าเขาสิ ! ซีดเป็นไก่ต้มเลย โถ...ขวัญเอ้ย ขวัญมา ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ "
 
                 " เฮเลน !! "
 
                 " คิกๆๆๆๆๆๆๆ ....นายน่าจะได้เห็นหน้าตาของนายตอนนี้ เป็นหน้าที่เลียนแบบไม่ได้เลยจริงๆ "  พริสซิลล่าที่หัวเราะเสียงดังไม่แพ้ใครเอ่ยกับเขาพร้อมกับนั่งลงเอามือกุมท้องอย่างยืนไม่ไหว
 
                 " ไม่อยากจะเชื่อเลย ! พริสซิลล่า...ที่คุณจะร่วมมือกับเขาด้วย !! ....ใครก็ได้บอกผมทีว่านี่มันเรื่องบ้าบออะไรกันเนี่ย !!! "
 
                 " งานฉลองครบรอบ 1 เดือนที่นายมาอยู่กับเราไง!! ...ยินดีด้วยนะเฟ้ยที่รอดปากเหยี่ยวปากกามาได้ครบ 1 เดือน ฮ่าๆๆๆๆๆ "  ชายหนุ่มผมตั้งที่เขาจำได้ว่าอยู่ปีเดียวกันเอ่ยลั่นพลางส่งแก้วพลาสติกที่ใส่ของเหลวสีอำพันกลิ่นเหมือนเหล้าราคาถูกๆ มาให้
 
                 " ถามจริง...พวกนักศึกษาใหม่โดนกันแบบนี้ทุกคนเลยรึเปล่าเนี่ย?! เฮ้ย !! แล้วไปเอาเหล้าพวกนี้มาจากไหนกันฟะเนี่ย? จำได้ว่ามันผิดกฎไม่ใช่เหรอ?? "
 
                 " อย่าทำท่าซีเครียดนักน่า...เหล้าพวกนี้เราช่วยกันขนเอามาจากบ้าน แล้วซ่อนด้วยการแช่ทะเลไว้ พอมีงานฉลองค่อยเอาขึ้นมาในสภาพเย็นเฉียบแล้วเปิดซดกันสดๆ โฮ้ยยย !!! อย่าให้เซ่ด .....เป็นไง ไอเดียนี้ใช้ได้เลยใช่ม้า..."
 
                 " หัดเคารพตำแหน่งผู้คุมกฎของตัวเองก่อนจะพูดอะไรออกมาหน่อยเซ่ !! คุณเป็นผู้รักษากฎของปราการนะ คุณนาเดีย !! "
 
                 " กฎมันเป็นแค่แนวทางไม่ใช่ข้อบังคับน่า...ถ้านายหัดจริงจังกับชีวิตน้อยลง แล้วหัดหาความสำราญมากขึ้น ชีวิตแกคงจะโสภาสถาพรกว่านี้เป็นกองเลย "  นาเดียพูดพลางซดเหล้าเข้าไปอึกใหญ่
 
                  " เฮ้อ...ให้มันได้ยังงี้ซี่...เข้าใจหาเรื่องอำนะ ทำเอาหัวใจหยุดเต้นไปวูบนึงเลย "  
 
                    เรย์ลาลีนรับแก้วพลาสติกมาซดอึกใหญ่ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกพลางยิ้มบางๆ
 
                  ' เฮ้อ....เอาวะ...พักซักคืนคงไม่เสียหายอะไรหรอกมั้ง...ถือซะว่่าพักร่างกายไปในตัว '
 
                ...ซึ่งก็เป็นไปตามที่เขาคิดไว้ไม่มีผิด...เมื่อมีเหล้าเป็นตัวเร่งปฎิกริยา เพียงไม่ถึงครึ่งชั่วโมงทุกคนก็อยู่ในสภาพเมาเละไม่มีชิ้นดี...ส่วนมากพากันใช้ท่อนไม้หรือก้อนหินที่หาได้แถวนั้นหนุนนอนริมหาดที่จัดงานปาร์ตี้เลย...ที่หนักหน่อยอย่าง นาเดีย นาเดียสดร้า ตอนนี้กำลังพยายามลวนลามถังไม้ใส่เหล้าพลางละเมอชื่อ ท่านพี่เชรีน่าขา ออกมาเป็นระยะๆ...
 
                ...เรย์ลาลีนเดินรับลมบกที่พัดออกสู่ทะเลในยามค่ำคืน พลางดื่มเหล้าที่เขาถือติดมือมาด้วยไปอีกอึกใหญ่...จะเพราะคอแข็งโดยธรรมชาติ...หรือเพราะเขาเป็นเด็กหลอดแก้วที่ถูกสร้างมาอย่างพิเศษก็ไม่ทราบได้ แต่มันทำให้เขาเมายากกว่าคนทั่วไปหลายเท่า ขนาดกินเข้าไปเป็นถังแบบตอนนี้ยังทำได้แค่กรึ่มๆ เท่านั้น...
 
                  " เธอนี่ก็คอแข็งใช่ย่อยเหมือนกันนะ เฮเลน... "  เขาเอ่ยทักหญิงสาวผมแดงเพลิงที่เดินเข้ามาทางด้านหลังโดยไม่หันมามอง ในขณะที่หญิงสาวที่เรย์ลาลีนทักหัวเราะเบาๆ
 
                  " เปล่าเลย...แต่การครอบครอง ดาบอัคคี เอ็กโซดัส ทำให้ธาตุไฟในร่างของฉันถูกอัพเกรดจนอยู่ในระดับสูงสุดตลอดเวลา ซึ่งมันทำหน้าที่เผาผลาญแอลกอฮอล์ในเหล้าไม่เหลือก่อนที่ร่างกายของฉันจะได้ทันดูดซึมแอลกอฮอล์ได้ ซึ่งทำให้ฉันไม่มีวันรู้เลยว่าอาการเมาเหล้าเป็นยังไง...และดูจากพวกบ้าบอที่เมาหลับอยู่ด้านหลังนี่แล้ว...ฉันว่าฉันไม่ขอรู้ดีกว่าว่าไอ้อาการเมานี่มันรู้สึกยังไง... "             
 
                   " ฮ่ะๆๆ ก็อย่างที่เขาว่าแหละ...เหล้าไม่ใช่คำตอบ แต่มันช่วยทำให้ลืมปัญหาไปได้...อย่างน้อยก็พักนึงล่ะ... "
 
                    เฮเลนหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินมายืนข้างๆ ชายหนุ่มโดยเสมองไปที่ทะเลอันดำมืดเบื้องหน้่า พร้อมกับเปรยขึ้นเบาๆ 
 
                  " ช่างเงียบสงบดีแท้ๆ เลยนะ...ทะเลในตอนนี้น่ะ... "
 
                  " ...ทะเลลักษณะนี้แหละ...ที่เป็นจุดเริ่มต้นของมรสุมใหญ่ ผมอยู่กับทะเลมานานจนผมแล้วว่าทะเลมันเชื่อถือไม่ได้...เปลี่ยนแปรจนถึงขั้น แปรปรวนอย่างอย่างไม่อาจทำนาย... "
 
                  " หืม...ที่นายพูดมาน่ะ...มันลักษณะของ ผู้หญิง ชัดๆ เลยไม่ใช่เหรอ? "
 
                  " หึๆๆๆ เปล่าเลย...ถ้าตั้งใจจะศึกษากันจริงๆ เรายังพอเข้าใจธรรมชาติของทะเลได้...ต่างจากผู้หญิงที่ต่อให้ศึกษามากเท่าไหร่ก็ไม่มีทางเข้าใจได้เลย... "
 
                  " ถ้าจะทำความเข้าใจกันจริงๆ มันก็อาจจะไม่ยากอย่างที่นายคิดก็ได้...ใครจะรู้... "
 
                    คำพูดทีเล่นทีจริงของเฮเลนทำให้เรย์ลาลีนหันไปสบตาสีแดงเพลิงที่ส่องประกายสุกใสที่มองมาอยู่ก่อนแล้วของเธอ...จะเป็นเพราะเหล้าที่เขาดื่มพึ่งมาออกฤทธิ์ หรือเพราะบรรยากาศที่รายล้อมอยู่เป็นใจก็ไม่ทราบ...มันทำให้เฮเลนดูน่ารักขึ้นอย่างน่าฉงนจนเขาไม่อาจละสายตาไปจากดวงตาของเธอได้เลย
 
                  " ...เฮเลน... "
 
 
                    ครืนนนนนนนนนนนนนน !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
 
                   
                    อยู่ๆ ก็มีเงาดำขนาดใหญ่บางอย่างเคลื่อนตัวเข้ามาบดบังแสงสว่างของดวงจันทร์ทั้ง 3 ดวงจนที่ที่พวกเขายืนอยู่ดูมืดลงไปถนัดตา...เมื่อเขาหันขึ้นไปมองเขาก็ถึงกับร้องอุทานออกมาเสียงหลง!! 
 
                    เกาะ !! มันคือเกาะลอยฟ้าขนาดใหญ่ที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางกะด้วยตาคงจะเกือบ 2 กิโลเมตร มีปราสาทสีขาวขนาดใหญ่ถูกสร้างขึ้นอยู่ด้านบนเกาะ...มันกำลังเคลื่อนผ่านหมู่เมฆลงมาอย่างช้าๆ โดยมีเป้าหมายที่อ่าวท่าเรือขนาดใหญ่ที่ชายหนุ่มยืนอยู่ !!
 
                   " คุณพระคุณเจ้าช่วย !!  นี่มันอะไรวะเนี่ย !! "
 
                    " นาวาสวรรค์   ...เศษเสี้ยวอันน่าตื่นตาตื่นใจจากอารยธรรมโบราณที่สาปสูญ (คาดว่าถูกสร้างยุคเดียวกับวาร์ปเกท) ที่ตั้งของปราสาทขาวมนตรา...แหล่งพำนักของเหล่านักศึกษาแห่งมหาลัยหมื่นเวทย์...พี่สาวของนายมาเร็วกว่ากำหนดอย่างที่พวกเราคาดไว้เป๊ะเลยนะ...เรย์... "  เฮเลนเอ่ยพลางมองไปที่เกาะลอยขนาดใหญ่ด้วยอาการราวกับเห็นมันจนชินตาเสียแล้ว
 
                    " ม...หมายความว่าไง?! "
 
                      เฮเลนหันมายิ้มกว้างอีกครั้ง
 
                    " คิกๆๆๆๆๆ....หมายความว่า...งานชุมนุมระหว่างเหล่าผู้ใช้พลังจิตและเหล่าผู้ใช้เวทมนตร์ครั้งที่ 7 ได้เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการแล้วยังไงล่ะ... "
 
 
 
 
.....................................................