Chronicles Of Legend. ปฐมบทแห่งตำนาน

 

 

===============================================

 

 

             " คือ...ในฐานะที่เธอเป็นตัวตั้งตัวตีในการจัดงานเลี้ยงให้ฉัน ฉันก็ไม่อยากจะพูดอะไรมาก...แต่ที่ผมอยากจะถามจริงๆ เลยก็คือ เธอจะตามฉันมาทำไมเนี่ย?! เฮเลน... "  เรย์ลาลีนเอ่ยถามขึ้นอย่างเหลืออดกับหญิงสาวผมแดงที่เดินตาแป๋วตามเขามาต้อยๆ ราวกับลูกแมวติดแม่ไม่มีผิด

 

             " พูดอะไรยังงั้น?! นายไม่รู้เหรอว่าปราสาทขาวมนตราน่ะเป็นโบราณสถานที่สวยงามที่สุดในทวีปนี้...ปราสาทสถาปัตยกรรมโบราณที่สร้างจากหินสีขาวบริสุทธ์ทั้งหลังเชียวนะ...แถมงานนี้อาจจะได้เข้าไปถึงส่วนของปราสาทชั้นในที่เป็นเขตหวงห้ามด้วย เรื่องแบบนี้ฉันจะพลาดได้ไง!...อย่าลืมนะว่านายติดหนี้ฉันเรื่องงานเลี้ยงอยู่น่ะ...อย่ามาขัดใจฉันเชียวนะยะ! "

 

              " เท่าที่จำได้ ดูเหมือนจะเป็นฝ่ายพวกเธอเองไม่ใช่เหรอที่สนุกกันสุดเหวี่ยงไปเลยน่ะ... "  ชายหนุ่มได้แต่บ่นพึมพำเบาๆ

 

             ...ทันทีที่ นาวาสวรรค์  หรือถ้าจะให้พูดกันตามตรงก็คือปราสาทขาวบนเกาะลอยฟ้าขนาดยักษ์จอดเทียบท่าในอ่าวที่เป็นท่าเรือเรียบร้อยแล้ว ปรากฎนกสีเทาตัวเล็กๆ บินคล้ายกับลงมาจากเกาะบินตรงมาที่เรย์ลาลีนอย่างรวดเร็ว ก่อนจะลงมาเกาะที่ไหล่ของเขา...ก่อนที่ชายหนุ่มจะได้ทันว่าะไร นกสีเทาตัวนั้นก็ระเบิด ปุ้ง ! กลายเป็นกระดาษลินินราคาแพงที่มีหมึกเขียนด้วยลายมือลวกๆ ที่เขาจำได้ว่าเป็นลายมือของพี่สาวของเขาว่า...

 

 

             ....     ' มาหาฉันทันที ... เรื่องด่วนที่สุด !! '

 

                                                             ' เชรี่ . '      ....

 

 

               ...ทันทีที่พวกเขาก้าวเท้าขึ้นมาบนเกาะที่ถูกเรียกว่า นาวาสวรรค์  เรย์ลาลีนถึงกับต้องตื่นตะลึงกับความใหญ่โตมโหฬารของปราสาทสีขาวที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางเกาะ มันทำเอาอาคารเรียนกลางสูง 50 ชั้นของสถาบันผู้ใช้พลังจิตฯ ดูเล็กลงไปถนัดตาเลยทีเดียว...

 

                  ก่อนที่เขากับเฮเลนจะได้ทำอะไรต่อไป ปรากฎเสียง ซู่ว เบาๆ ที่เหนือหัวพวกเขา เมื่อแหงนหน้าขึ้นมองก็พบกับชายชราหนวดเครายาวเหมือนนักพรตที่พินิจจากหน้าตาน่าจะอายุร่วมร้อยปีในชุดจอมเวทย์ยาวสีขาวลอยลงมาอย่างช้าๆ มาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาอย่างนิ่มนวล พร้อมกับเอ่ยโดยเจตนาพูดกับเรย์ลาลีนเบาๆ

 

               " ...ท่านเรย์ เมโอ คริสตัล...ใช่หรือไม่ขอรับ? "

 

                 เรย์ลาลีนเกาหัวแกรกๆ ยอมรับตรงๆ เลยว่าเขาไม่มีทางชินกับนามสกิลใหม่ของเขาง่ายๆ แน่ๆ ...เขาหันมาสบตาเฮเลนเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้ารับเบาๆ

 

               " เคยใช้ชื่อนั้นมาก่อนชื่อ เรย์  รัชเชอร์   ในตอนนี้เหมือนกันครับ "

 

               " ฮ่ะๆๆๆ ท่านเชรีน่าก็เตือนมาก่อนเหมือนกันว่าท่านคงจะตอบแบบนี้...เชิญครับ...ข้าตะเป็นคนนำทางท่านเอง... "  ชายชราหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันมามองหญิงสาวผมแดงตัวเล็กน่ารักราวกับตุ๊กจากระเบื้องเคลือบด้วยแววตาสงสัยกึ่งๆ จับผิดเล็กน้อย

 

               " ...สตรีท่านนี้ ? "  

 

                 เฮเลนหันมามองชายหนุ่มด้วยสายตาเว้าวอนราวกับเธอรู้ว่าไอ้สายตาแบบนี้แหละที่เป็นจุดอ่อนสุดๆ ของเรย์ลาลีน จนเขาต้องถอนหายใจเฮือกกับความใจอ่อนของตัวเองอีกครั้ง

 

               " ...ไม่ต้องห่วงครับ...เธอมากับผม... "

 

                 แม้จะยังมีแววตาที่เคลือบแคลงสงสัยอยู่ แต่ชายชราก็ยังคงผายมือเป็นท่าทางเชื้อเชิญด้วยรอยยิ้ม

 

               " เชิญครับ...ท่านเชรีน่ากำลังรอท่านอยู่... "

 

               ' เธอติดหนี้ฉันหนึ่งครั้ง  เฮเลน '  ชายหนุ่มอดหันมากระซิบหยอกเฮเลนเบาๆ ด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริงไม่ได้ ซึ่งอีกฝ่ายก็หันมาย่นจมูกใส่

 

                ' ฝันไปเถอะย่ะ ! '

 

 

 

...................................................

 

 

 

              ...ในเมื่อไม่มีทางอื่นให้เลือก พวกเขาเดินตามจอมเวทย์ชราซึ่งกึ่งเดินกึ่งลอยผ่านถนนหินขนาดใหญ่ที่รายล้อมด้วยกำแพงสูงและปราสาทน้อยๆ หลายหลัง โดยมีหินคริสตัลที่เปล่งแสงสว่างนวลตาเรียงรายตาม 2 ข้า่งทางเป็นเสมือนเสาไฟส่องสว่าง...

 

               " ขออภัยที่ข้าเสียมารยาทนะครับ แต่ข้ารับใช้ใกล้ชิดตระกูล เมโอ คริสตัล มานมนานนับแต่สมัยท่านกาเบรียลยังเป็นผู้อำนวยการของที่แห่งนี้อยู่ ...จะว่าข้าแก่ชราจนเริ่มเลอะเลือนก็ได้ แต่ข้าขอยอมรับว่าข้าจำไม่ได้เลยว่าท่านเชรีน่ามีน้องชายด้วย... "  จอมเวทย์ชราที่ทำหน้าที่เป็นผู้นำทางเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นเชิงชวนคุยคาดเวลามากกว่าจะคาดคั้นคำตอบจริงๆ

 

               " ผมไม่ใช่น้องชายแท้ๆ ของเชรีน่าหรอกครับ อันที่จริงผมเป็นลูกของน้องสาวของท่านอากาเบรียล ทำให้ผมกับเชรีน่ามีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน แต่ผมเรียกเธอว่า พี่ มาตลอด เลยติดปากน่ะครับ "  เรย์ลาลีนตอบกลับอย่างไหลลื่นไร้พิรุธให้จับได้...สงสัยจะเป็นเพราะว่าตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ เขาได้โกหกแทบทุกอย่างจนติดเป็นนิสัยเสียแล้ว ทำให้สกิลตอแหลของเขาอัพเกรดจนอยู่ในระดับที่มีแต่นาเดียแล้วมั้งที่จับได้

 

              " หืม...ถึงอย่างนั้นก็น่าประหลาดใจอยู่ดี ข้าเป็นพวกผู้ใช้เวทย์สายตรวจจับ กลิ่นอายเวทย์ของท่านบอกข้าว่าท่านเป็นผู้ที่สำเร็จ ห้วงคำนึงแห่งสายลม แล้ว...ซึ่งหาไม่ได้ง่ายๆ เลยที่คนหนุ่มเช่นท่านสำเร็จถึงระดับนั้นได้...น่าประหลาดใจจริงๆ ที่ข้ากลับไม่รู้จักคนที่มีความสามารถเช่นท่าน "

 

              " ... "  คำถามของจอมเวทย์ชราทำเอาเรย์ลาลีนถึงกับสะอึก แต่เขาเลือกที่จะยักไหล่และหัวเราะกลบเกลื่อนแทน ซึ่งจอมเวทย์ชราคนนั้นก็ไม่ได้ติดใจสงสัยอะไร...หรือถ้าสงสัยเขาก็เลือกที่จะเงียบไว้

 

              " ท่านเชรีน่าร้อนรนอยากจะพบท่านมากจนแสดงอาการอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน...ถึงขนาดสั่งพวกเราขับเคลื่อน นาวาสวรรค์ ให้แล่นมาในยามวิกาลเช่นนี้ ทั้งๆ ที่ตามกำหนดการแล้วเราควรจะมาถึงที่นี่ในเย็นวันพรุ่งนี้ด้วยซ้ำ...มีเรื่องอะไรด่วนขนาดคอขาดบาดตายรึเปล่าครับ? "  คำถามของอีกฝ่ายทำให้เรย์ลาลีนต้องยักไหล่อีกครั้ง แต่คราวนี้เขาก็สงสัยเช่นเดียวกับจอมเวทย์ชราไม่มีผิด เขาจึงตอบไปตามตรง

 

              " อันที่จริงผมก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าเธอเรียกผมมาทำไมในเวลาดึกดื่นเช่นนี้ แถมยังทำแบบลับๆ ล่อๆ อีกต่างหาก...แต่ผมสังหรณืใจว่าผมจะได้รู้เมื่อเจอกับเธอ...เฮ้! เฮเลน...อย่าเดินออกนอกอาณาเขตทางเดิน...สนามหญ้านี่ถูกฉาบไว้ด้วยเวทย์สัญญาณเตือนภัยถ้าขืนเธอเหยียบลงบนหญ้า เวทย์จะทำงานด้วยการสร้างเสียงไซเรนที่ดังพอจะทำให้หูดับทันที... "  ประโยคหลังเรย์ลาลีนหันไปเตือนเฮเลนที่กำลังจะเดินออกนอกเส้นทางไปดูอะไรบางอย่าง

 

              " อ...อึ๋ย ! ให้ตายสิ จอมเวทย์อย่างพวกนายนี่มันขี้ระแวงกันแบบนี้ทุกคนเลยรึเปล่านะ?! ...เอ่อ...ขอโทษทีค่ะ...หนูไม่ได้ตั้งใจจะว่าคุณนะ "  หญิงสาวอุทานเบาๆ ก่อนจะหันมาขอโทษจอมเวทย์ชรากับประโยคที่เธอดันไปพาดพิงใส่

 

              " ฮ่ะๆ ต้องขออภัยในความไม่สะดวกนะครับ...แต่นี้เป็นระบบมาตรฐานเพื่อรักษาความปลอดภัย มีเหล่าผู้ไม่หวังดีจำนวนไม่น้อยที่เห็นมหาวิทยาลัยแห่งนี้เป็นขุมทรัพย์ และเราถือคติว่ากันไว้ดีกว่าแก้ด้วยน่ะครับ "  จอมเวทย์ชราหัวเราะอย่างไม่ถือสาและอธิบายไปในตัว

 

             ...เมื่อพวกเขาเดินผ่านกำแพงหินสูงที่ล้อมรอบหมู่ตึกสีขาวที่คล้ายปราสาทยอดแหลมใหญ่น้อยมาได้ 2 ชั้น ซึ่งเฮเลนกระซิบบอกว่าพวกเขาได้เข้ามาถึงเขตหวงห้ามชั้นในของปราสาทขาวมนตราแล้ว จอมเวทย์ชราก็นำพวกเขามาถึงที่ ที่เป็นเสมือนจุดศูนย์กลางของเกาะ...

 

             ...มันเป็นสถานที่ที่เป็นเหมือนวนอุทยานขนาดเล็กที่ถูกล้อมรอบไว้ด้วยกำแพงผลึกใสสูงหลายสิบเมตรที่ไม่มีประตูเข้าออก ณ ใจกลางอุทยานที่เห็นไกลๆ ปลูกไว้ด้วยกระท่อมไม้ที่ถูกสร้างขึ้นอย่างปราณีตตั้งเด่นอยู่ เหนือกระท่อมขึ้นไปบนอากาศคือผลึกลูกแก้วคริสตัลขนาดมโหฬารที่เปล่งประกายส่องแสงราวกับดวงจันทร์ดวงที่ 4 ทำให้มองเห็นอาณาบริเวณรอบๆ วนอุทยานนี้ได้อย่างชัดเจน...

 

              " ...ข้านำท่านมาได้ไกลเพียงเท่านี้...อาณาเขตต่อไปเป็นเขตแดนของท่านเชรีน่า...ที่ผู้ที่ได้รับเชิญเท่านั้นจึงจะมีสิทธิเหยียบย่างเข้าไปได้... "

 

                เรย์ลาลีนมองหน้าจอมเวทย์ชราก่อนจะหันไปมองที่ผลึกใสสูงท่วมหัวที่เป็นเสมือนกำแพงล้อมรอบอุทยานดังกล่าว ก่อนจะทดลองใช้แหวนหยกที่อยู่ที่นิ้วชี้เคาะเบาๆ ...เสียงที่ดังกังวานใสของมันบ่งบอกให้เขารู้ว่าผลึกเหล่านี้มีความแข็งแกร่งพอๆ กับเพชรทีเดียว

 

              " เอ่อ...จะว่าโง่ก็ยอมล่ะนะครับ...แต่ผมควรจะทำยังไงต่อไปกันเนี่ย? "

 

                ชายชราที่ทำท่าจะจากไปแล้วหันกลับมาเลิกคิ้วมองราวกับสงสัยกับคำถามของชายหนุ่มตรงหน้า ก่อนที่จะยิ้มอย่างปราณี

 

              " ก็อย่างที่ข้าได้กล่าวไปแล้วนั่นแหละครับ...ผู้ที่ได้รับเชิญเท่านั้น จึงจะมีสิทธิเข้าไปได้ ... "

 

                เรย์ลาลีนขมวดคิ้วเล็กน้อยกับคำตอบที่ฟังดูไม่ค่อยเหมือนคำตอบเท่าไหร่นักของจอมเวทย์ชรา...เขาหันไปมองกำแพงผลึกที่อยู่ตรงหน้าอีกครั้ง ก่อนที่อึดใจต่อมาคิ้วที่ขมวดมุ่นของเขาจะคลายออกพร้อมกับดวงตาที่เบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยราวกับนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้...ชายหนุ่มล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงก่อนจะหยิบเศษกระดาษที่มีลายมือของเชรีน่าเขียนอยู่ขึ้นมาดู พร้อมกับเดินเข้าใกล้กำแพงผลึกนั้นอีกครั้ง

 

              " หวังว่ามันคงจะไม่ระเบิดใส่หน้าเอานะ... "  เรย์ลาลีนได้แต่เปรยขันๆ พร้อมกับยื่นเศษกระดาษไปด้านหน้าอย่างช้าๆ

 

                 ฉับพลัน !! เศษกระดาษลินินที่ยับยู่ยี่ในมือของเขาค่อยๆ ลอยขึ้น ก่อนจะพับตัวเองอย่างรวดเร็วจนกลายเป็นนกกระดาษตัวเล็กๆ ก่อนที่เสี้ยววินาทีต่อมามันจะระเบิดปุ้ง! กลายเป็นนกน้อยตัวสีเทาอีกครั้ง...มันบินวนรอบตัวชายหนุ่มพร้อมกับร้อง จิ๊บ!ๆ อย่างน่าเอ็นดู

 

               " ว้าว!...ต้องหาเวลาว่างๆ ให้เชรีน่าสอนมุกนี้ให้เสียแล้วสิ "  เขามองนกที่เกิดจากเวทย์มนตร์ของเชรีน่าอย่างทึ่งๆ...ชายหนุ่มผิวปากเรียกให้นกตัวนั้นลงมาเกาะที่ไหล่ก่อนที่เขาจะสูดหายใจเข้าลึก พร้อมกับก้าวเท้าเดินเข้าไปที่กำแพงคริสตัลช้าๆ

 

                 อย่างไม่อาจเชื่อสายตา !! ร่างของเรย์ลาลีนและนกน้อยตัวนั้นกลับทะลุผ่านกำแพงคริสตัลที่แข็งแกร่งราวกับเพชรนี้เข้าไปราวกับว่ากำแพงเหล่านี้เป็นธาตุอากาศ...แต่ในขณะเดียวกัน เมื่อเฮเลนพยายามจะเดินตามเข้าไปบ้าง กำแพงคริสตัลใสนี้กลับทำหน้าที่ของมันอย่างมีประสิทธิภาพ จนหน้าผากของเฮเลนชนเข้ากับกำแพงเสียงดัง โป๊ก !!

 

                " ฮ...เฮ้...เฮเลน...เป็นอะไรรึเปล่า? "  เรย์ลาลีนอดหันกลับมาถามไม่ได้เมื่อเห็นเฮเลนทรุดลงไปนั่งตาแดงเอามือกุมหน้าผากป้อย

  

                " ม ...ไม่เป็นมั้ง !! ... ก็เห็นทั้งเห็นอยู่ว่าเจ็บจนน้ำตาไหลแบบเนี้ย ! แง่งงงง !! ขี้โกงนี่ ! นายทำอีท่าไหนถึงได้เดินผ่านกำแพงบ้านี่เข้าไปได้เนี่ย !? "  หญิงสาวแหวลั่นพลางน้ำตาไหลพากเอาจริงๆ เพราะทั้งเจ็บทั้งอาย ในขณะที่ชายหนุ่มได้แต่กลั้นหัวเราะจนตัวคลอน

 

                " กำแพงผลึกนี่น่าจะมีอาคมกำกับไว้...มันคงทำหน้าที่ให้ผ่านได้เฉพาะคนที่เชรีน่าอนุญาตเท่านั้น...สงสัยเป็นเพราะเธอเป้นแขกไม่ได้รับเชิญ เธอเลยเดินโขกกำแพงแทนที่จะทะลุผ่านมาแบบฉัน........อย่ามองตาเขียวอย่างงั้นน่า...ไงๆ ก็ช่วยทำตัวเป็นเด็กดีแล้วก็รออยู่ตรงนี้เงียบๆ ซักพักก็แล้วกันนะ "    

 

                " เจ้าค่ะ! ...พูดเหมือนฉันมีทางเลือกมากนักนี่!!...เถอะ...ฉันจะคอยอยู่ตรงนี้แหละ...นายรีบเข้าไปหา พี่สาวสุดที่รัก ของนายเถอะ! "         

 

                  เรย์ลาลีนหัวเราะเบาๆ ...เขากำชับเฮเลนให้รอเขาอยู่เฉยๆ อีกครั้ง ก่อนจะเริ่มต้นออกเดินผ่านต้นไม้น้อยใหญ่ที่เรียงรายอยู่ข้างทางโดยมีจุดมุ่งหมายอยู่ที่กระท่อมไม้ที่ตั้งอยู่ ณ กลางอุทยาน

 

               ...ถึงแม้เขาจะเป็นจอมเวทย์โดยกำเนิดและมีพลังเวทย์กับพรสวรรค์ที่สูงล้ำ แต่เรย์ลาลีนก็ถูกเลี้ยงดูมาโดยคนซึ่งไร้พลังพิเศษ...ความเคยชินและคำสอนของราชาคาริออสทำให้เขา หรือแม้แต่เซเรย์ลีนผู้เป็นน้องชายแทบจะไม่ได้ใช้ความสามารถพิเศษอันเป็นพรสวรรค์ของพวกเขาในชีวิตประจำวันเลย...ซึ่งนอกจากการไม่ใช้พลังของเขาจะไม่ได้สร้างความลำบากอะไรแล้ว มันยังทำให้เขาไม่รู้สึกแปลกแยกเมื่อครั้งอยู่ในวังหลวงอีกด้วย....แต่เมื่อเข้ามาในอุทยานแห่งนี้ สิ่งแวดล้อมรอบตัวชายหนุ่มถึงกับทำให้เขาตกตะลึงเล็กน้อย เพราะทุกกิจกรรมที่เกิดขึ้นในอุทยานแห่งนี้เกิดจากอำนาจเวทย์มนตร์ทั้งสิ้น...ไม่ว่าจะเป็นเหล่าอุปกรณ์ทางการเกษตรอย่าง บัวรดน้ำ หรือ ส้อมพรวน ที่ทำงานของมันเองด้วยเวทย์มนตร์โดยไม่ใช้กำลังคนเลย หรืแม้กระทั่งไม้ดอกอันสวยงามต่างๆ ที่เขาไม่รู้จักที่ถูกทำให้ลอยอยู่กลางอากาศด้วยอำนาจเวทย์มนตร์...มันเป็นโลกของผู้ใช้เวทย์มนตร์ที่แท้จริงซึ่งต่างจากโลกที่เขาเคยรู้จักอย่างสิ้นเชิง...

 

                " เรย์ลาลีน !? "  เสียงของหญิงสาวซึ่งเรย์ลาลีนจำได้ดีว่าเป็นมารดาบังเกิดเกล้าของเขาเอ่ยปลุกเรย์ลาลีนจากภวังค์ เมื่อหันไปเขาก็พบกับเชรีน่า เมโอ คริสตัล ในชุดนอนบางเบาสีฟ้าที่เผยให้เห็นสัดส่วนของเธออย่างชัดเจนโดยมีเพียงไนท์กาวด์คลุมทับปิดบังเพียงชั้นเดียวเท่านั้น...น้ำเสียงของเธอบ่งบอกเป็นอย่างดีว่าหญิงสาวมายืนรอเรย์ลาลีนอยู่ค่อนข้างนานแล้ว

 

                " พี่ ? "

 

                  หมับ !!! 

 

                 ก่อนที่เรย์ลาลีนจะได้ทันพูดอะไรต่อไปมากกว่านี้ เชรีน่าก็คว้าตัวเขาเข้าไปกอดแน่นจนร่างกายอันน่าลุ่มหลงแทบทุกส่วนของเธอสัมผัสกับร่างกายชายหนุ่มอย่างถนัดถนี่จนเลือดในกายเขาถึงกับร้อนฉ่า...ถึงแม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าเชรีน่ากอดเขาด้วยสัญชาติญาณความเป็นแม่ล้วนๆ แต่การจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัวของหญิงสาวก็ทำเอาเรย์ลาลีนอดที่จะหน้าแดงก่ำเป็นตำลึงสุกอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

 

                ' ฮ...เฮ้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ใจร่มๆ สิเหวย !! ถึงอายุจะห่างกันไม่มาก แต่เชรีน่าก็คือแม่แท้ๆ ของเรานะเฟ้ย !!! ขืนคิดอะไรฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้มีหวังถูกตราหน้าเป็น ไอ้โรคจิต ไปตลอดชาติแน่ๆ ! '

 

                " เฮ้อ...ขอบคุณสวรรค์...นายยังไม่เป็นอะไร...รู้ไหมว่าตลอดเวลาที่นาวาสวรรค์กำลังเดินทาง ฉันร้อนใจมากเลย...ร้อนใจกลัวว่านายจะไปฝืนทำอะไรโง่ๆ อีก "

 

                " เอ่อ...พี่...ผมสบายดีครับ... "  ก่อนที่เรย์ลาลีนจะได้ทันพูดจบเชรีน่าก็ก้มลงทำจมูกฟุดฟิดแถวๆ ปกเสื้อของชายหนุ่มอย่างผิดกลิ่นก่อนจะแหวลั่น

 

                " เดี๋ยวนะ !! ...ทำไมตามตัวนายถึงมีกลิ่นเหล้าหึ่งแบบนี้ล่ะ!...บอกฉันมานะว่าไปกินเหล้าที่ไหน? เมื่อไหร่? กับใคร?!  บอกชื่อกับเลขบัตรประกันสังคมของไอ้คนที่ชวนนายไปกินเหล้ามาซะ !! "

 

                " ด...เดี๋ยวๆๆๆๆๆๆ....ผมอายุ 22 แล้วนะ ไอ้เรื่องกินเหล้ายาตอนอายุเท่านี้ก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ...แล้วพี่จะเอาเลขบัตรประกันสังคมของไอ้คนที่ชวนมกินเหล้าไปทำบ้าอะไร? นี่กะจะตามรังควานถึงบ้านเกิดเลยเหรอ?! "

 

                " ชิ...เรื่องนี้ช่างมันก่อนก็ได้...ยังไงก็ตาม...เรย์ฯ เข้ามาในบ้านก่อนสิ "

 

                  เรย์ลาลีนเดินตามผู้มีศักดิ์เป็นพี่สาวเข้าไปในกระท่อมไม้อันเป็นที่พักของเธอ... ทันทีที่ก้าวเท้าเข้าไปในกระท่อมเขาถึงกับต้องตกตะลึงแทบอ้าปากค้าง เพราะภายในกระท่อมถูกวางเต็มไปด้วยม้วนคัมภีร์เวทย์อย่างระเกะระกะกองสุมสูงท่วมหัว...บนโต๊ะรับแขกเต็มไปด้วยกองเศษซากถ้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปด้วยจำนวนที่เจ้าของกระท่อมคงจะกินมันแทนอาหารหลักมาหลายสัปดาห์แล้ว...ในขณะที่โซฟารับแขกยาวก็ถูกปูทับไว้ด้วยผ้านวมอันยับยู่ยี่ซึ่งบ่งบอกได้ไม่ยากว่าหญิงสาวคงจะใช้มันแทนเตียงนอนมาได้ซักพักแล้ว...ที่ไกลออกไปซึ่งเป็นห้องทำงานยิ่งแล้วใหญ่ เพราะมันถูกอัดแน่นไปด้วยตั้งเอกสารและไอเท็มประหลาดๆ ชวนไม่น่าไว้วางใจด้วยประมาณที่มากจนน่ากลัว....ที่หนักสุดๆ คือส่วนประตูทางด้านซ้ายมือของเขาที่เกาะสลักไว้ว่า ห้องนอน เพราะมีกระดาษเขียนด้วยลายมือของเชรีน่าอย่างลวกๆ แปะไว้กลางประตูว่า

 

 

' อันตราย !! ห้ามเข้าจนกว่าห้องจะถูกทำให้ปลอดเชื้อสมบูรณ์แล้ว !! '

                  

  

            " นี่แหนะ !! จะจ้องอะไรกันนักกันหนายะ!! มันเสียมารยามรู้ไหม? จะเข้ามาก็เข้ามาสิ "  เชรีน่าออกแรงดึงเรย์ลาลีนเข้ามาจนเรย์ลาลีนเสียหลักเข้าไปชนกับตั้งเอกสารที่มีสภาพง่อนแง่นอยู่แล้ว...ผลก็คือมันพังครืนลงมาราวกับตึกถล่ม ทำเอาฝุ่นละอองที่เกาะหนาเป็นนิ้วฟุ้งขึ้นไปทั่ว

 

            " ค...แค่กๆๆๆๆๆๆ !!  ห...ให้ตายสิ ! พี่ได้ทำความสะอาดที่นี่ครั้งสุดท้ายเมื่อกี่ร้อยปีที่แล้วเนี่ย?! "

 

            " ห...หนวกหูน่า ! ...ห้องของสาวโสดที่ไม่มีผู้ชายมาเห็นมันก็เป็นซะแบบนี้ทุกคนแหละ! ...แถมมันก็ไม่ได้สกปรกถึงขนาดนั้นซะหน่อย เดี๋ยวพอมีเวลาว่างฉันก็ทำความสะอาดของฉันเองล่ะน่า! "

 

            " ไม่จริงม้าง...พูดตรงๆ อีแบบนี้เผากระท่อมทิ้งแล้วสร้างใหม่ยังง่ายกว่าทำความสะอาดทั้งหมดนี่เลย "

 

            " หนวกหูๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นายชักจะทำให้ฉันโมโหจริงๆ แล้วนะ! ไปนั่งตรงนู้นเลยไป๊! "

 

           ...เรย์ลาลีนได้แต่ยักไหล่เบาๆ เขาเดินมาที่โซฟารับแขกก่อนจะพยายามหาที่ว่างเพื่อหย่อนก้นลงไปนั่ง ในขณะที่เชรีน่ากำลังคุ้ยหาอะไรบางอย่างในห้องทำงานจนกองเอกสารที่ตั้งอยู่อย่างไม่ค่อยเป็นระเบียบอยู่แล้วถึงกับกระจายเกลื่อนจนดูเหมือนพายุเข้าไม่มีผิด...

 

            " เอ่อ...ก็ไม่ได้อยากจะปากหมานอะไรหรอกนะ...แต่ถ้าพี่ยังคุ้ยหาไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีจุดมุ่งหมายแบบนี้ มีหวังได้หากันยันเช้าแน่...ตกลงพี่จะหาอะไรกันแน่เนี่ย? "  ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะเอ่ยขึ้นกับพี่สาวของเขาอีกครั้ง

 

            " โอ้ยยย ! ไม่หงไม่หามันแล้ว ! ....เอ...ไอ้คาถานั้นมันออกเสียงยังไงนะ...อืม... "  เชรีน่าเกาหัวเล็กน้อย ก่อนจะท่องมนต์บางอยางที่เรย์ลาลีนไม่รู้จักเร็วปรื๋อ พร้อมกับหลับตาแบมือไปข้างหน้า

 

              ฉับพลันทันใดนั้นเอง ภายใต้กองเกสารฝุ่นเขรอะที่กระจายเกลื่อนบนพื้น ปรากฎม้วนกระดาษลินินสีเทาราคาแพงผูกริบบิ้นดำประทับด้วยครั่งสีแดงสดลอยทะลุขึ้นมา ก่อนจะลอยอย่างช้าๆ มาหยุดอยู่บนมือของเชรีน่าอย่างนิ่มนวล

 

             " ว...ว้าว! พี่รู้ไหมว่าเวทย์บทนี้จะทำให้พี่รวยเละได้เลยนะเนี่ย "  เรย์ลาลีนอดไม่ได้ที่จะร้องออกมาอย่างตื่นเต้น เพราะเวทย์ที่เชรีน่าพึ่งใช้ไปนั้นสามารถแก้ปัญหาโลกแตกอย่างการหาของไม่เจอได้อย่างง่ายดายเลยทีเดียว

 

             " หึๆๆๆ ก่อนจะมาเป็นห่วงฉัน เป็นห่วงไอ้ที่อยู่ในมือฉันก่อนดีกว่าไหม? ...ปุจฉา...นี่คือคำถามวิชารัฐศาสตร์ 101 ...ริบบิ้นสีดำที่ผูกติดม้วนกระดาษประทับตราของทางการ หมายความว่าอะไร? "  เชรีน่าถามด้วยสีหน้าหลอนจิตพลางโบกม้วนกระดาษในมือไปมาให้ดู

 

             " อ...เอ่อ...ยอม... "

 

             " คิกๆๆๆ  ว่าแล้วเชียว...เอ้า ! ...เอาไปดูซะสิ...มันเป็นของนายแล้ว "  หญิงสาวโยนม้วนกระดาษเจ้าปัญหานั่นมาให้ ซึ่งเมื่อเรย์ลาลีนมองใกล้ๆ คิ้วของเขาก็ขมวดมุ่นเล็กน้อยกับตราที่ประทับครั่งสีแดงสดอยู่ เพราะเขาจำได้ดีว่ามันเป็นตราลัญจกรณ์ของราชวงศ์ นีโอ คอบร้า ซึ่งถือเป็นสัญลักษณ์ของทางการเซลโลลอร์...แต่เพราะเขาไม่ได้อยู่ในสายเสนาธิการอย่าง ราโชลีน ทำให้ไม่รู้จริงๆ ว่าริบบิ้นสีดำที่ผูกกระดาษตามที่เชรีน่าว่ามันหมายความว่ายังไง

 

               เรย์ลาลีนยักไหล่อีกครั้ง ก่อนจะลอกครั่งออกเบาๆ และคลี่ม้วนกระดาษขึ้นดู...แต่ทันทีที่เขาเห็นเนื้อความทั้งหมดในม้วนกระดาษ เขาถึงกับต้องร้องอุทานดังลั่น!!

 

 

             " เฮ้ยยยยยย !!!!!! "

 

 

 

WANTED

 

 

 

 

 

 

 

 

 

DEAD OR ALIVE

 

REYLALEEN  NEO  COBRA.

 

50,000,000 Dragus

 

 

 

 

................................................