Chronicles Of Legend. ปฐมบทแห่งตำนาน

 

================================================

 

          ....กึก...กึก...กึก...กึก...กึก...กึก...กึก...กึก...กึก...กึก...กึก...กึก....

 

          ....เสียงของเชรีน่าเอานิ้วชี้เคาะโต๊ะไม้ ดังผ่านทางกระจกเวทย์ เป็นจังหวะเรื่อยๆ อย่างน่ากดดัน....ยิ่งเรย์ลาลีนเล่าความจริงไปมากเท่าไหร่ ความถี่ของการเคาะโต๊ะก็ยิ่งถี่ขึ้น...ราวกับการนับถอยหลังของระเบิดเวลาไม่มีผิดเพี้ยน  สร้างความกดดันอย่างประหลาดมาที่เรย์ลาลีนจนเขาชักนั่งไม่เป็นสุข เป็นความกดดันที่แม้แต่เฮเลนกับคู่แฝดยังสัมผัสได้......แม้ว่าสีหน้าของเชรีน่าจะยังไม่เปลี่ยนแปลงไปในทางน่ากลัวก็ตามที....

 

             " จากนั้น......นายก็โดนจับได้...แบบคาหนังคาเขา....งั้นสินะจ๊ะ? "

 

             เชรีน่ายิ้มยิงฟันหวาน สวยงามราวกับนางฟ้ามาจุติ หลังจากนั่งฟังเรื่องราวทุกอย่างจนจบ ....แต่ในสายตาของเรย์ลาลีน  นี่มันเหมือนกับรอยยิ้มของเพชรฆาตที่กำลังจะจับเขาแขวนคอไม่มีผิดเพี้ยนเลย

 

             " ใช่แล้วจ๊ะ! "  เฮเลนที่นั่งอยู่ด้านหลังตะโกนแทรกเข้ามา เร็วเกินกว่าที่ซานดร้าหรือเทียน่าจะห้ามปราม หรือรวบตัวไว้ทัน

 

             จากสภาพนางฟ้าผู้อารี  เชรีน่าเปลี่ยนสีหน้าของตัวเองไปเป็นฆาตกรฆ่าหั่นศพในพริบตา เธอกระโจนพรวดจากจากโต๊ะทำงานเข้าตะครุบกระจกเวทย์ด้วยคามเร็วราวกับสายฟ้าแลบ  ทำเอาเรย์ลาลีนที่นั่งใกล้ชิดติดจอที่สุดถึงกับแทบร้องกรี๊ด! ออกมา....แบบนี้มันน่าสยดสยองยิ่งกว่าดูหนังสยองขวัญแบบ 3 มิติเสียอีก......งานนี้ถ้าเชรีน่ามีความสามารถในการทะลุผ่านกระจกเวทย์มาได้ เรย์ลาลีนมีหวังถูกงับหัวขาดไปแล้ว

 

             " แก๊ !! เรย์ !!  ก่อนส่งไปฉันย้ำนักย้ำหนาแล้วว่าให้เรื่องนี้เป็นความลับ !! แค่ไม่ถึง 24 ชั่วโมง ความลับก็แตกโพล๊ะแบบนี้.......มันน่านัก !!! "

 

             " ม...มันก็ไม่ใช่ความผิดของผมคนเดียวซะหน่อย!  พี่ไม่เคยบอกผมซักคำว่าไอเวทย์ของผมกับพี่คล้ายกันขนาดนี้.....แถมผมก็พึ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่า สีผม กับ สีม่านตา ของผมกับพี่เป็นลักษณะเฉพาะของตระกูล เมโอ คริสตัล ตระกูลเดียวเท่านั้น "  เรย์ลาลีนพยายามเถียง แต่มันไม่ช่วยให้อารมณ์ของเชรีน่าลดอุณหภูมิลงเลย

 

             " เข้าใจความหมายของคำว่า common sense ไหม?!....สามัญสำนึกน่ะ สามัญสำนึก .....ตั้งแต่เกิดมาจนโตป่านนี้แล้วเนี่ย แกเคยเห็นไอ้บ้าที่ไหนที่มีหัวกับตาสีเทาแบบเดียวกับแกมั่งไหม?! นอกจากฉันกับพ่อของฉันน่ะ....เรื่องแค่นี้ก็หัดสังเกตสังกาด้วยตัวเองมั่งเซ่! ...ให้ตายสิ!  ฉลาดเกือบทุกเรื่อง ดันมาโง่เรื่องง่ายๆ แบบตกม้าตายพรรค์นี้ได้ "

 

             " ถ...เถียงไม่ออกเลยแฮะ...เรา "

 

             " อ...เอ่อ...ความจริงเรื่องมันก็ไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้นหรอกมั้งคะ....คนที่รู้ความลับนี้ นอกจากฉันกับซานดร้าแล้วก็มีแค่ เฮเลน คนเดียว...แถมตัวของเฮเลนเองก็เป็นหนึ่งในพวกเรา  เพราะงั้นขอแค่ให้เฮเลนปิดความลับไว้ เพื่อประโยชน์ของสถาบันฯ เอง...ก็น่าจะพอแก้ไขเรื่องนี้ได้แล้วนี่คะ "  เทียน่าพยายามไกล่เกลี่ย เพราะตามความคิดของเธอแล้ว ...เชรีน่าก็ไม่น่าจะโมโหโกรธาเป็นฟืนเป็นไฟกับเรื่องแค่นี้

 

             เชรีน่าปรายสายตาไปมองพี่น้องฝาแฝดเล็กน้อย ก่อนจะพูดเรียบๆ

 

             " เทียน่า...ซานดร้า....แล้วก็เธอด้วย เฮเลน...ออกไปก่อน...ฉันขอคุยอะไรกับ  น้องชาย  ของฉันเป็นการส่วนตัวหน่อย... "

 

             สามสาวหันมามองหน้ากัน...พวกเธอ 3 คนรู้จักเชรีน่าดี ไม่มากก็น้อย...แต่พวกเธอไม่เคยเห็นครั้งใด ที่เชรีน่าจะมีท่าทีตึงเครียดแบบนี้มาก่อน....อย่างไร้คำถาม พวกเธอพร้อใใจกันเดินออกไปอย่างสงบ

 

             เมื่อทั้ง 3 สาวออกไป จนห้องทั้งห้องเหลือเพียงแค่เรย์ลาลีนกับเชรีน่าในกระจกเวทย์ เชรีน่าก็เริ่มพูดทันทีด้วยน้ำเสียงจริงจัง ไร้แววล้อเล่นโดยสิ้นเชิง

 

             " เรย์ฯ...ใช้เวทย์รบกวนการแอบฟังซะ...ระดับนายคงใช้เป็นใช่ไหม? "

 

             โดยไร้คำตอบ เรย์ลาลีนร่ายเวทย์บทสั้นๆ บางอย่าง...เมื่อเขาร่ายจบ เกิดเสียงแหลมเล็กดัง วี้!  ก้องไปทั้งห้อง ก่อนจะสลายหายไป....บัดนี้ห้องทั้งห้องปราศจากกาารรู้เห็นของบุคคลที่ 3 โดยสิ้นเชิง

 

             " เรียบร้อยแล้วครับ "

 

             " ดี...กลับมาที่ คริสตัลฟอร์ซ ซะ...เรย์ฯ "

 

             เรย์ลาลีนกระพริบตาปริบๆ เกิดสุญญากาศในห้องเกือบ 10 วินาที ก่อนที่เขาจะฝืนหัวเราะเบาๆ

 

             " ฮ่ะๆ เล่นมุกก็ไม่บอก...เกือบไม่เก็ทแล้วนะครับเนี่ย "

 

             " หน้าตาฉันตอนนี้มันเหมือนคนที่เล่นมุกเอาฮา...งั้นเหรอ? "  เชรีน่าถามเสียงเข้มพลางยื่นหน้าเข้าแทบชิดกระจกเวทย์พร้อมชี้ให้ดูชัดๆ 

 

             " ม...ไม่ค่อยเหมือนเท่าไหร่นะครับ "

 

             " ดี...งั้นก็ยืนตามที่ฉันบอก...กลับมาที่บ้านซะ...แล้วฉันจะไปแก้ปัญหาที่สถาบันผู้ใช้พลังจิตเอง "

 

             " ด...เดี๋ยวก่อนนะ...พี่...จริงอยู่ที่ว่าพี่กำชับนักกำชับหนาว่าให้ปิดเรื่องนี้เป็นความลับ  แต่ผมว่าเรื่องมันไม่น่าจะร้ายแรงขนาดนั้นหรอกมั้งครับ...เรื่องความแตกที่ผมเป็นคนตระกูล เมโอ คริสตัล อาจจะซีเรียสก็จริง  แต่คนที่รู้ความลับก็มีแค่คนเดียว คือผู้หญิงที่ชื่อ เฮเลน....ซึ่งในฐานะสารวัตรนักเรียน เธอคงจะปิดเรื่องนี้เป็นความลับ...ถึงจะผิดแผนไปบ้างนิดหน่อย แต่ผมก็ยังสามารถสืบอยู่เรื่องนี้ที่นี่ได้นะ "

 

             " ปัญหามันอยู่ที่นายเป็นคนที่ทำความลับแตกง่ายเกินไป...ถึงมันจะไม่ใช่ความผิดของนายโดยตรง  แต่งานนี้คงไม่มีอะไรรับประกันได้ว่านายจะไม่ทำความลับแตกอีก....นายอย่าลืมเลือนไปสิว่านายเป็นใคร....นายคือ เรย์ลาลีน  คอบร้า  วีรบุรุษผู้ตายไปแล้ว ในเกาะทองคำนั่นนะ.....จริงอยู่ที่ความแตกเรื่องที่ว่านายเป็นคนของตระกูล เมโอ คริสตัล อาจจะไม่ถึงกับร้ายแรง.....แต่ถ้าความลับของนายเรื่องที่นายคือ เรย์ลาลีน  คอบร้า แตกแทนล่ะ......แบบนั้นสิ่งที่ฉัน กับพี่น้องของนายทำมาก็จะ สูญเปล่า ทันที.....และฉันจะยอมให้มันเป็นแบบนั้นไม่ได้.....เรย์ฯ...นี่ไม่ใช่คำขอร้อง...แต่เป็นคำสั่งเด็ดขาด.....กลับมาซะ... "  

 

             เชรีน่าบอกเหตุผลเสียงเรียบจนน่าหวั่นใจ ทำเอาเรย์ลาลีนนิ่งอึ้งไปเกือบ 3 นาที ก่อนที่ในที่สุดเขาจะถอนหายใจเฮือก

 

             " ผมขอโทษนะครับ...พี่...แต่ผมขอปฎิเสธครับ.... "

 

             " เรย์ลาลีน !! "

 

             " ผมไม่ใช่คนที่ละทิ้ง ปัญหา เพียงเพราะคำว่า ความแตก หรอกนะครับ พี่... "

 

             " นี่ไม่ใช่ ปัญหา ของนายนะ เรย์ฯ !! ...มันไม่ใช่ปัญหาของนายโดยสิ้นเชิง! "  เชรีน่าย้ำจุดยืนของเรย์ลาลีนให้ชัดเจนอีกครั้ง

 

             " พี่จำคำพูดของพี่ ในประโยคสุดท้ายก่อนที่พี่จะส่งผมมาที่นี่ได้ไหม?....พี่บอกผมว่า...จงเชื่อ ในสัญชาตญาณของตัวเอง....ตอนนี้สัญชาตญาณบอกกับผมว่า...เรื่องนี้ เป็น ปัญหา  ของผมแล้ว...ที่นี่ มีอะไรบางอย่างที่สำคัญต่อผม...มากเกินกว่าที่ผมคิดก็ได้... "

 

          ....เชรีน่านิ่งอึ้ง...คำว่า จงเชื่อ ในสัญชาตญาณของตัวเอง ...เป็นคติประจำตระกูล เมโอ คริสตัล  ที่ทุกคนในตระกูลต้องเชื่อฟังและจำขึ้นใจ...คนในตระกูล เมโอ คริสตัล เชื่อมั่นในสัญชาตญาณพิเศษที่ไหลเวียนอยู่ในสายเลือดของตัวเอง และนั่นทำให้เธอไม่อาจปฎิเสธเหตุผลของเรย์ลาลีนได้....

 

              จอมเวทย์สาวถอนหายใจเฮือก...นึกโทษตัวเองที่ใจอ่อนไม่เข้าเรื่องกับผู้เป็นเสมือนลูกชายของตัวเธอเอง ก่อนจะพูดเรียบๆ 

 

               " แค่ครั้งเดียว...เรย์ฯ...ถ้าความลับของนาย แตก อีกแค่ครั้งเดียว...ไม่ว่าเรื่องอะไร หรือเพราะอะไร....ฉันจะไปที่นั่น...แล้วลากนายกลับมา...ต่อให้ต้องจับนายยัดถุงกระสอบกลับมาก็ตามที!! "  

   

               เธอพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด และเห็นได้ชัดโดยไม่ต้องอนุมานเลยว่าเธอเตรียมจะทำอย่างที่พูดจริงๆ แต่ใจความสำคัญในประโยคนั้น ทำเอาเรย์ลาลีนคลี่ยิ้มบางๆ

 

               " สัญญาครับ...ด้วยพันธะสัญญาสายเลือดผู้ใช้มนตราเลย "

 

               " พูดปากเปล่าน่ะมันไม่เกิดผลอะไรหรอกนะ...เรย์ฯ "  เธอบ่นอุบอิบก่อนจะถอนหายใจเฮือกอีกครั้ง แล้วพูดอย่างเป็นการเป็นงาน

 

               " เรย์ลาลีน...ฉันรู้ว่าฉันเคยพูดไปแล้ว...แต่ฉันจะขอพูดอีกครั้งนะ....จงระวังตัวให้ถึงที่สุด....และจงเชื่อ...ในสัญชาตญาณของตัวเอง....แม้ว่าสัญชาตญาณของนาย จะค้านกับทุกอย่างที่นายเชื่อหรือเคยเชื่อก็ตาม....นี่เป็นคติประจำใจของตระกูลเรา...แล้วมันจะไม่มีใครเปลี่ยนนายให้เป็นอื่นได้....ตลอดไป... "

 

               " ...เชื่อ ในสัญชาตญาณของตัวเอง...ตลอดไป...แล้วเจอกันครับ...พี่... " 

 

 

..................................................

 

 

 

              ...คริสตัล ฟอร์ซ...บ้านพักของ เชรีน่า  เมโอ คริสตัล...

 

                หลังจากสลายกระจกเวทย์ เชรีน่าก็เดินมาที่บาร์เครื่องดื่มเล็กๆ ในบ้าน...ก่อนจะหยิบขวดเหล้าดีกรีสูงสีอำพันใสกับแก้วคริสตัลมา 1 ใบ...เธอใช้เวทย์บทเล็กๆ สร้างน้ำแข็งก้อนกลมๆ ก้อนนึงในแก้ว ก่อนจะรินเหล้าจนเกือบล้น และยกมันกระดกลงคอรวดเดียวหมด*

 

               " เฮ้อ...ไหนลูกสัญญาเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะไม่แตะเหล้าอีก "  กาเบรียลที่อยู่ด้านหลังเอ่ยเบาๆ ด้วยน้ำเสียงไม่จริงจังนัก ก่อนที่เขาจะเดินมานั่งข้างๆ พร้อมกับรินเหล้าขวดเดียวกันใส่อีกแก้ว และยกขึ้นจิบน้อยๆ 

 

               " ขอวันนึงน่า...พ่อ... "  เธอพูดพร้อมกับกระดกไปอีกแก้ว

 

               " ลูกชายสุดที่รักคนเดียว  ทำอะไรให้หงุดหงิดล่ะ? "

 

                เชรีน่าถอนหายใจเฮือกก่อนจะเอาแก้วเหล้าที่มีพรายน้ำเกาะรอบแก้วเพราะความเย็น คลึงเบาๆ ที่ขมับโดยปรารถนาจะให้มันช่วยดับอารมณ์ร้อนๆ ในหัวของเธอได้ ไม่มากก็น้อย

 

               " ถามจริงๆ นะ พ่อ...จำตอนที่หนูดึงดันจะไปจับ จิ้งจอกเพลิง คิตสึเนะ ที่เกาะสโนว์แลนด์ ตอนที่หนูอายุเท่าๆ กับเรย์ฯ ได้ไหม?...ตอนนั้นหนูใช้คำว่า...เชื่อในสัญชาตญาณตัวเอง  เป็นประโยคเด็ด  ทำให้พ่อไม่สามารถทัดทานความต้องการของหนูได้...เพราะจำนนต่อประโยค ที่เป็นเหตุผลบ้าๆ นี่...หลังจากที่หนูออกเดินทางไปแล้ว......พ่อมานั่งเก๊กซิมจิบเหล้าแบบนี้เหมือนกันไหม? "

 

               จอมเวทย์ชราเลิกคิ้วอย่างครุ่นคิดเล็กน้อย...ก่อนจะหัวเราะเบาๆ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์นั้นในอดีตนั้นได้

 

               " ฮ่ะๆๆๆ ...ช่าย... เหมือนกันจนน่าตกใจเลย....พ่อบอกลูกแล้ว ว่าเวรกรรมเดี๋ยวนี้มันติดจรวด "

 

               " ก็ไม่เคยคิดมาก่อนหรอกนะคะ ว่าเวรกรรมมันจะตามมาเร็วขนาดนี้....เฮ้อ....แถมยังใช้คำพูดเดียวกันแบบเป๊ะๆ แทบจะตัวอักษรต่อตัวอักษรเลย ...แค่คิดก็จี๊ดแล้วเนี่ย...เขารู้ตัวรึเปล่านะ ว่าเขาเป็นผู้เดียวที่จะสืบทอดสายตระกูล เมโอ คริสตัล ของพวกเราได้ "

 

               " ทีนี้ลูกก็จะได้รู้ซะที ว่าการมีลูกน่ะ มันลำบากแค่ไหน...แล้วการเป็นพ่อแม่น่ะ มันมีห่วงเยอะแค่ไหน....อย่างน้อยเรื่องนี้ก็ทำให้ลูกโตเป็นผู้ใหญ่ไปอีกก้าวนึงแล้ว เห็นไหม? "  

 

               กาเบรียลสอนในฐานะผู้เป็นพ่อและผู้ที่อาบน้ำร้อนมาก่อน พร้อมกับลูบผมหยักศกยาวสีเทาของผู้เป็นลูกสาวอย่างเอื้ออารี ทำเอาเชรีน่ายิ้มมุมปากเล็กน้อย

 

               " เฮ้อ....การเป็นแม่คนนี่มันยากกว่าที่พ่อขู่ไว้เยอะเลยนะ...พอมาเจอกับตัวแบบนี้... "

 

               กาเบรียลหัวเราะเบาๆ ก่อนจะร้อง เอ้อ! เบาๆ อย่างนึกอะไรบางอย่างได้

 

               " จะว่าไป...พ่อขอถามนิดนึงสิ......คันฉ่องเทพวายุ ของเรย์ลาลีนน่ะ อยู่ในระดับสุดยอด ที่แทบจะป้องกันได้ทุกอย่าง  มันแทบจะกันได้แม้แต่ เวทย์ Hi Ancient  ที่มีอำนาจทำลายล้างเหนือกว่ามหาเวทย์ระดับ 10 เสียอีก....แล้วทำไมเวทย์ป้องกันระดับนั้นถึงได้แตกกระจายยับเยินเพียงเพราะ เท้าเปล่าหุ้มพลังจิตเพียงนิดหน่อยของเด็กสาวเพียงคนเดียวได้ล่ะ? "

 

               เชรีน่าหัวเราะเบาๆ ขณะมองผ่านสุราราคาแพงสีอำพันในแก้วคริสตัลใส

 

               " ต้องพูดว่า เรย์ฯ มันโชคร้ายเองมากกว่าค่ะ...สิ่งที่ทำลาย คันฉ่องเทพวายุ ไม่ใช่พลังจิตของเธอหรอกค่ะ...แต่เป็นพลังของ ดาบยักษ์ ที่เธอคนนั้นแบกติดหลังอยู่ต่างหาก... "

 

               " ดาบยักษ์?...ดาบที่สามารถทำลายเวทย์สายลมระดับ 8 ได้....คงไม่ใช่... "  กาเบรียลทวนคำอย่างเริ่มเอะใจอะไรบางอย่าง

 

               " ฮ่ะๆๆ...อย่างที่พ่อคิดแหละค่ะ...ราชศาสตราสายขาวลำดับที่ 2 ...ใน 13 ราชศาสตราไร้เทียมทาน...ดาบยักษ์สีแดงเพลิงที่มีอำนาจสลายเวทย์ธาตุสายลมที่ต่ำกว่าระดับ 8 ทุกชนิด....ดาบอัคคีนกฟินิกส์ (Fire of Phoenix) ไงล่ะ... "

 

               " ฮ่าๆๆๆๆๆๆ.....ลูกของลูกนี่มันซวยขั้นเทพจริงๆ! "  กาเบรียลได้แต่หัวเราะให้กับความโชคร้ายของเรย์ลาลีน ก่อนจะดื่มเหล้าที่เหลืออยู่จนหมด

 

 

...........................................................

 

 

 

 

              *ปล.(1) การดื่มสุราเป็นเหตุให้เกิดการทะเลาะวิวาทและอาชญากรรมได้

 

              *ปล.(2)....กันไว้ก่อนดีกว่าแก้...เดี๋ยวนี้ผู้หลักผู้ใหญ่บ้านเราคิดอะไรแปลกๆ ขนาดคางตูดของซามูไรชินเอม่อนในเรื่องอิ๊คคิวซังยังโดนแบนได้....ไม่มีอะไรรับประกันว่านิยายโนเนมของผมจะไม่โดน = ='''''