Chronicles Of Legend. ปฐมบทแห่งตำนาน

 

================================================

 

             ....อาคารเรียนกลาง...สถาบันผู้ใช้พลังจิตนานาชาติ วัลคาไนท์....

 

               " อาวล่ะ...งั้นวันนี้พอแค่นี้แหละ...ถ้าจะให้ดีช่วยไปทบทวนบทเรียนที่จะเรียนในครั้งต่อไปซักนิดก็ยังดีนะ...เลิกได้ค่ะ... "  เสียงของหญฺงชราผู้สอนเอ่ยขึ้นพร้อมๆ กับเสียงออดหมดชั่วโมง ปลุกเรย์ลาลีนให้ตื่นจากนิทรารมย์อันแสนสุขอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก  ชายหนุ่มอ้าปากหาวพร้อมกับบิดขี้เกียจจนกระดูกลั่นเกรียว ก่อนจะเก็บหนังสือเรียนวิชา ภาษาต่างๆ ในทวีปเกียร์ ลงกระเป๋า และหันไปขยับยิ้มบางๆ ให้กับเฮเลนที่นั่งถลึงตาใส่เขาอย่างไม่พอใจอยู่ข้างๆ

 

               " บอกเหตุผลดีๆ มาซักข้อซิ...ว่าทำไมฉันไม่ควรจะบอกอาจารย์ ว่านายสามารถใช้มนต์มายาลวงตา หลอกให้อาจารย์เห็นว่านายกำลังนั่งตั้งใจเรียนวิชาของแกอย่างขมักเขม้น  ทั้งๆ ที่ในความเป็นจริงแล้วนายกำลังฟุบหลับชนิดเผาขนต่อหน้าอาจารย์แบบนี้! "  หญิงสาวกระซิบถามเสียงเบาแสนเบาขณะก้มเก็บของ จนไม่เกิดพิรุธใดๆ ให้บุคคลที่ 3 สังเกตเห็นได้

 

               " ให้ 2 ข้อเลยครับ...ข้อแรกคือ ตลอด 2 อาทิตย์ตั้งแต่เปิดเทอมมาเนี่ย ผมได้นอนคืนละไม่ถึง 3 ชั่วโมงด้วยซ้ำ "

 

               " ข้อนี้ไม่นับย่ะ...เพราะฉันก็อยู่โยงเฝ้ายามเหมือนกับนาย ยังไม่เห็นหมดสภาพเท่านายมาก่อนเลย "

 

               " นั่นมันเพราะราชศาสตราสารพัดประโยชน์ของเธอคอยเสริมพลังอยู่ตลอดเวลาไม่ใช่เหรอ... "  เรย์ลาลีนบ่นเบาๆ ก่อนจะพูดต่อ

 

               " ส่วนข้อ 2 ...วิชานี้อาจจะน่าสนใจสุดๆ ไปเลย...ถ้าผมไม่ใช่ ผู้ใช้เวทย์มนต์ ...จอมเวทย์ทุกคนจะมีพรสวรรค์ในด้านการใช้ภาษาที่เป็นเลิศ...พวกผมสามารถพูดและเขียนภาษาทุกภาษาได้ผ่านการฟังหรืออ่านเพียงรอบเดียว...เพราะงั้นไอ้วิชาที่ต้องมาท่องจำหรือเรียนรู้การออกเสียงภาษาเบสิคต่างๆ เนี่ย  มันโคตรจะไร้ประโยชน์ที่สุดสำหรับผมเลยล่ะครับ... "  เขาตอบพร้อมกับยิ้มบางๆ ให้อีกครั้ง

 

               " ต้องหาเหตุผลมาเถียงได้ทุกทีสิน้า...นายนี่ต้องเลือดกรุ๊ปโอ แน่ๆ เลย "  เฮเลนอดไม่ได้ที่จะบ่นเบาๆ พร้อมกับคล้องกระเป๋าเข้ากับด้ามราชศาสตราดาบอัคคีนกฟินิกส์เพื่อจะเตรียมไปเข้าเรียนวิชาต่อไป

 

 

.......................................................

 

 

            ....สองอาทิตย์ที่ผ่านมา ในทุกๆ วันนอกจากต้องเข้าเรียนในฐานะนักศึกษาเหมือนนักศึกษาทั่วไปแล้ว  ตกกลางคืนเขายังต้องอยู่โยงเฝ้าอาคารเรียนในฐานะผู้แทนของเชรีน่าอีก ทำให้ไม่น่าประหลาดใจเลยที่เขาในตอนนี้จะตาคล้ำจนไม่ต่างจากหมีแพนด้าไปทุกวัน...ไอ้ผู้บุกรุกนั่นก็เหมือนจะนกรู้เหลือเกิน เพราะนอกจาก 2-3 วันแรกแล้ว มันก็หายต๋อมไปเลย  ปล่อยให้เขานั่งตากน้ำค้างรอจนไข้จะขึ้นอยู่คนเดียว....ไอ้ครั้นจะไม่เฝ้าก็ไม่ได้อีก เพราะถ้าอีกฝ่ายมันเกิดนึกอยากบุกเข้ามาคืนที่เขาไม่อยู่แล้วดันบุกเข้าไปได้ ก็เป็นอันจบเกม....ทั้งๆ ที่เขาเองก็ยังไม่รู้ว่าเขากำลังอดตาหลับขับตานอนเป็นบ้าเป็นหลังเพื่อปกป้องอะไรด้วยซ้ำแท้ๆ....

 

            ....ส่วนเรื่องการเรียนยิ่งแล้วใหญ่  ทีแรกเขาก็เตรียมตัวเต็มที่กับบทเรียนการใช้พลังจิตแบบสุดโต่งแท้ๆ ...ที่ไหนได้กลับเป็นการสอนวิชาการสามัญกับการเข้าสังคมไปเสียฉิบ แล้วที่น่าเซ็งที่สุดคือ เมื่อเขาถามเรื่องนี้กับเทียน่าก็ได้รับคำตอบที่เขาไม่อาจปฎิเสธได้ว่า

 

              ' ถ้าคุณยังเรียนรู้ที่จะเข้ากับคนปกติไม่ได้...แล้วคุณจะหวังให้คนปกติเขายอมรับในตัวคุณได้ยังไงล่ะคะ? '

 

            ....เถียงไม่ออกเลยจริงๆ แฮะ...แต่ที่นี่ก็ใช่ว่าจะเรียนแต่วิชาสามัญทั่วไปเท่านั้น  เพราะในช่วงบ่ายก็ยังมีการสอนวิชาการใช้พลังจิตเบื้องต้น ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่เขาต้องระวังตัวมากที่สุด เพราะขืนไปทะเล่อทะล่าทำอะไรจนถูกจับได้ล่ะก็ เขามีหวังโดนจับยัดถุงกระสอบแพ็คกลับ คริสตัล ฟอร์ซ แหงๆ.....

 

           ....แต่ก็เป็นอย่างที่เชรีน่าพูดไว้ไม่มีผิด...ทั้งๆ ที่ต้นกำเนิดระหว่างพลังเวทย์กับพลังจิตออกจะต่างกันโดยสิ้นเชิงแท้ๆ แต่กลับมีการแสดงผลที่เหมือนกันจนแยกไม่ออกเลย.....ทำให้นักศึกษาทุกคนเข้าใจว่าเขามีพลังจิต บาเรียสายลม ไปโดยปริยาย...ทั้งๆ ที่เขาเองยังไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าไอ้บาเรียสายลมเนี่ยมันคืออะไรด้วยซ้ำ....

 

            " โย่!....เพื่อนฝูง!!...ไหงทำหน้าซีเครียดแต่เช้างี้ว้า?....อาหารเช้าไม่ถูกกระเพาะเหรอ? "  

 

              เสียงห้าวใหญ่ของชายหนุ่มผิวสีแทนพร้อมแรงตบอันหนักหน่วงที่กลางหลังปลุกเขาจากห้วงความคิดกลับมาสู่ช่วงเวลาแห่งความจริง....ผู้ตบหลังเขาเป็นชายหนุ่มที่ทำให้เขานึกถึง เซเรย์ลีนผู้เป็นน้องชายอย่างประหลาด...ผมยุ่งๆ สีดำอมเทาเขากันได้ดีกับดวงตาสีสนิมเหล็กที่ฉายแววขี้เล่นอยู่เป็นนิจ และริมฝีปากที่ยิ้มโชว์เขี้ยวอยู่ตลอดเวลา

 

             " นายต่างหาก...อารมณ์ดีแต่เช้า...ถูกหวยมารึไงวะ? โนอาห์ "  เขาหันกลับไปถามเบาๆ 

 

             " ...เป็นการง่ายยิ้มได้ไม่ต้องฝืน   เมื่อชีพชื่นเหมือนบรรเลงเพลงสวรรค์... "

 

             " ...แต่คนที่ควรชมนิยมกัน    ต้องใจมั่นยิ้มได้เมื่อภัยมา....ไม่ยักรู้ว่านายจะมีอารมณ์  สุนทรีย์กะเขาเป็นด้วย?... "

 

             " ฮ่าๆๆ....ล้อเล่นรึเปล่า!...นี่เป็นคติประจำใจฉันเลยเชียวนะ "

 

            ...ชายหนุ่มคนนี้ชื่อว่า โนอาห์...โนอาห์  วูล์ฟแฟนธ่อม ปี 3 แห่งปราการดิน...ก็อย่างที่บอกไปแต่แรก...โนอาห์คนนี้ให้ความรู้สึกแบบเดียวกับเซเรย์ลีนหลายอย่าง ตัวอย่างเช่น เป็นพวกเสพติดเสียงหัวเราะ...เข้ากะคนอื่นได้ง่าย(โดยไม่สนเลยว่าคนอื่นอยากจะเข้ากะมันหรือเปล่า)... และที่สำคัญที่สุด...แค่ดูผ่านๆ ก็รู้ได้ทันที ว่า เก่งทะลุโลก แหงๆ...

 

             " โนอาห์  วูล์ฟแฟนธ่อม...เท่าที่ฉันจำได้ ชั่วโมงต่อไปนายว่างไม่ใช่เหรอ?...แล้วเดินตามพวกฉันมาทำไมกันเนี่ย? "  เฮเลนถามเป็นเชิงดักทางด้วยสีหน้าจับผิด

 

             " นั่นปะไร...ซีเครียดอีกคนแล้ว...ทำคิ้วขมวดบ่อยๆ เดี๋ยวก็หน้าแก่แบบพี่นาเดียพอดีหรอก...เจี๊ยก !!! "  โนอาห์ยังพูดไม่ทันจบก็โดนหนังสือประมวลกฎหมายเล่มหนาเป้งปกแข็งโป๊ก ฟาดเข้าเต็มกบาลจนลงไปนอนกองกับพื้น ในขณะที่นาเดียผู้เป็นเจ้าของหนังสือและพริสซิลล่าจะเดินเข้ามาในวงสนทนาโดยไม่สนใจซากของโนอาห์ที่แน่นิ่งอยู่กับพื้นเลยซักนิด

 

             " ม...ไม่แรงไปหน่อยเหรอครับ...คุณนาเดีย? "  เรย์ลาลีนหันไปถามอย่างเกรงๆ แถมยังไม่กล้าก้มไปตรวจยืนยันการมีชีวิตอยู่ของโนอาห์ด้วยซ้ำ

 

             " ไม่หน่อยหรอก...แรงพอดูเลยล่ะ!...เรย์จ๋า...รู้ไหมว่าคำว่า แก่ เป็นคำที่หยาบคายที่สุดในพจนานุกรมเลยนะจ๊ะ!! "  นาเดียหันมายิ้มหวานให้แต่กลับตอบด้วยน้ำเสียงราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

 

             " ร...เหรอครับ... "  เรย์ลาลีนตอบรับพร้อมกับก้าวถอยหลังไปอย่างไม่รู้ตัว

 

              นาเดียก็ยังเป็นนาเดียอยู่วันยังค่ำ ขนาดมาด้วยท่าทีเป็นมิตรก็ยังแผ่กระแสแห่งความไม่น่าข้องแวะด้วยอย่างแรง  โดยเฉพาะกับวัวสันหลังหวะอย่างเขายิ่งไม่กล้าแม้กระทั่งสบตาด้้วยนานๆ ด้วยซ้ำ...อย่าว่าแต่ยืนคุยกันแบบนี้เลย...

 

              ในขณะที่ พริสซิลล่า ก็ยังเปล่งประกายของความเป็น ตัวประกอบสามตอนตาย อย่างชัดเจน...นอกจากเป็นสาวน้อยมืดมนตัวแม่แล้ว เขารู้เรื่องเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้น้อยมาก  ขนาดเจอกันบ่อยๆ เขายังได้ยินเธอพูดเพียงไม่กี่ประโยคด้วยซ้ำ แถมเป็นชนิดถามคำตอบคำอีกต่างหาก.... แต่เรื่องนึงเกี่ยวกับเธอที่ทำให้เขาประหลาดใจที่สุดคือ หญิงสาวที่น่าจะอายุน้อยกว่าเขาคนนี้ กลับอยู่ถึงชั้นปี 5 ซึ่งเป็นปีเดียวกับนาเดียเลยทีเดียว...จากที่สอบถามเฮเลนก็ได้ความว่า พริสซิลล่า ถือเป็นอัจฉริยะในหมู่ผู้ใช้พลังจิตชนิดที่หลายพันคนจะมีโผล่มาซักคน จึงไม่แปลกที่เธอจะได้พาสชั้นไปโดยปริยาย

 

             " อ้าว?...เจ๊ กับพริสฯ ไหงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะเนี่ย เห็นพริสฯ บอกว่าเช้านี้พี่เรียนแคลคูลัส 2 ชั่วโมงติดไม่ใช่เหรอ? "  เฮเลนเอ่ยถามเบาๆ อย่างประหลาดใจ

 

             " โดดสิยะ!...ขนาดแค่บวกลบคูณหารธรรมดาฉันยังเกลียดเข้าไส้เลย...นับประสาอะไรกับแคลคูลัส มีดิฟๆ ห่านเหวอะไรก็ไม่รุ...ไว้ตอนใกล้ๆ สอบค่อยให้พริสซิลล่าเก็งข้อสอบให้ก็ยังไม่สาย...จริงไหมจ๊ะ พริสฯ? "  นาเดียหันไปหาแนวร่วม ซึ่งพริสซิลล่าก็ยังคงตอบรับด้วยการยิ้มบางๆ อยู่เช่นเดิม

 

             " เอ่อ...ก็ไม่ค่อยอยากจะแทรกการสนทนาหรอกนะ...แต่พวกเธอไม่คิดจะดูหมอนี่หน่อยเหรอ? "  เรย์ลาลีนขัดขึ้นเบาๆ เมื่อเห็นว่าโนอาห์ยังแน่นิ่งอยู่โดยไม่ทราบชะตากรรมด้วยซ้ำว่าแค่สลบหรือม่องไปแล้ว แต่ก็ได้รับคำตอบแทบจะในทันทีว่า

 

             " ปล่อยไว้อย่างงี้แหละ!! "

 

 

..........................................................

 

 

            ...ช่วงบ่าย...วิชาการใช้พลังจิตพื้นฐาน...

 

             " พ...พวกแก๊!! ทำไมถึงใจจืดใจดำอย่างนี้ฟะ! ฉันเกือบตายจริงๆ แล้วนะเฟ้ย!! ให้ตายเด้! เห็นหน้าเจ้าคุณปู่กวักมือเรียกที่อีกฝั่งแม่น้ำยมโลกอยู่ไหวๆ เลย! "

 

              โนอาห์แหวกฝูงนักศึกษาปี 3 ที่มาเรียนรวมกันทั้ง 4 ปราการเข้ามาต่อว่าต่อขานเขาทัน ทีที่เห็น พร้อมกับโชว์หัวโนเป็นหลักฐานให้ดู แต่ก็ต้องร้อง เจี๊ยก! น้ำตาเล็ดอีกครั้งเมื่อเรย์ลาลีนแกล้งเอานิ้วจิ้มเข้ากลางหัวโนอย่าแรงก่อนจะยกมือขออโหสิพร้อมยิ้มแห้งๆ เมื่อเห็นว่าโนอาห์ไม่ได้แกล้งเจ็บแน่ 

 

             " อย่าทำเว่อร์นักเลยน่า...เกราะจิตของนายหนาเกือบจะเท่าฉันที่มีราชศาสตราคุ้มครองอยู่เชียวนะ...กะอีแค่หนังสือประมวลฯ เล่มเดียว ทำเป็น... "  เฮเลนบ่นอย่างไม่มีความเห็นอกเห็นใจในน้ำเสียงเลยแม้แต่น้อย ก่อนจะขยับพับแขนเสื้อพละให้ทะมัดทแมงขึ้นเมื่อครูผู้ฝึกสอนประกาศว่า วันนี้จะเป็นการจับคู่ประลองพลังจิตกัน ท่าทีจริงจังสุดๆ ของเฮเลนทำเอาเรย์ลาลีนต้องอดหันมามองไม่ได้

 

             " เอ่อ...เฮเลน...ไม่ต้องจริงจังขนาดนั้นก็ได้มั้ง?... "  เขาเอ่ยขึ้นอย่างเสียไม่ได้

 

             " ไม่ต้องห่วงหรอกน่า...เรย์...ในฐานะเจ้าประการไฟ และผู้ใช้ราชศาสตราเอ็กโซดัส ... ต่อให้อีกฝ่ายเป็นครูฝึกฉันก็จะซัดให้หมอบกระแตตุ๋ยให้ได้ภายใน 5 วินาทีเลย...คอยดู!! " เฮเลนหันมาชูสองนิ้วสู้ตายให้พร้อมยิ้มอย่างมั่นใจสุดๆ ในขณะที่โนอาห์ได้แต่หัวเราะฝืดๆ

 

             " น...นั่นแหละ...ที่ฉันห่วงอยู่ล่ะ... "  ขนาดตัวเขาที่เป็นถึงทหารผ่านศึก มีทั้งเกราะเวทย์ และคันฉ่องเทพวายุ คุ้มครองอยู่ยังโดนเตะเปรี้ยงจนจมูกแทบจะยุบไปตุงอยู่หลังกะโหลก.... นับประสาอะไรกับนักศึกษาธรรมดาทั่วไป....

 

             " ให้เรียก 'จารย์พยาบาลมา stand by ไว้ก่อนเลยดีไหม? "  โนอาห์หันมาถามด้วยสีหน้าจริงจังสุดขีด ทำเอาเรย์ลาลีนได้แต่นั่งกุมขมับ ก่อนจะถอนหายใจเฮือก

 

             " อย่าถามฉันเลย "

 

 

.......................................................

 

 

            ...หลังจากที่เฮเลน  วอลคาโน ประเดิมคู่แรกด้วยการจัดการคว่ำนักศึกษาดวงกุดจากปราการน้ำไปภายในเวลาไม่ถึง 5 วิฯ ตามที่เธอได้ลั่นวาจาไว้...การจับคู่ประลองคู่ต่อๆ มาก็เป็นไปอย่างราบรื่น โดยมาครูฝึกเรียกรายชื่อแบบสุ่มเป็นคู่ๆ ให้ขึ้นมาประลองบนลานหินแข็งขนาดใหญ่ ....ซึ่งถ้าไม่นับคู่ของเฮเลนที่ฝั่งตรงข้ามต้องถูกผูกเปลล๊อกคอต่อหามออกไป...ก็ไม่มีคู่ไหนที่บาดเจ็บถึงขั้นต้องใช้บริการเปลสนามอีกเลย.....จนกระทั่ง...

 

             " คู่ต่อไป...คนแรก...เรย์...รัชเชอร์ !! "  ครูฝึกที่รูปร่างเหมือนกอริลล่าไว้ผมลานบิน อยู่ในชุดทหารครึ่งท่อนเรียกชื่อเขาดังลั่น ทั้งๆ ที่เขาก็นั่งอยู่ข้างๆ ครูแกแท้ๆ ทำเอาเขาถึงกับเอามือขยี้หูข้างที่ลั่นวิ้ง! อยู่เบาๆ  ก่อนจะเดินขึ้นไปบนลานหินพร้อมกับแอบร่ายคันฉ่องเทพวายุเพื่อเตรียมไว้โดยที่ไม่มีใครทันจับสังเกตได้

 

             " เรย์?...คุ้นๆ แฮะ...อ๋อ!! นายเองสินะที่เขาว่ากันว่าสามารถเด็ด ดอกไม้เหล็ก อย่าง เฮเลน  วอลคาโน คนนั้นได้น่ะ? "  คำถามของครูฝึกอีกคนที่อยู่บนลานหินทำเอาสมาธิในการร่ายเวทย์คันฉ่องเทพวายุถึงกับแตกกระเจิง เสียพลังในการร่ายเวทย์บทใหญ่ๆ ฟรีไปบทนึงเลย

 

             " ไปเอาข่าวบ้าๆ นี่มาจากไหนฟะครับ ?!! "  เขาหันไปถามดังลั่น ก่อนจะขนลุกเกรียวเพราะสัมผัสได้ถึงจิตมุ่งร้ายจากพวกนักเรียนชายเกือบที่นั่งอยู่ทั้งหมด.....พึ่งรู้นะเนี่ยว่าเฮเลนก็เนื้อหอมในหมู่หนุ่มๆ ไม่น้อยเหมือนกัน

 

             ' กรอด!...ไอ้เผือกนี่เองเหรอ ที่บังอาจไปอี๋อ๋อกับคุณเฮเลน '

 

             ' 'จารย์!....เรียกชื่อผมที!! ผมจะตื้บมันเอง!! '

 

             ' ม...ไม่จริ๊ง! นี่จะบอกว่า นางฟ้า...เตี้ย...แบน...ซึน...เอวหนา...ขาใหญ่...ของพวกเราโดนไอ้เวลล์นี่คาบไปแดร๊กแล้วเรอะ!? จ้ารย์!! เรียกผมขึ้นไปเล้ย!! ผมจะเจี๋ยนมันเอง... อ๊ะ! คุณเฮเลน...อ...เอ่อ...ถือไม้เบสบอลมาทำ--...จ...จ๊ากกกกกก !!! '

 

              เสียงที่ดังระงมรอบตัวบวกกับจิตมุ่งร้ายทำเอาเขาเหงื่อตกอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน...... ขนาดหลงอยู่ในกองเรือฝ่ายศัตรูเป็นร้อยยังไม่หลอนเท่านี้เลยด้วยซ้ำ...ไม่นับไอ้คนพูดประโยคสุดท้ายที่คงจะถูก นางฟ้า ของมัน เจี๋ยนทิ้ง ไปเรียบร้อยแล้วแหงๆ 

 

             " เข้าใจผิดแล้วครับ!!...ผมกับเฮเลนเป็นแค่เพื่อนกันเฉยๆ...ผมเป็นนักศึกษาใหม่ไม่ค่อยรู้เรื่องในสถาบันฯ...เฮเลนเขาก็มาดูแลให้คำปรึกษา...คล้ายๆพี่เลี้ยงผมเท่านั้นแหละครับ! "

 

               เขาอธิบายดังๆ ซึ่งมันก็ช่วยลดกระแสกดดันที่พุ่งมาที่เขาได้จนเกือบหมด ในขณะที่ครูฝึกผู้เป็นตัวต้นเรื่องถวายพระเพลิงเขากลับหัวเราะดังลั่นพร้อมกับตบหนักหน่วงเข้าที่ไหล่

 

              " ล้อเล่นน่าๆ...จะว่าไป...ความสามารถของนายคือ บาเรียสายลม สินะ...อืม...ความสามารถสายป้องกันระดับค่อนข้างสูง...หาคู่ต่อสู้ที่เหมาะยากอยู่แฮะ... "  ในระหว่างที่ครูฝึกผู้เป็นกรรมการกำลังทำท่าครุ่นคิดอยู่นั้นเอง  ครูฝึกที่นั่งอยู่ด้านล่างก็ประกาศชื่ออีกคนเสียงดังลั่น

 

              " แลนซ์  เซอร์เบร่อน !!....เจ้าปราการลม !! "

 

 

 

......................................................