Chronicles Of Legend. ปฐมบทแห่งตำนาน

================================================

            " ราชศาสตรา? " เรย์ลาลีนร้องถามขึ้นด้วยน้ำเสียงสงสัยอย่าเต็มที่

            " อื้อ...ราชศาสตรา...ศาสตราแห่งราชันย์...นี่อย่าบอกว่านายไม่เคยได้ยินตำนานเรื่อง มหาสงครามผู้ใช้ราชศาสตรา แห่งอดีตทวีป เอเธอน่อล  เมื่อเกือบ 2 พันปีก่อนเลยน่ะ? "  เฮเลนบอกขณะเดินนำหน้าเขาไป....หลังจากที่รู้แน่ว่าเขาไม่ใช่ผู้ต้องสงสัยหรือบุคคลอันตราย เธอก็เปลี่ยนท่าทีตอบสนองต่อเขาไปราวกับเป็นคนละคน

            " ม...ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่... "  ชายหนุ่มพูดเบาๆ 

           ...ในหัวของเขาค่อนข้างคุ้นเคยกับคำๆ นี้อย่างประหลาด แต่นึกเท่าไหร่ก็กลับนึกไม่ออกซะที ราวกับว่ามีอะไรบางอย่างทำให้เขาไม่สามารถเข้าถึงคำๆ นี้ได้ ทำให้ชายหนุ่มได้แต่เดาเอาว่ามันคงเป็นเรื่องที่ฝังอยู่ในสมองเขาตั้งแต่เป็นตัวอ่อนอยู่ในหลอดแก้วแล้วก็ได้...

             " เห...แปลกนะเนี่ย...นี่เป็นนิทานก่อนนอนของเด็กๆ ทั่วทั้งทวีปเลยเชียวนะ...เรื่องราวของสงครามระหว่างผู้ใช้ราชศาสตรา 2 ฝ่าย ต่อสู้ห้ำหั่นกันอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อจะเป็นผู้ชี้นำมหาทวีปเอเธอน่อล...หูย...ถ้านายได้ฟังรับรองจะติดใจ... "

             " ถ้าพูดกันถึงขนาดนี้ สงสัยผมคงต้องหามาอ่านมั่งแล้วล่ะสิ "  เรย์ลาลีนพูดเบาๆ พร้อมกับลูบผมของตัวเอง ซึ่งบัดนี้เปลี่ยนทรงเป็นผมสั้นและถูกย้อมจนกลายเป็นสีน้ำตาลเข้ม ในขณะที่ดวงตาที่ปกติเป็นสีเทาเข้ม บัดนี้กลับกลายเป็นสีเขียวน้ำทะเลจากคอนแท็คเลนส์ เขาขยี้ผมตัวเองกับกระพริบตาถี่ๆ อย่างไม่คุ้นชินกับมันเสียเลย

             " คิกๆ...นายรู้ไหม?...ว่านายในตอนนี้น่ะ ดูดีกว่านายตอนเวอร์ชั่นเทาๆ แบบเมื่อก่อนเป็นกองเลย " เฮเลนหันมามองพร้อมกับหัวเราะอย่างเปิดเผยจนทำให้เรย์ลาลีนถึงกับเผลอยิ้มตามบางๆ 

            ...เรย์ลาลีนก็เหมือนผู้ชายทั่วไป เขาชอบที่จะจำแนกหญิงสาว สำหรับเขาแล้ว เขาจำแนกหญิงสาวเป็น 2 ประเภท...ประเภทแรกเป็นจำพวกที่สวยซึ้งเมื่อยามร้องไห้...อีกประเภทเป็นพวกที่งดงามเมื่อหัวเราะ...

            ...และหญิงสาวที่งดงามเมื่อหัวเราะต้องหัวเราะได้อย่างน่าดูยิ่ง งดงามยิ่ง ...ไม่เช่นนั้น เธอคงเลือกที่จะร้องไห้แล้ว...

            ...เรย์ลาลีนยอมรับว่าในชีวิตของเขาพบหญิงสาวที่รู้จักหัวเราะมามากมาย แต่ก็ไม่อาจปฎิเสธได้ว่า เฮเลน  วอลคาโน คนนี้ หัวเราะได้อย่างงดงามน่าดูที่สุดเท่าที่เขาเคยพบมาจริงๆ...

.................................................

            ...หลังจากเรื่องวุ่นๆ ในคืนมหาซวยของเรย์ลาลีนจบลง เขาทำให้ 3 สาวประหลาดใจเล็กน้อย ที่ใช้เวลาเคลียร์เพียงแค่ไม่ถึง 10 นาที แถมยังไม่โดนของฝากเป็นคำสาปสุดสยองแม้แต่ซักบทเดียว...หลังจากเคลียร์เสร็จ พวกเขาก็ต้องมานั่งประชุมกันเกือบเช้าว่าจะทำยังไงให้ความลับของชายหนุ่ม ไม่แตกโพล๊ะ! ง่ายๆ แบบนี้อีก... 

              เรื่องแรกเลยคือการจับเรย์ลาลีนแปลงโฉมเสียใหม่ด้วยการจับเขาย้อมผมและหาคอนแท็คเลนส์มาใส่...วินาทีต่อมาเขาก็ถูก 3 สาวจับโกรกผมกันอย่างสนุกสนาน จนสุดท้ายก็มาหยุดอยู่ที่สีน้ำตาลเข้มเกือบดำ พร้อมกับคอนแท็กเลนส์สีเขียวอมฟ้าแบบสีน้ำทะเล  ซึ่งเป็นสีที่เขาพอรับได้ที่สุด จากหลายเฉดสีแสบสันที่พวก 3 สาวพากันเสนอมาให้

              ส่วนเรื่องสถานภาพนักศึกษา เพื่อสวัสดิภาพและความปลอดภัยของเรย์ลาลีนเอง เขาจึงจำใจมาสังกัดอยู่ ปราการไฟ  ที่มีเฮเลนเป็นหัวหน้าหอ ที่เจ้าหล่อนเรียกตำแหน่งนี้ว่า เจ้าปราการ  และด้วยอายุที่ดูจากหน้าตาเขาค่อน้างไล่เลี่ยกัน ทำให้เทียน่าจับเขายัดเข้าเรียนชั้นปี 3 ซึ่งเป็นปีเดียวกับเฮเลน และเปลี่ยนชื่อแซ่เสียใหม่ เป็น ...เรย์...เรย์  รัชเชอร์...

             " เฮ้อ....ไอ้ฉันก็เอะใจไว้แล้วเชียว...ว่าทำไม คันฉ่องเทพวายุ  ถึงได้แตกง่ายนัก... ทั้งๆ ที่มันสามารถสะท้อนได้แม้กระทั่งลูกกระสุนปืนใหญ่ในระยะประชิดแท้ๆ "  เรย์ลาลีนเปรยเบาๆ ก่อนจะรีบอุดปากไว้เมื่อนึกขึ้นได้

             " เห?...ปืนใหญ่?...นายเคยเอาตัวเองไปบังวิถีปืนใหญ่ด้วยเหรอ? "  เฮเลนหันมาถามตาโตอย่างสงสัยใคร่รู้

             " ค...แค่เปรียบเปรยเฉยๆ น่ะ...ใครจะไปบ้าเอาตัวเข้าบังปืนใหญ่ละเนอะ  ฮ่าๆๆๆๆ "  เขาหัวเราะกลบเกลื่อน ในขณะที่หญิงสาวหรี่ตาลงเล็กน้อยอย่างไม่ค่อยอยากจะเชื่อ แต่ก็ยักไหล่ปล่อยผ่านไปด้วยท่าทีไม่ติดใจสงสัยอะไร

             " ดาบเล่มนี้มีชื่ออย่างเป็นทางการว่า ดาบอัคคีนกฟินิกส์ แต่ฉันชอบเรียกมันว่า เอ็กโซดัส มากกว่า....ดาบเล่มนี้เป็นปฎิปักษ์ต่อธาตุสายลมที่สุด ไม่ว่าจะเป็นสายลมที่เกิดจากเวทย์มนต์ หรือพลังจิตก็ตาม...มันเลยถูกเรียกในอีกชื่อนึงว่า ดาบตัดวายุ  ไงล่ะ...สุดยอดเลยใช่ม้า "  หญงสาวพูดเป็นเชิงโอ้อวดเบาๆ

             " ขี้โกงชะมัดเลยแฮะ...แล้วไอ้ ราชศาสตรา ที่เหลืออีก 12 ชนิดมันขี้โกงแบบนี้รึเปล่าเนี่ย? "  เรย์ลาลีนถามพลางยื่นมือจะเข้าไปแตะด้ามดาบที่เฮเลนสะพายอยู่ แต่ก่อนที่นิ้วเขาจะได้สัมผัส ก็เกิดประกายไฟสีแดงสด ระเบิดกั้นมือของเขาไว้ พร้อมๆ กับที่ตัวดาบส่งเสียงครางต่ำๆ ราวกับไม่พอใจ

             " อ๊า!...ระวังหน่อยๆ ...ราชศาสตราไม่เหมือนอาวุธอื่นๆ...เขามีจิตใจ มีอารมณ์ความรู้สึก...เขาจะปฎิเสธทุกคนยกเว้นผู้ที่เห็นว่า คู่ควร  คนเดียวเท่านั้น...และเมื่อพบ...ราชศาสตราและผู้ใช้ จะเป็นหนึ่งเดียวกันโดยสมบูรณ์... "  เฮเลนพูดพลางหยิบดาบที่น่าจะมีน้ำหนักมากกว่าตัวเธอด้วยซ้ำออกมากวัดแกว่งด้วยมือข้างเดียว ราวกับมันมีน้ำหนักพอๆ กับขนนกยังไงยังงั้น

            " ศาสตราเลือกนาย...เนี่ยนะ? "  เขาทวนคำอย่างทึ่งๆ พลางลูบมือข้างที่ถูกไฟลวกเบาๆ

            " อือฮึอ!...ส่วนที่ว่าอีก 12 ราชศาสตราที่เหลือ โกงโฮก แบบนี้รึเปล่า ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะ...เรื่องมันหักมุมตรงที่ หลังจากสิ้นสุดมหาสงคราม  ราชศาสตราแต่ละชนิดก็หายสาปสูญไปจากหน้าประวัติศาสตร์จนเกือบหมด...อาจจะมีโผล่มาบ้างประปรายแต่ก็ขาดหลักฐานยืนยัน...จนมาถึงในปัจจุบัน ผู้ใช้ราชศาสตราที่เหลืออยู่ก็เหลือแค่ฉันกับ เอ็กโซดัส เท่านั้นแล้ว...ถ้าจะมีผู้ใช้ราชศาสตราชนิดอื่นอีก...ก็คงจะเป็นพวกยอดฝีมือแฝงตัวซะละมั้ง? "

            " มีแค่ชิ้นเดียวน่ะ...ดีแล้ว...อาวุธโกงๆ แบบนี้ ถ้ามีอีกซัก 10 ชิ้น มีหวังผู้ใช้เวทย์มนต์ได้สูญพันธุ์หมดกันพอดี "  เขาบ่นอุบอิบก่อนจะขยับแหวนในนิ้วอย่างเคยชิน

            พอดีกับที่พวกเขาเดินไปพบกับหญิงสาวอีก 2 คนที่เดินมาอีกทางพอดี เฮเลนโบกมือทักทายฝ่ายตรงข้ามก่อนราวกับรู้จักกันเป็นอย่างดี ซึ่งอีกฝ่ายก็โบกมือทักกลับมา  เมื่อเข้ามาใกล้ เรย์ลาลีนก็มอง 2 สาวอย่างพินิจ...หญิงสาวทั้งคู่ให้ความรู้สึกที่แตกต่างกัน...โดยสิ้นเชิง

            หญิงสาวคนแรกให้ความรู้สึกราวกับกำลังยืนคุยอยู่กับสุนัขจิ้งจอกเจ้าเล่ห์อย่างประหลาด  ดวงตาชั้นเดียวของเธอยิบหยีจนแทบจะดูเหมือนเธอหลับตาอยู่ตลอดเวลาแต่กลับรู้สึกเหมือนโดนมองทะลุเข้าไปถึงส่วนลึกของจิตใจอยู่ตลอดเวลา จมูกโด่งรั้นรับกับริมฝีปากอวบอิ่มที่ยิ้มแย้มอยู่เป็นนิจ ผมสีทรายถูกมัดเกล้าไว้อย่างสวยงาม เธอสวมชุดนักศึกษาชั้นปีสูงกว่าเขาและเฮเลน 2 ชั้นปี และสวมกางเกงสแลคของผู้ชายแทนที่จะเป็นกระโปรง ทำให้เธอดูเป็นสาวมั่นที่ทะมัดทะแมง แต่ยังคงความมีเสน่ห์ได้อย่างน่าฉงน

            ต่างจากหญิงสาวอีกคนที่อยู่ด้านหลัง...เธอเป็นคนตัวเล็กและร่างบางกว่า ผมตรงยาวสีดำสนิทของเธอทำเป็นทรงมัดข้างไว้โดยใช้ปอยผมข้างที่ถูกมัดปิดบังดวงตาและ 1 ใน 3 ส่วนของใบหน้าไว้...ถึงกระนั้นก็ยังไม่สามารถปิดบังเสน่ห์ลึกลับของเธอได้ ดวงตาด้านซ้ายของเธอมีสีดำยิ่งกว่าสีผมเสียอีก...สีดำสนิทราวกับรัตติกาลเดือนมืดที่ไร้ดวงดาวบวกกับริมฝีปากที่บางเฉียบ ทำให้เธอดูลึกลับและน่าค้นหายิ่งขึ้นไปอีก

         ...ถ้าเปรียบเทียบเฮเลน  วอลคาโน ว่าเป็นดวงอาทิตย์ที่แจ่มใจและร่าเริง เปิดเผยจริงใจ... หญิงสาวคนนี้ก็คงจะเป็นดวงจันทร์ ที่ลึกลับ อันตราย...แต่กลับทรงเสน่ห์อันเร้นลับ จนแม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่ค่อยกล้ามองหญิงสาวคนนี้นานๆ เลยด้วยซ้ำ...

            " ...เรย์...แนะนำให้รู้จักนะ...คนนี้ชื่อ นาเดีย...นาเดีย  นาเดียสดร้า 1 ใน 3 ผู้คุมกฎแห่งปราการไฟ "  เฮเลนผายมือไปที่ผู้หญิงตาตี่คนแรก ก่อนจะเดินมาโอบเอวหญิงสาวอีกคนที่สูงเท่าๆ กันไว้อย่างถือสนิท

            " ส่วนนี่ พริสซิลล่า...พริสซิลล่า  เดร็ด...ผู้คุมกฎอีกคนของปราการไฟของฉัน...ส่วนพวกเธอนะ นาเดีย...พริสฯ...นี่คือ เรย์...เรย์  รัชเชอร์...นักศึกษาใหม่ชั้นปี 3 ของปราการไฟของเราน่ะ "

            หญิงสาวตาเม็ดก๋วยจี๊นามว่านาเดียยื่นมือมาจับทักทายเรย์ลาลีนด้วยสีหน้ายิ้มแย้มในขณะที่พริสซิลล่าค้อมหัวให้พร้อมกับยิ้มบางๆ เมื่อปล่อยมือ นาเดียก็เดินวนรอบๆ เขาพร้อมกับร้อง เห ! เบาๆ

           " เห...ธาตุสายลมงั้นเหรอ...สภาพน่าไปอยู่ปราการลม ไหงมาอยู่ปราการไฟได้เนี่ย...รึว่าติดสินบนได้มา? "  นาเดียหันไปเย้าถามเฮเลน แต่กลับทำเอาเรย์ลาลีนถึงกับออกอาการ

           " ร...รู้ได้ไงเนี่ย?!...รึว่า...อ่านใจ? " 

           " โน้ววววว !!!!  พูดอะไรหยาบคายอย่างงั้น...ถ้าฉันมีความสามารถ อ่านใจ  จริง ฉันมีหวังเครียดตายชักแน่........ดูอย่าง...จีน  เxรย์  จากเรื่อง 'ตี๊ด' เมนส์ ภาค 3 สิ...ตอนแรกก็เสียสติแถมตอนท้ายยังโดนเสียบเท่งทึงอีก...น่ากลัวตายชัก "  นาเดียพยายามทำตาโต แต่ต่อให้พยายามเท่าไรก็โตไม่เท่าตาคนธรรมดาซะที แถมยังเซนเซอร์ให้เสร็จเรียบร้อยอีก

           เรย์ลาลีนหันหน้าไปหาเฮเลนพร้อมกับเครื่องหมายขอความช่วยเหลือเต็มใบหน้า ทำเอาเฮเลนหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินเข้ามาช่วย

           " เปล่าหรอก...แต่ก็เกือบจะเหมือนความสามารถ อ่านใจ นั่นแหละ...พี่นาเดียน่ะ มีความสามารถ จับเท็จ ต่างหาก "

           " จับเท็จ? "

           " อันที่จริงมันก็คล้ายๆ กับ เครื่องจับเท็จ นั่นแหละ แต่มีความแม่นยำกว่าทำให้ไม่ว่าจะใช้วิธีไหนก็ไม่สามารถตบตาเธอได้...เพราะงั้นเธอเลยถูกจองตัวให้ทำงานเป็นผู้พิพากษาจากหลายๆ ประเทศตั้งแต่เธออยู่ปี 1 แล้วด้วยซ้ำ....เพราะงั้นไม่ต้องกังวลไปหรอก "

            เมื่อฟังจบ ชายหนุ่มก็ถึงกับถอนหายใจเฮือกอย่างโล่งอก....ถ้าเกิดความแตกอีกหลังจากเกิดเรื่องมาไม่ถึง 24 ชั่วโมงแบบนี้ มีหวังยัยพี่เชรีน่าได้จับเขายัดกระสอบลากกลับ คริสตัล ฟอร์ซ ตามที่เธอคาดโทษไว้จริงๆ แน่

            " เรียกผมว่า เรย์ ก็ได้ครับ...ส่วนความสามารถของผมคือ...เอ่อ...โล่สายลม ครับ "

            " อุ๊!....หล่อแล้วยังมารยาทดีด้วย...เฮเลน อย่าว่างู้นงี้เลย...เจ๊ขอนะๆ "  นาเดียร้องกรี๊ดเบาๆ ก่อนถือสนิทเข้ามาควงแขนพร้อมกับยิ้มโชว์เขี้ยวให้ จนเรย์ลาลีนถึงกับตัวแข็งทื่อเป็นท่อนไม้

            " เฮเลน....อย่าว่างู้นงี้เลยนะ....ช่วยผมที!! "

................................................