[YAOI]THE BOYS ห้ามไปรักใคร เพราะหัวใจมึงเป็นของกู

Chapter 3
 
วันนี้เป็นอีกวันที่ผมมาโรงเรียนสาย และมีเทพบุตรขับราชรถมาส่งที่โรงเรียน -_-
 
"พอกูมาส่งแล้วนั่งเงียบเชียวนะมึง ปกติมาสายมึงคงบ่นบ้านแตกละ"
ไอพี่ทอร์ชถามด้วยน้ำเสียงยียวนกวนตีน -- ถ้าไม่ใช่เพราะมันผมคงไม่ต้องมาสายหรอกน่า... -3-
 
"ว่าแต่พี่จะบอกได้ยังวะ ทำไมพี่ถึงต้องมารับมาส่ง แล้วไอ้ที่ว่าไม่ใช่คนแปลกหน้านี่คืออะไร?"
 
"กูจะบอกเฉพาะเมียกู ถ้าอยากรู้ก็มาเป็นเมียกูซะสิ หึหึ"
ไอสั๊ชชชชชชทอร์ชชชชช ! วนเข้าเรื่องเชี่ยๆตลอดเหอะ mlm
 
"ไม่บอกก็ไม่ต้องบอกโว๊ยยยย !! -____-"
 
"โอเคดี :)"
 
ตอนนี้ผมมาถึงโรงเรียนเรียบร้อยแล้ว ไอพี่ทอร์ชก็ไป ม.ของมันแล้วเหมือนกัน
วันนี้ผอ.เดินมาส่งผมที่ห้องเหมือนวันก่อนพร้อมใช้คำพูดเดิมๆ 'เค้าไปทำธุระกับผม' ทุกคนในห้องคงจะสงสัยกันแย่ ธุระมึงจะเยอะอะไรนักหนา -_-
 
"เอาล่ะนักเรียน สำหรับสัปดาห์หน้า โรงเรียนของเราจะมีการจัดงานภาษาไทย ครูอยากให้เราเตรียมการแสดงละครอะไรก็ได้ที่สิ่อถึงความเป็นไทยมากที่สุด ซึ่งครูได้เลือกละครที่จะสดงไว้ให้แล้ว เดี๋ยวครูจะคัดเลือกคนที่จะต้องมาแสดงให้เองนะคะ"
การแสดงงั้นเหรอ ผมล่ะโคตรเกลียดเลย เกลียดรองๆจากงานวิชาการนั่นแหละ -_- หวังว่าครูคงไม่เลือกผมหรอกนะ สาธุ แต่ก่อนหน้านี้ผมก็ผ่านมาบ้างแล้วล่ะ ก็ผมเป็นเดือนโรงเรียนนี่นะ งานโน่นนี่เข้ามามัดตัว ผมก็อ้างโน่นนี่จนรอดมาได้ตลอด เพียงแต่บางครั้งที่หนีไม่พ้นจริงๆ ก็ผมน่ะแอคติ้งก็ไม่เก่ง ความมั่นใจก็ไม่ได้มีมากมาย เรียกว่าที่ได้ตำแหน่งมาเพราะหน้าตาล้วนๆ //ยิ้มแบบปลาบปลื้ม
 
"เอาล่ะค่ะ คนแรกเลยนะคะ ผู้ที่จะได้มารับตำแหน่งตัวพระของเรา... เดือนโรงเรียนของเรานั่นเองค่ะ ออกัสว่าไงลูก? โอเคไหม??"
เหี้ยยยยยยยเอ้ย ไม่ทันขาดคำ
ไอหมิงก็หันมามองผมประมาณว่า กูรู้ว่ามึงจะไม่ให้ความร่วมมือ กึ่งบังคับผมว่าอย่าริอาดปฏิเสธเชียวนะมึง ไอหมิงมันก็งี้แหละครับ มันเป็นพวกเด็กกิจกรรม ซึ่งผมกับฟอชูก้าไม่ชอบเอามากๆ แต่พอเวลามีกิจกรรมอะไร ผมกับไอชูก้าก็ติดร่างแหไปกับไอหมิงตลอด มันคงอยากให้พวกผมบ้ากิจกรรมเหมือนมัน -__-
เห้อ เอาก็เอาวะ T-T
 
"ครับ ได้ครับ"
ผมพยายามควบคุมน้ำเสียงให้นิ่ง เดี๋ยวครูจะหาว่าผมไม่เต็มใจ แล้วพาลจะน้อยใจผมเอา -_-
.
.
.
ผลสรุปออกมาก็คือ ไอหมิงทำหน้าที่เป็นผู้กำกับละคร เนื่องจากครูบอกว่าไอหมองมันหน้าจีนเกินกว่าจะมาแสดงละครไทย(?) ฮ่าๆๆ ส่วนไอชูก้าตอนแรกได้รับบทเป็นพระรอง แต่แน่นอนครับ มีหรือคนอย่างชูก้าจะยอม มันปฏิเสธแค่คำเดียวก็ไม่มีใครสามารถบังคับมันได้ แต่ครูอยากให้มีหน้าที่กันทุกคน มันเลยขอไปเป็นผู้ช่วยผู้กำกับแทน ~
 
"เอาล่ะค่ะนักเรียน ตอนนี้ทุกคนก็ได้รับหน้าที่กันครบหมดแล้วนะคะ ถ้างั้นก็ครูจะปล่อยให้ไปพักกลางวันกันนะคะ  อ้อ ส่วนนักเรียนที่ต้องแสดงละคร เย็นนี้อย่าพี่งกลับบ้านนะคะ มาเจอกันที่ห้องก่อน โอเคค่ะ หัวหน้าห้องคะ"
 
"นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ!"
 
"ขอบบบบคูณ คร้าบบ คูณณครู"
พวกผมพูดด้วยน้ำเสียงยานๆตามประสานักเรียนไทย
 
"แดกไรกันไหมพวกมึง กูหิวมากกกกกก"
ไอหมิงถามด้วยน้ำเสียงยืดๆ. ไอนี่มันเป็นคนกินจุ เห็นอาหารเป็นไม่ได้ แต่แปลกตรงที่มันไม่อ้วนเลย มีพยาธิป่ะวะ -_-
 
"ไม่ค่อยหิวว่ะวันนี้ พวกมึงไปกันเหอะ"
ผมตอบไอหมิงด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆ ก็เมื่อเช้าผมทานอาหารเช้ากับไอพี่ทอร์ชมาแบบจัดเต็ม กินอะไรไม่ลงละครับ (ไรท์//อิ่มอกอิ่มใจรึเปล่าออกัส -//////-)
  
"ทำไมว้าา เห็นปกติมึงรีบไปคนแรกเลยนี่ หรือว่าเมื่อเช้ากินตับกับพี่ซุปตาร์คนนั้นจนอิ่มแล้ว *-*"
ตับโพ่งงงงง
 
"ตับเตี่ยมึงดิ -_- เมื่อเช้ากูแดกมาเยอะละสัส กินไรไม่ลง"
 
“เออกัส เมื่อคืนมึงไปอยู่ไหนมา มึงรู้ไหมแม่มึงเป็นห่วงมากเลยนะ เมื่อคืนก็โทรมาหากูกับไอหมิง บอกว่ามึงหายไป ไม่โทรบอก ติดต่อก็ไม่ได้ กูเลยโกหกไปให้ว่ามึงอยู่บ้านกู ส่วนไอหมิงตอบแม่มึงว่าไม่รู้"
อยู่ดีดีไอชูก้าก็รัวมาเป็นชุด -_- นั่นสิ ชิบหายละ เมื่อคืนผมลืมไปสนิทว่าลืมโทรบอกแม่ ก็มัวแต่ต่อปากต่อคำกับไอพี่ทอร์ชอยู่อ่ะดิ วู้วววว ! แต่ต้องขอบคุณไอชูจริงๆ ถ้าไม่ได้สมองอันชาญฉลาดของมันผมต้องตายแน่ๆ T-T เนื่องจากเป็นไอชู แม่ผมจึงเชื่ออย่างไม่มีข้อสงสัยใดๆ แต่สำหรับไอหมิงนี่ยังไง เห้อ =_=
 
"เห้ยยยยจริงดิ ขอบคุณมากนะชูวววว ~"
ผมถลาตัวเข้าไปกอดมัน จนทำให้มันทำหน้าเจื่อนใส่ผมทันที -3-"
 
"เออแล้วมึงจะตอบกูได้รึยังว่าเมื่อคืนไปไหนมา ?"
เวรละ ผมจะตอบมันว่าไงดีล่ะ จะให้ผมตอบว่าผมไปนอน(?) กับคนแปลกหน้าที่พึ่งเจอกันวันเดียวงั้นเหรอ -_- บ้าเกินไปแล้ว
 
"กู..เอ่อ..กูก็ไปอยู่กับ.."
ผมได้แต่อ้ำอึ้ง ส่วนตาก็กลอกไปมา ก็คนมันโกหกไม่เก่งนี่หว่า -_-
 
"ถ้ามึงไม่สบายใจที่จะบอกก็ไม่เป็นไร กูไม่อยากทำให้มึงลำบากใจ"
ไอชูตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ แต่มันเต็มเป็นด้วยความเข้าใจและเป็นห่วง ผมรักมันก็ตรงนี้แหละ T-T
 
"โห่..เสียดายว่ะ กูก็อุตส่าห์ลุ้นตัวแทบโก่ง -3-"
ต่างกับไอเหี้ยหมิงโดยสิ้นเชิง !! -_______- จริงๆผมรู้แหละว่ามันก็เป็นห่วงผมมากๆเหมือนกัน แต่มันก็เป็นคนแบบนี้แหละ ทำตัวปัญญาอ่อนกลบเกลื่อน :P ฮ่าๆๆ
 
เนื่องจากผมไม่อยากทำให้พวกมันเป็นห่วงไปมากกว่านี้ ผมเลยยอมลงมากินข้าวกับพวกมัน
 
“เอ้า พวกมึงจะแดกอะไรกัน รีบๆคิดนะโว๊ยยย กูจะเป็นลมละ”
ไอหมิงมันจะเงียบปากได้มากกว่านี้หากอาหารได้เตะปากมันซักหน่อย -.-
 
“มึงแดกอะไรกูก็แดกอันนั้นแหละ เพราะกูจะฝากมึงซื้อ ขี้เกียจเดิน :p”
 
“ไอสั๊ชชชชชชช ! ก็ได้ ๆ เดี๋ยวซื้อให้ ไม่ถูกใจจะมาว่ากูไม่ได้นะ !!”
ไอหมิงตอบผมด้วยน้ำเสียงโวยวาย ผมขำท่าทางแบบนี้ของมันชะมัด ฮ่าๆๆ
 
“แล้วมึงอ่ะไอชู ? อยากแดกอะไร มึงคงไม่บอกว่าจะฝากกูซื้ออีกคนหรอกนะ ?”
 
“รู้ได้ไงวะ จะพูดพอดี..”
 
“ไอพวกเควี่ยยยยยยยย !! แล้วกูจะถือมายังง๊ายยยย !!”
สภาพไอหมิงตอนนี้เหมือนจะเอาหัวทุบกับกำแพง ยิ่งทำให้ผมฮาขึ้นไปอีกสามเท่า กร๊ากกกกกกกกกกกก
 
“ถาดก็มี ใช้สมองคิดหน่อยป่ะมึง”
ไอชูก้าตอบไอหมิงกลับด้วยน้ำเสียงกวนประสาท ถ้าไอหมิงเป็นมังกร ผมว่าป่านนี้โรงอาหารคงจะไหม้หมดแล้วล่ะ ฮ่าๆๆ
 
“ไอสั๊ช ฝากกูซื้อละยังจะมากวนตีนกูอีกกก เฟดเฟ่ !! เออๆ ไปนั่งรอแดกกันให้สบายใจเลย ไอพวกเหี้ย =3=”
ไอหมิงเดินบิดก้นไปซื้อข้าวเหมือนกับเด็กๆเวลาที่พ่อแม่ไม่ยอมซื้อของเล่นให้ ฮ่าๆๆ
 
ระหว่างรอไอหมิงไปซื้อข้าว ผมกับชูก้าก็เดินไปหาที่นั่งสำหรับกินข้าวเที่ยง
“กริ๊งงง….กริ๊งงงง”
ริงโทนนาฬิกาคลาสสิคของโทรศัพท์ผมดังขึ้นระหว่างที่ผมกำลังเดินไปหาที่นั่ง ชิบหาย นี่ผมลืมปิดเสียงหรอ นี่ถ้ามันดังขึ้นตอนเรียนทำไงวะเนี่ย =_= ผมจึงรีบหาที่แอบรับโทรศัพท์ ใครมันโทรมาป่านนี้ว้า.. ซวยยยย !! แม่โทรมา ผมจะโกหกว่าไงดีล่ะ ไม่สิบอกความจริงดีไหม ไม่นะ ชูก้าอุตส่าห์ช่วยผมแล้ว -_-
 
“ฮัลโหลหม่ามี๊จ๋า -/////- ♥”
 
//ไม่ต้องมาพูดหวานเลยนะ รู้ไหมเมื่อวาน กัสทำแม่กินไม่ได้นอนไม่หลับเลยนะรู้ไหม จะไปไหนมาไหนทำไมไม่บอกแม่ก่อน เราน่ะรู้บ้างไหมห๊ะว่าแม่เป็นห่วงขนาดไหน//
แม่สุดที่เคารพรักของผมสวดมาเป็นกลอน เล่นเอาผมสำนึกผิดแทบไม่ทัน จริงๆแล้วไม่ใช่ความผิดผมเลยนะ ความผิดไอ้ทอร์ชล้วนๆเลย ! T-T
 
“แม่คร้าบบ ก็เมื่อวานโทรศัพท์ผมแบตหมดตั้งแต่เช๊านู้นนนนน เลยไม่ได้โทรบอกเลย กัสขอโทษน้า รักแม่นะครับบบบ >3<♥
 
//เห้อ จริงๆเลยนะลูกคนนี้ ไม่เป็นไร เรื่องมันผ่านไปแล้วก็ช่างมัน แต่ครั้งหน้าไม่เอานะกัส จะไปไหนมาไหนแม่อณุญาติหมด แต่ขอแค่บอกแม่ซักคำ แม่จะได้ไม่ต้องมานั่งเป็นห่วงเรา โอเคนะ//
ผมรู้สึกผิดจริงๆที่ลืมเรื่องที่จะต้องโทรบอกแม่ไปสนิท จะว่าเป็นความผิดไอพี่ทอร์ชคนเดียวก็ไม่ถูก ผมเองแหละที่ลืม ;_;
 
“ครับผมหม่ามี๊ จะไม่มีครั้งหน้าอีกแล้วครับ รักแม่น้า :D ♥”
//จ้า แม่ก็รักกัสนะ ตั้งใจเรียนนะลูก :D//”
 
“ตู๊ดด..ตู๊ดด”
ผมรู้สึกโล่งมากๆที่ได้บอกแม่ เพราะว่าแม่ผมน่ะ ทั้งใจดีแล้วก็รักผมๆมาก ท่านเป็นทั้งพ่อเป็นทั้งแม่เป็นทั้งเพื่อนของผม ผมรู้สึกโชคดีจริงๆที่เกิดมาเป็นลูกแม่ J
 
“กริ๊งงง...กริ๊งงง”
ริงโทนโทรศัพท์ของผมดังอีกรอบ สงสัยจะเป็นแม่น่ะแหละ คงจะลืมบอกอะไร
 
“ว่าไงคร้าบบบหม่ามี๊ >3<”
 “กูเองครับ..”
เห้ย ไม่ใช่แม่นี่ น้ำเสียงทุ้มต่ำกวนประสาทแบบนี้มีคนเดียว ไอ้ทอร์ช.. ! จะโทรมาทำฟักทองฮัลโลวีนอะไรตอนนี้วะ โอ้ยยยย กำลังอารมณ์ดีอยู่แล้วเชียว !!
 
“โทรมาไมวะพี่ นี่ผมเรียนอยู่นะ ไว้ค่อยคุยใหม่นะ บาย”
 
“โกหกไม่ดูสถานที่เลยนะมึง เสียงดังขนาดนี้ คงจะห้องเรียนนะ..”
เออว่ะ ผมลืมไปเลยว่าผมแอบมาคุยห่างจากโรงอาหารไม่มากนัก ผมโกหกใครไม่เป็นนี่ T^T
 
“กูรู้ว่ามึงพักเที่ยงแล้ว เพราะฉะนั้นอีก 5 นาทีกูจะรับไปมึงมากินข้าว”
ห๊า ไหนบอกแค่มารับมาส่ง อะไรวะ นี่ถึงกับรับกูไปกินข้าวด้วย !?! บ้าเกินไปแล้วววววว ว๊อยยยย !! -_-
 
“กูรู้ว่ามึงจะปฏิเสธ กูไม่อณุญาติ..”
โว๊ยไอ้นี่ รัวเอาๆไม่เปิดโอกาสให้ผมได้เถียงซักคำ แถมยังมาดักต้นทางปลายทางผมไว้ซะหมด ถ้าผมปฏิเสธมัน คงไม่ใช่ความคิดที่ดีแน่ๆ ขนาด ผอ. ยังเกรงกลัวมันขนาดนั้น มันสั่งให้ ผอ. บีบผมออกจาก รร ได้สบายๆเลย -_-
 
“อ่อที่พี่บอกว่า ผมไม่ใช่คนแปลกหน้านี่หมายถึงผมเป็นทาสพี่ว่างั้น ? เหอะ สั่งเอาๆ ยังกะสั่งสุกี้”
ผมรู้สึกเกลียดการที่มีคนมาคอยบังคับจิตใจผมแบบนี้ ถ้าเป็นคนอื่นนี่ผมไม่ยอมจริงๆนะ แต่กับมันนี่ผมไม่มีสิทธิ์ขัดขืนคำสั่งซักนิด T-T
 
“กูบอกมึงตอนไหน.. ? กูต่างหากที่เหมือนเป็นทาสมึง ทั้งไปรับไปส่ง ทำให้ขนาดนี้ยังจะบ่นอีก
อ้าว ผมผิดอีกว่างั้น อะไรวะ ก็คุณมึงทำเองหนิ ผมไม่เคยไปขอร้องอะไรตอนไหนเลยนะ เฟดเฟ่ ! -___-
 
“แต่...ถ้ามึงอยากรู้จริงๆว่าตัวเองเป็นสถานะอะไร.. ลองมาพิสูจน์บนเตียงกูคืนนี้ดีไหม หึหึ”
ไอเชี่ยทอร์ช !?! นี่มึงจะข่มขืนผมให้ได้จริงๆใช่ไหมวะครับ อะไรๆก็บนเตียงๆๆๆๆๆ โว๊ยยยยย ทุกวันนี้รู้ไหมผมภาวนาให้ไม่ถูกมันปลุกปล้ำ คือถ้ามันจะทำจริงๆผมไม่สามารถสู้แรงมันได้แน่นอน ร่างกายสูงโปร่งกับกล้ามเนื้อที่ฟิตแอนด์เฟิร์มของมัน กับร่างเล็กๆบางๆของผม(?) เป็นสิ่งที่ไม่สามารถเอามาเทียบกันได้ซักนิด -_- แล้วอีกอย่าง ดูมันจะอยู่ในครอบครัวผู้มีอิทธิพลมากๆ ถ้าผมขืนทำอะไรมัน ผมจะถูกสั่งเก็บไหมวะเนี่ย TT น่ากลัวชะมัด คนเชี่ยไรวะ ฮึ ! ;_;
“อีกห้านาทีเจอกัน”
.
.
.
.
.
ครึ่งชั่วโมงผ่านไปไวเหมือนนิยาย(?)
 
ผมโกหกไอชูกับไอหมิงว่าเดี๋ยวจะมีญาติมารับไปทำธุระ ซึ่งแน่นอนว่ากับไอชูก้ามันไม่ซักไซ้อะไรอยู่แล้ว แต่กับไอหมิงนี่สิ เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกัน กว่าจะออกมาได้ -_- ตอนนี้ผมก็มานั่งรอไอพี่ทอร์ชอยู่ตรงๆแถวหน้าประตูโรงเรียน ไหนบอกว่า 5 นาทีไงวะ นี่ก็ปาไป ครึ่งชั่วโมงละ โอ๊ยหงุดหงิดๆ ไปทำอะไรที่ไหนอยู่ได้ ทิ้งให้คนอื่นเค้ารอนี่สนุกมากใช่มะ -_- แล้วทำไมผมต้องอารมณ์เสียด้วยล่ะ ทั้งๆที่ตอนแรกปากบอกไม่อยากจะไปแท้ๆ หรือว่าผมจะหึงมัน เห้ยไม่สิ หรือว่าผมจะเป็นห่วงมัน ว๊าก ยิ่งไม่ใช่เข้าไปใหญ่ คงเป็นเพราะมันจะหมดเวลาพักแล้วนี่เซ่ !! โอ๊ยยยย ไอ้ทอร์ช กูมีเรียนนะโว้ยยยยยยยยย !!!! แต่ถึงผมบอกมันไปว่าผมต้องรีบกลับมาเรียน มันก็ไม่ให้ผมกลับ แล้วก็เข้ามาเคลียร์กับ ผอ. อีกเหมือนเคยชัวร์ :P ผมจะเบื่อจริงๆพวกบ้าอำนาจ =3=
 
“เฟี้ยววววว... เอี้ยดดดดด” (ขอขอบคุณเสียงพากย์รถจากพันธมิตร -_-)
ผมนั่งรอไปซักพัก ก็เห็นรถสีดำคันหรูที่คุ้นตา ขับมาด้วยความเร็วสูง พร้อมเบรกแบบไม่ปราณีคันข้างหลัง รู้ไหมว่านี่มันเขตโรงเรียน เค้าไม่ให้ขับรถเร็วโว๊ยยยยยย !!!!!!!!!!
 
“กว่าจะมาได้นะครับ ไหนบอกว่า 5 นาที ปล่อยให้คนอื่นรอนานๆมันไม่สนุกนะว้อยยยยย !!”
ผมรีบตะโกนบอกมันด้วยความหมั่นไส้ทันทีขณะที่มันกำลังลดกระจกลง
 
“โห มาช้าแค่นิดเดียวบ่นยังกะแม่กู ทำไม เป็นห่วงกูงั้นดิ ? :)”
คนอะไรวะ หลงตัวเองชะมัด เอะอะก็เอาดีเช้าตัววเอง วู้ว -_- ใครเป็นห่วง ไม่มี๊ !!(ไรท์//หรา -0-)
 
"ไม่ต้องมาพูดกลบเกลื่อนเลย ไหนจะพาผมไปไหนอีก บอกไว้ก่อนว่าผมมีเรียนตอนบ่าย ! -_-" ทำไมพักนี้ผมู้สึกว่าชักจะบ่นเหมือนผู้หญิงเข้าทุกวัน -_-
 
"จะกลัวอะไร..หึ"
นั่นไง ผมว่าละ ใช้อำนาจในทางที่ผิดได้ตลอดดิ -_-
 
"ไม่ต้อง !! ผมจะรีบกลับมาเรียน เข้าใจไหมว่า 'มาเรียน!'"
ผมพูดจบก็รีบเดินไปเปิดประตูรถสีดำคันหรูพร้อมปิดกระแทกมันแรงๆ
 
"โหย เบาๆดิโว้ย รถกูไม่ใช่แค่ล้านสองล้านนะ"
ไอทอร์ชบ่นก่อนจะรีบเหยียบคันเร่งไป ใช้เวลาไม่ถึงนาที ก็มาถึงจุดหมาย
ที่ที่มันพาผมมา เป็นร้านอาหารที่การตกแต่งภายนอกน่ารักๆ อารมณ์ประมาณว่า มานั่งทานแบบชิลๆ แต่ผมมากับมันแล้วรู้สึกว่ามันไม่ค่อยจะชิลซักเท่าไหร่-_-
ตอนแรกผมคิดว่ามันจะพาไปร้านที่หรูหราฟู่ฟ่าอลังการซะอีก =3= (???)
 
"เห็นมึงบอกว่ารีบ กูเลยหาร้านได้แค่นี้แหละ เดี๋ยววันหลังกูจะพาไปร้านที่ดีกว่านี้"
วันหลัง คือยังไง หมายถึงผมต้องมากับมันอีกใช่ไหม โอยยยยยยยย mlm
 
"ช่างเหอะ รีบๆกินจะได้รีบกลับไปเรียน"
ผมตอบมันด้วยน้ำเสียงหน่ายๆ
 
"ทำไม มากับกูมันน่าเบื่อขนาดนั้นเลย ?"
ไอพี่ทอร์ชพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจ อะไรวะ นี่ผมผิดหรอ นี่ผมต้องรู้สึกผิดงั้นดิ้ ???? -_-
 
"แล้วพี่ไม่เบื่อมั่งไงวะ ? มารับมาส่ง มารับไปกินข้าวโน่นนี่ แต่ขนาดคุยกันปกติยังไม่เคย !"
 
"นั่นสิ.. "
"งั้นก็ไปนั่งคุยกัน"
ไอพี่ทอร์ชพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นก่อนจะจับมือผมเดินเข้าไปในร้าน แต่แปลกที่การจับมือครั้งนี้แทนที่จะรู้สึกว่าเป็นการบังคับ แต่จริงๆแล้วมันทั้งรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย..
 
"ว่าไง จะเริ่มคุยอะไรดี ?"
พี่ทอร์ชเป็นฝ่ายเริ่มพูดก่อนหลังจากที่หาที่นั่งได้แล้ว
 
"แล้วแต่พี่ดิ -_-"
 
"เออๆ โอเค.. มีพี่น้องกี่คน ?"
 
"ลูกคนเดียว"
 
"พ่อแม่ทำงานอะไร?"
 
"พ่อเสียแล้ว แม่ทำธุรกิจส่วนตัว"
 
"แล้วเกิดวันที่เท่าไหร่ ?"
 
"15 ต.ค"
โว๊ยยยยยยย นี่จะมาชวนคุยหรือกะจะมาซักประวัติสมัครงานวะเนี่ย !
 
"พี่ทอร์ช นี่พี่ไม่มีอะไรจะคุยแล้วใช่ไหม ถ้าคำถามแบบนี้ไม่ต้องคุยก็ได้ -_-"
ผมตอบไปด้วยน้ำเสียงรำคาญนิดหน่อย
 
"อ้าว ก็กูไม่รูัจะคุยอะไรนี่หว่า... อ่ะงั้น เคยมีแฟนมากี่คน ?"
คำถามอะไรวะ.. -_-
 
"ไม่เคยครับ -_-"
 
"โห อ่อนว่ะ ฮ่าๆๆ"
แหม๋ กวนตีน ตัวเองดีตายล่ะ -.-
 
"แล้ว.. ชอบกูป่ะ ?"
 
"ก็ชอบดิ... เห้ยยยย ไม่ชอบว๊อยยยย คำถามบ้าไรวะไอพี่ทอร์ช!!! พอๆเลิกคุย -_-"
เชี่ยผมลืมตัว ปากมันไปเอง ผมไม่ได้คิดยังงั้นจริงๆนะ เหยยยย -_-
 
"อ้าว อะไรวะแค่นั้ก็เขิน ใครๆก็ชอบกูทั้งนั้นแหละ หึหึ"
ถุยส์ ที่แท้ก็หลอกชมตัวเอง โห่... -_-
 
"เลิกเหอะพี่ ยิ่งคุยมากยิ่งหิว"
 
"อ้าว ไหนตอนแรกบอกอยากคุย ไรวะ... -_-"
ไอพี่ทอร์ชทำสีหน้าเจื่อนลง พอผมบอกให้หยุดคุย -_-
แล้วเราก็นั่งเงียบกันทั้งคู่ไปนานพอสมควร แต่.. เมื่อไหร่อาหารจะมาวะะะะ ผมจะไปเรียนทันไหมวะะะะ!!
 
"พี่ทอร์ช ทำไมอาหารยังไม่มาซักทีอ่ะ ร้านไรของพี่วะ โคตรช้าเลยยยยย"
 
"อ่าว แล้วจะให้มันมาได้ไง ก็มึงยังไม่ได้สั่ง -_-"
ชิบหายยยยยยย จริงดิ มัวแต่คุยกับมัน จนลืมสั่งอาหาร นี่ก็นั่งตั้งนานแล้วนะ !
 
"แล้วทำไมพี่ไม่บอกผมวะะะ !!"
 
"ก็มึงไม่ถาม.."
ไอ้พี่ทอร์ชตอบพร้อมทำหน้าตากวนประสาท จงใจถ่วงเวลาชัดๆ ว๊ากกกก
 
"งั้นผมจะกลับโรงเรียนละ เสียเวลาชิบหาย -_-"
 
"อย่าพูดคำหยาบสิ :P"
ไอพี่ทอร์ชมันตอบด้วยน้ำเสียงกวนตีน ไอ้ ไอ้.. ว๊อยยยยย -_-
 
"พาผมไปส่งโรงเรียนหน่อย ไม่อยากเรียนสาย 'เหมือนทุกวัน!!!"
ผมตอบพร้อมกระแทกเสียงใส่มัน
 
"แหมะ พอกูยอมหน่อยล่ะใช้กูเป็นทาสเลยนะ -_-"
ก็มึงอยากเสนอตัวมาก่อนเองหนิ ชิส์ -0-
 
"ไม่ส่ง"
 
"ไปส่ง"
 
"ไม่ส่ง!"
"ไปส่ง!!"
 
"ไม่!!!"
 
"โอ๊ยยย กลับเองก็ได้โว๊ย ! -_-"
ผมชักจะฉุนกับมันมากขึ้นเรื่อยๆละ
 
"เออออๆๆๆ ไปส่งก็ไปส่ง"
 
"เห้ยยยยยยยย!!!!"
ไอทอร์ชมันเดินมาอุ้มผมระหว่างที่ผมกำลังยืนขึ้น ไอเชี่ยทอร์ชชช !!
 
"ปล่อยกูโว๊.."
ผมชะงักลงทันที เพราะไอทอร์ชมันเอาปากของมันมาประทับลงบนปากของผม ทำให้ผมรีบผงะออกมาด้วยความตกใจ ! ตอนนี้คนทั้งร้านจับตามองมาที่ผมกับไอทอร์ชเป็นตาเดียว ไอเหี้ยยย ทั้งเขินทั้งอายทั้งโกรธ มันหลายอารมณ์จนบอกไม่ถูก ฮือออออ ไอพี่ทอร์ชนะไอพี่ทอร์ช ขโมยจูบกูสองครั้งแล้วนะโว๊ยยย !!!!
 
"พูดคำหยาบ ไม่น่ารักเลย... :P"
ผมเบ้ปากใส่ทันทีนึง เอามือกอดอกแล้วยอมให้มันอุ้มไปแต่โดยดี เพราะขืนผมโวยวายอีก ความขายหน้าของผมก็คงจะไม่จบลงแค่นี้แน่ๆ...
ผมก็เงียบปากไปจนมันอุ้มผมไปถึงรถ ผมก็เริ่มโวยวายขึ้นมาอีกครั้ง..
 
"ว๊อยยยยย !!! ไอเชี่ยทอร์ช กูจะฆ่..."
ไอทอร์ชเอามือมาปิดปากผม พร้อมกระซิบข้างหูผม..
 
"กูเคยบอกแล้วนะ ถ้ามึงพูดคำหยาบกับกูหนึ่งครั้ง กูจะจูบมึง แต่ถ้ามากกว่าหนึ่งครึ่ง กูจะปล้ำมึง.."
 

 -----------------------------------------------------------------

 
สวัสดีคร้าบบบ รีดเดอร์ที่น่ารักทุกท่าน ผมต้องขอโทษจริงๆเลยน้า ที่ลงช้าไปนิดหน่อย ช่วงนี้เปิดเทอมแล้ว งานรัดตัวมากๆ ฮ่าๆ แต่จะพยายามจะหาเวลามาอัพบ่อยๆไม่ให้ทิ้งช่วงมากนักนะครับ ถ้าอยากรู้ว่าเรื่องราวของพี่ทอร์ชกับน้องออกัสจะเป็นยังไงต่อไปก็ต้องติดตามกันไปยาวๆเลยน้า รักทุกคนครับบบ :D