[YAOI]THE BOYS ห้ามไปรักใคร เพราะหัวใจมึงเป็นของกู

Chapter 1
 
@โรงเรียน 8.50 AM
 
ตอนนี้ผมกับ ผอ. กำลังเดินขึ้นอาคารเรียนของผม มี ผอ. มาส่งถึงห้องเรียน VVIP ชัด ๆ -_- ไอ้คุณพี่ทอร์ชมันก็จากไปพร้อมกับทิ้งปริศนาไว้ให้ผมงงเป็นไก่ตาแตก
 
"ขอโทษครับ พอดีผมเรียกเค้าไปทำธุระมาน่ะ เลยมาเรียนสายนิดหน่อย ขอโทษด้วยละกัน.. //(หันมากระซิบ : ผมจัดการให้แล้วนะครับคุณออกัส)
ตอนนี้ทุกคนในห้องมองผมกันเป็นตาเดียว อารมณ์ทุกคนน่าจะประมาณ มึงไปทำธุระกิจกับ ผอ. มา ? -.-
 
@โรงอาหาร 12.00 AM
"เห้ย กัส วันนี้มึงไมมึงเข้าเรียนสายจังวะ ไปทำธุระกับ ผอ. มาจริงๆหรอ แล้วไปทำอะไรอ่ะ"
ไม่ต้องสืบเลยครับว่าใคร พูดมากแบบนี้มีคนเดียว ไอหมิง -_-
 
"หมิง มึงไม่รู้อะไร วันนี้กูเห็นไอกัสมันเดินเข้าโรงเรียนมากับใครก็ไม่รู้ว่ะ หน้าตาเหมือนพระเอกซีรีย์เกาหลี(?) ธุระ ผออง ผอ. อะไรไม่มีหรอก"
ว๊ากกกกกกกก ไอเหี้ยชูก้า เห็นได้ไงวะะ =[]=!! แม่งไม่เรียนไง๊ !!
 
"ไอชูก้า มึงเห็นได้ง๊ายยย มึงไม่เรียนรึไงวะะ!!"
 
"กูไม่ใช่มึงนะ.. กูแค่เดินมาเข้าห้องน้ำ แล้วก็เห็นมึงเดินข้าโรงเรียนมากับใครคนนึง"
ดู๊ ดู ปากมัน ซวยอีกแล้วผม -.- อุตส่าห์จะไม่เล่าแล้วนะ
 
"เห้ย จริงหรอวะแล้วมึงมากับใคร มาได้ไง มาทำไม แล้วที่ ผอ. บอกว่าเรียกมึงไปคุยธุระก็โกหกอ่ะดิ"
ร่ายยาวมาเลยครับไอ้คุณหมิง ไอ้ชูก้า มึงไม่น่าไปกระตุกต่อมช่างสงสัยมันเลย T-T
 
"ก็เรื่องมันเป็นงี้โว้ย (เล่าๆๆๆบลาๆๆๆ)"
 
"ห๊ะ จริงดิ แล้วไหงเค้าถึงมาส่งมึงถึงโรงเรียนได้วะ แล้วทำไมมึงถึงได้ใจง่ายขนาดนี้ ไปไหนมาไหนสองต่อสองกับผู้ชายแปลกหน้า หรือว่าทนความหล่อเค้าไม่ไหววะ ฮ่าๆๆๆ"
ไอหมิงงงงงง !!!!! ถ้าไม่ติดว่าไอ้สองตัวนี้มันเป็นเพื่อนผมนะ ผมต่อยปากแตกไปนานแล้ว
 
"พ่อมึงดิสัสหมิง กูไม่ใช่ผู้หญิงงงงโว้ย !!"
 
"กูก็ไม่ได้บอกว่ามึงเป็นผู้หญิงหนิ มึงอ่ะผู้ชาย... แต่ชอบผู้ชาย ใช่ป่ะวะ ? ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
ว๊ากกกก ไม่ไหวละโว้ยยยย !
 
"ไอเชี่ยหมิง ถ้ามึงยังไม่หยุดเห่า กูจะเตะปากมึงจริงๆนะ แม่ง ! -_-"
 
"กร๊ากกกกกกก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
ดูมันยังจะมาระเบิดหัวเราะใส่ผมอีกนะ -_- ไอ้นี่วอนซะละ
 
"โว้ยย พอๆๆ มึงสองคนนี่เวลาทะเลาะกัน ไม่ต่างกับหมาที่กัดกันข้างถนนเลยว่ะ ไอกัสมันจะทำไรก็สิทธิ์ของมันดิ มึงเสือกไรมันวะ เลิกทะเลาะกันแล้วรีบแดกๆกันเข้าไปได้ละ"
โว้ววววว ชูก้า พ่อพระของผม ซาบซึ้ง ๆ T^T
 
"เอ้ออออ จำไว้นะไอชู กูงอลมึงละ ง้อกูด้วย เชอะ -3-"
ฮ่าๆๆๆ ไอหมิงมันงอนได้น่าหมั่นไส้มากแล้วทำหน้ายังกะตูดลิงอีก ฮ่าๆๆๆๆๆ
"โอ๋ๆ อย่างอลเดี๋ยวกูให้กินกล้วย"
กร๊ากกกก สะใจว่ะ ฮ่าๆๆ
 
"กล้วยพ่องงงงเด้ กูไม่สนใจมึงละ ชิส์ -3- เออนี่พวกมึง หลังกินข้าวเสร็จพวกมึงว่างกันใช่ไหม กูมีอะไรจะอวดพวกมึงด้วยล่ะ"
 
"อวดอะไรอีกวะ เออๆ กูว่างๆ ไอชู มึงว่างไหม ?
 
"เออๆ"
ตอบสั้นกระชับได้ใจความตลอดครับไอชู คนหรือหุ่นยนต์วะ -_-
 
ผ่านไป 10 นาที
"ไหนวะหมิง เมื่อไหร่จะถึงซักทีวะ ไอที่ที่บอกจะอวดเนี่ย"
 
"เออๆนี่ไง ถึงแล้วเนี่ย พวกมึงเห็นนั่นไหม ๆ"
ไอหมิงพูดพลางชี้ไปรูเล็กๆที่กำแพงหลังโรงเรียน พอที่จะให้พวกเราทั้งสามคนมุดเข้าไปได้ ซึ่งบริเวณตรงนี้เป็นที่ที่ไม่มีใครอยากจะเข้ามาซักเท่าไหร่ เพราะมันทั้งมืดและทึบ
 
"นี่มึงอย่าบอกนะว่าจะให้พวกกูโดดเรียนกับมึง ?"
 
"โหยยย พวกมึงก็มองโลกในแง่ร้ายกัน ก็แค่ออกไปแป๊ปเดียว เดี๋ยวก็กลับเข้ามาก่อนเรียนคาบบ่าย"
มันก็แทบไม่แทบจะต่างอะไรกันเลยนะครับคุณหมิง -_- แต่ก็ดีเหมือนกัน เพราะทางนี้พวกผมก็ไม่เคยรู้เหมือนกัน ว่ามันมีทางออกไปได้ด้วย
 
"เออๆ งั้นก็แล้วแต่มึง แต่อย่าให้ครูจับได้ละกัน ไม่งั้นซวยทั้งแก๊งแน่"
 
"เออน่า เชื่อใจกูเหอะ พวกเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ประถมแล้วน้าาา"
ใช่ครับ ฟังไม่ผิดหรอก พวกผมสามคนคบกันมาตั้งแต่ประถมแล้วล่ะ จนตอนนี้ ม.5 แล้วพวกเราก็ยังคบกันอยู่ มิตรภาพของพวกเราเหนียวแน่นไหมล่ะครับ ฮ่าๆๆๆ
 
ตอนนี้พวกผมสามคน ก็กำลังพยายามมุดๆกันเข้าในไอรอบผุที่ผนังกำแพงเก่านี่ เห็นว่ารูใหญ่ๆ จริงก็ไม่ได้ใหญ่อย่างที่คิดเลยนะเนี่ย แต่ก็ไม่เป็นปัญหาสำหรับพวกผมสามคน เพราะพวกผมก็ฟิตแอนด์เฟิร์มกันทุกคน (ไรท์// เหรอ -_-)
 
"อ่าาา ออกมาได้แล้วโว้ย ~"
ไอหมิงพูดด้วยน้ำเสียงสบายใจ และภูมิใจกับผลงานของมันในเวลาเดียวกัน
 
"ไหนวะ ที่มึงจะให้พวกกูดู"
ผมพูดพลางก้มหัวมุดไอ้รูบ้าๆนี่อยู่
 
"เงยหน้าขึ้นมาดูสิวะะะ"
 
"ไหนว้า.."
แม่เจ้า ภาพที่ผมกำลังเห็นตรงหน้านี้ เป็นสวนสาธารณะที่มีต้นไม้ยาวไปตลอดทาง บรรยากาศมันทั้งเงียบสงบ เย็นสบาย แถมยังสบายตามากๆ บรรยากาศแตกต่างกับในโรงเรียนโดยสิ้นเชิง แปลกที่พวกผมไม่เคยเห็นมาก่อนเลยน่ะสิ สงสัยจะเป็นเพราะมันเป็นทางที่คล้ายจะปิดตายไปแล้ว เลยมีแค่น้อยคนนักที่จะเดินเข้ามาทางนี้ แล้วไอหมิงมันมาเจอได้ไงนะ หรือมันจะแอบมาคนเดียว กล้าเกินไปแล้ว
 
"เป็นไงล้า.. สมกับที่รอคอยใช่ไหมพวกมึง ^____^"
ไอหมิงพูดพร้อมกับยิ้มแป้นจนปากฉีกถึงติ่งหู - -*
"โหหมิง มึงมาเจอที่นี่ได้ไงวะ สุดยอด ปรบมือแปะๆ"
 
"นั่นสิ มึงมาเจอที่นี่ได้ไง หรือมึงแอบเดินเข้ามาคนเดียว มึงไม่กลัวรึไง"
ไอชูถามด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเรียบนิ่งดั่งสายน้ำเหมือนเดิม
 
"ก็ใช่น่ะเซ่ ถ้ากูไม่แอบเดินเข้ามาจะให้กูย้ายมวลสารมารึไง :P แล้วที่ว่ากลัวอ่ะ กลัวไรวะ กลัวผีหรอ ไร้สาระน่าไอชู =3="
นั่นดูมัน เมื่อกี้พึ่งชวนผมทะเลาะ ตอนนี้หาเรื่องกวนประสาทไอชูอีกแล้ว -.- ฮ่าๆ
 
"มึงคงไม่คิดว่ากูคิดเรื่องปัญญาอ่อนแบบมึงได้หรอกนะ"
ไอชูก็กวนตีนกลับด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งไร้อารมณ์เช่นเคย แต่แทงใจดำไอหมิงดังจึ้ก! หรือนี่อาจเป็นเสน่ห์ของมันไปแล้ว กวนตีนหน้าตาย ฮ่าๆ
 
"ชูก้ามึงเอาอีกแล้วนะ ด่ากูอีกละ พูดดีดีกับกูไม่ได้รึไงวะ =3="
ไอหมิงถามกลับด้วยน้ำเสียงน้อยใจ ฮ่าๆ หมั่นไส้มันจริงๆ
 
"แล้วมึงเคยพูดดีกับกูงั้นหรอ เท่าที่กูจำได้ ก็.. ไม่"
ถ้าคุณคิดจะกวนตีนชูคุณคิดผิดถนัดครับ จิตใจมันแข็งแกร่งกว่าหินผาซะอีกนะ ชนิดที่ว่ายุงไม่กล้าไต่ไรไม่กล้าตอมเลยทีเดียว
 
แต่ผมก็ไม่ได้สนพวกมันมากมาย เพราะสิ่งที่ผมสนใจอยู่ตอนนี้คือ ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าผมตอนนี้ต่างหาก.. เหมือนความรู้สึกที่ทำให้ผมไม่สบายใจมาจากทั้งวัน โดนทิ้งไปกับต้นไม้และใบหญ้า รวมถึงเรื่องผู้ชายแปลกหน้าคนนั้นด้วย...
 
"เห้ยพวกมึง กูว่า กลับกันได้แล้วเหอะ เดี๋ยวกลับไปช้า เข้าเรียนไม่ทันมันจะลำบากเอา"
จู่ๆไอชูก้ามันก็พูดขึ้นมา ไอคำว่า 'กลับ' ในตอนนี้มันทำให้ผมแอบหงุดหงิดนิดหน่อย ทั้งๆที่ตอนแรกไม่อยากมาแท้ๆ คงเป็นเพราะต้นไม้สีเขียวกับลำน้ำใสๆนั่นที่แค่มองก็ช่วยชำระความเหนื่อยล้าทั้งหมดได้เป็นปลิดทิ้ง แต่ยังไงก็ต้องกลับเข้าไปในโรงเรียนอยู่ดี อย่างที่ไอชูว่าแหละ กลับช้าเดี๋ยวศพจะไม่สวย(?) -_-
 
พอไอชูพูดจบ พวกเราทั้งหมดก็หันหลังเดินกลับไปมุดรอนั่นกันต่อทันที โดยไม่ต้องบังคับแต่อย่างใด คำพูดไอชูมันมีอิทธิพลมากกว่าคุณครูอีกครับท่านผู้อ่าน ;_;
และขณะที่พวกผมกำลังจะเงยหน้าขึ้นนั้น..
 
"พวกเธอ !!!!"
ชิบหายแล้ว.. T^T
 
เวลาผ่านไป 15 นาที.. ณ ห้องปกครอง
 
"ไหน ใครมีอะไรจะแก้ตัวมั่งไหม ?"
นั่นเป็นเสียงของอาจารย์เพ็ญศรี อาจารย์ฝ่ายปกครองสุดเฮี้ยวประจำโรงเรียนของผม เจอเรื่องซวยไม่หยุดไม่หย่อนเลยผม T-T
 
"..."
พวกผมได้แต่เงียบแล้วมองหน้ากันไปมองหน้ากันมา ก็มันไม่มีอะไรจะได้แก้ตัวจริงๆนี่ครับ เรื่องนี้พวกเราผิดกันเต็มประตูจริงๆ ;_;
 
"พวกเราแค่ออกไปสวนสาธารณะหลังโรงเรียนด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์มาครับ เพราะพวกผมเข้าใจผิดว่ามันอยู่ในบริเวณเลยออกไป อาจารย์จะลงโทษอะไรพวกเราก็ตามสบายเลยครับ"
คำพูดมีหลักการบ่งบอกถึงสมองอันฉลาด มีอยู่คนเดียวครับ ไอชูนั่นเอง ฮ่าๆ โชคดีจริงๆที่มีมันอยู่ด้วย ;_; แตกต่างกับไอหมิงตัวต้นเหตุที่เอาแต่นั่งก้มหน้าลูกเดียว -_-"
 
"โอเค ฉันเชื่อพวกเธอ ที่ฉันยอมเชื่อก็เพราะว่าเพื่อนของพวกเธอหรอกนะที่รู้จักใช้เหตุผล เอาล่ะ ถ้างั้นฉันจะลดโทษให้พวกเธอ จากเรียกผู้ปกครองและลงประวัติ เป็น 'พวกเธอต้องเป็นตัวแทนไปร่วมงานวิชาการสากลประจำปีนี้.."
งานวิชาการสากล เป็นงานที่ใครๆก็รู้ว่า เป็นงานที่'โคตรรรรร'จะน่าเบื่อขนาดไหน เพราะต้องเดินไปเดินมา ดูแต่ผลงานโน่นนี่ โครงงานนี่นั่น ไม่มีอะไรให้ตื่นเต้นเลยจริงๆ ส่วนสถานที่จัดงานก็แตกต่างกันไป ขึ้นอยู่กับเจ้าภาพของปีนั้นๆ แถมโดดก็ไม่ได้ เพราะว่าทางโรงเรียนจะจัดรถไปส่ง แล้วกว่าจะได้กลับบ้าน ก็จนกว่างานจะเลิกนั่นล่ะครับ ทุ่มสองทุ่มโน่นล่ะ ถามว่าทำไมผมรู้ดีนัก ก็ผมเคยโดนแบบนี้มาแล้วไงครับ -3- แต่ก็ดีกว่าต้องโดนอย่างอื่นล่ะครับ -_-
 
"แล้วสถานที่จัดงานล่ะครับ ?"
ไอหมิงถามขึ้นมา ตรงกับความคิดผมเป๊ะๆเลย แต่ถามว่าทำไมผมไม่พูด ก็ผมไม่ได้อยากรู้อยากเห็นเหมือนไอหมิงนี่ =3= //สีข้างถลอก
 
"ถึงเวลาพวกเธอก็รู้เอง.."
 
พวกผมสามคนกำลังนั่งรถตู้ของโรงเรียนไปที่สถานที่จัดงานครับ ซึ่งก็ยังไม่รู้ว่าเป็นที่ไหน ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนลืมอะไรบางอย่าง แต่ช่างมันเถอะ ผมไม่มีเวลามาคิดอะไรทั้งนั้น สมองผมตอนนี้คิดแต่ว่าจะไปแอบงีบหลับตรงส่วนไหของงานดี -,.-"
 
ผ่านไป 15 นาที
ตอนนี้พวกผมยืนอยู่ตรงหน้ามหาลัย xxx สุดหรูซึ่งเป็นสถานที่จัดงานวิชาการสากลประจำปีนี้ ถือว่าเป็นเรื่องดีสำหรับพวกผมเลยทีเดียว ที่ได้มาเหยียบมหาลัยขึ้นชื่อและหรูหราขนาดนี้
 
"ว้าวววว ตอนแรกกูเข้าใจว่าเค้าจะจัดที่สถานที่กากๆเล็กๆซะอีก ไม่เบาเหมือนกันนะเนี่ย หรูโคตร*0*"
ไอหมิงตาเป็นวาวเมื่อรู้ว่าตัวเองได้มาสถานที่หรูๆแบบนี้ บ้านนอกเข้ากรุงจริิงจริ๊ง(ไรท์//พูดเหมือนแกไม่ตื่นเต้นเลยนะออกัส -.-) ผมก็พูดไปอย่างนั้นล่ะครับ ความจริงบ้านไอหมิงฐานะเรียกว่าเกือบจะเศรษฐีเลยก็ว่าได้ เพราะมันอยู่ในครอบครัวคนจีน สถานที่ที่หรูกว่านี้เป็นร้อยเท่ามันก็เคยไปมาแล้วทั้งนั้น แต่แปลกที่มันตื่นเต้นกับแค่มหาลัยที่ดูมีระดับกว่ามหาลัยอื่นนิดหน่อย
แต่ที่แห่งนี้ ผมยิ่งมองก็ยิ่งทำให้รู้สึกคุ้นๆ และมันก็ยังทำให้ผมรู้สึกเหมือนลืมอะไรบางอย่างมากขึ้นไปอีกเป็นเท่าตัว
แต่ช่างแม่งเหอะ คิดยังไงก็คิดไม่ออก =_=
 
"เข้าไปกันเหอะ.."
ผมเดินนำคนอื่นๆเข้าไป โดยที่ไม่รู้เลยว่า สถานที่ข้างหน้านั้น อาจมีอะไรที่ผมคาดไม่ถึงอยู่ แปลกที่ต่อมซวยผมมันเริ่มกระตุกๆขึ้นมาอีกแล้วล่ะสิ...