Net Idol ก็กูดัง!

EP.6 


          การถ่ายแบบของเขากับโซลเป็นไปอย่างเงียบๆเหมือนเขาทั้งสองคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ตั้งแต่ที่เขาเดินออกมาจากห้องแต่งตัว เขาก็ไม่ได้คุยกับโซลเลยสักคำ จนตอนนี้ก็ถึงเวลางานเลิกแล้ว หลายๆคนกำลังเลิกงาน รวมถึงเขาด้วย
               
           “พี่เอก พี่บอล ครับ งั้นผมกลับก่อนนะครับพอดีมีธุระต่อ”เขากล่าวลาทีมงานก่อนเดินมายังลานจอดรถที่เขาจอดรถไว้
         เขาเปิดประตูรถเพื่อเข้าไปนั่งแต่ก็ต้องหยุดลงด้วยเสียงเรียกจากข้างหลัง
            
          “เดี๋ยว!” เสียงทุ้มที่ตะโกนเรียกเขา ทำให้เขาหันกลับไปมอง ตามเสียงเรียกนั้น
 “มีอะไร?”                   

           “เปล่า ชั้นแค่ เออ คือ...”

           “ถ้าไม่มีอะไรผมไปก่อนละ อ่อแล้วก็ที่เคยถามว่าทำไมผมถึงมาถ่ายแบบได้ พี่ควรไปถามเพื่อนพี่เอานะครับเพราะเขาจัดการทุกอย่าง”เขาพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะปิดประตูรถหลังจากเข้าไปนั่งปล่อยให้คนตัวสูงกว่า ยืนมองด้วยความสงสัย         

  …ทำไมนับวัน โรลยิ่งแข็งข้อกับเขานะ...
.
.
.
.
.
           “เป็นไง ตัดสินใจได้แล้วหรอถึงมาที่นี่?”เสียงทุ้มนุ่มนวลของเจ้าของใบหน้าหล่อทักขึ้นเมื่อเขาเห็นคนที่คิดไว้อยู่แล้วว่ายังไงก็ต้องมา

           “คิดว่านะ”เขาตอบกลับไปอย่างไม่สนใจนักในเมื่อเขามาที่นี่เพื่อทำธุระจริงๆ

          “ก่อนที่นายจะมาทำงานนี้ชั้นมีคำถามเยอะเลยหล่ะพร้อมจะตอบไหม”คำถามถูกตอบกลับมาเขาพยักหนา เพื่อบอกให้รู้ว่าพร้อมจะตอบคำถาม

           “ดี ถ้างั้นข้อแรก นายมั่นใจหรอว่านายจะทำให้ไอ้โซลมันคลุกเข่าหน้าหลุมศพน้องสาวชั้นได้?”
           “ผม ..ผมคิดว่ามันไม่ได้ยากอะไร ในเมื่อเอ่อคือ”
            “พอ งั้นข้อสอง นายคงทำงานนี้ได้โดยที่พวกชั้นไม่เดือดร้อนใช่ไหม?”
           “เอ่อ อืม”
               
          “งั้นคำถามสุดท้าย”สายตาที่มองคนตัวเล็กกว่าของเขาบอกได้ว่าคงไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่เพราะคำถามที่เขาจะถามต่อไปนี้เป็นคำถามที่จะวัดใจคนตัวเล็กกว่า โรลพยักหน้ารับอีกครั้ง ก่อนคำถามสุดท้ายจะถูกยื่นมาให้

          “โลกฝั่งนี้ ต้องฆ่าเพื่อไม่ให้ตัวเองถูกฆ่า คนอ่อนโยนอย่างนายอยู่ได้หรอ?”

          “อยู่ได้สิ เพราะทุกวันนี้ก็เหมือนตายทั้งเป็นอยู่แล้ว”


             
          “....”

           “จะตายหรือจะอยู่มันก็มีค่าเท่ากัน ต้องฆ่าเพื่อไม่ให้ตัวเองถูกฆ่า คุณสอนสิ่งนั้นให้ผมเองไม่ใช่หรอแล้วจะถามความพร้อมผมทำไมหล่ะ โรฮาน”

          
...ชีวิตเขามันวุ่นวายตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะตอนเจอโซลหรอ หรือตอนเจอโรฮาน ?...

 

          “ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่ารู้จักคนในรูปหรือเปล่าครับ ?”ร่างสูงเจ้าของนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนถามขึ้นเมื่อเดินมาถึงโรงอาหารที่มีผู้คนรายล้อม

          “เอ่อ คนนี้แกรู้จักปะ ชั้นว่าน่าคุ้นๆนะ”หญิงสาวหันไปถามเพื่อนที่ยืนอยู่ข้างๆและก็ได้คำตอบกลับมา

            “โรลไงแก ดังจะตายที่มีข่าวว่าคบกับโซลเดือนวิศวะอะ” จากที่ยืนรอคำตอบไม่นานก็ได้ยินคำตอบ ที่พอจะเป็นเบาะแสของเขา



            “คิดว่าน่าจะอยู่ตรงซุ้มวิศวะนะคะ”

            “ขอบคุณครับ”ร่างสูงตอบก่อนจะเดินไปยังซุ้มวิศวะ
ตุบ!
            เสียงกระทบดังขึ้นใกล้ๆจากที่เขายืนอยู่เรียกสายตาร่างสูงให้เดินตามเสียงนั้นไปเขาฝ่ากลุ่มไทยมุงมาเพื่อจะพบกับใบหน้าขาวที่มีเมล็ดเหงื่อผุดอยู่ตามใบหน้า
            ...หมอนั่นนิ...
 
          “เค้าทำอะไรกันหน่ะ ?”เขาถามนักศึกษาที่ยืนอยู่ข้างๆ เจ้าตัวหันมามอง ก่อนจะตอบ
         
           “ต่อยกันดิพี่ ไอ้พวกตัวใหญ่มันเข้ามาจีบไอ้หน้าหวานหลายวันก่อนก็มีเรื่องแบบนี้ สงสัยยังไม่รู้ว่าไอ้หน้าหวานมันโหด เอาจริงๆนะถึงผมไม่ได้สนิทกับมันยังรู้เลย”ว่าจบก็หันไปมองการต่อสู้เพื่อเกียรติยศต่อ(?) เขาก็หันไปมองและไม่คิดจะช่วยร่างเล็ก ด้วยเหมือนกัน
การต่อสู้จบลงด้วยเสียงอาจารย์ที่เข้ามาเกี่ยวข้อง โรลและพวกตัวใหญ่โดนเรียกพบ เมื่อโรลหมดธุระและเดินออกมา เขาจึงเข้าไปทัก
          “ไง”
          
          “หืม (- -  )(  - -)(- -  )(- -) คุยกับผมหรอ?”โรลหันไปมองรอบตัวเมื่อไม่พบใครจึงหันกับมามองคนตรงหน้า
          
          “อ่าห้ะ ชั้นมีเรื่องอยากจะคุยกับนายหน่ะ ชั้น ‘โรฮาน’ มีเรื่องอยากคุยกับนายเยอะเลยแหล่ะ ไปด้วยกันหน่อยได้ไหม?”
          
          “ก็ดี เพราะชั้นก็ว่างด้วยสิ ชั้นชื่อโรล”เขาบอกชื่อหลังจากตอบกลับ ร่างสูงยิ้มมุมปากอย่างพอใจแล้วตอบกลับก่อนเดินนำไปที่รถที่จอดอยู่ไม่ไกล
         “รู้อยู่แล้ว”

 


          “เหม่ออะไรหรอ ?”เสียงทุ้มเรียกสติที่เหม่อลอยของร่างบางให้กลับมายังโลกปกติ
          
          “แค่นึกอะไรนิดหน่อยหน่ะ ว่าแต่นายเถอะเรียกชั้นมาไม่ได้มีเรื่องจะคุยแค่นี้สินะ แล้วจะคุยอะไรก็ว่ามามันเสียเวลาชั้น”เสียงหวานตอบกับสายตาจับจ้องไปยังใบหน้าคมที่อยู่ไม่ไกลกันมาก
          
          “ก็นะ เพราะที่เรียกมาก็เพราะมีเรื่องอยากให้นายทำสักหน่อย”
          
          “เรื่องอะไร ?”

          “เรื่องงานแรกของนายหน่ะ”เสียงทุ้มว่า ยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์

          “หือ อย่าพูดอะไรให้ยืดเยื้อเลย รีบๆบอกมาซะ”เขาตอบกลับ ร่างสูงพยักหน้ารับรู้พลางเดินไปยังโต๊ะที่มีไอแพดวางอยู่ก่อนจะหยิบมันยื่นมาให้เขา และบอกรายละเอียด        

          “ชั้นอยากให้นายไปแข่งรถที่งานนี้ คืนนี้ตอนเที่ยงคืน”

          “มาบอกตอนนี้ทำไมคุณถึงคิดว่าผมจะตกลงหล่ะ ? ถ้าผมปฏิเสธจะลำบากเอานะ” ใบหน้าขาวคลี่ยิ้มอย่างเป็นต่อ ในเมื่อถ้าเขาตอบปฏิเสธงานนี้ก็ต้องล้มเหลวอยู่แล้ว

          “เพราะชั้นรู้ไงว่านายต้องตกลง หรือไม่จริง ? นายอย่าลืมสัญญาสิ”…ให้ตายเถอะ ยังไงซะผู้ชายคนนี้ก็ไม่เคยแพ้เขาเลย หมายถึง เรื่องเถียงหล่ะนะ…

          “ก็นะ โอเคๆ วันนี้ชั้นไม่มีเรื่องจะเถียงนายหรอก ขี้เกียจเถียงด้วยสิ แล้วไหนรถที่จะให้ชั้นใช้เอาไปแข่ง ถ้าจะให้เอารถชั้นนายฝันไปเถอะว่าจะชนะ” มอเตอร์ไซค์ไม่มีวันชนะในสนามนี้แน่ ถึงจะขี่ยังไงแต่กติกาก็ไม่ได้บอกด้วยสิว่าใช้รถมอเตอร์ไซค์แข่งได้

          “ชั้นเตรียมไว้ให้แล้วหล่ะ ที่โกดังรถหน่ะ แลมโบกินี่สีดำ อะนี่กุญแจ อ่อถ้านายแข่งชนะ ชั้นจะให้รถนี่เป็นของขวัญ ถึงไม่ใช่เฟอร์รารี่ แต่หวังว่านายจะชอบนะ”ว่าจบก็เดินมาลูบหัวเขาไปมาทำอย่างกับเขาเป็นลูกแมวมุ้งมิ้งอย่างนั้นแหละ

          “อาห่ะ ! แต่ช่วยเอามือสกปรกของนายออกจากหัวชั้นสักทีสิ ชั้นรู้สึกขนลุก”

          “ที่จริงมือชั้นอาจจะสะอาดกว่ามือนายด้วยซ้ำนะ อุตส่าห์ล้างมือด้วยแอลกอฮอล์มาเลยนะเนี่ย แต่ชั่งเถอะ แล้วเจอกัน”