Tarey

ฟิคเรื่องนี้ไม่มีส่วนใดเกี่ยวข้องกับศิลปินหรือเป็นเรื่องจริงเลย

             เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น

ขอให้ทุกท่านอ่านอย่างมีวิจารณญาณด้วยนะ ^____^

               ผมกำลังคิดอยู่ว่าจะทำยังไงกับยาพาราหนึ่งกระปุกนี่ดี ไม่กินก็ปวดหัว ถ้ากินก็เสียฟอร์ม -_-“  เอาวะ หัวจะประทุไฟได้อยู่ละ ขืนทนต่อไปอีก หัวระเบิดกลายเป็นโกโก้ ครั้นแน่

                ผมเปิดกระปุกยาของโจอี้และหยิบมาหนึ่งเม็ดใส่ปากแล้วกินน้ำตามอย่างรวดเร็ว ..แต่เร็วไม่พอโจอี้เดินเข้ามา ฟอร์มเฟิม .. หายไปในกรีบเมฆ T_T ผมหันหน้าไปมองโจอี้ มันยิ้มมุมปากใส่ผม หึ รอออกไปข้างนอกก่อนเถอะ จะซื้อคืนเป็นสิบกระปุกเลย ฮึ่ม !

                “ทีนี้จะบอกผมได้หรือยัง ว่าพี่โกธรอะไรผม ._. ถ้าพี่โกธรเรื่องแฟนผมที่เป็นแฟนคลับพาราด็อกซ์ ..ผมจะไปเลิกกับเขาเดี๋ยวนี้เลย” ผมหันขวับ อะไรมันจะง่ายปานนั้น คนเรามันเลิกรักใครได้ง่ายๆ ขนาดนั้นเลยหรอ บ้าเถอะ

                “อี้ เอ้ย แกอย่าทำตัวแบบนี้เลย แล้วน้องเขาจะรู้สึกยังไง น้องเขาไม่ใช่ของเล่นที่แกจะทิ้งขว้างได้ง่ายๆนะ”

                “ไม่รู้สิพี่ต้า เวลาผมเห็นแอนอยู่กับผู้ชายคนอื่น ผมไม่รู้สึกหึงอะไรเขาเลย ผมว่ามันแปลกๆ” ผมมองหน้าอี้ .. “เพื่อนผมมันยุ ก็เลยลองดูสักตั้ง” โจอี้พูดต่อ

                “เพื่อนยุ .. แกไม่มีความคิดเป็นของตัวเองหรอวะ ฉันว่าแกไม่ได้คิดอะไรกับเขาหรอก ถ้าน้องแอนรู้คงเสียใจมาก สองสามวันมานี้แกทำลายหัวใจคนมาสองคนแล้วนะเนี่ย” ฮึ่ม ! เฮ้ย ! พูดอะไรออกไป O-O โอย หลุดปาก ตายๆๆๆๆๆ ตายแน่

                “สองคน .. อะไรของพี่”

                “ฮะ ? เปล่า ไม่มีอะไร แกไปดูลิสต์เพลงที่เล่นบิ๊กเมาเท่นเถอะ” ผมบอกปัดๆ

                “ไม่ .. จนกว่าพี่จะเลิกเรียกผมว่าแก แล้วเรียกตัวเองว่าฉัน” โจอี้ยักคิ้ว แล้วเดินตรงมาหาผม เอามือสองข้างดันกำแพง .. แล้วผมก็อยู่ระหว่างแขนสองข้างนั้น ตัวผมติดกับผนังเลย ทำอะไรวะเนี่ย !

                “เล่นอะไรอี้ เดี๋ยวคนอื่นเขาก็เดินมาเห็นหรอก” ผมพูดกระซิบ พลางมองซ้ายทีขวาที อย่างกระวนกระวาย

                “บอกผมก่อนว่าจะหายโกธรผม และเรียกแทนตัวเองว่าพี่เหมือนเดิม” โจอี้พูดเสียงเข้ม

                “ไม่” เราอยู่ใกล้กันจนผมได้กลิ่นน้ำหอมเลย ..

                “แน่ใจ ? ”

                “มาก”

                ให้ตายเถอะครับ ผมได้ยินเสียงคนเดินข้างนอก สองกับบิ๊กกลับมาแล้วแน่

                “แน่ใจจริงๆหรอ” มันยิ้มกวนประสาทผม  แถมยังก้มหน้ามาจนจมูกจะชนกับจมูกผมละ T////T

                “ก็ได้ !” และทันทีที่โจอี้เอาแขนลง ประตูตาต้าสตูดิโอก็เปิดออกทันที .. เหงื่อผมไหลไปทั้งตัวละ ไอ้เด็กบ้านี่เล่นอะไรก็ไม่รู้ เขินนะเว่ย ._.แต่ผมกับโจอี้ไม่ได้อยู่ไกลกันนัก แทบจะยืนติดกันเลยก็ว่าได้ บิ๊กเลยถามด้วยความสงสัย

                “เอ็งสองคนยืนทำอะไรกันตรงนี้”

                “ไม่มีอะไร !” ผมกับโจอี้ตะโกนพร้อมกัน .. และหันไปจ้องหน้า พอคิดถึงเหตุการณ์เมื่อกี๊ เลยต่างคนต่างเบือนหนี ผมไม่รู้ว่าโจอี้คิดอะไร แต่ตอนนี้ตัวผมมันเหมือนมีลาวาร้อนๆไหลอยู่ตลอดเวลา อยากจะโดดน้ำตายให้รู้แล้วรู้รอด

                “เออๆ งั้นก็ไปซ้อม” สองพูดและเดินนำเข้าไปในห้องซ้อม บิ๊กเดินตามไป แต่โจอี้ยืนอยู่ที่เดิม อยู่กับผม .. อยู่กันสองคนอีกแล้ว

                “ในฟิคยังไม่มีฉากเมื่อกี๊เลยเนาะ” มันพูดแค่นั้น แถมยังอมยิ้มเขินๆให้อีก .. ส่วนผมตอนนี้คงหน้าแดงเป็นลูกตำลึงแล้ว พูดกันดีๆ ก็ได้ ไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลย คนคิดก็คิดไปไกลแล้ว เด็กบ้า แต่จะว่าไป เมื่อกี๊มันเหมือน ..

                พ.ศ. 2536

                ด้วยความที่ต้าเป็นเด็กที่เด่นในหมู่ผู้หญิงพอสมควร ผู้ชายเกือบทั้งโรงเรียนเลยไม่ค่อยชอบขี้หน้า เขาเกือบโดนรุมกระทืบมาหลายต่อหลายครั้ง ทั้งๆที่ไม่เคยทำอะไรให้ใครเลย  และวันนี้ก็เป็นอีกวัน ..

                “เห้ย มึงอะ !” เสียงห้าวๆของใครคนหนึ่งดังขึ้น ในขณะที่ต้าเดินผ่านห้องน้ำชาย ที่เป็นแหล่งมั่วสุมของเด็กเกเรในโรงเรียน ต้าหันไปมอง และคิดว่าสุภาพใส่จะดีที่สุด

                “ครับ” แล้วเขาก็เห็นว่าคนที่เรียกชื่อเขาคือ ..พี่ ม.6 เหมือนเดิม ชื่อแชมเปญ ..ไม่เอาเสื้อใส่ในกางเกง แถมปากยังคาบบุหรี่สูบอยู่อีก

                “หล่อนักหรอมึงเนี่ย” แชมเปญเดินมาหาต้า และกระชากคอเสื้อเขา “มึงรู้ไหมว่าแฟนกูคลั่งมึงขนาดไหน ฮึ เดินผ่านที่นึงก็กรี๊ดกร๊าด พี่ต้า พี่ต้า .. ” เขาพ่นควันบุหรี่ใส่หน้าต้า ต้าไอออกมาเสียงดัง “กูไม่เห็นว่ามึงจะมีดีตรงไหนเลยวะ !!!” แชมเปญตะโกน เด็กนักเรียนที่เดินผ่านไปมาเริ่มหันมามอง

                เขาปาบุหรี่ลงไปบนพื้นแล้วใช้เท้าขยี้อย่างเลือดเย็น แชมเปญหันไปมองเพื่อนสองคนที่นั่งดูเหตุการณ์อยู่อย่างสะใจ พลางส่งสัญญาณให้มาจัดการต้า

                 ผู้ชายทั้งสามคนยืนล้อมรอบต้า

และแชมเปญก็เปิดหมัดแรกด้วยการชกไปที่ท้องของต้า ต้าตัวงอลงไปกองกับพื้น

                โจอี้ที่เพิ่งกินข้าวเสร็จเห็นคนมุงดูอะไรสักอย่างอยู่ จึงรีบไปสมทบด้วย .. มีเรื่องกันอีกแล้ว แต่คนที่โดนรุมกระทืบหน้ามันคุ้นๆนะ ..

                พี่ต้า !!!!!!

                โจอี้ทิ้งกระเป๋านักเรียนแล้วรีบวิ่งไปผลักผู้ชายทั้งสามคนออกจากตัวพี่ชายทันที ต้าเลือดกลบปาก ตาช้ำเพราะโดนต่อย แถมเมื่อกี๊เขายังโดนรุมกระทืบไปอีก โจอี้หันไปมองผู้ชายทั้งสามคนอย่างคาดแค้น แววตาเขาน่ากลัวมาก เย็นชาและแข็งกร้าว ถ้าไฟลุกได้ก็คงลุกไปแล้ว

                เขาค่อยๆลุกขึ้น และหันไปเผชิญหน้ากับคนที่ทำร้ายต้า

                “เสือกอีกแล้วนะมึง อยากโดนเหมือนพี่มึงหรือไง !” เพื่อนของแชมเปญคนนึงพูด โจอี้ที่โกธรจนควันออกหู เขาต่อยปากคนที่พูดทันที

                “ไอ้เหี้ยนี่ !!!!” แชมเปญง้างหมัดกำลังจะต่อยโจอี้ แต่โดนเขาถีบจนล้ม เกิดการตะลุมบอนขึ้นเพราะเพื่อนของแชมเปญทั้งสองคนหันมาเล่นงานโจอี้แทน ต้ามองภาพเหตุการณ์นั้นอย่างเจ็บปวด เขาร้าวไปทั้งตัว อยากจะไปช่วยน้องแต่แค่ลุกยังไม่ไหวเลย

                แต่โจอี้ก็หลบทันทุกหมัด เขาทั้งเตะต่อยสองคนนั้นอย่างบ้าคลั่ง ชายคนแรกกำลังจะถีบโจอี้แต่เขาจับขาไว้ทันแล้วผลักไปชนกับกำแพง เขาหันไปมองต้า แต่ก็พบว่าแชมเปญกำลังขึ้นค่อมต้าและต่อยหน้าซ้ายทีขวาทีอย่างโกธรแค้น โจอี้วิ่งไปกระชากแชมเปญออกจากต้า

                เขาดึงต้าให้ลุกขึ้นแล้วผลักไปติดกับผนังตึก เอามือสองข้างดันกำแพง หรือก็ป้องตัวต้าจากผู้ชายทั้งสามคนนั่นเอง และก็เป็นอย่างที่โจอี้คิด แชมเปญและเพื่อนทั้งสองคน กระทืบเขาจากข้างหลัง เจ็บจนน้ำตาจะไหล ต้าเห็นแววตาที่เจ็บปวดนั้นชัดเจน แขนอันแข็งแกร่งของโจอี้กำลังจะหมดแรง เพราะทั้งสามคนไม่หยุดกระทืบเขาเลย

                “อาจารย์มา !!!!!” ใครสักคนตะโกนมา ความรู้สึกที่แผ่นหลังของโจอี้เริ่มหายไป เป็นวินาทีเดียวกันกับที่เขาเจ็บปวดจนล้มไปกองกับพื้น ต้ารีบคุกเข่าพยุงตัวน้องชายขึ้นมา แม้ว่าเขาจะไม่ได้เจ็บน้อยไปกว่ากันเลย แชมเปญและเพื่อนอีกสองคนหายไปแล้ว คงจะวิ่งหนีไปทันทีที่ได้ยินเสียงคนตะโกน

                “อี้ ไม่เป็นไรนะอี้ ..” ต้าไม่มีแรงจะพูด เขาได้กลิ่นคาวเลือดของตัวเองในปากคุ้งจนอยากจะเป็นลมซะตรงนั้น โจอี้มองหน้าพี่ชาย เขาหายใจแรงมาก

                คุณครูผู้ชายท่านหนึ่งเดินเข้ามาหาทั้งสองคนแล้วให้พยุงกันไปที่ห้องพยาบาล ต้าและโจอี้จึงต้องค่อยๆกอดคอกันไปอย่างทุลักทุเล นักเรียนที่มุงอยู่ก็แหวกทางให้

                “ใครทำพวกเธอแบบนี้” คุณครูถาม

                “ช่างเขาเถอะครั--” ต้าพูดไม่ทันจบ โจอี้ก็แทรกขึ้น

                “แชมเปญ ม.6 กับเพื่อนมันอีกสองคนครับ” เขาพูดเสียงดุดันชัดเจน

                “ครับ แต่ปล่อยเขาไปเถอะ” ต้าบอก

                “ผมไม่ยอม ครูบอกพ่อแม่ผมเรื่องนี้ด้วย ถ้าพวกมันสามคนไม่ได้ออกจากโรงเรียน ผมมีปัญหาแน่”

                “เอ๊ะ ! โจอี้ทำไมเป็นคนแบบนี้ ให้อภัยคนอื่นบ้างเถอะ”

                “มันรุมกระทืบพี่นะ !! เหตุผลไร้สาระแน่ ๆ แล้วถ้าผมไม่เข้าไปช่วย ป่านนี้พี่ตายเป็นผีเฝ้าห้องน้ำชายไปแล้ว” โจอี้หันไปดุ “ผมให้อภัยคนได้ แต่ถ้ามันมาทำกับพี่ ... หึ” ต้ามองน้องชายอยากจะเข้าไปกอดแล้วบอกว่าขอบคุณมาก แต่คงพิลึกสิ้นดี ถ้าคนอื่นมาเห็น -_-

                “เอาล่ะๆ ยังไงมีเรื่องถึงขั้นนี้ ไม่พักการเรียนก็ต้องย้ายออกอยู่แล้ว ต้องแล้วแต่ผู้ปกครองของฝ่ายนั้นหลังเลิกเรียนเธอทั้งสองคนไปพบครูที่ห้องปกครองด้วย” คุณครูอธิบาย แล้วเดินจากไป ปล่อยให้พยาบาลมาทำแผลให้สองพี่น้อง

                ก็จริงอย่างที่มันพูดแหละครับ ถ้าวันนั้นอี้ไม่มาช่วยผม ผมคงกลายเป็นผีเฝ้าห้องน้ำชายแล้วจริงๆ จะว่าไปเมื่อก่อนเราก็เนื้อหอมเหมือนกันนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ ประสาทจริง -___-

                ผมกลับบ้านมาด้วยความเหนื่อยล้า สุดท้ายโจอี้ก็ได้เล่นเพลงไถลที่บิ๊กเมาเท่นสมใจ .. หึ ร้ายกาจนัก

                บางครั้งผมก็คิดว่าโจอี้จะคิดเหมือนผม ดูจากเหตุการณ์ตอนเด็กๆ มันก็พอจะยืนยันได้แล้วว่าอี้รักผมขนาดไหน แต่คงจะรักแบบพี่ชาย แต่นี่ไง .. เขามีแฟนแล้ว เป็นผู้หญิง ส่วนผมเป็นผู้ชาย แถมยังเป็นญาติกันอีก ยังไงมันก็ไม่มีทางเป็นไปได้ ความรู้สึกเจ็บปวดในใจมันเข้ามากัดเซาะอีกแล้ว ถ้าเลือกเกิดใหม่ได้ ผมก็คงจะเกิดเป็นผู้หญิง หรือให้โจอี้เป็นผู้หญิงดี 5555555555

                5 วันผ่านไป

            วันนี้ว่างครับ เพราะไม่มีใครจ้างไปเล่นที่ไหน -___________- แต่ก็ดีเหมือนกันนะ 5 วันที่ผ่านมาไปต่างจัดหวัดทุกวัน อยู่บนรถตู้บ่อยกว่าอยู่บ้านอีกครับ .. พูดถึงบ้านทำไมมันช่างเงียบเหงาอะไรขนาดนี้ ตอนซื้อนี่ก็ไม่คิดเลยว่าอยู่คนเดียว ลืมไปว่าพ่อแม่แกอยู่สัตหีบ โธ่เอ๊ย

                ก๊อก ก๊อก ก๊อก

               เสียงคนเคาะประตู ..

                ผมเดินไปเปิด เพราะรู้ว่ามีคนเดียวที่เข้ามาในบ้านผมได้ หึหึ

                “ว่าไง”

                “พี่ต้า ผมนอนด้วยคนนะ” มันทำสายตาละห้อย

                “บ้านไม่มีนอนไง๊”

                “แล้วพี่นอนคนเดียวไม่เหงาหรอ ฮึ” โจอี้เดินเข้ามาประชิดตัวผม กลิ่นสบู่ ยาสระผมคุ้งไปทั้งห้องเลย มันเพิ่งอาบน้ำมาแน่ๆใส่ชุดนอนด้วย -___- ถ้าจะขนาดนี้ ไม่ต้องขออณุญาติก็ได้มั้ง

                “เหงา..แต่ก็อยู่คนเดียวได้ จะนอนก็นอน เข้ามา” โจอี้เดินไปนั่งบนเตียง ผมปิดประตูแล้วกลับไปเล่นคอมต่อ

               .. เงียบ

               “ทำไมถึงไม่นอนบ้านล่ะ” ผมถาม

               “พี่จำเรื่องที่ผมเล่าให้ฟังเมื่อวันนั้นที่ห้องซ้อมได้ไหม ผมว่าผมคิดอย่างนั้นจริงๆแหละพี่ ตอนนี้ผมโคตรรู้สึกผิด ผมเพิ่งคบกับเขาเมื่อไม่กี่วันที่แล้วเอง รู้สึกแย่ว่ะพี่ ไม่รู้จะทำยังไง” .. เงิบ อื้อหือ ไอ้เราก็ไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ซะด้วยสิ เคยเจอแต่ไปชอบเขาแล้วเขาไม่เอา –o-

               “ง่ายๆ นะ โทรไปบอกเลิกเขาเดี๋ยวนี้เลย”

               “เลวไปไหม”

               “ถ้าปล่อยไว้แล้วทำเฉยๆ ทั้งที่ไม่ได้รักเขา .. จะเลวกว่านี้อีก” ผมหันไปพูดกับอี้

               “ก็จริงของพี่ แต่ผมไม่กล้า”

               “เป็นลูกผู้ชาย ทำผิดก็ต้องกล้ารับผิด ..นี่ใช่ใช่โจอี้ที่ต่อยพี่แชมเปญปกป้องพี่หรือเปล่าเนี่ยฮะ”

               “พี่จำได้ด้วยหรอ 55555” มึงเปลี่ยนอารมณ์ไวมาก -_-“วันนั้นโคตรเจ็บหลัง สุดท้ายพวกมันก็ได้ออกจากโรงเรียนเนอะ ><”

               “สมใจแกเลยสินะ วันนั้น แค้นฝังหุ่นจริงๆ”

               “ก็มันมาทำพี่ต้าของผมก่อนทำไมล่ะ” มันทำหน้ามุ่ย .. ว่าแต่ พี่ต้าของผม

               “หึ -///-” โว้ย เขินนะเว่ย

               “แล้วพี่หน้าแดงทำไมเนี่ย - -? ผมนอนละ”

               “อ้าว แล้วเรื่องแฟนอี้ล่ะ ยังคุยกันไม่จบเลย”

               “ผมก็คง ทำแบบที่พี่บอกแหละครับ คนมันไม่รักกันฝืนไปก็เท่านั้น” โจอี้บอกแล้วยิ้มให้ผม ผมยิ้มกลับ .. สงสารมันก็สงสารนะ แต่ในใจดีใจยังไงไม่รู้ นี่เราจะเลวแข่งกับน้องแล้วสินะ ..

               ผมเข้า youtube หาเพลงฟัง แล้วผมก็นึกถึงเพลงนึงที่ผมเคยฟังผ่านๆ ถึงตอนนี้มันคงโดนมากๆ

               คนของเธอ

               Enter

               Click

ไม่ต้องบอกฉันถึงวันที่เลยผ่าน ไม่ต้องบอกฉันว่าเคยมีใครคนไหนยังไง

ถ้าเผื่อฉันเผลอ บังเอิญฉันถามเธอไป เธอก็ไม่ต้องตอบฉันเลย

และฉันคนนี้ก็มีที่พลาดผิด ใช่ว่าชีวิตจะดีจะงามซักเท่าไร

ไม่อยากให้ถาม มันไม่น่ารู้เท่าไร ไม่ใช่เรื่องจำเป็นของเรา

วันวานมันคืนย้อนมาไม่ได้ และวันพรุ่งนี้ยังไม่รู้

ฉันพร้อมจะอยู่ ฉันพร้อมจะตาย เพื่อรักคำเดียว

ไม่ว่าเธอจะเคยเป็นใคร จะผ่านอะไรมา ขอจงอย่าเป็นกังวล นี่คือคนของเธอ

ไม่ว่ามันจะเกิดอะไร ต่อจากนี้ไป ฉันจะอยู่ดูแลเธอ ด้วยคำว่ารัก ด้วยใจ ..

ไม่ว่ามันจะเกิดอะไร ต่อจากนี้ไป ฉันจะอยู่ดูแลเธอ ด้วยคำว่ารัก ด้วยใจ ..

               “ขอบคุณนะพี่ต้า” โจอี้พูด

               “เหมือนกัน :)”

                 ขอโทษน้าทุกคน ep นี้ เค้ารีบแต่ง การใช้ภาษาการดำเนินเรื่องเลยโคตรเร็วเลย T////T อาจทำให้บางคนงงๆ สัญญากับเพื่อนไว้ว่าจะลงวันเสาร์ แต่นี้วันอาทิตย์แล้ว เลยแต่งลวกๆ ฮือออออออ เก๊าขอโต๊ด T/\T