Tarey

ฟิคเรื่องนี้ไม่มีส่วนใดเกี่ยวข้องกับศิลปินหรือเป็นเรื่องจริงเลย

เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น 

ขอให้ทุกท่านอ่านอย่างมีวิจารณญาณด้วยนะคะ

^__________^

 

 

               Joey  Part.

 

               วันนี้ผมไปกินข้าว ดูหนัง เดินห้างกับแอน แต่ใจผมไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย .___. พี่ต้าเป็นอะไรก็ไม่รู้ อยู่ดีๆ ก็เรียกแทนตัวเองว่า ฉัน มันดูเหินห่าง แล้วเสียงนั่นก็เย็นชามากๆ เรื่องแต่งเพลงเพิ่ม เหลือเวลาอีกตั้งชาตินึง จะรีบไปไหนก็ไม่รู้ ผมรู้สึกว่าพี่เค้าไม่พอใจอะไรผมสักอย่างแน่ๆ แต่ตอนเช้าก็ยังดีๆ อยู่เลยนี่นา ..

               ผ่านมา 13 ปีแล้วสินะ วันที่ผมกับพี่ต้าทะเลาะกันเรื่องไม่ยอมให้ผมเข้าวงพาราด็อกซ์ กลับไปคิดดูดีๆ ผมก็งี่เง่าอย่างที่พี่ต้าพูดจริงๆแหละ ตอนนั้นผมตีกลองก็ไม่ค่อยเป็น .. พอเราดีกัน ผมกับพี่ต้าก็สัญญากันว่าจะไม่ทะเลาะกันเกินหนึ่งวัน คือถ้าไม่พอใจอะไรกันต้องพูดเดี๋ยวนั้นและต้องเคลียให้จบๆ ไป

               ผมกำลังจะทำตามสัญญาคือไปหาพี่ต้าที่บ้าน .. แต่ฝนตก .. เฮ่ย ! ตกได้ไง ไม่ได้เอาร่มมาด้วย เปียกไปหมดแล้ว T-T ฮืออ เดี๋ยวไปเปลี่ยนเสื้อที่บ้านพี่ต้าแล้วกัน กรุงเทพฝนตกหน้าหนาว เยี่ยมยอด

               “พี่ต้าครับ” ผมเรียกและเคาะประตู

               เงียบ ...

               “พี่ต้าครับ เปิดประตูให้ผมหน่อย” รองเท้าก็อยู่ ทำไมไม่มาเปิดให้เนี่ย L

               “ถ้าพี่ไม่มีมาเปิดผมจะไขกุญแจเข้าไปแล้วนะ !” หนาวก็หนาว เปียกก็เปียก ไม่ไหวแล้ว ผมควานหากุญแจบ้านพี่ต้าในกระเป๋า พอเจอแล้วก็ไขออกทันที

               ไม่เปิดไฟ..แต่เสียงเพลงดังมาจากชั้นสอง เป็นเพลงของ .. ของวงพาราด็อกซ์ ! พี่ต้าแกไม่ค่อยเปิดเพลงพาราด็อกซ์ฟังนะครับ ส่วนมากแกจะเปิดร็อกแอนด์โรลเก่าๆ ฟัง วันนี้มาแปลกแฮะ          

               ผมถือวิสาสะเดินขึ้นไปชั้นบนแล้วเปิดประตูห้องพี่ต้า เสียงเพลงจากเครื่องเล่น CD ดังอยู่ เป็นเพลง สามมิติ ของวง แต่ผมไม่เห็นวี่แววพี่ต้าเลย .. ประตูระเบียงก็เปิดอยู่ ฝนสาดเข้ามาในห้องแล้ว ไอ้พี่คนนี้ต้องให้ดูแลทุกเรื่อง ตั้งแต่ตัวเองยันห้องนอน -__- ผมกำลังจะเดินไปปิดประตูให้ แต่ว่า .. พี่ต้านั่งอยู่บนพื้นระเบียง เปียกโชกเลย !!

               “เฮ้ย ! พี่ต้า เป็นบ้าอะไรเนี่ย !! มานั่งตากฝนอย่างนี้เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก ! ..แล้วนี่..” ผมชำเลืองไปเห็นขวดเหล้า ..

               “พี่กินเหล้า !!! พี่แพ้เหล้าไม่ใช่หรอ เดี๋ยวก็ได้นอนโรงบาลกันพอดี ” ผมโมโหมากเลยตอนนี้ มีปัญหาอะไรทำไมไม่พูด ทำไมต้องมาตากฝน กินเหล้าด้วย ผมอุตส่าห์เฝ้าทะนุถนอมมาตลอด แต่กลับมาทำลายตัวเองซะอย่างงั้น

               “ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน แกอย่ามายุ่ง !” พี่ต้าตะโกน ..

               “ไม่ยุ่งได้ไงล่ะ ผมเป็นห่วงพี่นะ” ผมพูดเสียงอ่อนโยนที่สุดเท่าที่จะทำได้ แล้วประคองพี่ต้าให้ลุกขึ้น พี่ต้าที่ไม่มีแรงขัดขืนจึกถูกผมแบกไปนอนไว้ที่เตียง

               คงหลับไปแล้ว .. เฮ้อ หน้าแดงแจ๋เลย รู้ทั้งรู้ว่าแพ้เหล้า แล้วยังจะกินอีก

               ผมจ้องมองใบหน้าของพี่ชาย ทำไมถึงได้เย็นชากับเราอย่างนี้ เราไปทำอะไรให้ ._.

               “พี่ต้า ผมไม่รู้ว่าผมทำอะไรให้พี่โกธร แต่ผมขอโทษนะครับ” ผมกระซิบข้างหูคนตัวเล็ก ก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อในตู้เสื้อผ้า มาเปลี่ยนให้ .. จริงๆก็อยากจะเปลี่ยนกางเกงให้นะ เปียกขนาดนั้น แต่ไม่เอาดีกว่า -____-  หึหึหึ

               มองหน้าพี่ต้าตอนนี้ มันทำให้ผมนึกถึงตอนเด็กๆ ตอนที่พี่ต้าไม่สบาย ...

               แด่เธอ ผู้เป็นทุกอย่าง จะมีฉันรอคอยเดินร่วมทาง ฝันคงไม่ไกล

               แต่เธอ จืดจางหายเลือนรางเปลี่ยนไป เส้นทางฝันของฉันจบลง..

 

 

 

 

 

               พ.ศ. 2530

               “คุณป้าฮะ พี่ต้าอยู่ไหนหรอ” โจอี้วัย 7 ขวบ ถามผู้เป็นป้า หรือก็คือแม่ของต้า ทันทีที่เดินถึงบ้าน

               “ต้ามันไม่สบายจ้ะ อย่าเพิ่งชวนกันไปเล่นที่ไหนเลยนะ”

               “ไม่สบายหรอฮะ !” เด็กน้อยตะโกนแล้วรีบวิ่งผลุนผลันขึ้นไปบนห้องนอนของต้าทันที อัจฉราส่ายหัวอย่างเอ็นดู ไม่รู้จะห่วงอะไรกันนักหนา

               โจอี้เห็นต้านอนซมอยู่บนเตียง เขารีบไปนั่งข้างๆทันที และเอามืออังหน้าผาก ความร้อนแผ่ซ่านเข้ามาบนหลังมือ เด็กน้อยทำตาโต

               “อี้..” ต้าเอ่ย เมื่อเห็นลูกพี่ลูกน้องของตน

               “พี่ต้าไปทำอะไรมาฮะ ทำไมไม่สบาย”

               “พี่เผลอไปกินเหล้ามา..เมื่อวานพี่ไปงานเลี้ยงกับพ่อ พี่ไม่ทันดูนึกว่าน้ำเปล่า เลย..แค่ก แค่ก” ต้าพูดไม่ทันจบ ก็ไอออกมาเสียงดัง

               “พี่ต้าฮะ..”

               “ว่าไง”

               “เหล้าคืออะไรฮะ” เด็กน้อยขมวดคิ้วอย่างสงสัยใคร่รู้ อาการนั้นทำเอาต้าแอบอมยิ้มไม่ได้ ทำไมน่ารักขนาดนี้

               “5555 เหล้าก็คือสิ่งไม่ดีไง อี้ห้ามกินนะ เห็นมั้ย พี่กินแล้วเป็นแบบนี้เลย” ต้าอธิบาย

               “อี้เห็นคนอื่นกิน เขาไม่เห็นเป็นอะไรเลย แต่อี้ไม่รู้นะฮะว่าใช่เหล้าหรือเปล่า อี้ได้ยินเค้าพูดกัน ว่ามันคือเหล้า”

               “พี่แพ้เหล้า คนอื่นไม่เป็นอะไร แต่พี่เป็น มันเป็นของไม่ดีหรอกนะ อี้ห้ามกินรู้ไหม เด็ดขาดเลย เดี๋ยวคุณน้าจะว่าด้วย อี้โดนตีก้นลายแน่” ต้าทำเสียงดุ แกล้งน้อง

               “ไม่เอา อี้ไม่อยากโดนตี” เด็กน้อยทำเสียงอ่อย

               “ก็ห้ามกิน โอเคมั้ยครับ”

               “ฮะ ^^” โจอี้ตอบตกลง ต้ายีหัวน้องเล่นอย่างเอ็นดู ..

 

 

 

               พี่ต้านะพี่ต้า เป็นคนสั่งผมซะดิบดี ว่าห้ามกินงั้นงี้ เป็นของไม่ดี บลา บลา บลา .. แล้วนี่อะไร นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง ตื่นเช้ามาไม่สบายเหมือนวันนั้นแน่ แต่เหตุการณ์คงสลับกัน ให้ผมสอนพี่ต้าเองว่าอย่ากิน โธ่ - -

               จริงๆแล้ว นี่ไม่ใช่เรื่องตลกเลยนะครับ พี่ต้าต้องมีปัญหาอะไรแน่ๆ ไม่ก็เสียใจอะไรมากๆ และแน่ใจได้เลยว่าผมทำให้พี่เขาเสียใจ ไม่งั้นคงไม่เย็นชากับผมขนาดนี้หรอก ..ผมรู้สึกผิด ทั้งๆที่ผมยังไม่รู้เลยว่าผมทำอะไรผิด ผมแค่อยากขอโทษ..

 

               เช้าวันต่อมา

 

               Tar Part.

 

               แสงแดดส่องเข้าตาผมทันทีทื่ลืมตา .. ทำไมปวดหัวขนาดนี้เนี่ย หัวจะระเบิด -_-‘ ผมกำลังจะลุกออกจากเตียง แต่พอหันไปข้าง ๆ .. โจอี้ !! แล้วแขนยักษ์ของมันก็อยู่บนตัวผม โอย หนัก T^T

                “อ้าว พี่ต้าตื่นแล้วหรอครับ” อี้พูด แล้วก็ลุกขึ้นทันที

                “อืม”

                “พี่อยู่นี่นะ เดี๋ยวผมไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้” ..ฮะ ? อี้กำลังจะเดินออกไป แต่ผมเรียกไว้ก่อน

                “ทำไมต้องเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดให้ ฉันอาบน้ำเองได้ ไม่ต้องยุ่ง” ไม่รู้อะไรทำให้ผมพูดไปแบบนั้น แต่ผมโกธรมัน มันทำให้ผมเจ็บปวดมาก มากกว่าวันนั้นหลายเท่า

                “เมื่อวานพี่กินเหล้า นั่งอยู่บนระเบียง ตากฝน ..” เออ ใช่สิ เมื่อวานผมทำแบบนั้น ลืมไปได้ไงเนี่ย ตายละ

               “อืม แกกลับบ้านไปได้ละ ฉันจะไปอาบน้ำ”

               “พี่ไม่สบายนะครับ” เสียงมันอ่อยลงมาก .. ใจจะอ่อนแล้ว อย่าทำเสียงแบบนี้สิเด็กบ้า Lเอาจริงๆนะ ถ้ามันไม่รักผม ผมก็อยากให้มันเกลียดผมไปเลยดีกว่า

               “แกจะรู้ดีกว่าฉันได้ไง แค่ปวดหัวนิดหน่อย แล้วนี่ถือวิสาสะเข้ามาในบ้านคนอื่นแบบนี้มันดีหรอ” ผมหาเรื่องสุดๆ และที่บอกว่าปวดนิดหน่อยน่ะไม่ใช่เลย หัวจะระเบิด แถมรู้สึกได้ว่าตัวร้อนจี๋ ._.

               “...ขอโทษครับ ผมนึกว่าบ้านสองบ้านมันก็เป็นของเราสองคน เพราะพี่ก็มีกุญแจบ้านผมเหมือนกัน” ตอบมาได้เจ็บกระดองใจมาก ...

               “ก็ใช่ แต่มันไม่ได้หมายความว่าแกจะเข้าออกบ้านฉันได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่--” ผมยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกอี้แทรก

               “พี่เป็นอะไร .. มีอะไรทำไมไม่พูดดี ๆ ทำไมพี่ต้องเรียกแทนตัวเองว่าฉัน แล้วเรียกผมว่าแกด้วย ผมทำอะไรผิด พี่ต้า พี่บอกผมสิ !” อี้เขย่าตัวผมอย่างแรง ผมปัดมือมันออก

               “ไม่ต้องยุ่งกับฉันจะไปไหนก็ไป” ..ให้ตายเหอะ ผมพูดอะไรออกไป อี้น้ำตาคลอเบ้าเลย ._____.

               “ก็ได้พี่ต้า..ต่อไปนี้พี่มีอะไรนอกจากเรื่องวง ผมจะไม่ยุ่งเลย แล้วพี่ก็อย่ามายุ่งเรื่องของผมเหมือนกัน” อี้พูดเสียงเฉียบขาด แล้วเดินออกจากห้องผมไปทันที

 

               เฮ้อ .. เหมือนย้อนเวลาไปเมื่อ 13 ปีที่แล้ว ผมหาเรื่องเองแหละครับ ผมผิด ใช่ .. แต่ดีกว่าต้องมาทนทำเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิม ไปไหนกับอี้ แล้วต้องทนมันพูดเรื่องแฟน ผมว่าเป็นแบบนี้ดีกว่า

               เหล้าคืออะไรฮะคำพูดของโจอี้ตอนเด็กๆ แวบเข้ามาในหัวผม

               ผมจะดูแลพี่อย่างนี้ตลอดไปเลยนะ

               แต่สำหรับพี่ จะเล่นดนตรีอะไร หรือจะไม่เล่นอะไร พี่ก็เท่สำหรับผมอยู่แล้วครับ

 

 

               ห้องซ้อมตาต้าสตูดิโอ

               ถึงจะปวดหัวแค่ไหน ผมก็ต้องมาประชุมกับเพื่อนๆในวง เรื่องเพลงที่จะเล่นในงานบิ๊กเมาเท่น 6 เวที .. (ตายกันพอดี) และผมก็หลีกเลี่ยงที่จะเจอหน้าอี้ไม่ได้

               “ผมว่าเอาเพลงไถลด้วยดีกว่าพี่ เล่นเวทีใหญ่เลย เพลงนี้มันส์” โจอี้เสนอคนในวง

               “ไม่เอา ถ้าไม่ใช่แฟนเพลงก็ไม่รู้จักเพลงนี้ เดี๋ยวงานก่อย” ผมแย้ง

               “แต่ถ้าเค้าฟังแล้วเค้าอาจจะชอบก็ได้” คราวนี้โจอี้หันมาพูดกับผม แต่เสียงนั้นเย็นชามาก แววตาก็แข็งก้าว .. ผมไม่เคยเห็นโจอี้โหมดนี้เลย เขาไม่เคยโกธรผม ไม่ว่าผมจะทำอะไรให้

               “ฉันว่ามันก็เข้าท่าดีนะเว้ยต้า เพลงไถลมันมีท่อนโซโล่กลอง ให้โจอี้มันโชว์บ้าง สาวๆจะได้ชอบ วงเราจะได้ดัง ๆฮ่าๆๆๆๆๆ” สองพูด .. จะให้ชอบไปทำไม วงจะดังไม่ดัง ไม่เห็นเกี่ยวกับมือกลองเลย 

               “โจอี้ อยากเล่นเพลงนี้หรอ” บิ๊กถาม

               “ไม่รู้ครับ แล้วแต่นักร้องนำเลย ผมไม่อยากยุ่งด้วยละ” โจอี้เน้นตรงคำว่านักร้องนำ .. หึ ไอ้มือกลอง สองกับบิ๊กทำหน้างง เพราะเห็นได้ชัดว่าอี้ไม่พูดชื่อผม แล้วก็ไม่ร่าเริงเวลาอยู่กับผมเหมือนแต่ก่อน

               “เออะ..งั้นคุยกันไปละกันนะ เดี๋ยวฉันกับบิ๊กไปหาไรกินก่อนว่ะ หิว” สองบอกเยี่ยม .. ผมได้อยู่สองต่อสองกับอี้อีกแล้ว ให้ตายเถอะ !!!!!!!

               ห้องซ้อมเงียบสงบมาก เงียบเป็นเป่าสาก .. เงียบไปมั้ยเนี่ย โจอี้นั่งเฉยๆ อยู่ตรงหน้าผม ส่วนผมก็ทำเป็นเขียนชื่อเพลงที่จะเล่นงานบิ๊กเมาเท่นแก้เขินไป

               “ผมขอถามอะไรหน่อย ก่อนจะทะเลาะกัน .. ผมทำอะไรผิด” โจอี้พูด ผมทำเป็นไม่ได้ยิน เขียนเพลงต่อ .. เดี๋ยวเสียฟอร์มครับ จะบอกให้ หึ -_-

               “พี่ต้า ! อย่างี่เง่าได้มั้ย ผมไม่ชอบอะไรแบบนี้เลย พี่อย่าทำเหมือนผมเป็นอากาศสิ” มันเริ่มทำเสียงอ่อยอีกแล้ว ทำหน้ามุ้งมิ้งเหมือนตอนเด็กเด๊ะๆ

               ผมไม่ตอบ .. โจอี้ก็ไม่พูดต่อเหมือนกัน มันทำหน้าหงุดหงิดงอลๆ ใส่ผม แล้วหยิบมือถือมาเปิดอะไรไม่รู้ ผมเดาได้เลยว่าเป็นหุ้นที่มันกำลังเล่นอยู่ .. อี้เอ๊ย สนพี่มากกกกกกก

               “กินยายัง” อี้พูด แต่สายตาก็ยังจับจ้องอยู่ที่โทรศัพท์อยู่

               “ยัง“ ผมตอบ แต่ก็ไม่มองหน้ามันเหมือนกัน

               จริงๆผมก็ไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้หรอก มันอึดอัด ไม่รู้จะทำตัวยังไง ผมมองอี้เป็นอากาศ ..ใช่ เป็นอากาศที่ขาดไม่ได้ แต่สำหรับอี้ ผมคงเป็นอากาศที่มองไม่เห็น

               อี้ควานหาอะไรสักอย่างในกระเป๋า เพราะผมแอบชำเลืองมอง แหะๆ -_-

               ตุ้บ ..

               ยา..อี้มันโยนยาพารา 1 กระปุกมาให้ผม

               “อยากตายเร็วก็ไม่ต้องกิน” มันพูดจบ ก็เดินออกไปข้างนอกเลย เหลือผมอยู่คนเดียวในห้องซ้อม ..

 

                พ.ศ. 2543

               ในยุคที่อัลเทอร์เนทีฟกำลังเบ่งบาน ค่าย Eastern Sky กลับเจอปัญหาเศรฐกิจจึงต้องปิดตัวลง โน๊ตก็ต้องบินไปต่างประเทศ ต้าและเพื่อนๆ จึงทำอัลบั้มใต้ดินกันมาเล่นๆ 3 ชุด คือ แมลงวันเสปน paradox & my friend แค้นผีนรก สุดท้ายพวกเขาก็ส่งเดโมเพลงท่ามกลางไปที่โปรเจค Intro 2000 กับค่ายจีนี่ และผลงานของพวกเขาก็เข้าตากรรมการจนได้เป็นศิลปินในสังกัดจี่นี่เร็คคอร์ด ปัญหาของพวกเขาตอนนี้คือ .. ไม่มีมือกลอง

               ต้ายืนอยู่หน้าบ้านโจอี้ ลูกพี่ลูกน้องที่ตนรักที่สุด เขาไม่ได้มายืนหน้าบ้านหลังนี้เป็นเวลาหลายปีแล้ว หลังจากวันนั้นที่ทะเลาะกัน เขาก็ไม่เคยคุยกับโจอี้อีกเลย จะได้คุยนิดหน่อยก็ตอนที่พ่อแม่ของทั้งสองอยู่ด้วย เขาไม่อยากให้พ่อแม่และน้าอารู้เรื่องที่ทั้งสองบาดหมางกัน เดี๋ยวจะเป็นเรื่องใหญ่

               แต่ตอนนี้เขามีเรื่องให้โจอี้ช่วยเหลือ คือจะให้มาเป็นมือกลองวงพาราด็อกซ์ต่อจากโน๊ต เขาไม่รู้ว่าโจอี้จะยังอยากเป็นอยู่หรือเปล่า หรืออาจจะเกลียดขี้หน้าเขาจนไม่อยากจะมองแล้วก็ได้          

               ก๊อก ก๊อก ก๊อก

               ประตูเปิดออก ร่างสูงของโจอี้มองคนตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา โจอี้กำลังจะปิดประตู แต่ต้าเรียกไว้

               “อี้ พี่มีอะไรจะคุยด้วย”

               “เข้ามาสิ” โจอี้ตอบ ต้าเดินเข้ามาในบ้าน มองของตกแต่ง ..และเขาก็ต้องช็อกอีกครั้ง เมื่อเห็นเทปอัลบั้ม Lunatic Planet, แมลงวันเสปน , Paradox & My Friend , แค้นผีนรก อยู่ที่ชั้นวางของ เขาหันไปมองโจอี้ และโจอี้ก็มองเขาอยู่เช่นกัน

               “จะได้ออกอัลบั้มกับจีนี่แล้วนี่ พวกพี่น่ะ..” โจอี้พูดเสียงเย็นชา

               “ใช่ แต่พี่โน๊ตเขาบินไปต่างประเทศ แล้วคงไม่กลับมาอีก พี่เลยจะชวนให้อี้เข้าวง”

               “หมายความว่าถ้าวันนี้พี่โน๊ตยังอยู่ ผมกับพี่ก็ไม่มีวันญาติดีกันจนตายเลยใช่ไหม” เขาพูดเสียงสั่น

               “อี้ไม่พูดกับพี่เองนะ”

               “พี่ต่างหากที่ไม่พูดกับผม”

               “อี้รู้ไหม เกือบ5ปีที่เราไม่คุยกัน ไม่สนิทกัน พี่รู้สึกว่าชีวิตพี่มันไม่สมบูรณ์ ถึงคนจะสนใจวงพี่แค่ไหน แต่ถ้าอี้ไม่สน พี่ว่าพี่ไม่อยากเป็นนักดนตรีแล้วแหละ” ต้าอธิบาย

               “พี่ไม่เห็นอัลบั้มของวงพี่ที่ชั้นวางของหรอ..ผมชอบวงพี่นะ เจ๋งดี” โจอี้พูด และอมยิ้มเล็กๆ

               “เห็นละ วงพี่กำลังจะออกอัลบั้มจริงๆอีกครั้ง พี่คิดว่าไม่มีใครสมควรจะเป็นมือกลองวงพี่เท่ากับอี้อีกแล้ว” โจอี้ไม่พูดอะไร แต่โผกอดคนตัวเล็กอย่างแรง จนต้าร้องโอดโอย

               “โอ๊ย กระดูกพี่หักละอี้ TT” โจอี้ไม่ยอมปล่อย

               “ขอบคุณครับ ผมคิดถึงพี่ต้านะ” ต้ารู้สึกได้ถึงความชื้นบนบ่าของเขา โจอี้กำลังร้องไห้อย่างซาบซึ้ง

               “พี่ก็คิดถึงอี้เหมือนกัน”

 

 

พี่ก็คิดถึงอี้เหมือนกัน

 

 

 

นาน..แม้จะนาน เฝ้ารอ .. คอยอยู่ อาจจะเป็นแค่ฝัน

วัน...ที่ดีกว่า เมื่อเธอกลับมาที่เดิม 

จะมีความรักทุกๆอย่าง จะมีความฝันที่ปลายทาง จะมีเราสองเดินร่วมทาง