Tarey

               ฟิคเรื่องนี้ไม่มีส่วนใดเกี่ยวข้องกับศิลปิน ไม่มีเรื่องจริงสักกะติ๊ดเดียว

เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น

ใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคะ ^___^

          Tar Part

          แสงแดดส่องผ่านผ้าม่านจนผมรู้สึกแสบตา  ผมขยี้ตาเล็กน้อยและหันไปมองคนข้างๆที่ตอนนี้หลับสนิท ไม่มีท่าทีว่าจะตื่น นี่ขนาดแดดส่องหน้าเต็มๆขนาดนี้ยังไม่สะทกสะท้าน  หรือหนังตาผมมันบางไปนะ -___-

          ผมเดินไปหยิบผ้าขนหนูที่แขวนไว้กับราวตากผ้านอกระเบียงมาพาดบ่าและเดินไปเข้าห้องน้ำทำภารกิจส่วนตัวต่างๆ ผมเอาผ้าขนหนูคาดเอวออกมาจากห้องน้ำ โจอี้ตื่นแล้ว กำลังเล่นไอแพด อี้เงยหน้า เห็นผมในสภาพมีผ้าขนหนูตัวเดียวคาดเอวอยู่ก็นิ่งไป 2-3 วิ ผมก็นิ่ง

          “ทำไมพี่ต้าขาวจัง” โจอี้พูด ทำเสียงมุ้งมิ้ง “ตัวก็เล็ก” ผมเงียบ “เหมือนผู้หญิงเลย”

          “ขาวอะไร เมื่อก่อนขาวกว่านี้อีก เดี๋ยวนี้อ้วนด้วย หน้าบวมหมดละเห็นมั้ย” อี้หัวเราะคิกคักก่อนจะไปหยิบผ้าขนหนูของตัวเองเดินเข้าห้องน้ำไป

          วันนี้ผมเลือกใส่ชุดสบายๆ ก็คือเสื้อยืดวงสีขาวกับกางเกงยีนส์ รองเท้าคอนเวิส เพราะไม่ได้ไปไหนอยู่แล้ว พวกเรานัดซ้อมเพลงที่จะเล่นในงานบิ๊กเมาเท่น  ไม่รู้จะซ้อมอะไรนักหนา เพลงที่เล่นก็เล่นมาไม่รู้กี่ร้อยกี่พันรอบ Love สามมิติ ผงาดง้ำค้ำโลก คนบนฟ้า ปลายสายรุ้ง เรียกว่าคอร์ดอยู่ในหัว แต่เนื้ออยู่ไหนไม่รู้ กำ -_-

          “แต่งตัวเยอะจัง กางเกงเจเจก็พอแล้วมั้ง” ผมเงยหน้าจากการผูกเชือกรองเท้า โจอี้ในสภาพเดียวกับผมเมื่อกี้แต่กำลังเช็ดผมอยู่ด้วยมองหน้าผม  จะสูงไปไหนเนี่ย กล้ามก็ อื้อหือ -/-

          “พี่ต้าหน้าแดงอะ”

          “ฮะ ! หน้าแดง อ๋อ พี่ปวดหัวนิดหน่อย แต่กินยาไปแล้วล่ะ ไม่ต้องห่วง” ผมแก้ตัวน้ำขุ่นๆ เพราะตอนนี้ก็สบายดี

          “ดีแล้ว เป็นอะไรก็กินยาไว้ก่อนนะ ผมเป็นห่วง” โจอี้พูดเสียงเข้มๆ แล้วหยิบเสื้อผ้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ  .__. ผมพยายามหุบยิ้มแล้วนะ เป็นห่วงหรอ >..< โจอี้เป็นห่วงผมด้วย

          โจอี้ออกมาจากห้องน้ำ ในชุดกางเกงยีนส์ เสื้อกล้ามข้างใน และก็เสื้อคลุมยีนส์อีกตัว .. เยอะเนาะ

          “ว่าพี่เยอะ ดูตัวเองบ้างเหอะครับ”

          “ไม่ได้หรอก เดี๋ยวพี่หล่อกว่าผม เอ๊ะ หรือว่าจะสวยดี ” พูดจบ โจอี้ก็ระเบิดหัวเราะเสียงดัง ผมนี่หน้าแดงเป็นลูกตำลึง  ไม่ชอบให้พูดว่าเป็นผู้หญิงเลย มันดูอ่อนหวาน ฟรุ้งฟริ้งยังไงไม่รู้

          “พูดงี้อยากมีเรื่องหรอ” ผมทำเข้มเข้าใส่

          “ปากดีจัง เห็นตอนมัธยมโดนเขากระทืบตลอด”

          “ทำไงได้ ก็คนมันหล่ออะนะ”

          “ก็หล่อนะ แต่ผมหล่อกว่า แถมผมยังสูงกว่าด้วย” โจอี้เกทับ ผมไม่รู้จะเอาอะไรไปเถียงเลยมองตาขวางใส่ อี้อมยิ้มและยักคิ้วให้

          เราสองคนเดินทางไปตาต้าสตูดิโอด้วยการขึ้นรถไฟฟ้า และต่อด้วยวินมอ’ไซด์ สองกับบิ๊กมารออยู่ก่อนแล้ว พวกเราซ้อมกันไป 2 รอบจนผมเสียงแทบไม่มี ที่สำคัญลืมเนื้อเกือบทุกเพลง แก้ปัญหานี้ไม่ได้สักที เฮ้อ

          “เหอะน่าพี่ต้า ตอนขึ้นแสดงจริงๆ เดี๋ยวผมเอาเนื้อเพลงไปวางไว้ให้ ” โจอี้ตบบ่าพูดปลอบใจแบบติดตลก ผมอดยิ้มไม่ได้ เราไม่น่าเกิดมาเป็นพี่น้องกันเลยเนาะ ไม่งั้นอะไรคงจะโอเคกว่านี้ .. พวกเราเดินไปกินก๋วยเตี๋ยวแถวๆตาต้าสตูดิโอ วันนี้คนไม่มีเราเลยไม่ต้องรับมือกับแฟนคลับที่น่ารัก ฮิฮิ

          “หมี่เหลืองต้มยำไม่ใส่ผัก 1 ครับ” ผมสั่งคนแรก และคนอื่นก็สั่งตามๆกันมา

          “ไม่กินผักอย่างนี้ไง ถึงว่าทำไมไม่สูง” ไม่ต้องสงสัยเลยครับว่าใครพูด “แต่เตี้ยๆอย่างนี้ก็น่ารักดีนะ”

          “เอ้า พวกเอ็งสองคนจะจีบกันเองแล้วหรือไง น่ารงน่ารัก จะอ้วก” สองพูดแทรกขึ้นมา

          “555 ผมก็พูดเล่นไปอะพี่สอง” โจอี้พูดขำๆ ก๋วยเตี๋ยวมาเสิร์ฟพอดี .. หึ พูดเล่น ความรู้สึกคนมันใช่ของเล่นมั้ย

-70 %

เนื่องจากนึกขึ้นได้ว่าแต่งนิยายต้าอี้ค้างไว้ ไฟก็ลุก

รีบมาเข้าเวิร์ดนั่งพิมพ์อย่างขะมักขะเม้น และแล้ว ก็หมดมุก..

พรุ่งนี้มุกคงมาใหม่ 55555 รอนะคะ ไม่นานชัวร์ สัญญา 

เอามาให้อ่านให้หายคิดถึงกันก่อน

เธอทำได้ทุกๆอย่าง โอ้ความรัก ฉันรักเธอ ♥